2022...

 ΥΓ: Επιμένω να εύχομαι σε όλους καλή και ευτυχισμένη τη νέα χρονιά..Και πού ξέρεις...

                                                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: ΠΟΛΥΣ ΔΡΟΜΟΣ....ΣΗΜΕΙΩΤΟΝ....ΠΑΜΕ......

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

 ΥΓ: Με τη σκέψη μου πάντα σε αυτούς που πενθούν, που ασθενούν, που είναι μόνοι τους...Καλά Χριστούγεννα  σε όλους...Ο μικρός Ιησούς και η  Παναγία μητέρα Του να τους συντροφεύει....

                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΠΛΑΝΣ ΝΤΙΜΠΟΥΑ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ...

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ

ΜΠΛΑΝΣ ΝΤΙΜΠΟΥΑ

Η  ηρωίδα  του  Τένεσι Ουίλιαμς  στο Λεωφορείον ο Πόθος , η Μπλάνς Ντιμπουά , με την αβάσταχτη ελαφρἀδα της παντοδύναμης αδυναμίας της, καθηλώνει το κοινό με την τραγική της κατάληξη στο τέλος του έργου..Ένα κοινό που στην αρχή την παρακολουθεί  μάλλον ενοχλημένο  να εισβάλει στο σπίτι της αδελφής της με μια βαλίτσα ματαιωμένα όνειρα και κακές ειδήσεις. Να ομιλεί ακατάπαυστα με ύφος σπαστικό και υπεράνω  για θανάτους και οικονομικές συμφορές απαιτώντας  μάλιστα να γίνει πιστευτή χωρίς ιδιαίτερες  αποδείξεις από έναν άξεστο και ωμό τύπο , τον άνδρα της αδελφής της, έναν Πολωνό πρόσφυγα που εξανίσταται όταν ακούει τον υποτιμητικό αυτόν  χαρακτηρισμό και δηλώνει εκατό τοις εκατό Αμερικανός Πολωνικής Καταγωγής καταφέρνοντας με το ξέσπασμά του να γίνει σχεδόν συμπαθητικός  στους θεατές και δίκαια προσβεβλημένος .…Για να κρύψει βέβαια κι αυτός με το θυμό του ότι ελκύει και έλκεται  από αυτή που τον υποτιμά και δεν διστάζει να  επιδεικνύει  πόσο..

Καθώς όμως το ολόλευκο δάσος της Μπλάνς ξετυλίγεται μπροστά μας απτόητο να επιβάλει την παρουσία του και τους όρους του σε ξένα χωράφια και ακόμα πιο ξένα οικόπεδα αισθημάτων, αισθήσεων  και παραισθήσεων, της αδελφής της Στέλλας και του Στάνλεϋ  Κοβάλσκυ που λύνει τα πάντα με τις γροθιές του λόγου και της μπουνιάς του και τα δένει με την αδιαμφισβήτητη ερωτική του μαεστρία , αυτό το ολὀλευκο δάσος αλλάζει χρώματα  μέχρι που να μουτζουρωθεί για πάντα. Η  κακομαθημένη επιμονή της να παρασύρει όλους γύρω της σε ένα κανάκεμά της  με άλλοθι τα τραύματα από το παρελθόν της  είναι τόσο ενοχλητική και θορυβώδης που δεν πλησιάζεται  από κανέναν με τη συμπάθεια και τη  συμπόνια  που νιώθεται  γι αυτήν  στο τέλος όταν αποχωρεί από τη σκηνή πλήρως ηττημένη και εγκαταλελειμμένη από όλους….

Η  αφήγησή  της μάλιστα για την αυτοκτονία του άντρα της , του όμορφου εκείνου αγοριού που έγραφε ποιήματα και αγαπούσε τους άντρες –πράξη απόλυτα απαγορευμένη για τα ήθη της εποχής –διόλου δεν δικαιώνει την απαίτησή της για αγάπη αφού η ίδια σαν ένας άλλος άξεστος Κοβάλσκυ στην ουσία πατάει την σκανδάλη του όπλου που τον σημάδεψε..Σας είδα, του είπε καθώς χόρευαν.. Σας είδα με τον άνδρα..Είσαι αηδιαστικός……

Σιγά σιγά όμως  καθώς ξετυλίγεται η προδοσία της από ανθρώπους με ανάλογα πάθη και αδυναμίες , ιδιαίτερα του Μιτς ,του φίλου του Κοβάλσκυ που δεν την βρίσκει αρκετά καθαρή για να την κάνει γυναίκα του ενώ έχει ισχυριστεί ότι την αγαπούσε , η πλάστιγγα της συμπάθειας των θεατών γέρνει προς το μέρος της. Ακινητοποιείται η αδιάφορη ματιά , αλλάζει ρότα ο φόβος και ο έλεος. Το πρόσωπό της με τα πασαλειμμένα κοκκινάδια και τα δάκρυα από μια ακὀμα ματαιωμένη ελπίδα συγκλονίζουν το κοινό  ενώ η ατάκα της – δεν θέλω την πραγματικότητα , θέλω μαγεία –δεν ακούγεται τώρα σαν μια επιπόλαιη κακομαθημένη επιθυμία αλλά σαν μια εξαναγκασμένη άρνηση μιας πραγματικότητας που ο καθένας θα αρνιόταν στη θέση της. Κι αυτή αναζητάει έναν άνθρωπο να ζήσει μαζί του με την τρυφερότητα που της λείπει.. Και αναζητώντας τον ρισκάρει την ηθική και την τιμή της.. Τί πιο ειλικρινές και γενναίο από αυτό;

Η Μπλανς Ντιμπουά άλλωστε συγκρινόμενη με τους κριτές της κερδίζει στα σημεία. Όχι γιατί δεν φταίει, όχι γιατί δεν έχει κάνει λάθη, όχι γιατί δεν θα τα ξανακάνει… Αλλά γιατί  οι δικαστές της φαντάζουν στα μάτια μας  τόσο αδύναμοι και ισχνοί μέσα στον μικροαστισμό και την κοντόφθαλμη ηθική τους όσο αξιοπρεπής βαδίζει αυτή προς το ψυχιατρείο επαφιέμενη στην καλοσύνη των ξένων….

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: Δυο λόγια εν θερμώ με αφορμή την παράσταση Λεωφορείον ο Πόθος που παρακολουθήσαμε χθες στο Εθνικό Θέατρο Αθηνών ..Ευχαριστούμε την θεατρική ομάδα της Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ  για την ευκαιρία που μας έδωσε για λίγη θεατρική μαγεία…… Την είχαμε ανάγκη….

 

 

ΕΦΥΓΕΣ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....

 ΑΛΛΑ  ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΦΗΣΕΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ......

                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ