ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΣΤΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ...

MASTER CLASS : ΤΟΥ ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚ ΝΑΛΙ

                        

ΕΝΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ- ΜΙΑ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ

Ο σκηνοθέτης της παράστασης  Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος  στο επιμύθιο του σχετικού  βιβλίου με το σενάριο   γράφει:

Το MASTER CLASS- όπως το διάβασα εγώ- δεν είναι ένα έργο για τη Μαρία Κάλλας.

Δεν είναι ένα έργο για τη μεγάλη ,ιδιοφυή σχεδόν, λυρική τραγουδίστρια που άλλαξε σε λίγα χρόνια τη σχέση του μεγάλου κοινού με την όπερα.

Δεν είναι καν ένα έργο για τη δασκάλα ή τη γυναίκα Μαρία Κάλλας

Το  MASTER CLASS είναι ένα έργο για τη Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου.

Ένα έργο για το κορίτσι που πάλεψε να γίνει Κάλλας.

Για το κορίτσι που πάλεψε για να κερδίσει την επιτυχία.

Για κείνο το κορίτσι που μόλις τα κατάφερε , πάλεψε  με την επιτυχία και ακόμα πιο σκληρά και με την Κάλλας για να κερδίσει τη ζωή.

Το  MASTER CLASS είναι ένα έργο για μια μεγάλη προσωπικότητα.

Μια προσωπικότητα που ακριβώς επειδή υπήρξε μεγάλη , η επιτυχία δεν της ήταν αρκετή….

Υ.Γ1: Το σενάριο του ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚ ΝΑΛΙ δεν σε εντυπωσιάζει ιδιαίτερα όταν το διαβάσεις. Και το λέω αυτό γιατί το αγόρασα και το διάβασα μονορούφι μετά την παράσταση. Η μεγαλειώδης όμως ερμηνεία του  από την Μαρία Ναυπλιώτου με έκανε να σκεφτώ ότι εν αρχή δεν είναι πάντα ο λόγος..Στο θέατρο  Εν αρχή είναι η  ερμηνεία του, η έκφρασή του, η ψυχή του ηθοποιού ,ό ήχος που αντηχεί στ΄ αυτιά σου με τις υπέροχες διακυμάνσεις της φωνής. Σαν ψίθυρος, σαν καταιγίδα, σαν τρυφερό νανούρισμα, σαν βρισιά , σαν άγριος και προκλητικός βηματισμός , σαν λυγμός, σαν ανεμοστρόβιλος και σαν παγίδα. Σαν μουσική, σαν στριγγλιά, σαν κραυγή, σαν σιωπή, σαν φως και σαν έρεβος. Σαν  πληγή, σαν δάκρυα, σαν χαμόγελο, σαν ευλογία και σαν κατάρα…Σαν …Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι αυτόν τον μοναδικό –είναι φτωχές οι λέξεις- τρόπο που η Μαρία Ναυπλιώτου ερμήνευσε τον ρόλο της ως Μαρία Κάλλας. Όχι στις δόξες της αλλά στην δύση της , όταν έχει χάσει τα πάντα… Είναι από τις λίγες φορές που το χειροκρότημα στο τέλος είναι πολύ φτωχό για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις για αυτό που μόλις έχει τελειώσει..Η Μαρία Κάλλας , νιώθεις ότι είναι πανταχού  παρούσα στην Παράσταση αυτή. Και φωνάζει : Η σκηνή, το θέατρο είναι τόποι καθαγιασμένοι, ω, ναι..Χάνω την αίσθηση του χιούμορ μόλις βγω από τα παρασκήνια στη σκηνή. Αρχίζω να παραληρώ..

                                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ2: Ευχαριστούμε τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Πάτρας γιατί διοργάνωσε την παρακολούθηση αυτής της παράστασης..Μας χάρισε μια υπέροχη εμπειρία...