ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ...

Εκείνη ζούσε στο όνειρο. Έκλεβε δηλαδή ζωή σε στιγμές που δεν της ανήκαν. Και ποτέ δεν έδινε λογαριασμό παρά μόνο σε κάτι παλιά τετράδια έγραφε γρίφους για να μην καταλαβαίνει κανείς εκείνα τα σημάδια. Κάποιοι φίλοι παλιοί τη νόμισαν τρελή. Υπομονετικά τους εξηγούσε πως τα έχει τετρακόσια. Τελικά σταμάτησε να εξηγεί. Το όνειρο δεν άφηνε περιθώρια να χάνει χρόνο . Έφτανε να σκεφτεί κάτι και το ζούσε. Με λεπτομέρειες αποκαθιστούσε τα χαμένα χρόνια. Εκείνα που είχαν καρφωθεί στη μνήμη σαν βέλη σε ξύλινη επιφάνεια. Τα όνειρα ,λένε, δεν πενθούν. Υπάρχουν μόνο σαν μικρά καλογυαλισμένα έπιπλα σε κουκλίστικο σπίτι. Κόκκινα και λαμπερά . Τίποτα δεν μπορείς με αυτά να κάνεις, μα παίζεις με τις ώρες. Αλλάζεις τη διαρρύθμιση, το χρώμα μα δεν σε ξεκουράζουν. Είναι πολύ μικρά για σένα. Τα όνειρα έκαναν και εκείνη να ξανάρχεται σε κάτι που έμοιαζε με θάλασσα αλλά δεν ήταν.. Είχε τη βουή της μόνο και την αλμύρα της. Τον κίνδυνο του πνιγμού. Το καλό με αυτά  είναι ότι δεν την παραπλανούν. Έχει την απόλυτη βεβαιότητα του αδιεξόδου.                    

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.