Η γιαγιά μου η Μαρίκα, που να’ ναι ελαφρύ το χώμα της,ήταν
προσφυγάκι από την Καστάμονη της
Μικράς Ασίας. Αρχοντογυναίκα, όμορφη, περήφανη και πεισματάρα , όταν έλεγε η
πατρίδα μου ,τα μάτια της γίνονταν
ονειροπόλα κι η ξενική της προφορά, μια και τα ελληνικά τα έμαθε εφτά
χρονών στην Ελλάδα, στις προσφυγικές
παράγκες του Λαδόπουλου, επιβεβαίωνε αυτό που διδάσκουν τα βιβλία πως η
ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 έγινε με
βάση το θρήσκευμα και όχι τη γλώσσα.Χήρεψε νέα, μεγάλωσε με την ασπίδα της μάνας
της πέντε παιδιά, είδε εγγόνια, πάλεψε σαν αντάρτης στη ζωή και τη νίκησε. Τη θυμάμαι πάντοτε γεμάτη ζωή, να έχει γνώμη
για όλα , να φοράει τις φινετσάτες
ρόμπες της πριν βγει να κάνει τα ψώνια της , να πανηγυρίζει σαν παιδί τα
καλάθια του Γκάλη, να κοιτάει με καμάρι
όλα της τα εγγόνια, να κάνει τη βόλτα της στα προσφυγικά στην πλατεία
Ελευθερίας και να φέρνει τα νέα όλης της προσφυγογειτονιάς ,της θείας Ευτέρπης, της
θείας Ευλαμπίας ,της θείας Μπεμπέκας, της θείας Αντρώς.
Όταν γέρασε πια , εμείς οι εγγόνες που
υπεραγαπούσε, απορροφημένες από τη ζωή
μας, από τις αγωνίες της δουλειάς και της οικογένειας, αραιώσαμε τις επισκέψεις
στο μοσχομυρισμένο σπίτι της. Μας δικαιολογούσε πάντα, και εμείς μαθαίναμε τα νέα της από τη μητέρα μου που
δεν την άφησε ποτέ από τα μάτια της και καθημερινά δοκίμαζε το καφεδάκι της συνοδευμένο από τα
καλούδια της. Η καρδιά της σιγά
σιγά αδυνάτιζε και κείνη το ένιωθε και
το φιλοσοφούσε και στα ελληνικά και στα τούρκικα .Έφυγε απότομα χωρίς να
προλάβω να της πω ότι περιμένω το δισέγγονό της. Από τότε δεν περνάει μέρα που
να μην τη θυμηθώ και να μην ακούσω τη κελαρυστή φωνή της να μου λέει<< Μη
στεναχωριέσαι παιδάκι μου .Αν ήξερα ότι έτσι είναι η ζωή, δεν θα
στεναχωριόμουνα για τίποτα…>>. Αχ γιαγιά μου!! ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου