2019 ΕΥΧΕΣ!!!

O νέος χρόνος εύχομαι  να γιάνει  όσα  μας δώσαν

                                        

                                        Κείνοι οι χρόνοι οι παλιοί που μας εφαρμακώσαν…

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Με μια  κρητική μαντινάδα αποχαιρετώ το 2018!!! Το 2019 προ των Πυλών… Σαν τους πολιτικούς δίνει τις υποσχέσεις του… Αν δεν τις κρατήσει θα περάσει κι αυτό στον δεύτερο στίχο της μαντινάδας… Αστειεύομαι..όλοι οι χρόνοι παλιοί και νέοι φέρνουν στο καλάθι τους και τα καλά και τα κακά..Εύχομαι λοιπόν τα καλά να είναι περισσότερα..Τα κακά …να έχουμε κοντά μας φίλους καλούς για να τα αντέξουμε… Χρόνια πολλά  και καλά σε όλους τους φίλους μου!!!!! 

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...

Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου

Μουσική: Σταύρος Σιόλας *

 Ενορχήστρωση: Κώστας Παρίσσης *

 Βιντεοσύνθεση: Στέλλα Δενδηλιάρη *

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν' αλλάζουνε

Και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα

Άγγελοι σαν θνητοί θα σ' αγκαλιάζουνε

Εχθροί θα σου μιλούν αγαπημένα

Τώρα θα πιω νερό απ' το ποτήρι σου

 Δικά σου θα 'ναι πια όσα δεν έχω

 Θα σπρώξω ουρανό στο παραθύρι σου

Κι ό,τι δεν άντεχα θα το αντέχω

Τώρα θα πιάσω σπίτι στον παράδεισο

 Τζάμπα οικόπεδο σε παραλία

Του έρωτα θα βάλω το πουκάμισο

Και θα νικήσω δίχως πανοπλία

Τώρα θα δεις μες της ψυχής τα υπόγεια

 Τραπέζι με ψωμί, νερό και αλάτι

Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια

 Που πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη.

Y.Γ: Ονειρεύτηκα ένα στάδιο γεμάτο κόσμο με παλμό και πάθος. Φωτιές, αναμμένοι αναπτήρες , κινούμενο πότε σαν κύμα και πότε σαν άνεμος… Και εγώ στο κέντρο της σκηνής να τραγουδάω αυτό το τραγούδι. Πώς αλλιώς να πω πόσο αγαπώ αυτό το τραγούδι, αυτούς τους στίχους ,αυτή την ερμηνεία..Δικά σου θα ναι πια όσα δεν έχω,,, Και θα νικήσω δίχως πανοπλία..Τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια… Θα μου πείτε ότι μια πετριά την έχω..Και ένα ψώνιο επίσης...Μα δεν το αρνούμαι..Αυτή είναι η δουλειά που θα θελα να κάνω...Η ζωή που θα θελα να έχω...Επί σκηνής....Χωρίς πρόβα.... Καλημέρα σε όλους ….

                                                           ΜΑΡΙΑ  ΦΟΥΚΑ

ΕΥΧΕΣ !!!

Υ.Γ: Πάντα οι ίδιες ευχές! Υγεία..Χαρά..Ευτυχία...Πρόοδο...Για τα χρόνια που θα ρθουν ,,,Για τα χρόνια που έφυγαν;;;   Αναμνήσεις ..Νοσταλγία...Ευχές και Νοσταλγία : Η ζωή των ανθρώπων..Η ζωή μου με δυο λέξεις...

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΑΡΗΓΟΡΑ ΜΕ!!!

 Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης

 Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

 Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Άλλο δράμα δε θα ζήσω, φτάνει αυτό το τωρινό

Μόνη μου θα διασχίσω πάλι τον ωκεανό

Κι άμα τύχει και λυγίσω, Θεέ μου 'σχώρα με

Kι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

Άλλο δε θα φάω τραύμα, άλλη τέτοια ανταμοιβή

Μόνη μου θα δω το θαύμα, μόνη μου και τον ραβή

 Κι αν στον έρωτα κυλίσω, Θε μου 'σχώρα με

 Kι άμα πιω κι άμα μεθύσω παρηγόρα με

 Άλλο κλάμα δε θα ρίξω, φτάνει αυτό το αποψινό

Tο κενό θα διαρρήξω, πάω να πιάσω ουρανό

 Kι αν με δεις να φτάνω πάνω, Θε μου 'σχώρα με

Κι άμα πέσω να πεθάνω, παρηγόρα με……

Υ.Γ: Υπέροχο !!!Παρήγορο!!! Σπαρακτικό!!! Κραουνάκης το ΝΤΑΜΠΛ: Στίχοι-Μουσική… .Ζηλεύω…..

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ...

Επτά Χρόνια Επιπόλαιου Πένθους.

Μόνο Έτσι Μπορούσα να Αντέξω την Απουσία Σου.

Σαν να Μην Έφυγες για Πάντα.

Σαν να  Υπάρχεις Κάπου και μας Προσέχεις.

Αφαιρώ το σαν…

Έφυγες  και μας Προσέχεις Άγρυπνα.

Όπως Έκανες Πάντα.

Σε Νιώθουμε Δίπλα μας. Κι εγώ και το παιδί…

Είσαι το Πρωινό Αεράκι που Μπαίνει στο σπίτι .

Kαι η  Άδεια Καρέκλα στο μπαλκόνι.

Είσαι το Χαμόγελο που Βλέπω στον Ύπνο μου.

 Και η Φλόγα στο Τζάκι που Πρόθυμα Ανάβει.

Είσαι ο Φύλακας του παιδιού που σπουδάζει μακριά.

Τα  Κεριά Γενεθλίων που Έσβησε Άναψες.

Είσαι Αυτός που με Βοηθά να παρκάρω.

Τα Τραγούδια που Λέγαμε και δεν Μπορώ να Τραγουδήσω.

Και Το Κασκόλ Σου του ΠΑΟΚ στο Συρτάρι.

Ο Καφές μου που Πίνω στην Κούπα Σου .

Είσαι το Τηλέφωνο που Δεν Διέγραψα ποτέ και δεν Χτυπάει.

Και το Μπλοκάκι που είχες στη Τσέπη Σου .

Τα Ρούχα που δεν μπόρεσα να Αποχωριστώ.

Και Το Ταξίδι στην Αθήνα που σου Άρεσε.

Είσαι η Ζεστασιά στην καρδιά μου και η Ελπίδα.

Είσαι η Πληρότητα που Νιώθω μέσα μου.

Τα Όμορφα  και  τα Δύσκολα Χρόνια που Ζήσαμε.

Τα Αστεία σου που Επαναλαμβάνω με Ευλάβεια.

Ο Άγιος ο Δικός μου.

Και Επιμένω…

Μου Λείπεις Βασίλη μου….

                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ .....

<<ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΣΣΕΡΑ>> ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ  ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

H ατάκα αυτή, φυσικά, δεν είναι δική μου. Είναι από το Υπόγειο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, μιας από τις συγκλονιστικότερες μορφές που ανέδειξε ποτέ η παγκόσμια λογοτεχνία. Στο Υπόγειο λοιπόν ο ανώνυμος συγγραφέας –δεν πρόκειται για αυτοβιογραφική εξομολόγηση- απεγνωσμένα αναζητά μια ισορροπία στην ανθρώπινη φύση  και, όταν τη  βρίσκει ,την  απορρίπτει ως επικίνδυνη για την ανθρώπινη ελευθερία. Τρόμαξα να παρακολουθήσω την σκέψη του που σε αρκετά σημεία φαντάζει διαταραγμένη και άκρως προκλητική, και να κατανοήσω την βαθιά και σχεδόν αυτοκαταστροφική φιλοσοφική ματιά του. Όμως στάθηκα ιδιαίτερα στα σημεία εκείνα που καταπιάνεται με τις έννοιες της λογικής και της βούλησης. Και ναι μεν η λογική, που τιθασεύει τη σκέψη και την τροφοδοτεί με κάθε τι που θεωρεί εφικτό και συμφέρον για τον άνθρωπο, είναι πάντα το ζητούμενο. Τι γίνεται όμως με την βούληση του ανθρώπου; Την επιθυμία του για κάτι άλλο, κόντρα σε όλα τα λογικά συμπεράσματα και τους μαθηματικούς υπολογισμούς που στόχο έχουν να τον εντάξουν σε αυτό που λέμε επιθυμητή συμπεριφορά με καλές προοπτικές και ευοίωνο μέλλον; Τι γίνεται όταν η λογική συγκρούεται με την βούληση; Υπάρχουν άραγε φυσικοί νόμοι που διέπουν την ανθρώπινη διαδρομή στον κόσμο και επομένως μπορούμε να την προβλέψουμε ή έστω να την εικάσουμε; Κι αν υπάρχουν , τι νόημα έχει η ελευθερία του ανθρώπου να αποφασίζει να είναι μοναδικός στον κόσμο με όποιο κόστος και όχι αντιγραφέας συμπεριφορών και μιμητής επιτυχιών αλλότριων που όμως δεν τον εκφράζουν διόλου;

Αντιγράφω από το βιβλίο….

<<Συνεπώς, αν ανακαλύψει αυτούς τους φυσικούς νόμους, δεν θα θεωρείται υπόλογος για τις πράξεις του και όλη του η ζωή θα γίνει πανεύκολη. Όλες οι ανθρώπινες πράξεις θα υπολογίζονται μαθηματικά σύμφωνα με αυτούς τους νόμους , όπως οι πίνακες των λογαρίθμων και θα καταχωρίζονται σε καταλόγους μέσα σε ένα ευρετήριο , κάτι όπως τα σημερινά εγκυκλοπαιδικά λεξικά και όλα θα είναι με ακρίβεια υπολογισμένα έτσι που δεν θα υπάρχουν πια πράξεις, γεγονότα, περιπέτειες.>>

<< Τι λέτε , κύριοι, δεν στέλνουμε στον διάβολο όλους αυτούς τους λογαρίθμους μαζί με την φρόνηση και τη λογική για να ξαναγίνουμε και πάλι ανόητοι και ανεξάρτητοι;>>

<<Θεωρώ πως όλο το ανθρώπινο πρόβλημα έγκειται στο να αποδεικνύει ο άνθρωπος κάθε στιγμή ότι είναι άνθρωπος και όχι το πλήκτρο του πιάνου που το παίζουν οι φυσικοί νόμοι>>

<<  Μα  κύριοι, τι ελεύθερη βούληση είναι αυτή όταν το ζήτημα θα καταλήξει στον πίνακα και στην αριθμητική ,όταν το δύο και δύο θα κάνει τέσσερα;>>

Επειδή πλήττω στα λεωφορεία , πάντα αγοράζω ,αν δεν έχω πρόχειρο, ένα βιβλίο από το σταθμό. Όχι τις καλύτερες εκδόσεις ή μεταφράσεις ίσως αλλά σίγουρα πιο οικονομικές και φιλικές με την ανάγκη μου να ταξιδέψω και μεταφορικώς. Το Υπόγειο το διάβασα στην διαδρομή Αθήνα –Πάτρα σε ένα από τα μαμαδίστικα ταξίδια μου στην Πρωτεύουσα. Χώθηκα λοιπόν στο Υπόγειο και μαγεύτηκα από την διάθεση του συγγραφέα να κατακεραυνώσει τη λογική που βάζει όρια στη βούληση. Φύσει όν επαναστατικό και επιπόλαιο , μια και με επιπολαιότητα συνήθως παίρνω τις πιο σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου και δεν μπορώ να κλείσω το στόμα μου ακόμα και αν πρόκειται να ξεστομίσω την μεγαλύτερη βλακεία  γιατί έτσι θέλω, απόλαυσα αυτή τη διαδρομή ..Μόνο που σε ένα σημείο λέει.

<<Από πού το βρήκαν ή το φαντάστηκαν όλοι αυτοί οι σοφοί εγκέφαλοι ότι ο άνθρωπος έχει οπωσδήποτε ανάγκη από μια κανονική, λογική και ενάρετη βούληση; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη μόνο από μια ανεξάρτητη βούληση, ό,τι κι αν του κοστίζει, όπου κι αν τον οδηγεί..Κι ας πάει κατά διαόλου..>>

Δεν συμφωνώ. Ή μάλλον στο βαθμό που αυτή η σκέψη δίνει άλλοθι σε κάθε αρρωστημένη και αντικοινωνική συμπεριφορά που εγκληματεί στο όνομα μιας δήθεν ανεξάρτητης βούλησης, με βρίσκει κάθετα αντίθετη. Η ανεξάρτητη βούληση όταν σου κοστίζει τη ζωή- σου αρέσει να οδηγείς πιωμένος- ή την συνείδησή σου-  ανεβαίνεις στην εξουσία πατώντας επί πτωμάτων- δεν είναι προστατευόμενο είδος. Την δέχομαι μόνο ως διαμαρτυρία ενάντια σε αυτούς που κατά καιρούς απέρριπταν ως μη λογική και ενάρετη τη βούληση που δεν τους συνέφερε και αποδέχονταν  ως τέτοια, αυτή που επιβαλλόταν από την εκάστοτε εξουσία, πολιτική, θρησκευτική ή άλλη…

                                                                            

                                                                       ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΧΑΡΑ;;;

Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ…..

Επιβάλλονται τα όποια  θετικά συναισθήματα; Επιβάλλεται η χαρά , το κέφι , η  ξεγνοιασιά , η αισιόδοξη διάθεση; Παλιότερα θα ξεφώνιζα ένα Όχι τόσο μεγάλο όσο του Σαράντα. Τώρα είμαι σίγουρη όχι τόσο για την απόρριψη του ‘Όχι ως απάντηση σ΄ αυτή την ερώτηση, όσο για την αναγκαιότητα του Ναι ως απαραίτητη προϋπόθεση της δημιουργίας μιας άλλης αύρας, θετικής στην ζωή μας. Πάντα άκουγα με συμπάθεια  δηλώσεις του τύπου… Με θλίβουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα λαμπιόνια και οι φωταψίες… Οι γιορτές μου δημιουργούν μια απροσδιόριστη μελαγχολία…. Συνέπασχα με τους βαθιά προβληματισμένους γύρω από την αλλοτριωτική άκρως καταναλωτική μανία των γιορτών που συχνά αποδεικνύει την κενότητα των ανθρώπων και την παντελή έλλειψη γούστου τους. Συνηγορούσα υπέρ μιας πιο απλής, βρε αδελφέ, ματιάς στα πράγματα, λιγότερο πολύχρωμης και κιτς που απλόχερα χάριζα την τελευταία σε κάθε λογής χαζοξανθιές που κατακεραύνωνα σε πρωινές εκπομπές που τυχαία (;)παρακολουθούσα.. Αργότερα κατάλαβα πόσο χαζή υπήρξα αν και όχι ξανθιά και πόσο σοφή μπορεί να είναι κάποιες φορές μια χαζοξανθιά αντίληψη της πραγματικότητας!!Τέλος διακήρυττα ότι οι γιορτινές μέρες καλό είναι να περνούν απαρατήρητες  χωρίς πολλά πολλά για μυρωδιές και γλυκά και αγορές σε καταστολισμένους δρόμους που από την πολυκοσμία αδυνατείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. Αυτά στα οργισμένα  νιάτα μου…

 Όταν  έκανα το γιο μου αγάπησα τις γιορτές και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα. Θα μου πείτε..πολύ πρωτότυπο.. έτσι κάνουν όλες  οι χαζοχαρούμενες νεοφώτιστες μάνες..Μα δεν διεκδικώ καμιά πρωτοτυπία, όσο και αν την θαυμάζω.Αφιέρωσα ατέλειωτες ώρες να στολίζω και να ξεστολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα, να δακρύζω στην θέα τους, να τρέχω για ψώνια και να ποζάρω με περηφάνια δίπλα σε εξουθενωμένους ΑγιοΒασίληδες με κατακόκκινες στολές και γένια λευκά, χωρίς ούτε μια φορά να σκεφτώ ότι όλο αυτό το concept είναι  μάλλον  μια  εφεύρεση της κόκα κόλα …Τόσο απλά..Όταν έκανα το γιο μου ξαναγάπησα τις γιορτές όπως όταν ήμουν παιδί… Άλλωστε ο άντρας της ζωής μου ήταν Βασίλης. Γιόρταζε την πρώτη μέρα του χρόνου, λάτρευε να παίρνει δώρα και να ζει γιορτινά και δεν του χάλασα ποτέ χατίρι..Έφυγε όμως Δεκέμβρη όπως άρμοζε στον βασιλιά των Γιορτών …Αναγκαστικά έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τα πράγματα…

Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Επιβάλλονται τα θετικά συναισθήματα ιδιαίτερα τις λεγόμενες γιορτινές μέρες; Δημιουργούνται αναγκαστικά και κατ΄επιταγήν; Αυτό που λέμε, κάτι  οι μέρες, κάτι  τα λόγια του παπά… Μια καταφατική απάντηση ίσως σας σοκάρει όπως άλλωστε και μένα είκοσι χρόνια νωρίτερα… Το αναγκαστικό δε του πράγματος δεν σημαίνει βέβαια δια ροπάλου ή με φάλαγγα και άλλα τέτοια βασανιστήρια. Σημαίνει να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει στην πολιτεία… όπως η γυναίκα στην Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου, να μετρήσεις τις καλές στιγμές, να εστιάσεις στο χαμόγελο των ανθρώπων, να δεις πως σε έχουν  ακόμα ανάγκη  οι αγαπημένοι σου ….Τέλος να καταλάβεις ότι αυτές οι μέρες , όπως όλες, είναι ανεπανάληπτες και μοναδικές που δεν θα ξανάρθουν και δεν πρέπει να τις αφήσεις ανεκμετάλλευτες ή να τις περάσεις μέσα στην μιζέρια και στην μοναξιά. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, λέγεται πολύ σοφά. Και όπως όλα, το χαμόγελο και η ζεστή καρδιά απαιτούν εκπαίδευση και πειθαρχία σε κανόνες που υπακούει μόνο αυτός που έχει αποφασίσει να βλέπει τη ζωή σαν ένα ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Θα μου πείτε..Άλλη μια μετανιωμένη διανοούμενη ατυχήσασα που ψάχνει απεγνωσμένα να πιαστεί από κάπου για να αποβάλει την μελαγχολία των Γιορτών που απειλητικά πλησιάζουν..Ακόμα και αν είναι έτσι, εγώ με τούτα και με κείνα αισθάνομαι ήδη καλύτερα….  

Εύχομαι σε όλους τους φίλους μου Καλό Δεκέμβρη αύριο και Καλά Χριστούγεννα…

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΤΩΝ ΕΝΕΝΗΝΤΑ....

ΓΙΩΤΑ ΓΙΑΝΝΑ: Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Υ.Γ: Η Γιώτα Γιάννα είναι μια καλλιτέχνης που με συγκινεί βαθιά. Πρωτόπαιξε φυσαρμόνικα δίπλα στην Σοφία Βέμπο! Έκτοτε προχωράει τον δικό της μοναχικό δρόμο υπηρετώντας με γνήσια ευαισθησία την τέχνη του τραγουδιού παίζοντας εκπληκτικά φυσαρμόνικα. Μέχρι σήμερα. Ακούραστα τραγουδά σαν στρατιώτης που πολεμά για κάτι πολύ αγαπημένο. Και δεν υποχωρεί, ούτε συμβιβάζεται. Βλέποντάς την πρόσφατα να ερμηνεύει τον Άμλετ της Σελήνης, μου ήρθαν στο μυαλό κάποιοι στίχοι και της τους αφιερώνω…

Μόνη σου προχωράς με φόντο ένα τραγούδι

Με εκρήξεις φυσαρμόνικας που κλαίει

Και στα μαλλιά σου κόκκινη κορδέλα και λουλούδι

Κι η Τέχνη σου περήφανη για σένα λέει

Επειδή υπάρχουν κάποιοι σαν Εσένα

Μπορώ να νιώθω Αμόλυντη και Αγία

Μακριά από φώτα και φκιασίδια ξένα

Και πέτρινα και ψεύτικα εκμαγεία……

Την Γιώτα Γιάννα δεν την ήξερα… Την άκουσα τυχαία και έψαξα την ιστορία της. Είναι η ιστορία των αληθινών καλλιτεχνών που Τέχνη γι αυτούς σημαίνει κάτι που για πολλούς ομότεχνούς τους είναι παντελώς άγνωστο. Να ψάχνεις μέσα σου με την υπόκρουση μιας φυσαρμόνικας….

                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑΣ...

Σαν σήμερα , 17 Νοέμβρη  του 1999 , ημέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βγήκα από το μαιευτήριο κρατώντας στην αγκαλιά μου τον γιο μου. Είχε γεννηθεί πέντε μέρες νωρίτερα. Καισαρική τομή. Η τομή στην ζωή μου. Η κάθετη. Και μοναδική. Η μόνιμη. Από τότε  η μέρα σηματοδοτεί και την δική μου εξέγερση. Απέναντι στο αίσθημα της μη πληρότητας .Στο αίσθημα του μισού και του άδειου. Του ανεκπλήρωτου. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη ,μένα η ζωή πληρώθη, για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο της Πολυδούρη. Του το λέω. Με ευχαριστεί συνοφρυωμένος. Δεν είναι ανάγκη να μου μιλάς με στίχους , μου λέει. Ούτε  πιστεύω στις πληρότητες. Ακόμα και στα μαθηματικά , στην επιστήμη που θεωρούνται όλα πλήρη μόνο όταν αποδεικνύονται, υπάρχει το θεώρημα της μη πληρότητας. Το απέδειξε ο Κουρτ Γκέντελ το 1931.Υπάρχουν πράγματα που δεν θεωρούνται πλήρη αφού δεν αποδεικνύονται και είναι αποδεκτά μόνο ως αξίωμα. Που θα πει κάτι αυτονόητο που δεν μπορεί κανείς να αποδείξει. Και εγώ που νόμιζα ότι τα Μαθηματικά είναι η επιστήμη  της απόδειξης , μουρμουρίζω. Όχι, απαντά. Ακόμα και εκεί υπάρχουν μισές αλήθειες, πράγματα που αγνοούμε στη  βάση τους. Που τα αποδεχόμαστε χωρίς να ξέρουμε το γιατί και το πώς. Τραγικό , σκέφτομαι. Σχεδόν μεταφυσικό. Τι ναι θεός , τι μη θεός, και τι ναι ανάμεσά τους… που έλεγε και ο Ευριπίδης. Τέλος πάντων, λέω. Εσύ είσαι η δική μου πληρότητα. Και απαιτώ να το δεχτείς ως αξίωμα. Όχι μου λέει ευγενικά. Η δική σου αγάπη για μένα αποδεικνύεται κάθε μέρα. Δεν εντάσσεται στο θεώρημα της μη πληρότητας. Μπορώ να την αποδείξω. Και σύ μπορείς …μου λέει χαμογελώντας..

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΑ ΗΛΙΑ ΜΟΥ…ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΧΕΣΑΙ ΔΕΚΑΕΝΝΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!

ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ....

ΞΗΡΑΣΙΑ…

Πάλι δεν είχε έμπνευση απόψε

Άνοιξε  το παράθυρο

Η βροχή απούσα τόσες μέρες

Ούτε σταγόνα δάκρυα

Έτσι σαν αλλαγή στην ξηρασία των αισθημάτων

Συμβολικά ζωγράφισε δυο φίδια

Και τ ΄άφησε να έρπουν στο δωμάτιο…

                        

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ                                                                                                                                                                   

ΧΡΥΣΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ......

Υ.Γ: Ο Λευτέρης Πετρούνιας τραυματισμένος και χρυσός.. Αποδεικνύει ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αυτή που έχει πάντα τον πρώτο λόγο. Ακόμα και όταν όλοι περιμένουν την πτώση σου εσύ αναβαίνεις πρώτος στο βάθρο.Φορώντας το χρυσό μετάλλιο!!! Τραυματισμένος και χρυσός….

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΕΒΡΑΙΑ......ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗ ΛΕΜΠΕΤΗ....

ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ….Η ΕΒΡΑΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Υ.Γ: Η συγκλονιστική ερμηνεία της Έλλης Λαμπέτη έχει σφραγίσει αυτό το κείμενο. Τόσο, που μου φαίνεται σκέτη ιεροσυλία να το αγγίξει άλλος ..Αφιερωμένο, μέρες που είναι, στα θύματα  όλων των φασισμών και των πολέμων. Κυρίως αυτών που δεν φαίνονται…

                                         

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΙΣΤΗ....

 Η πίστη: ποίημα του

 Γεωργίου Δροσίνη: του ποιητή της ανθισμένης αμυγδαλιάς….

 Δεν έχεις πίστη, όταν τα στάχυα σου

 προσμένεις να γενούν σιτάρι,

 κι απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες

 προσμένεις καρπερό βλαστάρι.

Πίστη έχεις, όταν απ' το χέρσωμα

 κι απ' τ' αστραποκαμένα ξύλα

 προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους

 και καταπράσινα τα φύλλα.

Δεν έχεις πίστη, όταν τ' απόβραδο

προσμένεις να προβάλουν τ' άστρα

 και με του πετεινού το λάλημα

 να φέξει αυγή ροδογελάστρα.

 Πίστη έχεις, όταν όσο αλόγιστο

 και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει

προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα

 κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.

Δεν έχεις πίστη, όταν πιστεύοντας

 ρωτάς την κρίση και τη γνώση

δεν έχεις πίστη, όταν την πίστη σου

 στο λογικό έχεις θεμελιώσει.

 Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο

 τ' ανάβεις στο βωμό της τάμα

 κι αν κάποιο τάμα σου ειν' αδύνατο,

 προσμένεις να γενεί το θαύμα.

Υ.Γ: Δροσίνης βραδιάτικα! Ομοιοκαταληξίες και μελό… Όλα έχουν μια εξήγηση . Το τραγούδι αυτό είναι αγαπημένο των γονιών μου. Στα αυτιά μου έχω τις μελωδικές φωνές τους που συνοδεύονταν από το μαντολίνο του πατέρα μου. Πάντα ήξερα απέξω τους στίχους του. Η πίστη! Πόσο θα ήθελα να πιστεύω στην πρόνοια του καλού Θεού, στην καλοσύνη των Ανθρώπων, στην νίκη της Δικαιοσύνης, στην επικράτηση της Ευτυχίας, στην ευόδωση των Ονείρων..Να έχω ακλόνητη πίστη. Και όταν λέω να πιστεύω , εννοώ με δύναμη, με απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάτι έξω από μένα. Κουράστηκα να πρέπει να πιστεύω μόνο σε μένα, να επιστρατεύω την λογική, τις στατιστικές, και τα αποφθέγματα πεπερασμένων όντων. Προτιμώ την τρέλα της πίστης που δεν υπολογίζει πιθανότητες, κανονικές συνθήκες, φυσιολογικές ατμόσφαιρες, επιστημονικές αναλύσεις και βάθρα θετικών συμπερασμάτων. Ξεκινώ από σήμερα. Να πιστεύω χωρίς εκπτώσεις, αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις. Είναι μαγκιά να πιστεύεις. Να παραδέχεσαι την ανάγκη μιας πίστης. Έτσι που να βουτάς στο κενό , πιστεύοντας ότι την τελευταία στιγμή θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, αν και έχεις ξεχάσει πώς ανοίγει. Να ακροβατείς στο κενό χωρίς δίχτυ που θα εμφανιστεί μόνο όταν χάσεις την ισορροπία σου. Και θα το βλέπουν μόνο όσοι έχουν πίστη. Οι υπόλοιποι μάταια θα περιμένουν την πτώση σου!!!

                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΖΗΤΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ....

 ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟ ΚΟΙΝΟ…

Από την ιστορία του τραγουδιού  του Αττίκ, του υπέροχου αυτού τροβαδούρου - ζητάτε να σας πω- πάντα με εξόργιζε το κοινό που ενώ ήξερε τον πόνο του για τον προδομένο έρωτά του για την Μαρίκα Φιλιππίδου, του ζητούσε επίμονα να παίξει το τραγούδι που συμβόλιζε το έρωτά του, ενώ αυτή βρισκόταν μπροστά του συνοδευόμενη από τον νέο της έρωτα.. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αδιακρισία,αυτή την απόλυτη κακία και σκληρότητα του κοινού. Ίσως δεν έχω τόσο χιούμορ… Παραδέχομαι όμως ότι αν δεν είχε συμπεριφερθεί έτσι το κοινό εκείνο το βράδυ, δεν θα είχε γεννηθεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ για έναν χαμένο έρωτα. Γιατί ο μεγάλος Αττίκ σήκωσε το γάντι και  απάντησε σε αυτή την κακία με μια ευαισθησία πρωτόγνωρη, αμέσως και χωρίς καθυστέρηση, μέσα σε δέκα λεπτά!!!αφήνοντάς τους όλους εμβρόντητους μπροστά στο ταλέντο και στον πλούτο της ψυχής του.

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό 
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή 
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει 
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό 
να σου ζητούν να τραγουδήσεις 
έναν παλιό σκοπό 
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι 
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει

Αχ, δεν είν’ οι καρδιές 
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά 
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά 
που γέμιζε μεράκι 
το παλιό μου τραγουδάκι

Πράγματι, δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες. Και η δικιά  του ήταν φτιαγμένη από  ομορφιά , ευαισθησία  και ταλέντο. Τόση ομορφιά που δεν μπορούσε να την κρατάει όλη για τον εαυτό του, γι αυτό την έβαζε στα τραγούδια του. Το κοινό του πάλι, θα μείνει στην ιστορία ως το πιο αδιάκριτο κοινό που όμως είχε την τύχη να γίνει μάρτυρας-ενώ καθόλου δεν το άξιζε- της πρώτης εκτέλεσης ενός τραγουδιού που έγινε θρύλος. Για να επαληθευθεί για μια άλλη φορά αυτό που πιστεύω. Ότι οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά γενναιόδωροι και επιεικείς..Και όταν έρχονται αντιμέτωποι με την βλακεία, έχουν το χάρισμα να την κάνουν μάρτυρα της ευφυίας τους..

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΤΑΞΙΔΙ .....

 Υ.Γ: Σε όλη την διάρκεια της αρρώστιας του έδειξε απίστευτη γενναιότητα. Δεν τον άκουσα να παραπονιέται ούτε μια στιγμή. Πάντα με το χαμόγελο. Σε έναν πρόσφατο απολογισμό ζωής είπε:<< Έζησα με πολλή αγάπη .Η γιαγιά μου, η μάνα μου, τα αδέλφια μου δεν με άφησαν να αισθανθώ ότι ήμουν ορφανός από πατέρα. Ότι δεν τον γνώρισα ποτέ μου. Ότι βαφτίστηκα τη μέρα της κηδείας του. Έζησα μέσα στην αγάπη>> Αγωνίστηκε να είναι χρήσιμος μέχρι το τέλος. Όρθιος. Και όταν πια έπεσε στο κρεβάτι ανήμπορος ,κατάλαβε ότι έπρεπε να φύγει. Να πετάξει με το αλεξίπτωτό του στον ουρανό. Να βρει τη γιαγιά του, τη μάνα του και την αδελφή του. Σίγουρος πως η αγάπη δεν χάνεται. Είναι εκεί και τον περιμένει. Στην  αιώνια ζωή και ανάπαυση που έχει ετοιμαστεί για όλους τους καλούς και αγαθούς ανθρώπους. Γιατί  υπήρξε αλεξιπτωτιστής.  Ήξερε πώς να πετάει. Καλό ταξίδι γλυκέ μου Γιάννη… μικρούλη   αδελφέ της μητέρας μου!

                                                               

                                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ