Εύχομαι να με βρουν....

Μοιράζομαι ανάμεσα στις χαραμάδες που χάσκουν στις βαριές  πανοπλίες των ανθρώπων. Ερμητικά κλειστοί δεν αφήνουν τον ήλιο να περάσει ούτε  χαρίζονται σε μια Ανατολή. Μιλούν ψιθυριστά να μην ξυπνήσει η Νύχτα. Είναι σκληροί στη μοναξιά τους, αφόρητοι στην παντοδυναμία τους που περικλείει όλες τις μοναξιές του κόσμου. Χτυπώ σε τοίχους. Αφουγκράζομαι απαντήσεις που δεν δίνονται. Αιμορραγώ πληγές που αθέατες παραμένουν στους αιώνες. Ανέμους που φυσάν αδιάκοπα σε νησιά εξόριστων έχω στο μυαλό μου. Δάση που κρύβονται  αργά στους εφιάλτες μιας νύχτας που δεν ξημερώνει. Ακούγεται βροχή.  Μοιράζομαι σε δαιδαλώδεις διαδρομές και κατακόμβες. Έρπω σε κρύπτες μυστικές με χαραγμένα σύμβολα στους τοίχους. Κρύβομαι σε σπηλιές χωρίς καμία έξοδο. Μεταναστεύω σε χώρες που σταυρώνουνε τους ξένους. Πυροβολούν αδύναμους ανθρώπους . Βάζουν κίτρινο άστρο στους προκλητικά μη ευτυχείς. Μοιράζομαι και πάλι στους ανέμους. Χάνομαι ρυθμικά στο πουθενά . Στο ίδιο μέρος ρίχνω φωσφορίζοντα τα ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη. Εύχομαι να με βρουν…..

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ