Ο Μάρτης, ως ο απρόβλεπτος μήνας που πότε
κλαίει, πότε γελάει, επιτάσσει να αφιερώσουμε δυο γραμμές για το…… απρόβλεπτο
στην ζωή και στην ιστορία.. Αυτό που ,όταν συμβαίνει ,αλλάζει την πορεία των
γεγονότων ,διαταράσσει την όποια τάξη και πέρα από κάθε προσδοκία λειτουργεί ως
καταλύτης για να συμβούν τα αδύνατα, τα απευκταία και τα μη αναστρέψιμα. Ας μεταφερθούμε
λοιπόν στο 1917, όταν ο Βενιζέλος ως πρωθυπουργός της Ελλάδας και με την
υποστήριξη της Αντάντ (Αγγλογάλλων) αξίωσε την απομάκρυνση από την Ελλάδα του βασιλιά
Κωνσταντίνου που ως γερμανόφιλος επιθυμούσε την ουδετερότητα της Ελλάδας στον
πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Στο θρόνο άφησε τον
δευτερότοκο γιο του Αλέξανδρο, τον μέχρι τούδε bon viveur, sportive ή τον φυσέκη όπως τον αποκαλούσαν οι
Αθηναίοι, αφού με το βασιλικό του σπορ αμάξι έτρεχε βολίδα στους χωματόδρομους
της πρωτεύουσας. Ιδιαίτερα αγαπητός και ερωτεύσιμος ο Αλέξανδρος ως αξιωματικός
του ελληνικού στρατού σε έναν από τους χορούς των ανακτόρων συνάντησε και
ερωτεύτηκε θανάσιμα την όμορφη και καλλιεργημένη νέα της εποχής, όχι όμως γαλαζοαίματη,
Ασπασία Μάνου. Ο έρωτάς τους ήταν αμοιβαίος και ιδιαίτερα δυνατός. Κόντρα στο
πρωτόκολλο που απαιτούσε οι πρίγκιπες να παντρεύονται πριγκίπισσες και ενάντια
σε κάθε εμπόδιο είτε από τη βασιλική οικογένεια και τους Ευρωπαίους συμμάχους
είτε από την ίδια την κυβέρνηση Βενιζέλου είτε από την κοινή γνώμη που
διαφωνούσε με αυτόν τον δεσμό, ο ερωτοχτυπημένος Αλέξανδρος παντρεύτηκε μυστικά
την Ασπασία σε μια όμορφη έπαυλη φίλου τους στην Κηφισιά. Επειδή όμως αυτός ο
γάμος δεν ήταν σύμφωνος με τα ήθη της εποχής οι δυο σύζυγοι δεν έζησαν ποτέ
κάτω από την ίδια στέγη παρόλο που ο Αλέξανδρος υπερασπίστηκε μέχρι τέλους τον
έρωτά του.
Ο βασιλιάς, πια,
Αλέξανδρος παρόλο που στην αρχή αποκαλούσε σατανά τον Βενιζέλο επηρεασμένος από
τον πατέρα του Κωνσταντίνο και την γερμανίδα μητέρα του Σοφία , αδελφή του
Κάιζερ, η οποία ήθελε την Ελλάδα στο πλευρό της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αναγνώρισε την ορθότητα της
απόφασης του Βενιζέλου να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, μια και
όπως είχε διαβλέψει θα ήταν η νικήτρια του πολέμου και η Ελλάδα θα κέρδιζε ως
οικονομία και ως γεωγραφική έκταση , ούσα στο πλευρό των νικητών.
Η διαφαινόμενη
ισορροπία στις σχέσεις παλατιού- κυβέρνησης Βενιζέλου και Ευρωπαίων
συμμάχων(ΑγγλοΓάλλων) ευνοϊκή για τις ελληνικές διεκδικήσεις κυρίως στην πλευρά
των παραλίων της Σμύρνης διαταράχτηκε από ένα ιδιαζόντως απρόβλεπτο και αποτρόπαιο
γεγονός. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος, χωρίς την αγαπημένη του Ασπασία, αφού ακόμα δεν
είχε γίνει δυνατή η συγκατοίκησή τους στο Τατόι,( ποιος ξέρει αν θα συνέβαιναν
όσα συνέβησαν αν η Ασπασία βρισκόταν κοντά του!) σε έναν από τους μοναχικούς
του περιπάτους στον κήπο των ανακτόρων δαγκώθηκε από μια μαϊμού που βρισκόταν
δεμένη έξω από το σπίτι του γερμανού οινοποιού και φύλακα του ανακτόρου που
τσακώθηκε με το σκύλο του. Κι αυτό, ενώ λίγο πριν, στο Παρίσι, είχε καταφέρει τον
Βενιζέλο να συμφωνήσει με το γάμο του και σε λίγο θα ήταν δυνατή η συγκατοίκηση
των δυο ερωτευμένων συζύγων. Έτσι , λοιπόν , ο βασιλιάς, που στις 8 Ιουλίου του 1920 είχε δώσει το όνομά του
στην Αλεξανδρούπολη , το παλιό Δεδέαγατς (που σημαίνει στα τουρκικά, δέντρο του παππού), από το δάγκωμα
αυτό της μαϊμούς( τι αποτρόπαιος και
ντροπιαστικός τρόπος να πεθάνει ένας βασιλιάς !!!) έπαθε σηψαιμία και πέθανε
στις 12 Οκτωβρίου του 1920. Απεβίωσε δηλαδή ο μόνος βασιλιάς που είχε καταφέρει
να ομονοήσει με τον Βενιζέλο και τους συμμάχους που όριζαν τότε τις τύχες του
Μικρασιατικού Ελληνισμού και όχι μόνο.
Τα πράγματα μετά άλλαξαν παταγωδώς. Ο
Βενιζέλος , ο αρχιτέκτονας της συνθήκης των Σεβρών χάνει τις εκλογές τον Νοέμβρη του 1920 (ποιος ξέρει αν σ΄αυτή την μοιραία για την Μικρά Ασία απόφαση του ταλαιπωρημένου από τους συνεχείς πολέμους ελληνικού λαού δεν έπαιξε ρόλο και αυτός ο θάνατος ενός ιδιαίτερα αγαπητού βασιλιά όπως ήταν ο Αλέξανδρος) και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος , ο ορκισμένος εχθρός του, επανέρχεται με
δημοψήφισμα στον θρόνο της Ελλάδας. Έτσι οι άσπονδοι φίλοι μας οι Άγγλοι,
βρήκαν την ευκαιρία να εγκαταλείψουν την Ελλάδα μια και στο θρόνο της ανέβηκε
εκ νέου ο γερμανόφιλος Κωνσταντίνος. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Μικρά Ασία των Ελλήνων, η περιοχή
δηλαδή της Σμύρνης χάνεται στην σκακιέρα των πολιτικών
σκοπιμοτήτων και της απύθμενης εθνικής μας γκαντεμιάς (τουρκική λέξη) να είναι
στα τουρκικά πράγματα η μεγαλύτερη προσωπικότητα της νεότερης τουρκικής
ιστορίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. 1,5
εκατομμύριο πρόσφυγες για το δάγκωμα μιας μαϊμούς, έστω και βασιλικής, πάει πάρα πολύ. Θα μου πείτε, ακόμα και αν δεν
συνέβαινε ο θάνατος του Αλέξανδρου, μπορεί τα πράγματα να μην άλλαζαν όσον
αφορά στην τύχη του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Θα συμφωνήσω μαζί σας. Μόνο που δεν
θα το μάθουμε ποτέ.
Υ.Γ1: Ο αμαξάς του
Αλέξανδρου, ο περιβόητος Μήτσος , αυτοκτόνησε μη αντέχοντας τον θάνατο του
βασιλιά του. Ο γερμανός φύλακας στον οποίο ανήκε η φονική μαϊμού έπαθε κατάθλιψη
και πέθανε επίσης. Και η απαρηγόρητη Ασπασία Μάνου, τριών μηνών έγκυος στην
κόρη του Αλέξανδρου , θα ζήσει πολλά χρόνια μόνη, ενώ πέντε μήνες αργότερα θα
φέρει στον κόσμο την Αλεξάνδρα , η οποία παντρεύτηκε τον βασιλιά Πέτρο τον Β΄ της
Γιουγκοσλαβίας. Όπως βλέπετε το δάγκωμα της μαϊμούς είχε πολλαπλές παράπλευρες
απώλειες όπως άλλωστε όλα τα απρόβλεπτα γεγονότα απανταχού στον κόσμο από
αρχαιοτάτων χρόνων…
Υ.Γ2: Ο βασιλιάς Αλέξανδρος μου είναι συμπαθής παρόλο που από
παιδί τρέφω μια απέχθεια για τους βασιλιάδες. Ήταν ένας απρόβλεπτος άνθρωπος
που έζησε με την καρδιά του . Ερωτεύτηκε με πάθος χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες
του έρωτά του στον ίδιο του το θρόνο, υπερασπίστηκε σθεναρά και μέχρι τέλους την αγάπη του και σε σχέση με την πολιτική
γοητεύτηκε από την ευφυΐα του Βενιζέλου
του ορκισμένου εχθρού του ίδιου του του πατέρα . Δικαίωσε την φήμη του πρίγκιπα
των παραμυθιών που πάνω στο άσπρο άλογό του μαζί με την αγαπημένη του βαδίζει προς
το δικό του ξεχωριστό πεπρωμένο. Μόνο που στα παραμύθια υπάρχει πάντοτε μια
κακιά μάγισσα…..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου