Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...

Κι απ΄ τους ανθρώπους

Πιο πολύτιμος

Ο Ίσκιος τους …

Το χρώμα της φωνής τους…

Η μυρωδιά του σώματος….

Η ανάσα τους

Όταν κοιμούνται…

Η αγκαλιά τους

Η μισή

Η ακίνητη…

Σαν   θαλασσοσπηλιά

Που καταφεύγουν νύμφες.

Σαν δάσος

Σε ψηλό βουνό…

Η αγκαλιά τους ..

Η μισή

Η ακίνητη

Σαν μισοφέγγαρο

Τη νύχτα..

Ο ίσκιος των ανθρώπων

Σαν τα δέντρα

Που και ξερά

Κομμένα

Θλιβερά

Δροσιά κρατάνε

Και νερό

Σε κοιμισμένες ρίζες..

              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο οι άνθρωποι να φεύγουν ,αν είναι να ζουν ανήμποροι..Και μετά το μετανιώνω και καταλήγω να θεωρώ πολύτιμο  ακόμα και τον ίσκιο τους ...αυτόν τον ανήμπορο  αγαπημένο ίσκιο...