ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ..Ο ΑΓΙΟΣ ...

 

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, Ο ΙΕΡΕΑΣ  ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑΣ

Στον πατέρα μου οφείλω το σεβασμό μου στους αγωνιστές της Αριστεράς, στην μητέρα μου ,στους αγίους της εκκλησίας.. Στην εποχή του κορωνοϊού λοιπόν , πολλή  μελάνη έχει ξοδευτεί ένθεν κακείθεν για την Θεία Κοινωνία και για το εάν μεταδίδεται ο ιός μέσω του ιερού ,για τους χριστιανούς, μυστηρίου..Πριν προχωρήσω στην ανάρτησή μου για τον ιερέα της Σπιναλόγκας, θέλω να τονίσω το εξής: Σέβομαι τους ανθρώπους που δεν κοινωνούν από φόβο..Δεν με ενδιαφέρει να τους πείσω ή να τους κατακρίνω γιατί ενδέχεται να είναι πολύ καλύτεροι άνθρωποι από πολλούς που κοινωνούν από έπαρση και μόνο… Θεωρώ ότι ο Θεός οικονομεί τους πάντες..Από την άλλη, θυμώνω με την συχνή τακτική των ΜΜΕ να απαξιώνουν και να λοιδορούν τους ανθρώπους που κοινωνούν επειδή αναπαύονται με αυτό και ησυχάζουν..Ο άνθρωπος πρέπει να νιώθει ελεύθερος να επιλέξει τον τρόπο που θα διαθέσει την ψυχή του και το σώμα του..Ο κορωνοϊός υπάρχει, αλλά υπάρχει και η Πίστη των ανθρώπων..Σε μερικούς μπορεί αυτό να ξυνίζει,  να είναι ανεξήγητο, απαράδεκτο και καταστροφικό..Αυτό όμως δεν τους δικαιολογεί να στοχοποιούν την Πίστη των ανθρώπων..Όπως δήλωσα και παραπάνω πιστεύω στην κοινωνική προσφορά των ανθρώπων στη γη. Οι ανάγκες της ψυχής όμως είναι άλλο πράγμα..Η Αριστερά δεν το κατάλαβε αυτό και ενώ πέτυχε πολλά, σε αυτό παταγωδώς απέτυχε..Ο πατέρας μου υπήρξε ψάλτης..Ουδέποτε έμπλεξε τα του σώματος και της ψυχής. Είχε έναν βαθύ σεβασμό στην Πίστη των ανθρώπων..Αυτό δεν τον εμπόδιζε καθόλου να ψηφίζει, να θαυμάζει και να μιλάει για όλους όσους αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους και εκτελέστηκαν γι αυτές από την κυρίαρχη εξουσία.. Πάντοτε έλεγε: Ο Θεός έχει για όλους..Δεν ήταν ποτέ αυτό που λέμε..Θεούσος ..Ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος..Τους ταύτιζε με εκείνους που δεν συγχωρούν, είναι συνήθως σκυθρωποί, κατακρίνουν  και κάνουν επιλογή στους ανθρώπους..Με τους Φαρισαίους..

Επανέρχομαι στο θέμα..Η Θεία Κοινωνία για τους Χριστιανούς είναι μυστήριο. Είναι αδιαπραγμάτευτος δε ο τρόπος που συντελείται. Είναι κοινό το Ποτήριο και το Κουτάλι..Δεν είναι συμβολική ενέργεια. Είναι Σώμα και Αίμα Χριστού. Είναι Αγάπη..Ειρήνη. Ευλογία..Είναι Σωτηρία. Αν με ρωτάτε εγώ τι πιστεύω θα σας πω ό,τι έχω ξαναπεί… Θαυμάζω την Πίστη των ανθρώπων και τη σέβομαι..Όχι αυτή που κατακρίνει, που καταριέται τους διαφορετικούς ανθρώπους , που αφορίζει από άμβωνος, που έχει την έπαρση καρδιναλίων, που μιλάει εκ του ασφαλούς.. Αλλά την Πίστη σαν αυτή του Αγίου Πορφυρίου που αγκάλιαζε όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από  αμαρτίες, θρησκείες, οικονομική κατάσταση, του ιερομόναχου Ευμενίου που ζούσε με τους χανσενικούς στο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα  και   του ιερομόναχου Χρύσανθου Κατσουλογιαννάκη που όντας ο ίδιος υγιής , έμεινε στην Σπιναλόγκα με τους λεπρούς ως ιερέας τους… Και πολλών άλλων αφανών ανθρώπων που είναι πολύ ταπεινοί για να δίνουν συνεντεύξεις στα δελτία ειδήσεων. Αυτοί λοιπόν σήμερα θα κοινωνούσαν..Έτσι κι εγώ…

Ο Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης με το τριμμένο ράσο και το κομποσκοίνι  κοινωνούσε τους λεπρούς και έπειτα, ως όφειλε, κατέλυε την Θεία Κοινωνία από το ίδιο ποτήρι και κουτάλι. Η παρακάτω ιστορία είναι ενδεικτική...

Μια αληθινή ιστορία για την Θεία Κοινωνία: Ο Ιερέας που κατέλυε κάθε φορά μετά την Θεία Κοινωνία των Χανσενικών

 Έγινε πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
– Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ʼρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου. Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους. Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Αυτό που με συγκινεί βαθιά είναι και κάτι άλλο..Ο ιερέας αυτός ποτέ δεν ανακατεύτηκε ούτε απαξίωσε την ιατρική επιστήμη, όπως κάνουν σήμερα κάποιοι super χριστιανοί..Ουδέποτε κάλεσε, ας πούμε, τους λεπρούς να μην πάρουν τα φάρμακά τους..Σεβόταν τους γιατρούς που και οι ίδιοι κινδύνευαν να νοσήσουν.. Και οι γιατροί, όμως ,σέβονταν την επιλογή του και δεν του το απαγόρευσαν ούτε τον είπαν τρελό όπως κάποιοι super υπουργοί και επιστήμονες.. Έκανε ,λοιπόν, αυτό που έλεγε η πίστη του και η καρδιά του..Η αγάπη του στον συνάνθρωπο που έχει πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων..Δεν πηγαινοερχόταν στο νησί. Έμενε μαζί τους, όντας υγιής..Τους διακονούσε, τους στήριζε ηθικά, όχι με λόγια αλλά στην πράξη, ιερουργούσε , τους πάντρευε, τους κήδευε και  κοινωνούσαν από το ίδιο κουτάλι..Ασύλληπτο για ανθρώπους σαν εμένα, με πίστη χλιαρή και ενίοτε  εγωιστική και ασαφή..Αυτός όμως ουδέποτε αναρωτήθηκε αν η λέπρα μεταδίδεται με την Θεία Κοινωνία..Κανένα δελτίο ειδήσεων δεν ενδιαφέρθηκε να τον γνωρίσει ..Ευτυχώς …

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ