ΤΟ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟ ΔΕΝΤΡΟ...

ΤΟ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μακρινό δάσος ζούσε ένα δέντρο πολύ καλοπροαίρετο. Με πολλή ευγένεια υποχωρούσε στο βοριά, υποδεχόταν τη βροχή χωρίς παράπονα όπως άλλα διπλανά δέντρα που γκρίνιαζαν όταν ο ήλιος ξεχνούσε να βγει για μέρες μια κι ήθελε να χουζουρεύει στο κρεβάτι του. Αλλά και τις καταιγίδες τις  έβλεπε με καλό μάτι κι ας του έριχναν τα γυαλιστερά του φύλλα στο χώμα να σαπίσουν πριν την ώρα τους. Γενικά σεβόταν όλα τα καιρικά φαινόμενα .Υπάκουα έριχνε τα φύλλα του το φθινόπωρο και το χειμώνα και άνθιζε χωρίς χρονοτριβή την άνοιξη. Ήταν δηλαδή ένα φιλήσυχο και υπάκουο δέντρο.

Αλλά και με άλλους πολλούς τρόπους έδειχνε τον καλό του χαρακτήρα. Έδινε προθυμότατα κατοικία σε άστεγα ζώα στις καλοφτιαγμένες του κουφάλες και ένιωθε πολύ στοργικά για τα μικρά τους που υπομονετικά περίμεναν να επιστρέψουν οι γονείς τους από το κυνήγι για να τα ταΐσουν. Μάλιστα τα νανούριζε με τα κλαδιά του, καθώς τα χόρευε ο άνεμος . Ιδιαίτερη αγάπη είχε στα πουλιά αλλά και στις πεταλούδες και σε κάθε λογής έντομο του Θεού που φώλιαζε στα φιλόξενα λημέρια του. Αλλά και τους κουρασμένους στρατοκόπους αγαπούσε και τους κάθε είδους επισκέπτες που έβρισκαν στη σκιά του δροσιά και ένα απάγκιο για να ξεκουραστούν .Θα μου πείτε δεν είχε καμιά κακία αυτό το τόσο καλοπροαίρετο δέντρο;

Όπως όλοι μας είχε κι αυτό τις αντιπάθειές του. Η μεγαλύτερη ήταν το δάσος στο οποίο ανήκε. Ευχόταν να ήταν μόνο του χωρίς την γειτονιά των άλλων δέντρων που με τα παράπονα και τη φλυαρία τους το κούραζαν και το εξαντλούσαν. Όταν, ειδικά, κάποιοι έξυπνοι φύτευαν σε κάτι ανεκδιήγητες δενδροφυτεύσεις  νέες ποικιλίες δέντρων μπροστά στη μύτη του, κλέβοντας από το ζωτικό του χώρο, ο θυμός του δεν περιγραφόταν.Και τότε το καλοπροαίρετο δέντρο γινόταν τόσο κακοπροαίρετο που ούτε και το ίδιο αναγνώριζε τον εαυτό του.  Όση υπομονή κι αν έκανε, ονειρευόταν ότι βρίσκεται σε μια εξαίσια ερημιά να ανθίζει και να ρίχνει τα φύλλα του χωρίς κανένας να το ενοχλεί ή  να το ταράζει με τη γκρίνια του και με τα προβλήματά του. Και μια μέρα που είχε πραγματικά εξαντληθεί από τους τσακωμούς των άλλων δέντρων που εξαιτίας του βοριά έμπλεκαν τα κλαδιά τους και τσάκιζαν τα φύλλα τους, αποκοιμήθηκε .Το όνειρο που είδε θα άλλαζε για πάντα την οπτική του για το δάσος.

Βρέθηκε πράγματι στην εξαίσια ερημιά που είχε ονειρευτεί και στον ξύπνιο του. Στην αρχή ήταν ωραία. Ησυχία και τάξη. Στη συνέχεια όμως παρατήρησε ότι ούτε οι φίλοι του , τα πουλιά, οι πεταλούδες, τα ζώα μικρά και μεγάλα αλλά και οι στρατοκόποι, προτιμούσαν τη συντροφιά του .

-Πρέπει να φύγουμε, του είπε μια αξιαγάπητη οικογένεια σκίουρων που μέχρι τότε κατοικούσε στον κορμό του.

-Γιατί; αποκρίθηκε το καλοπροαίρετο δέντρο χωρίς να κρύψει την στενοχώρια του.

-Πρέπει, πρέπει, ξανάπε ο μπαμπάς σκίουρος. Εδώ είναι ερημιά. Πού θα βρούμε φαγητό για τα μικρά μας; Μόνο στο δάσος μπορούμε να επιβιώσουμε. Συγγνώμη..

Αλλά και οι πεταλούδες και τα πουλιά υποστήριζαν ότι σε κείνη την ερημιά δεν θα μπορούσαν να βρίσκουν την τροφή τους αλλά και να ζουν με ασφάλεια . Αν περνούσε κανένας κυνηγός ,έλεγαν, δεν ήταν δυνατό να κρυφτούν καλά στη φυλλωσιά του ούτε να πετάξουν αλλού  αφού δεν υπήρχαν άλλα δέντρα  εκεί τριγύρω να καταφύγουν .Το καλοπροαίρετο δέντρο πικράθηκε τόσο πολύ που εκείνη τη μέρα δεν έφαγε ούτε ήπιε ούτε τραγούδησε με το βοριά. Η τάξη και η ησυχία που επικρατούσε τριγύρω άρχιζε να του δίνει στα νεύρα .Το όνειρο είχε γίνει εφιάλτης. Ώσπου συνέβη και το χειρότερο.

Ξυλοκόποι φάνηκαν από μακριά. Έψαχναν ξύλα για τη φωτιά αλλά και να φτιάξουν τις καλύβες τους. Στο δάσος  δεν επιτρεπόταν η υλοτομία κι αυτοί είχαν βγει παραέξω να ψάξουν τη λεία τους. Το καλοπροαίρετο δέντρο ,αβοήθητο στην ερημιά, κατάλαβε τί το περίμενε. Προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί, να θυμίσει στους ξυλοκόπους όλες εκείνες τις φορές που τους είχε προσφέρει τον ίσκιο του και τη δροσιά του, αλλά τίποτε. Όταν τα τσεκούρια τους με δύναμη ξέσκισαν τον κορμό του και σωριάστηκε φαρδύ πλατύ στο χώμα, πριν ξεψυχήσει μια σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό του. Τί ανόητο που ήταν μέχρι τώρα που πίστευε ότι μόνο του θα μπορούσε να τα βάλει με τη μοίρα του! Ότι δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια κανενός , ότι το δάσος είναι ένας μπελάς και τίποτα περισσότερο…

Ευτυχώς, το καλοπροαίρετο δέντρο ξύπνησε από  τις φωνές μιας ομάδας προσκόπων που είχε έρθει να επισκεφτεί το δάσος. Ανακουφισμένο , πρώτη φορά δεν  γκρίνιαξε για τη φλυαρία των άλλων δέντρων που προσπαθούσαν να προσελκύσουν τους μικρούς επισκέπτες στον δικό τους ίσκιο ούτε από το θόρυβο των φύλλων που έτριζαν κάτω από τα παπούτσια τους. Οι κουβέντες και οι ήχοι του δάσους είχαν μέσα τους ζωή και κίνηση και του δημιουργούσαν το αίσθημα της συντροφικότητας και  της ασφάλειας. Το καλοπροαίρετο δέντρο κατάλαβε ότι μόνο στην κοινωνία του δάσους θα μπορούσε να επιβιώσει. Κι ας υπήρχουν χιλίων λογιών διαφορετικά πλάσματα και φωνές. Φτάνει να έβλεπε με διαφορετικό μάτι και τη συμμετοχή και την ομάδα.

Υ.Γ: Στην εποχή μας, ίσως όχι άδικα, έχει κατηγορηθεί η συμμετοχή σε συνελεύσεις, συλλόγους και συνδέσμους και μάλιστα από ανθρώπους ευαίσθητους και με καλές προθέσεις. Με άλλα λόγια  ζούμε στο καιρό της ατομικής προσπάθειας και αξιολόγησης. Καλοπροαίρετα, μάλιστα, διατυπώνουμε γνώμες περί αποτυχίας της συλλογικής προσπάθειας και μεγάλης απογοήτευσης για τις συλλογικές διαδικασίες. Ψάχνουμε για λύσεις ατομικές και νομίζουμε ότι θα τις βρούμε μόνοι μας. Για τον εαυτό μας και για τους λίγους εκλεκτούς με τους οποίους έχουμε επιλέξει να ζούμε.  Τέλος αδιαφορούμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άλλοι και νομίζουμε ότι ποτέ δεν θα μας αγγίξουν. Ονειρευόμαστε εξαίσιες ερημιές χωρίς αυτούς. Που είναι κακοί, φτωχοί, κουτοί, ανίκανοι,  αμόρφωτοι, αλλοεθνείς, αλλόθρησκοι, διαφορετικοί. Και ξεχνάμε πως η ισχύς βρίσκεται στην ένωση και στην ανεκτικότητα. Στην κατανόηση πως συν-βιώνουμε . Στην ομορφιά  πως  συν-ομιλούμε. Στην ποικιλία πως διαφωνούμε. Γιατί είμαστε ίσοι αλλά διαφορετικοί σε μια κοινωνία προσώπων. Χωρίς να ψάχνουμε ατομικούς παραδείσους αφού  απλούστατα δεν υπάρχουν. Αλλιώς οι ξυλοκόποι θα φανούν στο τέλος. Και η μοίρα μας θα είναι προδιαγεγραμμένη.

Υ.Γ: Το παραμύθι αυτό το αφιερώνω στους καλοπροαίρετους ανθρώπους που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της συμμετοχής και φοβούνται τις συνέπειες της ανεκτικότητας. Αισθάνομαι ότι μπορώ να τους πείσω ότι έχουν πολλά να προσφέρουν στην κοινή προσπάθεια. Με τους κακοπροαίρετους δεν ασχολούμαι. Ή μάλλον τους αντιμετωπίζω με αδιαφορία αλλά και με τον ίδιο κακοπροαίρετο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν όλους τους άλλους.

                                                                    
                                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ