ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ...

Στίχοι:  

Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:  

Θάνος Μικρούτσικος

1.

Δήμητρα Γαλάνη

Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό

Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ’ ένα κάρμα
το παραπέρα απ’ τη ζωή
να μάθω ν’ αγαπώ

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό

Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ’ την καρδιά που το `πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό

Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω

Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό

Υ.Γ: Τη Λίνα  Νικολακοπούλου τη γνώρισα από κοντά πριν δυο χρόνια έξω από το Δημοτικό Θέατρο Πάτρας. Μικροσκοπική ,αεικίνητη, με λαμπερό βλέμμα. Είχε έρθει για να μιλήσει για  το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου <<Ένα γράμμα στον Κωστή>> μαζί με τον Κώστα Καζάκο, διευθυντή τότε του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Εγώ τον περίμενα με αγωνία για να τον προσκαλέσω στην θεατρική παράσταση του 2^ου Γυμνασίου <<Το μεγάλο μας Τσίρκο>> Έτσι λοιπόν γνώρισα από κοντά τη Λίνα Νικολακοπούλου. Και επειδή ως γνωστόν δεν βλέπω και καλά, δεν κατάλαβα ποια ήταν. Φορούσε μια κίτρινη καπαρντίνα – δεν ξέρω αν ήταν αυτή η καινούργια που αγόρασε και μια βροχή δεν έβρεξε ο Θεός!!!- και έκανε το τσιγάρο της κοιτώντας με θαυμασμό την πρόσοψη του θεάτρου. Κάθε φορά που έρχομαι με εντυπωσιάζει το ίδιο .Είναι υπέροχο κτήριο, μου είπε ευγενικά, ίσως γιατί ήμουν η μόνη εκεί έξω μια και όλοι είχαν περάσει μέσα περιμένοντας την έναρξη της παρουσίασης του βιβλίου. Η χαρακτηριστική υπέροχη χροιά της φωνής της κάτι μου θύμισε και τη ρώτησα φυσικά με το θράσος –θάρρος που με διακρίνει ..Εγώ είμαι η Λίνα μου είπε. Της είπα πόσο τη θαυμάζω. Τους στίχους της, την τόσο διακριτική παρουσία της σε ένα χώρο ανταγωνιστικό και  δύστροπο όπως είναι ο χώρος του θεάματος. Με ευχαρίστησε . Όταν της είπα γιατί περίμενα, ενθουσιάστηκε. Μου μίλησε με τα θερμότερα λόγια για τον Κώστα Καζάκο . Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θύμισε  με τη σεμνότητά της τους στίχους της. Έναν άνθρωπο δηλαδή που επιθυμεί να γνωρίσει την αρχή, την πρώτη ουσία , όχι από περιέργεια αλλά γιατί δεν χωράει στην ύλη που ετούτη η ψεύτρα η εποχή την έχει για θεό.  Η Λίνα Νικολακοπούλου , μια πνευματική παρουσία. Τη θυμήθηκα ακούγοντας το υπέροχο τραγούδι της και θέλησα να μοιραστώ με τους φίλους μου την εμπειρία αυτής της συνάντησης….

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ