Όταν αναφερόταν σε αυτή
την ιστορία της Κατοχής ο πατέρας μου, συγκινούνταν πάντοτε όταν μας μιλούσε για την Ιουλία Μπίρμπα, την μικρόσωμη και εσωστρεφή δασκάλα από τη Σάμο που κουβάλησε δέκα κιλά
δυναμίτη μέσα σε ένα καλάθι με χόρτα για να γίνει πράξη μια από τις πιο εντυπωσιακές αντιστασιακές
πράξεις( σαμποτάζ) στην γερμανοκρατούμενη Αθήνα του 1942. Έτσι, στις 20
Σεπτεμβρίου του 1942, αγωνιστές της ΠΕΑΝ ανατίναξαν τα γραφεία της ελληνικής φιλοναζιστικής
οργάνωσης ΕΣΠΟ, γωνία Πατησίων και Γλάδστωνος, που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς και στρατολογούσε Έλληνες
για λογαριασμό τους. Η επιχείρηση πέτυχε αλλά οι αγωνιστές προδόθηκαν από ένα
διπλό πράκτορα τον Πολύκαρπο Νταλιάνη και συνελήφθησαν .Άλλοι εκτελέστηκαν και
άλλοι φυλακίστηκαν..Η Ιουλία Μπίρμπα που είχε εμπνευστεί την συμμετοχή της στην
Αντίσταση από το κατέβασμα της γερμανικής
σημαίας από τον
Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα τον Μάη του 1941 συνελήφθη, βασανίστηκε
βάναυσα και εκτελέστηκε δια πελέκεως σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης μια
και στην Ελλάδα δεν υπήρχε η υποδομή να εκτελεστεί με αυτόν τον….. ευφάνταστο
από τους ΝΑΖΙ τρόπο. Εν ολίγοις καρατομήθηκε. Η ιστορία της, αν και δεν είναι ευρέως γνωστή όπως
τόσες και τόσες ιστορίες απλών ανθρώπων που άκουσαν τη φωνή της συνείδησής τους
και έδρασαν σαν ήρωες , με συγκινούσε πάντα. Στα βιβλία της ιστορίας που
διδάσκονται στα σχολεία φυσικά δεν αναφέρεται. Και δεν είναι η μόνη . Συγκλονιστικά
είναι τα γράμματά της από τη φυλακή:
Δεκέμβριος
1942
Αγαπητή Άννα,
πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε. Κάτι μου ’λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41.[…]
Αγαπητή Άννα,
πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ’ τη Σάμο ν’ ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ’ έτρωγε. Κάτι μου ’λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ’ έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ’ την Ακρόπολη τον Μάιο του ’41.[…]
[…] Φέρε
μου μόνο καμιά κουβέρτα, γιατί κοιμάμαι πάνω στο τσιμέντο και καμιά φορά
κρυώνω. Φέρε μου και λίγο μπληγούρι. Αν δεν υπάρχει μπληγούρι, φέρε μου
ρεβίθια. Θυμάμαι συχνά το Κουκάκι και τα στενά του ανθισμένα δρομάκια. Θυμάμαι
και τον Άι Νικόλα, εκείνο το πεζούλι που ακουμπούσα και κοίταζα το σπίτι με την
πρασινάδα απέναντι. Έμοιαζε με το σπίτι μας στη Σάμο. Είναι παράξενο πόσα
πράγματα θυμάται κανείς όταν κοιμάται πάνω στο τσιμέντο. Κουράγιο………………….
Υ.Γ1: Αυτή ήταν η Ιουλία Μπίρμπα. Στον πατέρα μου
χρωστάω πολλές τέτοιες ιστορίες που μας τις έλεγε πάντοτε με σεβασμό στην
ιστορική αλήθεια και με την αγάπη που
έτρεφε στην λεβεντιά και στο φιλότιμο των ανθρώπων… Η ημέρα της γυναίκας λοιπόν,
αν και κατόπιν εορτής, στην Ιουλία .
Υ.Γ2: Ο πατέρας μου ζει
αλλά δεν λέει πια τις ιστορίες του. Δεν μπορεί λόγω της ασθένειάς του..Δεν τις θυμάται;
Δεν είμαι σίγουρη αν αυτά ξεχνιούνται ποτέ. Εγώ όμως θα τις λέω στη θέση του.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου