ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ :Ο ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ!

 ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ: Ο ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΞΕΓΕΛΑΣΜΑ( Στην αληθινή ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη)

Ήταν, θυμούμαι , κάποτε, που δίχως ναν το νιώθω

Κρυφά η ζωή μου εθέρμαινε τον τολμηρό μου πόθο,

Κι ανοίγοντας τα μάτια μου μπροστά της θαμπωμένα,

Έλεα και βρήκα τ΄ όνειρο που εταίριαζε για μένα.

Θυμούμαι, που υποσχετική κοντά της μ΄ εκαλούσε

Και μ΄ έκραζε μυριόστομη και μου χαμογελούσε

Τα θέλγητρά της που άφηνε μονάχα να μαντέψω

-έτσι κι αν δεν το πίστευα να ιδώ και να πιστέψω-

Μα απόμεινα σαν το πουλί στην ξόβεργα που επιάστη

Κι είδα η ψυχή να σταματά σαν άτι που εξαφνιάστη.

Μα ακόμα ωστόσο κι άπιαστη τον πόνο της να πνίγει,

Έτοιμη πάλι να πιαστεί και πάλι να ξεφύγει…

Υ.Γ1: Ο Μίνως Ζώτος, γεννήθηκε στο Νεοχώρι του Μεσολογγίου το 1905 , παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια διορίστηκε βοηθός ταμία στο Δήμο Αθηναίων. Το 1928 γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη ,τον μεγάλο , χωρίς ανταπόκριση έρωτα της ζωής του .Ο θάνατός της, το 1930, επιβάρυνε και τη δική του υγεία. Το 1932 πέθανε από φυματίωση σε ηλικία 27 ετών.

Αν αναρωτιέστε γιατί απέδωσα στον σπουδαίο αυτό ποιητή τον χαρακτηρισμό κασκαντέρ (επαγγελματίας ειδικά γυμνασμένος για να αντικαθιστά τον ηθοποιό σε επικίνδυνες σκηνές μιας ταινίας)θα σας πω για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή ερωτεύτηκε με πάθος μια γυναίκα που δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στον έρωτά του. Αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Η τελευταία στροφή του υπέροχου ποιήματός του που ανάρτησα μαρτυρά έναν άνθρωπο που δεν μετανιώνει για τα αισθήματά του .Ο έρωτας τον ξαφνιάζει, τον πονά , τον πνίγει αλλά αυτός είναι έτοιμος και πάλι να πιαστεί στα δίχτυα του. Να μπει στο επικίνδυνο παιχνίδι  του. Ο δεύτερος λόγος για τον ακραίο  αυτό χαρακτηρισμό είναι ο εξίσου  ακραίος έρωτας του ποιητή για την Τέχνη του. Τόσο νέος και τόσο συγκινητικά και ολοκληρωτικά δοσμένος στην Ποίηση που μένεις εκστατικός και εντυπωσιασμένος μπροστά του!

Την πιο παραστατική εικόνα του Ζώτου εκείνα τα χρόνια, τη δίνει ο Κοτζιούλας στο άρθρο που αφιέρωσε στον ποιητή και που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρυθμός ένα χρόνο μετά τον θάνατό του: «Κοντό ανάστημα, πρόσωπο μελαχρινό, ωραία μαλλιά. Το μάτι τού γλύκαινε πιο πολύ την ήμερη όψη, μα κι’ έκοβε μαζί, διαπεραστικό. Φοριόταν πάντα του καλά και συχνά γύριζε ξεσκούφωτος. Είχε κέφι σχεδόν αδιάκοπο, μιλούσε και χαριτολογούσε ολωσδιόλου αβίαστα, κι’ όσο γι’ απαγγελία ποτέ δεν κουραζόταν να λέει ποιήματα, κουβέντιαζε μ’ ευκολία και χάρη, σωστός τεχνίτης του λόγου, κι’ ήταν ευχαρίστηση να τον ακούς, καθώς μάλιστα σπάνια θα τον έβλεπες ερεθισμένο. Σύχναζε ταχτικά στα καφενεία. Μαγερειό δεν άλλαζε – ήταν ανοικονόμητος, και με όλο το μισθό που έπαιρνε έμενε ολοένα χρεωμένος. Δεν πήγαινε σε διαλέξεις, ούτε σ’ εκδρομές. Προτιμούσε τα φιλολογικά κέντρα των νέων –όταν υπήρχαν– και τις λέσχες των καλλιτεχνών, όπου βρίσκονται το περισσότερο κυρίες […]. Η ποίηση όμως τον είχε αφοσιωμένο της πιστό. Απ’ όλα τ’ αφηρημένα ονόματα που μοιράζουνται τη λόξα μας, μονάχα εκείνη κυβερνούσε την ψυχή του. Αυτό το τέρας που λέγεται φιλολογία αμφιβάλλω αν απομύζησε τόσο αίμα απ’ την καρδιά άλλων ομοτέχνων του. Άλλοι μπορεί να τύπωσαν περσότερα βιβλία, να δούλεψαν την τέχνη μ’ εφόδια μεγαλύτερα, να γέρασαν και ν’ άσπρισαν απάνου σε χειρόγραφα. Ο Ζώτος, αν δεν έχει να παρουσιάσει πολύχρονη εργασία και τίτλους πολυσήμαντους, δεν πέρασε όμως ούτε μέρα χωρίς να δώσει μια σκέψη του στην ποίηση. Την αγαπούσε με το πάθος των νεανικών του χρόνων, με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, και ας μην είχε να περιμένει ανταπόδοση ικανή…»

Χωρίς ανταπόδοση λοιπόν και αυτός ο έρωτας για την ποίηση και τη φιλολογία.. Εννοώ χωρίς μεγάλη αναγνώριση και  δόξα. Μα ο ποιητής  με τις επικίνδυνες αγάπες επιμένει σε όλη την σύντομη ζωή του  να τις κυνηγά με αφοσίωση και πίστη.  Και ας τον φθείρουν και ας τον πληγώνουν. Δεν είναι πραγματικός κασκαντέρ;

Ο τρίτος λόγος αυτού του χαρακτηρισμού είναι γιατί και μένα μου αρέσουν οι προκλητικοί και ακραίοι τίτλοι. Γενικώς δεν το έχω με την ησυχία και την αθόρυβη χρήση των λέξεων. Προτιμώ τις υπερβολές όταν πρόκειται για αισθήματα όπως  ο έρωτας, ο φόβος, η απελπισία….. Άλλωστε ο ποιητής Μίνως Ζώτος ταίριαξε απόλυτα στην ουσία του τίτλου. Γιατί έζησε επικίνδυνα- εννοώ  κυνηγώντας  με πάθος όσα αγαπούσε …..

Υ.Γ2: Ευχαριστώ την παιδική μου φίλη Μαρία Ζέρβα που μου έδωσε το βιβλίο με τα ποιήματα του Μίνου Ζώτου, τον οποίο αγάπησα πολύ διαβάζοντάς τα.

                                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ