ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ…
Τι είναι η ποίηση,
κυρία;
Ρωτάει μια μικρούλα τη
δασκάλα που αναψοκοκκινισμένη διορθώνει με το κόκκινο στυλό της τις εκθέσεις
των μαθητών της.
Η μικρούλα την κοιτάζει γεμάτη προσμονή . Μα αυτή έχει
το μυαλό της στις εκθέσεις που κατακόκκινες από υπογραμμισμένα λάθη δεν λένε να
συνετιστούν μήνες τώρα…
Τι είπες; Ρωτάει με
απόγνωση η δασκάλα .
Να, ρώτησα τι είναι
ποίηση… γιατί σήμερα ,είπε η τηλεόραση, η ημέρα είναι αφιερωμένη στην ποίηση…
απαντά αφοπλιστικά η μικρή χωρίς και η ίδια να γνωρίζει τη βαρύτητα του
ερωτήματος.
Η δασκάλα μοιράζει τις
κατακόκκινες εκθέσεις και ..σκέφτεται πως με τις σκοτούρες της τάξης έχει
σχεδόν ξεχάσει πόσο της άρεσε η ποίηση…
Ποίηση είναι…. δίστασε
λιγάκι η δασκάλα… ποίηση είναι να βλέπεις τη ζωή αλλιώς….
Πως αλλιώς; Ρώτησε ένας
άλλος μαθητής περισσότερο για να την φέρει σε δύσκολη θέση παρά επειδή
ενδιαφερόταν πραγματικά να μάθει.
Αλλιώς, πάει να πει, να
βλέπεις τα πράγματα με φαντασία .Να δημιουργείς το δικό σου σκηνικό και να τα
τοποθετείς εσύ όπως σου αρέσει. Οι λέξεις είναι σαν έπιπλα και συ φτιάχνεις το
δικό σου ξεχωριστό χώρο. Χώρο να κατοικίσει η ψυχή σου. Είπε μονορούφι η
δασκάλα και τα παιδιά σώπασαν.
Να ,ας πούμε , την
κατακόκκινη έκθεσή μου , εγώ τη βλέπω αλλιώς!! Φώναξε ένας μαθητής από το τελευταίο
θρανίο..
Πως αλλιώς;;; ρώτησαν
έκπληκτα τα παιδιά ενώ η δασκάλα άφησε τη συζήτηση να εξελιχθεί κάπως έτσι…
-σαν ένα λιβάδι από
κατακόκκινες παπαρούνες το Μάη στο χωριό του παππού μου..ο ρομαντικός
-σαν ένα ταψί
κατακόκκινες ντομάτες γεμιστές, ο πεινασμένος
-σαν χείλια κατακόκκινα για φίλημα ,ο ερωτευμένος,
-σαν ένα κάδρο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα ,ο καλλιτέχνης
-σαν αίμα από πληγές
των σκοτωμένων , το προσφυγόπουλο
-σαν μήλα κατακόκκινα
του κήπου μου , ο Ηλίας
-σαν ένας ουρανός
με κόκκινους χαρταετούς, ο
Μανώλης
-σαν κόκκινες καρδιές
στο τετράδιό μου …η Μαρία…
-σαν ..σαν.. σαν…
ατέλειωτη κατακόκκινη ουρά σαν κόκκινα κοράλια στο λαιμό της ..τα λάθη ξεχαστήκανε και από τη δασκάλα….
Ποίηση είναι μια τάξη
που δεν της έχουν ακόμα κλέψει τη φαντασία, φώναξε και τα παιδιά χειροκρότησαν .
Για πρώτη φορά είχανε συνεννοηθεί.
Η δασκάλα το βράδυ στο σπίτι της αναζήτησε το φοιτητικό
της τετράδιο με τα ποιήματα που της
άρεσαν. Τότε που όλα φάνταζαν ωραία…..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε,
σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα,
παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
και στη σκόνη του καιρού.
Σημαίνει πως φοβόμαστε
και η ζωή μάς έγινε ξένη,
ο θάνατος βραχνάς.
Η δασκάλα έκλεισε το τετράδιο. Στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν το παιδί τους που μόλις είχε γυρίσει από την πενταήμερη τρισευτυχισμένο. Το σκέπασε τρυφερά και έκλεισε την πόρτα.
Άνοιξε το τετράδιο
της και έγραψε….
Η ποίηση είναι επιστροφή
Σε οικεία μέρη
Άνοιξη και φθινόπωρο μαζί
Και καλοκαίρι
Νόστιμον ήμαρ στην σπαρμένη γη σου
Κι όταν γυρίζει απ΄ τα ξένα το παιδί σου
Η ποίηση είναι επιστροφή
Δροσάτο να φυσάει το αγέρι
Καρπούζι κατακόκκινο στο χέρι
Μια Κυριακή.
Ταξίδι με ωτο στόπ και με ποδήλατο
Και με τσιγγάνικη καρότσα και κορμί τροχήλατο
Η ποίηση είναι επιστροφή
Με τουμπελέκια και βιολί
Και έμπνευση
Που ακροβατεί
Με γκάζια μα και φρένα πειραγμένα
Κλαίγοντας
Που ποτέ δεν είναι εκεί
Όταν ακούει να σφυρίζουνε τα τρένα.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΗ ΣΚΕΨΗ
ΞΑΝΑΓΡΑΨΕ
Απέφευγε την ποίηση
Τη βαριά.
Καραδοκούσαν οι εκδότες.
Ανεπανόρθωτα να τον εκθέσουν
Σε φαύλα βλέμματα
Και ρητορείες .
Να τον ποδοπατήσουν
Με ερμηνείες ξένες.
Έπειτα είναι κι οι ομότεχνοί του.
Στυφοί και νυσταγμένοι
Δεν έχουν χρόνο για χαμόγελα
Και άλλα τέτοια ανθρώπινα
Κοινά.
Έχουν τόση δουλειά να κάνουν
Σε λογοτεχνικές συνάξεις άκρως
Σε ιλουστρασιόν περιοδικά
Ταγμένα στα....ανιδιοτελή
Αφεντικά τους!
Όπως και να το κάνεις
Τα πάντα δίνουν για την Τέχνη.
Απέφευγε την ποίηση τη βαριά.
Βάραινε την καρδιά του.
Η δασκάλα αποκοιμήθηκε
ευτυχισμένη….
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου