ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
<<ΑΠΟΛΛΩΝ>>13-14 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
Μια όμορφη
δραματοποίηση του ομώνυμου διηγήματος της Χαράς Κοσεγιάν που σε ταξιδεύει στην πικρή περιπέτεια των Αρμενίων : την γενοκτονία τους από τους Τούρκους (1915-18) και την προσφυγιά τους με φόντο όλα τα μεγάλα γεγονότα του 20ου
αιώνα, τους δυο παγκοσμίους πολέμους , την Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Τον λέγαν Καραμπέτ
Τον φώναζαν Καραμπέτη
Όλοι τον ήξεραν <<ο
Αρμένης>>
Μέσα από την ιστορία
ενός ανθρώπου, λοιπόν , που δια πυρός και σιδήρου αγωνίστηκε να επιβιώσει
παλεύοντας με τέρατα , τις σφαγές και την αδιαφορία των ανθρώπων, και σηκώνοντας το βάρος περίπου 1,5 εκατομμυρίου
σφαγιασθέντων ομοεθνών του, βαδίζουμε στα χνάρια των θυμάτων του Αρμένικου
Ολοκαυτώματος και στην προσπάθειά τους να φτιάξουν μια καινούργια πατρίδα με κέντρο το μακρινό Εριβάν ….Μας
συντροφεύουν οι μουσικές οι Αρμένικες, οι τόσο νοσταλγικές και ταξιδιάρικες, ο λόγος που θυμάται και θρηνεί,
αλλά και οι μυρωδιές και οι εικόνες της
χαμένης πατρίδας της Ανατολής τόσων και τόσων θυμάτων, Ποντίων, Κούρδων, Ελλήνων που είχαν την ίδια μαύρη τύχη με τους Αρμενίους… Η γιαγιά μου η Μικρασιάτισσα,
προσφυγάκι από την όμορφη Κασταμονή της Μ.Ασίας, συνήθιζε να λέει<< ας μη δώσει ο θεός,
παιδί μου, όσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος>>
Ο Καραμπέτ δεν τα
άντεξε . Αυτή είναι η οπτική της συγγραφέως. Ο Καραμπέτ δεν μπόρεσε να
ξεπεράσει τη μοίρα του πρόσφυγα που νιώθει διωγμένος, ξένος, παράσιτο. Δεν
άντεξε τα περιφρονητικά βλέμματα των ντόπιων, τις απώλειες των διωγμών και δεν
είναι από αυτούς που ρίζωσαν με αξιοπρέπεια στην καινούργια πατρίδα. Παρέμεινε για πάντα ο Αρμένης, ο αλκοολικός , ντροπή για την οικογένειά του, και δεν δικαιώθηκε ποτέ παρά μόνο μετά το
θάνατό του, όταν η κόρη του μπόρεσε να κατανοήσει την αιτία της παραίτησης και της
ήττας του. Γιατί ο πρόσφυγας έχει το δικαίωμα να μην πετύχει στο νέο τόπο αλλά
μια ζωή να θρηνεί αυτόν που άφησε. Λάθος ή σωστό ποιος θα το κρίνει; Ιδιαίτερα
δυνατό το τέλος της παράστασης με τα καραβάνια των σύγχρονων προσφύγων από τη
Συρία και τους άλλους πολέμους που δημιουργούν χιλιάδες Καραμπέτ, ασήμαντους
μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής , του αριθμού των θυμάτων, νεκρών και
ζωντανών , των ενοχών των υπευθύνων και της αδιαφορίας των ανευθύνων….
Μια παράσταση για αντιήρωες ξυπνά μνήμες και παράπονα. Κυρίως όμως την
ανάγκη να μην ξεχάσουμε την ιστορία των θυμάτων όλων των ολοκαυτωμάτων που δεν
δικαιώθηκαν ποτέ παρά μόνο όταν τους θυμόμαστε ……..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου