ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ...

Επτά Χρόνια Επιπόλαιου Πένθους.

Μόνο Έτσι Μπορούσα να Αντέξω την Απουσία Σου.

Σαν να Μην Έφυγες για Πάντα.

Σαν να  Υπάρχεις Κάπου και μας Προσέχεις.

Αφαιρώ το σαν…

Έφυγες  και μας Προσέχεις Άγρυπνα.

Όπως Έκανες Πάντα.

Σε Νιώθουμε Δίπλα μας. Κι εγώ και το παιδί…

Είσαι το Πρωινό Αεράκι που Μπαίνει στο σπίτι .

Kαι η  Άδεια Καρέκλα στο μπαλκόνι.

Είσαι το Χαμόγελο που Βλέπω στον Ύπνο μου.

 Και η Φλόγα στο Τζάκι που Πρόθυμα Ανάβει.

Είσαι ο Φύλακας του παιδιού που σπουδάζει μακριά.

Τα  Κεριά Γενεθλίων που Έσβησε Άναψες.

Είσαι Αυτός που με Βοηθά να παρκάρω.

Τα Τραγούδια που Λέγαμε και δεν Μπορώ να Τραγουδήσω.

Και Το Κασκόλ Σου του ΠΑΟΚ στο Συρτάρι.

Ο Καφές μου που Πίνω στην Κούπα Σου .

Είσαι το Τηλέφωνο που Δεν Διέγραψα ποτέ και δεν Χτυπάει.

Και το Μπλοκάκι που είχες στη Τσέπη Σου .

Τα Ρούχα που δεν μπόρεσα να Αποχωριστώ.

Και Το Ταξίδι στην Αθήνα που σου Άρεσε.

Είσαι η Ζεστασιά στην καρδιά μου και η Ελπίδα.

Είσαι η Πληρότητα που Νιώθω μέσα μου.

Τα Όμορφα  και  τα Δύσκολα Χρόνια που Ζήσαμε.

Τα Αστεία σου που Επαναλαμβάνω με Ευλάβεια.

Ο Άγιος ο Δικός μου.

Και Επιμένω…

Μου Λείπεις Βασίλη μου….

                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………