ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΗ ΦΛΟΥΔΑ
Αγαπητοί συνάδελφοι
Ελπίδα είχα φρούδα
Να μην βγει στη σύνταξη
Η Εύη μας η Φλούδα
Όμως αυτή τα μέτρησε
Και τα βαλε στο ζύγι
Και βρήκε την καλύτερη
Χρονιά για να ξεφύγει
Αφού εμείς οι υπόλοιποι
Φοβάμαι έχουμε γίνει
Καλά πειραματόζωα
Του Γκίκα Μαγιορκίνη
Έτσι και μάσκες γλίτωσε
Και
πλύνε και σιδέρωσε
Και
η καλή η εποχή
Μαζί της πάει και πέρασε
Και ενώ εγώ από μικρή
Τους αριθμούς μισούσα
Και τους μαθηματικούς
Διόλου δεν αγαπούσα
Και ευχόμουν να παραδοθούν
Στων μαθητών τη χλεύη
Εγώ πολύ αγάπησα
Την Φλούδα μας την Εύη
Μα πιο πολύ οι μαθητές την
υπεραγαπούσαν
Γιατί
είχε ζήλο περισσό και αγάπη και μεράκι
Και έκανε το μάθημα ελαφρύ σαν αεράκι
Μα και το σπουδαιότερο
Και θα το πω και πάλι
Ώρες πολλές στων μαθητών
Καθόταν το κεφάλι
Να τους εμπνεύσει
Άλγεβρα και τριγωνομετρία
Και να τους πει πως οι αριθμοί
Έχουν κι αυτοί μαγεία
Τέλος να μάθουν να αγαπούν
Την κούραση , τη γνώση
Για να κερδίζουν τίμια
Την Βρώση και την πόση
Γι αυτό και εμείς
Αλλά θαρρώ και όλα τα παιδία
Βασίλισσα των αριθμών
Ποιητική αδεία
Θα την ανακηρύξουμε
Και θα της ευχηθούμε
Να έχει πάντα στην ψυχή όμορφες
προσδοκίες
Και με υγεία και χαρά θα της το ξαναπούμε
Τη σύνταξή της να χαρεί πολλές
δεκαετίες
Να ζήσει όπως αγαπά
Ποιοτικά τα χρόνια
Πριν άσπρα γίνουν τα μαλλιά
Σαν των βουνών τα χιόνια…..
Υ.Γ: Ανεβαίνοντας την τριών Ναυάρχων από το Φάρο συχνά την συναντούσα στην
απέναντι πλευρά να ξεπροβάλλει με εκείνο το χορευτικό, τόσο χαρακτηριστικό περπάτημά
της. Μια στάση στο περίπτερο να ξεφυλλίσει τα περιοδικά και ένα καλημέρα γωνία
Μαιζώνος και 2ο…Λίγοι
άνθρωποι χαμογελούν σαν τη Φλούδα..Ντροπαλά και με αγάπη.. Σπάνια παραπονιόταν
για κάτι..Σχεδόν ποτέ δεν έβλεπε την κακή πλευρά των πραγμάτων.. Και όταν την στεναχωρούσες και της μιλούσες με
ειλικρίνεια ,δεν σου αρνιόταν τη συγγνώμη..Ήταν η αγαπημένη των παιδιών ..Όλων
των παιδιών.. Γιατί κι αυτή στο βάθος είχε την ψυχή παιδιού..Που ανέβαινε με
άγχος τις σκάλες και έλεγε βραχνά..Δεν πιστεύω να μην ψηφίσατε εκδρομή; Γιατί
αυτοί που πραγματικά δουλεύουν θέλουν
που και που να ξεκουράζονται… Καλές βόλτες Εύη.. Εκεί στο πάρκο που θα περπατάς
τα απογεύματα πρόσεξε οι πέτρες που θα συναντάς να είναι λευκές.. Κι αν δεις
και καμιά μαύρη , μην την ρίξεις πίσω
σου.. Γιατί σε περιμένουμε να μας επισκέπτεσαι.. Με κείνο το χορευτικό , το τόσο
χαρακτηριστικό περπάτημά σου!!!!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΛΥΚΟΥΡΑ
Αγαπητοί συνάδελφοι
Δεν ξέρω να βρω λόγια
Για να αποδώσω την τιμή
Που αρμόζει και που πρέπει
Σ΄ αυτόν που υπήρξε του σχολειού
Του 2ου ο Άρχων
--Χωρίς καμιά υπερβολή-
Μαιζώνος και Ναυάρχων..
Αεικίνητος, ακάματος
Παντού στριφογυρνούσε
Και του σχολείου τα κλειδιά
Βαριά βροντολογούσε
Πρώτος ερχόταν και στερνός
έβγαινε από την πόρτα
Και επί παντός επιστητού
Ο Καθείς μας τον ερώτα
-Ενώ η υποφαινόμενη
Όλο και τον ρωτούσα
Χωμένο όπως τον έβρισκα
Εις του γραφείου τα αρχεία
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ
ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΗΧΕΙΑ…
Κι αυτός στεκόταν άναυδος
Καζάνι το κεφάλι
Και γύρω του χορεύανε
Δέκα χιλιάδες άλλοι
Μα αυτός σαν βράχος άντεχε
Την πίεση στη μέρα
Και
σπάνια καμιά φωνή
Έβαζε στον αέρα…
Άριστος γνώστης των αρχών
Του ΠΕ ΤΈΣΣΕΡΑ
Μα είχε μάτια και αφτιά
Και πόδια δεκατέσσερα
Με αγάπη για τους μαθητές
Με ζήλο και μεράκι
Όμορφος πάντα γελαστός
Και με
σωστό μουστάκι
Μετρ ήταν του προγράμματος
Τον γνώριζα απ΄ την όψη--
Και έβρισκε πάντα τη στιγμή
Εμένα να διακόψει
Να δώσει το πρόγραμμα όλης της
εβδομάδας
Κι οι μαθητές εβγάζανε τον ήχο αγελάδας
Και αυτός χαμηλόφωνα όλο μου εξηγούσε
Μα εγώ δεν καταλάβαινα τι θέλει τι
ζητούσε…
Θα λείψει απ΄ το Δεύτερο
Γιατἰ πέρα απ΄ το αστείο
Ο Λυκούρας ήταν η ψυχή
Που είχε το σχολείο..
Εμείς, γονείς και μαθητές
Με αγάπη μπρος
στεκόμαστε
Και με μεγάλο σεβασμό
Όλοι υποκλινόμαστε
Να είναι πάντα υγιής
Την σύνταξη να πάρει
Μέχρι
να ανακαλύψουμε νερό πάνω στον Άρη
Και κάτι ακόμα θα ευχηθώ
Να πάρει από το χέρι
Όλα τα εγγονάκια του
Στο Δεύτερο να φέρει….
Να γίνουν πρώτοι μαθητές
Και να τα καμαρώσει
Και από τα δυο του τα παιδιά
Αχ! ο Θεός να δώσει…..
ΥΓ: ΜΙΑ ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ
Β ουβό το Δεύτερο
Α ντηχεί την απουσία Του
Σ υλλαβίζει ευχές να τον συνοδεύουν
Ί σως τις ακούει όταν ξυπνάει το πρωί την ίδια
ώρα
Λόγια που μόνο τα κτίρια των σχολείων
ξέρουν να λένε
Ή φωνές παιδιών που πάνε εκδρομή κι αυτός τρέχει να τα περάσει απ΄ το τρένο
Σίγουρος πως είναι δική του ευθύνη να τα ταξιδέψει στο μέλλον
Λείπει από το πρώτο κουδούνι
Υπάρχει όμως στην καρδιά μας
Κει που τίποτα όμορφο δεν σβήνει ποτέ
Όταν
ακόμα τα χρόνια περάσουν
Υπάρχει εκεί σε όλα τα θρανία και
τους πίνακες
Ρωτά
ό,τι δεν πρόλαβε να ρωτήσει τότε που έτρεχε να τα προλάβει όλα
Απαντήσεις παίρνει αμέσως
<<Σ΄ αγαπήσαμε και θα σε
αγαπάμε πάντα υπέροχε Βασίλη Λυκούρα….>>
ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
Αγαπητοί συνάδελφοι
Πάλι δεν έχω λόγια
Τόσο όμορφα και λαμπερά
Χάντρες σε κομπολόγια
Να εξιστορήσουν τον καημό
Που τώρα με πλακώνει
Σαν μια μεγάλη μπότα
Γιατί έφυγε με σύνταξη
Η Χριστοδούλου η Γιὠτα..
Μη φεύγεις μη
Με πόνο σου φωνάζει
Και βαριαναστενάζει
Το κτήριο, η γειτονιά
Και η τριών Ναυάρχων
Κάτσε και ξανασκέψου το
Κραυγάζει η Μαιζώνος….
Μα αυτή το ξανασκέφτηκε
Και είπε βροντοφώνως…
35 χρόνια
συναπτά
Έχω εις τα θρανία
Καιρός λοιπόν να ξανοιχτώ
Και σ΄ άλλα με υγεία
Όμορφα, δημιουργικά
Και υπέροχα πεδία
Το είπε και το έκανε
Στην εκπαίδευση το χρέος
Όπως αυτή το έκρινε
Και όχι η Κεραμέως..
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
(Να μην παρεξηγηθεί αυτή
Δεν ήταν εκτός νόμου
Το τελευταίο σχόλιο
Ήτανε το δικό μου)
ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Καθόμασταν αντικριστά
Σε απέναντι γραφεία
Και γνώμες ανταλλάσσαμε
<<Ποιητική αδεία>>
Όπως το ήθελε η καρδιά
Και η Δημοκρατία
Και αν δεν εσυμφωνούσαμε
Σε όλα τα πεδία
Πάντοτε όμως τρέφαμε
Αγάπη και εκτίμηση
Βαθιά εις την καρδία
Για τα παιδιά, το Σύλλογο
Τη γνώση ,τα βιβλία
Και δίναμε σε όλα αυτά
Υπέρτατη αξία…
Και αν είχαμε κατά καιρούς κάτι να
μας πληγώνει
Η αγάπη μας για όλα αυτά πάντα θα μας
ενώνει..
Γιατί
είχε πάντα άποψη
Άκρως τεκμηριωμένη
Με επιχειρήματα σωστά
Και με μεγάλη ευφράδεια
( χωρίς καμιά ξεκούραση
Να πάρει ,ούτε άδεια)
Άριστη καθηγήτρια
Με αγάπη για τη γνώση
Κι ήξερε τρόπους εκατό
Για να τη μεταδώσει
Σε όλους της τους μαθητές
Που υπεραγαπούσε
Γιατί για το σχολείο μας
Η Χριστοδούλου ζούσε.
Θα τη θυμάμαι πάντοτε
Τις σκάλες να ανεβαίνει
Κρατώντας στη μασχάλη της
για όπλο να χάρτη
Και έκανε υπέροχες γιορτές
Στις
25 Μάρτη.. (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)
Και Άφθαστη μαγείρισσα
Και νοικοκυρεμένη
Ποτέ δεν πέρασε γιορτή
Χωρίς να περιμένει
Το σύλλογο μια νοστιμιά
Απ΄τα δικά της χέρια
Κι εμείς αναφωνούσαμε
(Μάνα με τέσσερα παιδιά
Μα πώς τα προλαβαίνει;;;)
Μεγάλη είν η συγκίνηση
Χωρίς
πολλά αστεία
Γιατί απ΄ το σχολείο μας
Φεύγει μια Κυρία
………………………………
Μια γυναίκα φεύγει
Μια σωστή Κυρία
Που ήξερε και δίδασκε
Με θάρρος Ιστορία
Της ευχόμαστε να ναι γερή
Και κάθε ευλογία
Από όλους τους αγίους μας
Και από την Παναγία
Γιατί κι αυτή τους τίμησε
Χρόνια εις τα σχολεία
Και τα παιδιά συνόδευε
Πάντα στη εκκλησία..
Κι όλο και μας συμβούλευε
Συνάδελφοι δεν πρέπει
Σουβλάκια να μοιράζουμε
Εδώ εις το σχολείο
Ποτέ την Τσικνοπέμπτη.
Τη σύνταξή της να χαρεί
Να ζήσει να διαπρέψει
Τα τέσσερά της τα παιδιά
Να τα καλοπαντρέψει
Και τα καλά εγγόνια της
Να πάρει απ΄το χέρι
Και στο σχολειό το δεύτερο
Για μαθητές να φέρει
Γιατί μας βλέπω σίγουρα
Με αυτά τα νέα μέτρα
Κι όσο και αν τρέμω θα το πω
Και με καρδιά μια πέτρα
Τα εγγονάκια της εδώ τη γνώση θε να λάβουν
Στα
έτη εξήντα επτά μπορεί
να μας
προλάβουν..
ΤΟ ΗΛΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Αγαπητό
ημερολόγιο..Σήμερα δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου..Εγώ από μπετό..Ποιος
το περίμενε!!! Και είμαι και συνηθισμένο από αποχωρήσεις μαθητών και καθηγητών… Από αγκαλιάσματα και υποσχέσεις ότι θα ξαναβρεθούμε στο
μέλλον.. Σήμερα όμως είναι αλλιώς..Μετά
από τριανταπέντε χρόνια δημιουργίας και προσφοράς στην Δημόσια Εκπαίδευση
συνταξιοδοτήθηκε η Χριστοδούλου Παναγιώτα… Δεν θα την ξαναδώ να διδάσκει
εδώ ..Να στέκεται στητή στην έδρα της ,
να περπατάει ανάμεσα στους μαθητές της που ήταν πάντοτε η απόλυτη προτεραιότητά
της , να χαμογελάει με την πρόοδο τους και να αγωνιά για τα λάθη και τις
αδυναμίες τους… Λένε πως τα κτήρια δεν έχουν ψυχή..Σωστά..Τα σχολεία όμως
παίρνουν από την ψυχή των λειτουργών τους… Και εμένα η Γιώτα η Χριστοδούλου, η
Εύη η Φλούδα και ο Βασίλης ο Λυκούρας, μου έδωσαν την ψυχή τους..Χρόνια
ολόκληρα εδώ..Στις σχολικές επάλξεις..Που είναι τόσο δύσκολες όσο και υπέροχες…
Την ψυχή τους, τη γεμάτη από ενθουσιασμό να διδάξουν τους μαθητές τους αλλά και
να διδαχτούν από αυτούς..Και όπως γνωρίζεις καλά ,αγαπητό μου ημερολόγιο..Οι
ψυχές των σχολείων δεν συνταξιοδοτούνται… Μεταλαμπαδεύουν τις αρχές όλων των άξιων δασκάλων που δίδαξαν σε αυτό , εις
τους αιώνες των αιώνων…
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
ΥΓ2: ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΕΦΥΓΑΝ ΜΕ ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ...ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΖΗΛΕΥΩ......
