Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟΝ ΜΙΣΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ....

Ο ΥΠΝΟΣ…
Βυθιζόταν σαν δύτης στους σκοτεινούς ωκεανών βυθούς. Ναυάγια σε άσπρα σεντόνια μυστικά έβλεπαν εφιάλτες. Αιωρούνταν καπνοί από τσιγάρα σέρτικα που θάμπωναν τα μάτια. Χαμόγελα κλεμμένα και πικρά αθώων εγκλημάτων ομολογημένων στοιβάζονταν σκουπίδια με δεμένα χέρια. Κι αυτός ακόμα πιο βαθιά βουτούσε χωρίς το απαραίτητο οξυγόνο. Άσπρα χαλίκια βόμβες στο αίμα του σκορπούσαν φρίκη. Τρέλας επινοήσεις οι δικές τους λέξεις στην πιο τρανή του επιθυμία. Να δραπετεύει πάντα . Κι αυτή παίζει το ρόλο της σωστά. Υπονοεί αυτούς τους τρόπους. Τους υποκρίνεται . Γίνεται όνειρο .Υπόσχεση απόδρασης και ελευθερίας. Χαρίζει βόλτες σε ανοιχτές λιακάδες που κάνουν να γελούν τους αστερίες. Τα άστρα να φέγγουν πιο πολύ το βράδυ. Τη θάλασσα να αναδιπλώνεται με μελωδίες ψαράδων που δε φοίτησαν ποτέ σε ωδεία. Βυθιζόταν εκείνος μα είχε πάντα αυτή που τον τραβούσε πάνω. Έπινε αέρα και ξαναβουτούσε. Χρόνια. Κάποια φορά δεν τα κατάφερε. Βυθίστηκε στον ύπνο. Στον ύπνο που μισούσε πάντα.


                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Εδώ στου δρόμου τα μισά......δεύτερη ζωή δεν έχει....Στο φίλο μου τον Αλκίνοο.....


ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ...

Κορίτσι να διστάζω να βραχώ
Με τις ανατολές σου.
Που πάσχιζαν να ανθίσουν
Σε πλέγματα συρμάτινα με αγκάθια.
Σαν ήλιος που δεν φυλακίζεται
Εσύ στητός και φεγγοβόλος
Ελευθερία απαιτούσες πάντα.
Πιο λίγο τίποτα .Με πείσμα.
Πάντα το πιο πολύ. Γι αυτό
Δεν παίρνω απόφαση να πάψω
Να μιλώ για Σένα. Σε ταξιδεύω
Ακόμα τώρα. Που ακροβατείς
Στα σύννεφα σε ταξιδεύω.
Δανείζομαι βροχές . Σε βρέχω.
Καφέ να πιείς στην ίδια κούπα
Φέρνω. Δεν κλαίω. Γελώ.
Και μια παρτίδα παίζουμε .
Με αφήνεις να κερδίσω.

       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Αφιερωμένο στο Βασίλη μου....

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Στους συντρόφους μου του Μετώπου.....

Σύντροφοι.
 Πια καμιά ελπίδα δεν υπάρχει .
Ξεμάθανε  οι άνθρωποι να ελπίζουν.
Διαψεύσεις πάνω στις διαψεύσεις.
Βουνά τα λόγια που πληγώνουν.
Και κει που δεν το περιμένεις.
Δημηγορίες πλήρους τρέλας
Σε  φορτηγά ψυγεία τις φορτώνουν.
Αιώνες, απαράλλαχτες παγίδες
Για φονικά τροχαία μες στους δρόμους.
Ψεύτικοι θρήνοι μας εμπαίζουν.
Μα πριν αλέκτωρ τρις λαλήσει
Τη μάνα τους έχουν προδώσει.
Μονάχοι υπάρχουμε και με  σημαία
Το σφάξε με να αγιάσω αγά μου.
Μοναχικά απεργούμε ενοχικοί
Στων υπολοίπων συνετών τη χλεύη.
Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Ουρλιάζω.
Και ναι στο μέγα ατόπημα υποκύπτω.
Απαισιόδοξη και αριστερή αντάμα.
        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.


ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΕΥΣΗΜΑΝΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ.

Ταμπούρια φτιάχνω.
Οχυρώνομαι.
Με λέξεις .
Δολοφονούν διπλά.
Αν  θέλουν.
Στα έξι βήματα το αλφάβητο
Παραμονεύει.
Παντού στημένα πυροβόλα
Οι λέξεις.
(Το μεσημέρι εκείνο τη ζωή σου πήρα.)

Δεν μπόρεσα να δέσω
Τις πληγές
Με λέξεις.
Ίσως γιατί γνωρίζω μόνο
Πώς πληγώνουν.
Εσύ μπορούσες
Να στάξεις εύηχες ιάσεις
Λέξεις ευσήμαντες
Στην γενική ανοησία.
(  Δεν γνώριζες τι κόστος έχει;)

Τρέχω για να κρυφτώ
Στα ρήγματα
Που ανοίγουν
Οι φωνές τους.
 Νάρκες παντού
Το ταίριασμα
γραμμάτων και φωνών.
Οι λέξεις.
Ανατινάζομαι.
(θυμάσαι τα κομμάτια μου στους τοίχους;)

Τις τελευταίες λέξεις σου
Θυμάμαι.
Τις προσκυνώ.
Με μύρο τις αλείφω.
Σε άσπρο σεντόνι
Να ξαπλώσουν.
Να ανασάνουν.
Πνίγονταν.
Οι όμορφές σου λέξεις.
(Δεν θέλω να θυμάμαι όμως )
                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ




Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

EΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ- ΝΕΝΑ ΜΕΝΤΗ: ΜΙΑ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ.





Στη σκηνή δυο γυναίκες σπουδαίες συναντήθηκαν. Έπαιξαν πόκα τη ζωή της Ευτυχίας. Κέρδισαν την παρτίδα. Και οι δύο. Γιατί η Ποίηση και στη Ζωή και στη Σκηνή απαιτεί ψυχή. Μόνο έτσι  κλάμα και γέλιο ταιριάζει  στον ίδιο στίχο, στην ίδια ατάκα ,στην ίδια στιγμή. Οι δυο γυναίκες λοιπόν έγιναν ένα. Μπήκαν στην ψυχή μας με τους έρωτές τους, τα πάθη τους, τα πένθη τους και τα ταξίδια τους. Τους ξεριζωμούς τους. Προπάντων με αυτούς. Ένα σύννεφο στίχων που ρέουν πια στο αίμα μας συντρόφεψε αυτή τη συνάντηση. Έβρεξε λυγμούς, δάκρυα και γέλια μέχρι δακρύων. Οι δυο γυναίκες πάντα εκεί, σφιχτά κρατώντας η μια το χέρι της άλλης ορκίστηκαν αληθινά πως η ζωή είναι ένα ψέμα. Αρκεί να τη ζήσουμε στ΄αλήθεια……….
                                               
                                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΑΧΡΟΝΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ...

ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ...

Υπάρχουν κάποιοι που η ζωή τούς πολεμά από την ώρα που γεννιούνται. Δίπλα σε γκρεμισμένα απ΄τις οβίδες σπίτια, σε λασπωμένες γειτονιές που οι μαστροποί κι οι νταβατζήδες πουλάνε ηρωίνη ,με γονείς που πίνουν, μεθούν και βιαιοπραγούν πολύ ευχαρίστως ,θύματα κι αυτοί άλλων γονιών ανάλογων.
 Υπάρχουν κάποιοι που δεν έμαθαν ποτέ τι πάει να πει να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου που να μη στάζει, ζεστό φαΐ και μια αγκαλιά για να κρυφτείς όταν φοβάσαι κάτι.
Υπάρχουν κάποιοι που μπαινοβγαίνουνε στη φυλακή και γιατί φταίνε αναμφιβόλως, κυρίως όμως γιατί δεν έχουν να πληρώσουν ένα καλό δικηγόρο και ένα δικαστή να τους δικάσει…….. αδιάβλητα. Το χειρότερο , υπάρχουν κάποιοι που προτιμούν την φυλακή από οπουδήποτε γιατί είναι ο μόνος χώρος που νιώθουν ότι ανήκουν κάπου.
Υπάρχουν κάποιοι που πενθούν από τα γεννοφάσκια τους ανθρώπους, ιδέες και πάλι ανθρώπους. Μόνοι να γυρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, αναγκασμένοι πάντοτε να φεύγουν ακόμα κι όταν βρουν να μείνουν κάπου. Κανένας δεν τους θέλει. Θύματα κάθε ρατσισμού των αξιοπρεπών καλών ανθρώπων που αρνούνται μετά βδελυγμίας να μπούν σε εισαγωγικά.
Υπάρχουν κάποιοι τρόφιμοι ψυχιατρείων ,φυλακών ψυχής και σκέψης, που τρελαμένοι από τον πόνο της εγκατάλειψης ακόμα και δικών ανθρώπων, κοιμούνται δεμένοι στα κρεβάτια τους ελλείψει προσωπικού ειδικευμένου να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπους.
Υπάρχουν κάποιοι που υφίστανται βία καθημερινά, στο σώμα και στην ψυχή τους, μέσα και έξω από φυλακές, από ευυπόληπτους πολίτες πέραν πάσης υποψίας που ενδεχομένως εκκλησιάζονται νομίζοντας ότι επιτελούν θεάρεστο έργο.
Και υπάρχουν κάποιοι που ανώνυμοι ,αδύναμοι και μόνοι αυτοκτονούν κρυφά για να μην ακουστεί ούτε ο πόνος της τελευταίας κραυγής τους ούτε ο ήχος του λυγμού στο μαξιλάρι τους,την τελευταία νύχτα τους πάνω στη γη.
Σε όλους αυτούς που είναι πολλοί, κανείς δεν μπορεί να βρει να πει κάτι αληθινά ουσιαστικό. Για αυτό το μόνο που κάνουν όλοι, μαζί και εγώ, είναι να γράφουν παρόμοια καταγγελτικά κείμενα διαπιστώνοντας απλώς το πρόβλημα. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι πρόβλημα που διαπιστώνεται . Είναι ο άρχων του κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία,εθνικότητα και άλλους διαχωρισμούς .Κι  όταν αυτοκτονεί ένας άνθρωπος αβοήθητος μέσα σε μια φυλακή κλεισμένος, όλοι εμείς φταίμε. Εμείς τον οδηγήσαμε εκεί. Αδιαφορώντας.


                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ.......

Αυτοκτόνησε κρατούμενος στον Κορυδαλλό
Ένας 25χρονος κρατούμενος αυτοκτόνησε το βράδυ στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο κρατούμενος, κατηγορούμενος για υπόθεση ναρκωτικών, βρέθηκε απαγχονισμένος στο πειθαρχείο της Α' πτέρυγας των φυλακών.
Εν συνεχεία διεκομίσθη στο νοσοκομείο των φυλακών όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του.                                 (σημερινή είδηση)
Υ.Γ: Μια είδηση χωρίς βέβαια όνομα και άλλα λοιπά στοιχεία. Όλα κι όλα. Η δημοκρατική μας πολιτεία σέβεται τα προσωπικά  δεδομένα των κρατουμένων. Τους επιτρέπει λοιπόν να αυτοκτονούν ανωνύμως και με αξιοπρέπεια. Δεν τους διασύρει .Άλλωστε φρόντισε να τους εξασφαλίσει έναν καλά οργανωμένο προσωπικό θάνατο. Που τον επέλεξαν οι ίδιοι βρε αδελφέ! Υπάρχει κάτι πιο δημοκρατικό από αυτό; Άλλωστε ποιος από μας θα ασχοληθεί με το πρεζόνι ετών είκοσι πέντε που αυτοκτόνησε; Υπάρχουν οπωσδήποτε πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε……. Φρίκη……..
                Ένα σύννεφο κάτασπρο
                 Χέρι με χέρι με τον ήλιο
                 Είδα.
                Ένα όνομα επινόησα.
                 Το χάρισα σε Σένα .
                 Ανώνυμε  μικρέ
                 Κρατούμενε.
                 Εκεί να μείνεις.
                 Εδώ καμιά ελπίδα
                 Πια δεν είχες.
                 Ήσουν έξω
                 Από τις στατιστικές
                 Και τους κανόνες.
                 Σύννεφο κάτασπρο
                   Φέρε βροχή
                  Τα δάκρυά σου.
                  Τα δάκρυά μου.
                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ




Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

ΘΕΛΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΠΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΤΩΡΑ...

Θέλει μεγάλο κόπο να υπάρχεις τώρα.
Που τέλειωσαν οι αστροφεγγιές .
 Οι κόκκινες άλλαξαν χρώμα μέρες.
Πέταξαν οι χαρταετοί με φως
Στη θάλασσα. Με βουητό πολύ
Βυθίστηκαν νησιά ολόκληρα
Οι Ατλαντίδες. Επιζών ουδείς.
Θέλει μεγάλο κόπο να υπάρχεις τώρα.
Να βάζεις τα άσπρα σου παπούτσια
Στους λασπωμένους δρόμους .
Να δένεις το μαντήλι σου σημαία
Λευκή. Πανί σε αραγμένο πλοίο.
Να υφαίνεις κάτι που ξηλώνεται
Τη νύχτα. Και πάλι να το ξαναρχίζεις.
Να χάνεις με υπομονή ανέμους
Ούριους σε χάρτινα ταξίδια.
Και πάντα κάτι να προσφέρεις
Για θυσία. Ανώφελη κι αυτή.
Θέλει μεγάλο κόπο να υπάρχεις τώρα.

                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΞΙΑ ΦΟΒΟΥ!!!

Η  αλήθεια είναι πως δεν σκέφτομαι πράγματα όμορφα. Υπέρμετρη αισιοδοξία  και θάρρος βέβαια, ποτέ δεν είχα. Υπερβολή ναι . Επιπολαιότητα επίσης. Φόβο  οπωσδήποτε. Μα η ζωή έτσι τα κανόνισε και δείχνω δυνατή και σίγουρη. Γενναία , ορμητική, χωρίς αναστολές. Θόρυβο κάνω… .Σκόνη σηκώνω, προχωράω με  έπαρση , ανοίγω δρόμους..Οι πιο πολλοί με αντιπαθούν. Κάποιοι  γενναίοι με αγαπάνε..Όμως κανείς από μένα δεν φοβάται  περισσότερο. Τα πάντα.Αυτό παλεύω κάθε μέρα. Γιατί σκέφτομαι πως πρέπει να διεκδικούμε εμείς να δίνουμε τον τόνο στη ζωή μας. Το χρώμα στη μέρα μας . Πέρα από το φόβο μιας έτσι κι αλλιώς συχνά αναπόφευκτης παρεξήγησης να δείχνουμε στους άλλους τα όριά μας. Με ρίσκο και ακριβά πληρωμένο τίμημα να αφήνουμε το στίγμα μας στη κάθε μέρα. Αν νιώθουμε κάτι να πούμε ,να το λέμε. Αν θεωρούμε ότι πρέπει κάτι να κάνουμε, να το τολμούμε. Και το πιο δύσκολο. Κι αν πρέπει να απέχουμε από κάτι γιατί έτσι αποφασίσαμε, η απόφαση δική μας. Ο φόβος είναι κάτι υπαρκτό. Όποιοι τον έχουν ζήσει στην ακραία μορφή του και έχουν κατά κράτος νικηθεί , ξέρουν να φοβούνται μόνο αυτά που αξίζουνε το φόβο.  

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ                 

                                              

 

 

Σοφά λόγια....

 <<Οτιδήποτε μοιράζεις στη ζωή σου , επιστρέφεται. Γι αυτό πρόσεξε τι μοιράζεις....>>
                                                                                        ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ,,,,

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΠΙΜΕΝΩ...

Ανοίγματα γέλιου
Και  πάσης φύσεως
 χαραυγές αναζητώ.
Ακούραστα
 Στη θάλασσα
Πετώ μπουκάλια .
Ιχνηλατώ σημάδια
 σε ερήμους
 λέξεων και φωνών.
 Ψιθύρους μεταφράζω
 αόριστες  χειρονομίες.
Κώδικες ερευνώ
 για να
 μη διαβαστούν ποτέ
 φτιαγμένους.
 Επιμένω .Ορθώνομαι
 να δω
 πίσω από τα τείχη
των ανθρώπων.
 Με επιμέλεια
φτιαγμένα τείχη.
Συγκρούομαι μαζί τους.
 Πισωγυρίζω
μοναχά για λίγο.
 Μόνο
 για να γκρεμίσω
 τα δικά μου.
                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

                                                           

ΚΑΝΕ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

Μπερτολτ Μπρεχτ - Το Τραγούδι της Απεργίας



Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε  
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι  
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή 
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!  
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!  
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!  
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!

Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και  
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!  
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις  
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!  
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!  
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!  
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη  
Την αλληλεγγύη!
Υ.Γ: ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ- ΕΙΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥΣ ΕΙΤΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ-ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ....ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ.
                                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΟΥΒΑΡΙ...

       Της άρεσε να κατεβαίνει στη θάλασσα τις απογευματινές ώρες. Χωνότανε βαθιά στα νερά της με ανακούφιση. Τα νεύρα της σφιγμένα και μπλεγμένα, σκέτος γόρδιος δεσμός ,σιγά σιγά χαλάρωναν. Ευτυχώς που υπάρχει η θάλασσα… Κάθε απόγευμα οι ίδιες σκέψεις βρεγμένες και αλμυρές…
       Μέχρι που τους είδε να έρχονται με αργό βήμα από το βάρος και τη ζωή. Κρατώντας αγκαλιά σχεδόν έναν άντρα γύρω στα σαράντα...Το παιδί τους που δεν μπορούσε να περπατήσει, έμαθε αργότερα από τη γνωστή κυρία που τα ξέρει όλα στη διπλανή ξαπλώστρα. Αυτοί πατημένα εβδομήντα..Λευκά μαλλιά, ρουφηγμένα μάγουλα, πόδια κουρασμένα.. Ένας άντρας και μια γυναίκα.
         Σχεδόν μηχανικά έστρεψε το κεφάλι στο θέαμα που της φάνηκε πιο ιερό και από επιτάφιο Αγίας Παρασκευής. Οι τρεις άνθρωποι κουβάρι διέσχιζαν την μικρή απόσταση που χωρίζει την αμμουδιά από τη θάλασσα με κινήσεις χορού αρχαίας τραγωδίας. Αργές τελετουργικές κινήσεις με ακρίβεια δευτερολέπτου. Το παιδί- άντρας γαντζωμένο πάνω της. Εκείνη συνεχώς κάτι του ψιθύριζε . Ο πατέρας στωικός προσπαθούσε να κρατήσει το βάρος . Σταυρός ασήκωτος.
        Μπήκαν στη θάλασσα πατώντας με προσοχή τις πρώτες πέτρες. Το βάρος τώρα λιγόστεψε . Παρέλαβε αυτή στη δροσιά της τον πολυφίλητο γιο..Ανακουφισμένοι τώρα κολυμπούν δίπλα- δίπλα. Και οι τρεις. Τους ακούει να γελούν..Και να φανταστείτε δεν έχουν άλλα παιδιά… ακούει τη διπλανή ξαπλώστρα να διακόπτει τη σιωπή .Τροχαίο βλέπετε… Νιώθει να πνίγεται..Δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να αποστρέψει το βλέμμα από  τη θάλασσα. Περνά αρκετή ώρα. Τους βλέπει να βγαίνουν με τις ίδιες αγωνιώδεις κινήσεις να αντέξουν το βάρος της ζωής που έφεραν στον κόσμο. Δείχνουν ευτυχισμένοι που τη δρόσισαν.
       Αμίλητη πλησιάζει τις πέτρες που προ ολίγου πάτησαν οι δυο τους με γεμάτη αγκαλιά. Σκύβει δήθεν για να αγγίξει το νερό που τώρα έχει μια λάμψη περίεργη. Τα μάτια της δεν μπορούν να κλάψουν . Προσκυνά τις πέτρες…
                                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Το αφιερώνω στους τρεις ήρωες της θάλασσας και της ζωής. Σε όσους πεισματικά διεκδικούνε τη δροσιά τους και σε όσους πιστεύουν   ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο…

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΥΜΑ....

     Ζούσε κάποτε στη χώρα των παραμυθιών ένα τεράστιο κύμα. Πάντοτε επιβλητικό και μεγαλόπρεπο δεν καταδεχόταν τα ρηχά. Σπίτι του ο ωκεανός. Στα πιο βαθιά νερά του καθρεφτιζότανε κάθε πρωί, καμαρώνοντας τους κάτασπρους αφρούς του. Δίπλα του επέτρεπε να βυθίζονται  τα πιο μεγάλα κήτη. Ένιωθε ωραία μόνο με κείνα που μπορούσε να αναμετρηθεί και να νικήσει. Πραγματικά τεράστιο μπορούσε να ξεπεράσει στους θυμούς του τρία γιγαντόσωμα πλοία το ένα πάνω στο άλλο. Και στον εαυτό του ακόμα προκαλούσε ίλιγγο.
     Όπως καταλαβαίνετε έλυνε όλα του τα προβλήματα με την αξία του. Όλοι στον ωκεανό, άνεμοι, ψάρια, ναυάγια, καράβια , φουρτούνες  το σέβονταν και το εκτιμούσαν βαθύτατα. Δεν το πλησίαζαν ποτέ παρά μόνο όταν ήταν άκρως απαραίτητο. Μα στον ωκεανό που τις πιο πολλές φορές ήταν αγριεμένος και κατασκότεινος δεν είναι εύκολο να πιάσεις φίλους για βόλτες και τέτοια. Αυτά τα πράγματα θέλουνε φεγγαράδες και θάλασσα λάδι, κιθάρες και κολύμπι στα ρηχά, φωτιές στην άμμο και έρωτες .Έτσι το τεράστιο κύμα μας δεν είχε φίλους. Ήταν το μόνο του πρόβλημα.
       Κάποτε φιλοσόφησε τα πράγματα. Αποφάσισε να καταλάβει την άλλη όψη των πραγμάτων. Να κατανοήσει την ανάγκη  για επικοινωνία όλων των όντων . Σε γη, ουρανό και θάλασσα. Χαμήλωσε τους αφρούς του, μαλάκωσε τη θυμωμένη καταιγίδα που το συντρόφευε πάντα και αστειεύτηκε για πρώτη φορά με τον εαυτό του. Για τόσο τεράστιο κύμα, σκέφτηκε, έχω το χιούμορ κουτσομούρας. Δεν ανέχομαι γαρίδα στο σπαθί μου. Μήπως να χαλαρώσω λίγο, να μοιραστώ σε μακρινά ταξίδια και επιτέλους να γνωρίσω τη στεριά; Αναρωτιόταν ρητορικά το τεράστιο κύμα. Απάντησε μονάχο του.
        Ήταν σούρουπο όταν έφτασε μικρό- μικρό στην αμμουδιά . Ισορρόπησε στις πέτρες που δεν το φοβήθηκαν. Του ψιθύρισαν λόγια που δεν είχε ξανακούσει. Το φεγγάρι λαμπερό και κάτασπρο σαν βασιλιάς των φάρων φώτιζε τα καράβια που ερωτευμένα με τη θάλασσα πάντα θα απατούνε την στεριά. Ή το ανάποδο; Το τεράστιο κύμα , μικρό- μικρό τώρα οικειοθελώς και επίτηδες ξάπλωσε στη στεριά. Έμεινε εκεί όλο το βράδυ. Ξεκουράστηκε από το μεγαλείο του. Χαζό μεγαλείο. Ήταν ευτυχισμένο….
                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ: Το αφιερώνω σε όλους τους φιλικούς ανθρώπους……

     
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΦΙΛΟ ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ.

Αιωρείσαι
Αναποφάσιστος
 Στα σύννεφα
Στους γαλαξίες
Ακροβατείς αλάνθαστα
Και ταξιδεύεις.
Καιρός να στήσεις
Τη σκηνή σου κάπου.
Έχεις να ζωγραφίσεις
Όνειρα παιδιών.
Καιρός να αρχίσεις.
Άργησες.
Εκείνη το επιτρέπει.

Υ.Γ: Είδα ανθρώπους δυνατούς δίπλα του. Παιδιά με την ωριμότητα και την ευγένεια σοφών ανθρώπων. Ολόψυχα οι ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση.
                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.
                                                                          



Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ...


Ακόμα φέγγει τις μεγάλες μέρες.
Νύχτες  ατίθασες υπόσχεται   
Σε υπάκουες και αλλαγμένες ώρες.
 Νοικοκυρεύει.  Σχολαρχεί.
Επιστροφές διεκδικεί απτόητο.
Κίτρινες διαδρομές φυλλορροεί.
Σφυροκοπεί υγρούς θυμούς.
Ξεσπάσματα βροχών και θλίψεων.
Στοιβάζονται στους δρόμους
Οι χαρές ρυάκια. Άλλα φεγγάρια
Σύννεφα καράβια ταξιδεύουνε.
Δύστροπο  και λιγόλογο ωραία
Φθίνει. Μα ξέρει να επιμένει.
                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ



ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙΣ.....


Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΠΑΙΣΙΟ ΘΕΑΜΑ....


Σωροί ξεβράστηκαν κουφάρια στις ακτές
Οι παρεξηγημένες λέξεις. Εξόριστες .
Μεταναστεύουν άψυχες σε αμπάρια
Πλοίων στοιβαγμένες. Τις πυρπολούν
Οι  επίδοξοι ταγοί. Κουφάρια λέξεις.
Αποσιωπητικά ναυάγια τις υπονοούν
Εμπόδια τα κόμματα τους βάζουν.
Ρωτούν με κύματα ερωτήσεων γιατί
Και πως ναυάγησαν . Δεν απαντούν
Οι λέξεις. Αποδιωγμένες  με..... χαμόγελο
Και κατά κράτος νικημένες στις ακτές
Οι λέξεις ξεψυχάνε. Απαίσιο θέαμα…
                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ....2011-12

ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ…….ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΤΟ 2010-11.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ  ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973…
(ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ- ΛΥΚΕΙΟΥ)
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ :Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συμμαθητές και συμμαθήτριες καλημέρα σας. Ας αφήσουμε τη μνήμη να μας ταξιδέψει στο χρόνο. Γιατί η μνήμη εμποδίζει την επανάληψη γεγονότων που σίγουρα όλοι δεν θέλουμε να επαναληφθούν.
Πιο συγκεκριμένα, ας πάμε 41 ολόκληρα χρόνια πριν, στα χρόνια της δικτατορίας .Εγώ θα σας παρουσιάσω τους πρωταγωνιστές  εκείνης της εποχής. Θα μιλήσουν μπροστά σας, θα αναλύσουν τις απόψεις τους και θα δικαιολογήσουν τη δράση τους. Εσείς θα κρίνετε ποιος έχει δίκιο. Έτσι απαιτεί η δημοκρατία..
Και πρώτα- πρώτα ο δικτάτορας, ο φασίστας, ο αδιάφορος πολίτης, ο δημοκράτης, ο φοιτητής, ο βασανιστής, ο χαφιές……
Κύριε δικτάτορα, έχετε το λόγο….
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Κυρίες και κύριοι, εγώ πιστεύω ότι η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Κι αυτό γιατί όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει, όπως λέει κι ο λαός…..
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Πάλι καλά που πιστεύετε ότι είπε κάτι σωστό κι ο λαός.
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Σκασμός ανάγωγε.! Μακρόνησος που σου χρειάζεται……
ΦΑΣΙΣΤΑΣ: Για όποιον δεν γνωρίζει τι ήταν η Μακρόνησος θα σας πω εγώ. Η Μακρόνησος λοιπόν είναι ένα νησί κοντά στο Σούνιο που στέλνονταν εξορία τα ένδοξα εκείνα χρόνια της δικτατορίας,  όλοι οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές και γενικά οι εχθροί του καθεστώτος. Εκεί βασανίζονταν ,για το καλό τους, μέχρι δηλαδή να αλλάξουν μυαλά και να υπογράψουν δήλωση μετανοίας… Ωραία χρόνια…..
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Ευχαριστώ για την πολύ χρήσιμη παρέμβασή σας αγαπητέ μου. Η καθεστηκυία λοιπόν τάξη κινδύνευε τότε, το 1967, να ανατραπεί από  αναρχοκομμουνιστικά στοιχεία που μιλούσαν για ελευθερίες, δικαιώματα, ανεξαρτησίες και άλλες τέτοιες αρλούμπες. Κατεβάσαμε λοιπόν και εμείς τα τανκς, μια ομάδα εθνικοφρόνων συνταγματαρχών και βάλαμε το λαό στο γύψο. Σύνθημά μας:<< Ελλάς, Ελλήνων , Χριστιανών.>>
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών καθολικώς διαμαρτυρομένων. Που σημαίνει πως κάθε άλλο παρά συμφωνούσε ο λαός. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν κατά της δικτατορίας .Από φόβο την ανεχόταν μέχρι που κάποια στιγμή ξεπέρασε το φόβο και σήκωσε κεφάλι…
Σε οθόνη προβάλλονται τα εξής: Και σήμερα τα βασανιστήρια υπάρχουν. Σε φυλακές, σωφρονιστικά ιδρύματα, κρατητήρια, ανακριτικά γραφεία. Πόση δημοκρατία έχουμε;
ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: Εμένα πάλι , δεν με ένοιαζε το καθεστώς. Τι δικτατορία –τι δημοκρατία, εγώ τη δουλίτσα μου κοίταζα. Απέφευγα τις κακές συναναστροφές με ανθρώπους που μίλαγαν για αντίσταση και άλλες ανοησίες. Τελικά πολλοί απ αυτούς έφαγαν το κεφάλι τους. Βέβαια όταν έπεσε η δικτατορία έκανα κι εγώ τον ήρωα! Κάποιες φορές  έλεγα ότι ήμουν κι  εγώ στο Πολυτεχνείο ενώ ούτε καλά- καλά που πέφτει δεν γνωρίζω. Κι απ τις πολλές φορές που το άπα , το πίστεψα κι όλας…
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Μακάρι όλοι οι πολίτες να ήταν σαν κι εσένα αγαπητέ μου. Φιλήσυχοι, υποταγμένοι, υπάκουοι. Όχι σαν κάτι άλλους ταραξίες που πού τους έχανες πού τους έβρισκες, όλο σε πορείες ,σε διαδηλώσεις, σε απεργίες και μυστικές συναντήσεις.
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ: Εγώ κάτι τέτοιους μύρεσαι να τους βασανίζω. Γεμάτα τα κρατητήρια από δαύτους. Όταν τους  έπιαναν και τους έφερναν μπροστά μου, τους τσάκιζα τα κόκκαλα, έφτυναν της μάνας τους το γάλα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Τα ξέρουμε τα κατορθώματα σου, μην ανησυχείς . Έγιναν και τραγούδι.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Λύγιζαν όμως από τα βασανιστήρια ;
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ: Όχι τα παλιόσκυλα! Πείσμα να δεις , αφοβία! Δεν δίσταζαν να πεθάνουν κιόλας  για τις ιδέες  τους. Σήμερα, έχουν στοιχειώσει στα όνειρά μου. Έχω εφιάλτες… …Νόμιζα πως έτσι έπρεπε να κάνω… Να τους χτυπάω , να τους βασανίζω..Ήταν επικίνδυνοι, απάτριδες, μιάσματα..Έτσι μου είχαν πει οι ανώτεροί μου….
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Και τους πίστευες; Δεν αναρωτήθηκες ποτέ μήπως σε χρησιμοποιούν για να στηρίξεις μια άδικη εξουσία;
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Πολύ αέρα πήρες αγαπητέ μου! Πώς τολμάς να υπερασπίζεσαι ανθρώπους σαν τον Αλέκο Αναγούλα ας πούμε που στις 13 Αυγούστου του 1968 έκανε απόπειρα δολοφονίας εναντίον μου στα καλά καθούμενα ,εκεί που πήγαινα να κυβερνήσω το λαό μου
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ότι και να λες κύριε δικτάτορα, εσύ και οι όμοιοί σου, είχατε καταντήσει την Ελλάδα μια ατελείωτη παράγκα. Οι έλληνες φοβισμένοι από το καθεστώς έβρισκαν διέξοδο μόνο στα γήπεδα και φυσικά για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ,είχες γεμίσει τον τόπο με χαφιέδες σαν τον κύριο από δώ. Για άκου κι ένα τραγουδάκι για του λόγου το αληθές.
Φοιτητής: Όσο για τον Αλέκο Παναγούλη που ανέφερες, η Ελλάδα τον έχει πια κατατάξει στους ήρωες  μαζί με όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στην παράλογη βία της εξουσίας σου.
Χαφιές: Εσύ νεαρέ μου να κοιτάς τα μαθήματά σου που θα μας βγάλεις και γλώσσα. Αλλά βέβαια, τι περίμενες από αναρχικούς με μαλλιά και μούσια που απαιτούσαν να συναποφασίζουν ,να ψηφίζουν, να αμφισβητούν… Άνθρωποι σαν και μένα ,που με λες υποτιμητικά χαφιέ, στηρίζουν την κάθε εξουσία από αναρχικά στοιχεία σαν και σένα και τους ομοίους σου.
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Εύγε παιδί μου. Αν όλοι οι Έλληνες συμπεριφέρονταν όπως εσύ, η εξουσία μου δεν θα ΄χε πέσει ποτέ. Αλλά τί τα θέλεις…… Ιδέες, δημοκρατίες, ελευθερίες  και  κουραφέξαλα και φυσικά τραγούδια του Θεοδωράκη .Χάθηκαν  τα  άλλα τα καλά τα τραγουδάκια ..Να σαν αυτό…..
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Τ΄ άκουγαν κι αυτά! Όμως όπως φαίνεται και στο φινάλε του τραγουδιού, στις 21 Απριλίου του 1967 ημέρα Παρασκευή, βίαια κατέλαβες την εξουσία και κορδωνόσουν σαν κόκορας στο κοτέτσι. Επτά χρόνια στο γύψο. Αν δεν ήταν οι φοιτητές να σηκώσουν κεφάλι ακόμα στο σβέρκο μας θα σε είχαμε….
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής ,οι ποιητές, οι συγγραφείς …….τί έκαναν; Δεν  διαμαρτυρήθηκαν ,δεν αντιστάθηκαν ;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Όσοι διαμαρτυρήθηκαν, εξορίστηκαν ή απελάθηκαν .Άλλοι προτίμησαν τη σιωπή ,άλλοι συμβιβάστηκαν και κάποιοι στήριξαν το καθεστώς…..
ΦΟΙΤΗΤΗΣ:Ο  Μ. Αναγνωστάκης  κοροϊδεύει θα λέγαμε τους ποιητές που συμβιβάστηκαν, που υποτάχτηκαν στο καθεστώς.Γράφει: Απολογία νομοταγούς

Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες
Που δεν περιέχουν τη λέξη: Ελευθερία, τη λέξη: Δημοκρατία
Δεν φωνασκούν: Κάτω οι τύραννοι ή: Θάνατος στους προδότες
Που παρακάμπτουν επιμελώς τα λεγόμενα φλέγοντα γεγονότα
Γράφω ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις λογοκρισίες
Αποστρέφομαι τετριμμένες εκφράσεις όπως: σαπίλα ή καθάρματα ή πουλημένοι
Εκλέγω σε πάσα περίπτωση την αρμοδιότερη λέξη
Αυτή που λέμε «ποιητική»: στιλπνή, παρθενική, ιδεατώς ωραία.

Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως.
ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: Εγώ  πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται είναι εξυπνάδα. Να κοιτάς τη δουλειά σου και ν΄αφήνεις τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα .Και όταν τα καταφέρνουν να λες πως και εσύ βοήθησες. Θέλετε απόδειξη; Όποιον και να ρωτήσεις σήμερα από κείνη τη γενιά, όλοι λένε ότι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Πολυτεχνείο! Έπρεπε να το  είχα γκρεμίσει συθέμελα , να το είχα ισοπεδώσει. Αν  το είχα κάνει δεν θα κλείνονταν μέσα εκείνοι οι αλήτες που με γελοιοποίησαν με τα συνθήματα και τις κραυγές τους .Μέχρι τότε είχαμε τον έλεγχο της κατάστασης. Μετά μας πήρε και μας σήκωσε
ΦΑΣΙΣΤΑΣ: Έχεις δίκιο αφεντικό .Εκείνες οι τρεις μέρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές ακόμα στοιχειώνουν τον ύπνο μου με εφιάλτες.
ΧΑΦΙΕΣ: Εγώ που μετά έχασα τη δουλειά μου : Τι να πω; Ακόμα βέβαια δεν κατάλαβα πως έγινε ..Αφού όλα τα είχαμε προβλέψει..Όλα…..
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Αυτό που δεν είχατε προβλέψει είναι ότι η νεολαία δε σκύβει το κεφάλι στις απειλές ,δεν υποτάσσεται σε κανένα ζυγό ,δεν κάθεται φρόνιμα , δεν συμβιβάζεται. Γι αυτό και μπήκαμε στο Πολυτεχνείο με το σύνθημα ,Ψωμί ,Παιδεία, Ελευθερία, παρασύροντας μαζί μας χιλιάδες Έλληνες εργαζόμενους. Ο ραδιοφωνικός μας σταθμός έδωσε ελπίδα ότι η χούντα δεν είναι ανίκητη αλλά με αγώνες θα πέσει..
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ: Κατάλαβες  φίλε μου ! Ένα τσούρμο ηλίθιοι αναρχικοί με όπλα και καδρόνια αμαύρωσαν την εικόνα της Ελλάδας καταστρέφοντας  την περιουσία του ελληνικού λαού.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Δεν είχαμε όπλα ,τα μόνα μας όπλα ήταν η καρδιά και η ψυχή. Η θέληση για ελευθερία ,για να μπορούμε να ζούμε χωρίς χαφιέδες, βασανιστές και όλα τα άθλια υποκείμενα που στήριζαν την δικτατορία σας. Και για του λόγου το αληθές….άκου
ΦΑΣΙΣΤΑΣ: Δακρύβρεχτες βλακείες .Γι αυτό εγώ λέω. Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που κάνουν κουμάντο οι πολλοί που συνήθως είναι ανόητοι και αμόρφωτοι. Αντίθετα ο φασισμός , η δικτατορία δίνει την δυνατότητα στους ικανούς ,στους έξυπνους ,στους καλύτερους να κυβερνάνε. .Δεν μας χρειάζονται οι εκλογές ,ούτε πολλές συζητήσεις που συνήθως δεν βγάζουν πουθενά .Τώρα αν χρειάζεται και λίγο ξύλο για να το καταλάβουν αυτό μερικοί, δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα..
ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ: Γεια στο στόμα σου ,έχεις δίκιο…..
ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ: Φασισμός  κύριε ,σημαίνει βαρβαρότητα ,ρατσισμό ,βία, φόβο, υποταγή, θάνατο .Ο φασισμός  έχει καταδικαστεί στη συνείδηση των ανθρώπων όλου του κόσμου γιατί μόνο αίμα και δάκρυα έφερε.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Οι χώρες που υπέστησαν το Φασισμό, καταδίκασαν στο μαρασμό ό,τι ωραίο και ευγενικό διέθεταν .Το μόνο που πλεονάζει σ΄ ένα τέτοιο καθεστώς είναι τα θύματα..
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ: Νομίζω πως ακούστηκαν όλες οι απόψεις των πρωταγωνιστών εκείνων των ημερών..Και τώρα ο λόγος στο κοινό….
(Οι μαθήτριες –μαθητές από το κοινό παίρνουν το λόγο….)
Μαθητής 1: Δεν νομίζω πως είναι δύσκολο να αποφασίσω. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που με εκφράζει. Δημοκρατία όμως δεν είναι να ψηφίζω κάθε τέσσερα χρόνια αυτούς  που λένε τα λιγότερα ψέματα και μετά κάθομαι στα αυγά μου.
Μαθητής 2: Δημοκρατία δε θα πει μένω παθητικός ,αδιάφορος γι αυτά που συμβαίνουν γύρω μου αλλά συμμετέχω ενεργά ν΄αλλάξω  μαζί με τους συμπολίτες μου τη ζωή μας προς το καλύτερο…
Μαθητής 3: Δημοκρατία θα πει συντονισμένος αγώνας για καλύτερη παιδεία ,δικαιοσύνη για όλους τους πολίτες ,εργασία για όλους ,δικαιώματα αλλά και ευθύνες….
Μαθητής 4: Δημοκρατία θα πει  συνύπαρξη, αλληλεγγύη ,σεβασμός σε όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από το χρώμα ,τη θρησκεία τους ,τη χώρα από την οποία προέρχονται.
Μαθητής 5: Δημοκρατία θα πει πολεμάμε το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση των ανθρώπων .Είμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες και στους πρόσφυγες και εκείνοι σέβονται τη χώρα που τους φιλοξενεί….
Μαθητής 6: Δημοκρατία θα πει αρνιέμαι μια ζωή χωρίς στόχους, χωρίς όνειρα, χωρίς φαντασία……
Μαθητής 7: Δημοκρατία θα πει αρνιέμαι να συμβιβαστώ με την χρεοκοπία των πολιτικών και της πολιτικής .Παίρνω την ευθύνη στα χέρια μου…
Μαθητής 8: Δημοκρατία θα πει αρνιέμαι να είμαι το πιόνι τους…….


                                                                                  Μαρία Φούκα







Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

ΖΩΡΖ ΣΑΡΗ...ΓΙΑΤΙ ΘΥΜΩΝΕΙ;;

ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ: Β΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
<<Και πάλι στο σχολείο...>> Της Ζωρζ Σαρή.
              Μια δραστηριότητα πολύ ευχάριστη.
Για να δούμε όταν μιλάνε οι άλλοι κατανοούμε τι ακριβώς λένε;

Αφού ακούσετε προσεκτικά ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της συγγραφέως Ζωρζ Σαρή σε έναν δημοσιογράφο της Ε.Ρ.Τ  ( πάλαι ποτέ κρατικό κανάλι ) να σημειώσετε με Σ σωστό ή Λ λάθος τις παρακάτω προτάσεις: (σε τρία σημεία πρέπει να συμπληρώσετε τις παύλες πριν σημειώσετε με σωστό- λάθος )
1.     Η Ζωρζ Σαρή πιστεύει ότι το βιβλίο είναι ένα πολύ καλό δώρο για τα παιδιά την εποχή των εορτών ( Χριστούγεννα- Πάσχα)
2.      Θεωρεί ότι κακώς το βιβλίο προβάλλεται από τα ΜΜΕ αποκλειστικά και μόνο τις μέρες των εορτών ως δώρο για παιδιά και μεγάλους.
3.     Αμφιβάλλει για τα κίνητρα αυτών που στις γιορτές κάνουν δώρο βιβλία. Έχει την άποψη ότι το κάνουν επειδή το βιβλίο είναι ………
δώρο σε σχέση με άλλα δώρα ( ρούχα, παπούτσια)
4.     Αμφισβητεί την ποιότητα  των συγγραφέων που στην Ελλάδα ασχολούνται με το παιδικό βιβλίο.
5.      Επαινεί τους Έλληνες συγγραφείς που γράφουν βιβλία για παιδιά.
6.     Θεωρεί υπεύθυνη την πολιτεία και θυμώνει μαζί της αφού διαφημίζει το βιβλίο μόνο την εποχή των εορτών.
7.     Αρνείται να χρησιμοποιεί τη λέξη διαφήμιση, όταν πρόκειται για βιβλία.
8.     Διαπιστώνει ότι το βιβλίο είναι, όπως το ………..και το……….,,, ,ένα πολύτιμο αγαθό το οποίο πρέπει να προβάλλεται-διαφημίζεται από τα ΜΜΕ.
9.     Έχει την άποψη ότι το ενδιαφέρον για το βιβλίο είναι μεγάλο τόσο στην επαρχία όσο και στις μεγάλες πόλεις.
10.                         Κατηγορεί τους γονείς στην επαρχία που δεν φροντίζουν να αγοράσουν στα παιδιά τους λογοτεχνικά βιβλία.
11.                        Κατανοεί την αδυναμία των γονιών στην επαρχία ( ιδιαίτερα στα νησιά και στα χωριά ) να προμηθεύονται λογοτεχνικά βιβλία.
12.                         Θεωρεί τον…………. υπεύθυνο να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν το λογοτεχνικό βιβλίο.
  
 Αφού  βρείτε τις σωστές απαντήσεις, να φτιάξετε μια παράγραφο  (8- 10 γραμμών ) στην οποία  να παρουσιάζετε τις απόψεις της Ζωρζ Σαρή για το λογοτεχνικό βιβλίο σύμφωνα με το απόσπασμα της συνέντευξή της.                       
                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ


ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΚΟΦΤΕΡΟΥ...


 Κοφτερές είναι οι λέξεις.
Ματώνουνε τα λεξικά
 Οι αμυχές τους.
Ανάμεσα σε πολλαπλές
Ουσίες
Τραμπαλίζονται.
Καμία δεν αρνούνται.
Είναι αθυρόστομες.
Και ντροπαλές.
Στις κόχες των σελίδων
Κρύβονται.
Ακροπατούν με σύνεση
Να μην ξυπνήσει  η λήθη. 
Διαγνώνουν  εμμονές
Ανίατες ανάγκες .
Βυθίζονται και ίπτανται
Οι λέξεις.
Τη μοίρα ακολουθώντας
Του ποιητή.
                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Η Ελένη Κοφτερού με συγκίνησε με την ευαισθησία της να υποτάξει το ταλέντο της σε μια απλή ανθρώπινη ανάγκη να επικοινωνήσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Μέσα από την άκρως ποιητική παρουσίαση της Μαίρης Σιδηρά και την στοχαστική ματιά του ποιητή Στέλιου Μαφρέδα στην ποίηση της Κοφτερού,ξεναγηθήκαμε στα φιλόξενα στέκια των ποιημάτων  της. Μας καλωσόρισε και διπλά την καλωσορίζουμε κι εμείς στην πόλη μας.Εύχομαι οι λέξεις να είναι πάντα φιλικές στο έτσι κι αλλιώς μεγάλο ταλέντο της.
                                              




Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ....

Τι θέλει και μπλέκεται η σιωπή
Με τις φωνές;
Δε βλέπει πως δεν έχει τύχη
Στην πολιτεία των
Αδιάκοπων κραυγών;
Μα ……..
Η  σιωπή κραυγάζει.

Το πιο μικρό σου μυστικό
Κρατώ.
Με σύννεφα το ντύνω
Να ναι όμορφο.
Να βρέχει όταν θέλω.

Σαν να τον αποχαιρετάς
Τον κοίταξες.
Δεν το κατάλαβε.
Ταξίδευε το βλέμμα σου.
Μετάξι. Βλέμμα.
Τόσο απαλό μες στη σκληράδα
Της φυγής.

Όλος ο κόσμος μου
Δυο λέξεις.
Στη σκιά των δέντρων
Στο βόμβο των νερών
Κυλά και βρέχεται.
Ο ήλιος μου δυο λέξεις.


Βάζεις αινίγματα.
Μα…
Δεν επιθυμείς
 τις απαντήσεις.
Έχεις το μέγιστο
επιχείρημα.
Του Οιδίποδα
Τη μοίρα.

Είσαι μεγάλη καταιγίδα.
Το βράδυ ξαγρυπνάς.
Πυροβολείς
Με μνήμη.
Ρήγματα ανοίγεις.
Και ρωγμές.
Με σπρώχνεις μέσα.
                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ