Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ..

Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ μακριά στο βάθος του ορίζοντα ήταν χτισμένη η πολιτεία των δρόμων. Βασιλιά της ο πιο γρήγορος και παράξενος δρόμος. Παράξενος , γιατί αντίθετα με τους άλλους δρόμους που στέκονταν ακίνητοι και πάνω τους πηγαινοέρχονταν άνθρωποι και αυτοκίνητα ,άμαξες και κάθε λογής αυτοκινούμενα όντα, ο βασιλιάς των δρόμων έτρεχε ο ίδιος τα πάντα που κινούνταν στη ράχη του. Για να σας δώσω να καταλάβετε ακριβώς , φανταστείτε τις κυλιόμενες σκάλες ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου. Αυτές να ανεβοκατεβαίνουν καμαρωτές και μεγαλόπρεπες και οι άνθρωποι κρατώντας τσάντες και τσαντάκια να ξεκουράζονται στην φιλόξενη μεταλλική τους ράχη με τα μαγικά σκαλοπάτια που απλώνονται και μαζεύουν σαν τη ζύμη της γιαγιάς όταν φτιάχνει τα πεντανόστιμα τσουρέκια της.

             Έτσι και ο βασιλιάς των δρόμων. Έτρεχε βολίδα και οι άνθρωποι έφταναν ασφαλείς στον προορισμό τους έχοντας κάνει όλες τις απαραίτητες δουλειές της ημέρας. Γιατί ο βασιλιάς αυτός δεν κουραζόταν ποτέ να εξυπηρετεί τους επιβάτες του σε ό,τι κι αν του ζητούσαν. Ήξερε από αυτοκίνητα και μηχανές και συνεργεία κάθε είδους και έδινε τις κατάλληλες συμβουλές για κάθε λογής επισκευή. Είχαν δει πολλά τα μάτια του στα καθημερινά του ταξίδια και δεν παρέλειπε ποτέ να ακούει και να μαθαίνει από τους σοφούς και μορφωμένους ταξιδευτές για να μπορεί να χρησιμοποιεί τη σοφία τους ανάλογα με την περίσταση. Σιγά σιγά όλοι παραδέχτηκαν την αξία του και άνθρωποι και δρόμοι τον έκαναν βασιλιά τους.

          Εκτός από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του να επιλύει κάθε είδους προβλήματα κυριολεκτικά στο πόδι, είχε και άλλα εξίσου σπουδαία ταλέντα. Ήταν ένας πολύ αστείος δρόμος. Ενώ έτρεχε με ασφάλεια τις διαδρομές του , οι άνθρωποι χοροπηδούσαν από τα γέλια στη ράχη του με τις παροιμιώδεις ατάκες του και την απίθανη θεατρικότητα στην απόδοση των κάθε λογής ιστοριών που σκαρφιζόταν το αεικίνητο μυαλό του. Έτρεχε και γελούσε . Μην φανταστείτε όμως ότι γελούσε πάντα. Όπως όλοι οι δρόμοι που έχουν δει πολλά τα μάτια τους ήταν αυστηρός με τους τεμπέληδες , τους άδικους και τους αγενείς ανθρώπους. Άστραφτε και βρόνταγε κάθε φορά που αντιλαμβανόταν ότι κάποιοι κυκλοφορούσαν χωρίς αρχές και κανόνες. Όλα κι όλα . Ήταν ένας δρόμος- βασιλιάς με άποψη και γνώμη για όλα. Τέλος ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος , πειθαρχημένος και καλλιτεχνικός δρόμος. Τραγουδούσε , έπαιζε μαντολίνο αυτοδίδακτος , έψελνε , έγραφε , μελετούσε όλους τους ιστορικούς, τους φιλοσόφους και τους ποιητές και μάθαινε απέξω ολόκληρα κομμάτια από τα έργα τους. Όταν μάλιστα έλεγε τα περιβόητα παραμύθια του κανένα παιδί δεν ήθελε να κατέβει από τη ράχη του και να πάει για ύπνο. Αλλά ακόμα και οι μεγάλοι κρέμονταν από τα χείλη του. Είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε ξανακούσει για άλλον τέτοιο δρόμο. Και αυτό δεν είναι παραμύθι.

         Μια μέρα ακούστηκε στην πόλη ότι ο βασιλιάς των δρόμων κουράστηκε και σκόπευε να σταματήσει τα ταξίδια του. Κι αυτό γιατί ένας κεραυνός ακινητοποίησε την ταξιδιάρικη ψυχή του λέγοντας πως ήρθε ο καιρός να ξεκουραστεί και να αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι αυτοί που κουβαλούσε στη ράχη του.  Μάλιστα ακούστηκε η βροχή να υποστηρίζει ότι  είχε τόσο ταξιδέψει αυτός ο δρόμος που είναι καιρός να ζήσει με τις αναμνήσεις των υπέροχων διαδρομών του. Τα βουνά τέλος συμφώνησαν με τον ήλιο που λάμπρυνε πολλά ορειβατικά του περπατήματα πως έφτασε η ώρα για τον βασιλιά των δρόμων να ακουμπήσει  στους ώμους των θαυμαστών του το ακίνητο σώμα του. Αρχικά κανένας δεν πίστεψε αυτό το πρωτάκουστο νέο. Αν ήταν ποτέ δυνατόν να κουραστεί αυτός που μια ζωή έτρεχε με άποψη και όχι από ανάγκη!!!

        Ήταν αλήθεια. Ο βασιλιάς των δρόμων είχε κουραστεί. Το διαλάλησαν οι καμπάνες της πολιτείας για να το ακούσουν όλοι. Και δυο μικρά παιδάκια που έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού τους ,ο Παναγιώτης και η Αναστασία, λυπήθηκαν γιατί δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον βασιλιά των δρόμων στις δόξες του. Να δουν από κοντά το μεγαλείο των ταλέντων του υπέροχου δρόμου. Έπρεπε να αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν θα ταξίδευαν μαζί του .Γιατί όπως και οι άνθρωποι, γερνάνε και οι δρόμοι. Το ίδιο βράδυ τα δυο παιδιά πήγαν να  γνωρίσουν τον ακίνητο βασιλιά των δρόμων. Αυτός γεμάτος σοφία τα χάιδεψε και με πολλή σοβαρότητα τους τραγούδησε τραγούδια για ταξίδια .Και τότε τα παιδιά κατάλαβαν ότι ο βασιλιάς των δρόμων είχε βρει άλλον τρόπο για να ταξιδεύει. Μέσα από τα μάτια τους….

                                                      

                                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Το αφιερώνω στον πατέρα μου, τον λάτρη των δρόμων…. Καλή χρονιά μπαμπά….

 

ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ!!!

Ένα θαυμαστικό

Η βροχή

Πάνω στις πέτρες.

Υγρό επιφώνημα

Καρφώνεται στο χώμα.

Εκεί

Που δεν το περιμένεις

Υψώνει σιντριβάνια.

Τρία  θαυμαστικά

Η  καταιγίδα.

Δεν την πιστεύεις

Και ξεραίνεται στο χώμα.

Φρυγμένοι τόποι επανέρχονται.

Μένουν οι πέτρες…..

            

                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΘΕΛΩ ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΝΑ ΜΕ ΧΤΥΠΑΕΙ ΑΕΡΑΣ.....

ΜΟΥΣΙΚΗ –ΣΤΙΧΟΙ:.

Σωκράτης Μάλαμας

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να `ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

 Υ.Γ: Τα τραγούδια δεν λένε πάντα την αλήθεια....

                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΟΥΝ!!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!!!

                                    ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΤΥΧΕΡΑ....

ΤΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ..ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ!!!                       
                                                          ΜΕ ΑΓΑΠΗ
                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

2015: Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ..

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...
                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ....

Εύχομαι σε όλους υγεία και πολλές ευτυχισμένες μικρές και μεγάλες στιγμές. Καλά Χριστούγεννα μπαμπά μου...Με το καλό να έρθει ο καινούργιος χρόνος....
                                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΡΩΓΜΕΣ...

Εξανίστανται οι ρωγμές

Απαιτούν

Βίαιες ενώσεις

Επαφές….

Βήματα στο κενό

Εξίστανται οι απορίες

Τόσους

Ανθρώπους

Παγιδεύουν…

Με απαντήσεις

Εύκολες

Ενίστανται οι ένοχοι

Υφίστανται οι αθώοι

Προΐστανται οι μικροί

Αφίστανται των ευθυνών τους

Οι υπεύθυνοι..

Παρίστανται και χαιρετίζουνε

Οι θύτες.

- Χρυσές δουλειές τα ρήματα

 Με τις καλές προθέσεις-

                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...

Αναζητώντας το πνεύμα των Χριστουγέννων….

Το  ψάχνω στους ανθρώπους.  Σε αγκαλιές ζεστές , ανοιχτές στον κόσμο. Σε λόγια που δεν λέγονται τυπικά και νυσταγμένα. Σε καλημέρες με γεμάτο στόμα και μεστή καρδιά, μαθημένη από τα χρόνια να κατανοεί και να πιστεύει. Σε φάλτσα τραγούδια που φανερώνουν χαρά και αγαλλίαση για το θαύμα της Αγάπης. Σε φτωχά αλλά γενναιόδωρα χέρια, σε  ανάπηρα πόδια που χορεύουν στον ύπνο τους.

Το ψάχνω σε σκοτεινούς δρόμους που φωτίζονται από τις καύτρες των τσιγάρων άστεγων ανθρώπων που κάποιοι ανώνυμοι τους μοίρασαν κουβέρτες. Σε ακρογιαλιές με πνιγμένα παιδιά που ακόμα κλαίνε στην αγκαλιά των διασωστών τους που δεν πρόλαβαν.

Το ψάχνω σε μοναχικά βήματα , σε πένθιμα τραγούδια , σε ιδρύματα που πληγώνονται από την καθωσπρέπει ελεημοσύνη . Σε στρατόπεδα προσφύγων που έτσι ή αλλιώς αιμορραγούν αδιαφορία. Σε ρεβεγιόν πολύ μακριά νυχτωμένων ανθρώπων για το τι γίνεται στον κόσμο.

Το ψάχνω στο σύμπαν των παραμυθιών που αναπαύουν τα κοριτσάκια με τα σπίρτα στην αγκαλιά της νεκρής γιαγιάς τους. Στα ποιήματα με χιόνια στο καμπαναριό και σ΄ όλες τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες με τα αναμμένα τζάκια , τις καλοψημένες γαλοπούλες και τα χρωματιστά δώρα κάτω από το δέντρο . Το όνειρο πολλών ανθρώπων απανταχού στον κόσμο.

Το ψάχνω στις  καλοφωτισμένες εκκλησιές , στα πλούσια άμφια , στην έρημο των άνυδρων λόγων ανθρώπων του Θεού που δεν κηρύττουν την αγάπη. Σε προαπαιτούμενα ανερυθρίαστων ρητόρων και σε επιδόματα που πρώτο στόχο έχουν να μη δίνονται. Σε αναιδείς ανθρώπους που υποκρίνονται τους κάποιους άλλους...

Το ψάχνω σε μοναχικά δωμάτια ψυχιατρείων χωρίς επισκεπτήριο , σε ετοιμοθάνατους ανθρώπους χωρίς καμιά ελπίδα , σε παγωμένα σπίτια και γωνιές παρατημένων ανθρώπων……..

                                                                               

                                                Το ψάχνω . Σπάνια το βρίσκω....και βεβαίως όχι στα λόγια του Άνθιμου Θεσσαλονίκης και του Αμβρόσιου Καλαβρύτων...  

   Y.Γ: Το αφιερώνω στους απεργούς πείνας, ασθενείς του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού..

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΑΝΝΟΥΛΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ

Στίχοι :Σαράντης Αλιβιζάτος

Μουσική :Μάριος Τόκας

1.

Αντώνης Καλογιάννης

Πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από `δω
Το τοπίο είναι χακί, τρώει την καρδιά σου
Σε λευκό χαρτί τη νύχτα ξαναγράφω σ’ αγαπώ
στη σκοπιά παραμιλάω τ’ όνομά σου

Αχ, Αννούλα του χιονιά
δε θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου

Χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου, τι σου είναι το μυαλό
μπήκαν, λέει, περιστέρια στο στρατώνα
Κι όπως το `φερε η κουβέντα, μου είπαν όνειρο κι αυτό
σήκω πήγαινε στην Άννα του χειμώνα

Αχ, Αννούλα του χιονιά...

Υ.Γ: Τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι το λιμάνι μας. Ευγενικά συνοδεύουν την αναίδεια της κάθε μας μέρας και μας θυμίζουν τον σκοπό μας σ΄αυτό τον κόσμο. Να ταξιδεύουμε ακίνητοι, να ισορροπούμε κινούμενοι σε τεντωμένο σχοινί, σεβόμενοι την αρμονία της ζωής. Άλλοι την είπαν Φύση, εγώ την λέω Θεό. Ακόμα κι όταν διαταράσσεται, άλλες αρμονίες δημιουργεί και συμπληρώνει. Αυτή την τόσο τραυματική για μένα μέρα του αγύριστου ταξιδιού σου , μ΄ αυτό το τραγούδι που αγαπούσαμε σε νανουρίζω. Και αρμονικά σε νοσταλγώ...

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ 

ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ..

Ασυνήθιστα σιωπηλό  το φεγγάρι

Δεν κουβεντιάζεται απόψε.

Κλείσε λοιπόν τις κουρτίνες.

Το μόνο που γελάει

Καθώς γλιστράνε τα παιδιά στο δρόμο

Είναι η βροχή στην άκρη του γκρεμού.

-Κάτι σωπαίνει  στα φτερά της πεταλούδας.

Είναι οι ψυχές φεγγάρι;

-Μη με ρωτάς

Δεν σου είπαν πως τις ταξιδεύω στους αιώνες;

-Δεν κλαίνε δεν αναζητούν τον κόσμο;

-Όχι. Συνήθως θέλουν να ξεχνάνε..

 Φλύαρο όπως  απόψε  το φεγγάρι….

                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΕΛΑΤΟ..

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα άρρωστο έλατο. Το πράσινό του χρώμα κοκκίνιζε στις άκρες των μυτερών του φύλλων, σημάδι της αρρώστιας. Στεκόταν στην πλαγιά του ψηλού βουνού με μεγάλη αξιοπρέπεια παρόλο που γνώριζε πως ήταν θέμα χρόνου να λυγίσει και να σπάσει λόγω της σοβαρότατης ξήρανσης που αντιμετώπιζε το άλλοτε λυγερό και καταπράσινο φύλλωμά του. Οι αιτίες της αρρώστιας πολλές, σύμφωνα με τους ειδικούς που έχουν όλες τις απαντήσεις για το επικείμενο και αναπόδραστο τέλος και καμιά για μια πιθανή αντιμετώπιση και θεραπεία του.

         Το άρρωστο έλατο, ωστόσο, συνέχιζε να αστειεύεται με τον βοριά που πάγωνε στα φύλλα του τις σταγόνες της βροχής , με τον ήλιο που έλιωνε τις χιονονιφάδες και τις έκανε να λαμπυρίζουν σαν αστέρια  , με τα σύννεφα που αναπαύονταν στο κεφάλι του πότε γκριζωπά και πότε ολόλευκα σαν κυριακάτικο κουστούμι , με τα πουλιά που φώλιαζαν στα πληγωμένα του σπλάχνα και με τα ζώα του δάσους που ανυποψίαστα για το μοιραίο τέλος του όμορφου δέντρου έδειχναν ολοφάνερα την προτίμησή τους στην σκιερή και δροσερή αγκαλιά του… Το άρρωστο δέντρο συνέχιζε με πείσμα το ακίνητο ταξίδι του στον κόσμο . Κάποτε κάποτε επηρεασμένο από ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, τη μουσική του δάσους που διαπερνούσε το ξύλινο σώμα του σαν το καλύτερο φάρμακο – όλους εκείνους τους ήχους της ζωής που αρμονικά συμβιώνουν μέσα και πάνω από το χώμα- έφτανε να πιστεύει πως μπορούσε να νικήσει την αρρώστια που κρυφογελούσε με τις φρούδες ελπίδες του..

           Μια μέρα το όμορφο έλατο λύγισε από την αρρώστια. Δεν μπορούσε πια να αναπνεύσει το δροσερό οξυγόνο του βουνού , να πιεί νερό από τις βροχές του θεού και τα ποτάμια , να τραγουδήσει μαζί με τον άνεμο. Προπάντων δε μπορούσε να σηκωθεί όρθιο για να βλέπει τον μακρινό κάμπο και την γαλανή θάλασσα που πάντοτε ονειρευόταν να γνωρίσει. Για όσους παραξενεύεστε από αυτή του την επιθυμία , σας λέω ότι το έλατο αυτό δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο . Ήταν ένα παράξενο έλατο που αγαπούσε τη θάλασσα. Σαν παγιδευμένο προσπάθησε να αντιδράσει μαζεύοντας όλη του τη δύναμη. Στην οικογένειά του, το βοριά , τον ήλιο , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους άφησε σαν φυλακτό τα τελευταία του λόγια… << Ήρθα στον κόσμο για να είμαι όρθιο. Να  δίνω ίσκιο και δροσιά στους ορειβάτες , να χαρίζω ζωή και ομορφιά στην πλάση. Αλλιώς δεν υπάρχω..Και δεν θέλω να υπάρχω..>>

           Το όμορφο έλατο  σωριάστηκε στο χώμα. Σαν να αισθάνθηκαν το τέλος, χιλιάδες στολισμένα έλατα εκείνο το βράδυ, οκτώ του Δεκέμβρη , έστρεψαν το αστέρι τους στο φεγγάρι που υποδέχτηκε με σοβαρότητα την ψυχή του δέντρου. Τα στολίδια τους έχασαν τη λάμψη τους και την αστραφτερή τους ομορφιά. Και την άλλη μέρα, ο βοριάς , ο ήλιος , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους έπιασαν το τραγούδι και συνόδευσαν το αγαθό έλατο στον κήπο των αναμνήσεων . Αλλά και η θάλασσα , πολύ μακριά , υποκλίθηκε με αφρούς και παιχνιδίσματα στο παράξενο δέντρο που όσο ζούσε ονειρευόταν να τη συναντήσει….

                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω στον αγαπημένο μου Βασίλη που έφυγε μέσα στα Χριστούγεννα πριν τέσσερα χρόνια..