ΕΝΑΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΓΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ..ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ..ΤΗΣ Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ...

Ο ΓΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ, ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ΤΗΣ Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ....

Η θεατρική ομάδα της Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ, ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια , καταπιάστηκε και φέτος με ένα ακόμα σπουδαίο θεατρικό έργο , τον ΓΛΑΡΟ ΤΟΥ ΤΣΕΧΩΦ . Αναμετρήθηκε, δηλαδή, κάνοντας Τέχνη, με την ίδια την Ουσία της Τέχνης.. Το αίνιγμα και τον γρίφο της..

Δεν θα πρωτοτυπήσω βέβαια αν πω ότι ενθουσιάστηκα για άλλη μια φορά… Ότι  οι συνάδελφοι ηθοποιοί και όλοι οι συντελεστές της παράστασης , με πολύ κόπο και ατέλειωτες ώρες προβών  έδωσαν το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα τους για να είναι καλοτάξιδος ο Γλάρος… Και μας ταξίδεψαν ….Και μας συγκίνησαν …Κυρίως μας έκαναν να σκεφτούμε για το μεγάλο δώρο της Τέχνης στον άνθρωπο, από…. και για…. τον άνθρωπο.. Και αυτό νομίζω ότι είναι η επιτυχία αυτής της τιτάνιας  προσπάθειας.. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις που μας γέννησε  .. για την  Τέχνη…… ακόμα και αν έχει  σπασμένα φτερά ..ΑΥΤΗ   Η΄  ΚΑΙ  ΕΜΕΙΣ....

Τα σκηνικά , οι φωτισμοί και οι τόσο ευφάνταστες  μουσικές επιλογές έντυσαν μαγικά την παράσταση και δημιούργησαν μέσα μας και γύρω μας εικόνες και  γεγονότα μοναδικά και αξέχαστα…

ΤΩΡΑ

Όπως πάντα, μιλώντας αυθαίρετα, σκέφτομαι πως η Τέχνη είναι ένας Γλάρος.. Όπως αυτό το πουλί χρειάζεται ζωτικό χώρο άρα και ελευθερία για να ζήσει (ποτέ δε θα τους δεις  δίπλα δίπλα κολλητά στα κατάρτια των καραβιών ..Για να αναπνεύσουν χρειάζονται το δικό τους μικρό σύμπαν ) έτσι και η Τέχνη… Έλα όμως που τίποτα δεν είναι τέλειο και ονειρεμένο ούτε στη Ζωή ούτε στην Ερμηνεία της..

Κι αυτό γιατί πρώτα πρώτα, υπηρετείται από ανθρώπους...Που είναι τα πιο τέλεια αλλά και τα πιο  ατελή όντα.. Με την Αθανασία αλλά και τη Φθορά τους.. Με την αυταπάρνηση,την δοτικότητα  και το σχεδόν μαγικό καλλιτεχνικό ταλέντο τους να μετουσιώνουν σε Καλλιτεχνική Δημιουργία  τη Ζωή και τη Γνώση.. Αλλά και με τις φιλοδοξίες, τις μικρότητες, τους ανταγωνισμούς,  τις ματαιοδοξίες και ένα απίστευτα ψυχοφθόρο Ναρκισσισμό που αναζητά τροφή στην Έκθεση  στην κυλιόμενη άμμο ενός Κοινού που συνεχώς απαιτεί….. για να σε αγαπάει… Και ο Χρόνος που  άλλοτε ωριμάζει και ομορφαίνει τα πράγματα και άλλοτε τα συνθλίβει και τα καταστρέφει, απογυμνώνοντάς τα από την όποια αλλοτινή τους αξία , αδυσώπητα λειτουργεί και τραντάζει και την Δημιουργία  και τους υπηρέτες της..

Γιατί η Τέχνη καλώς ή κακώς υπάρχει ανά τους αιώνες  μέσα από την πάλη της με τον ίδιο τον εαυτό της, με τις μορφές και με τις νόρμες της .. Πάλη που βασανίζει παρά ανακουφίζει τους δημιουργούς  και τους αποδέκτες της...Άλλοτε επαναστατεί και άλλοτε υποτάσσεται. Άλλοτε συναινεί και άλλοτε αρνείται.. Άλλοτε υπερθεματίζει το παλιό και άλλοτε το προσπερνά περιφρονώντας το,  αρπάζοντας, με αναίδεια από το χέρι, το καινούργιο..Γύρω της απλοί άνθρωποι, δημιουργοί και θεατές, κουβαλώντας τα δικά τους βαρίδια προσπαθούν να την καταλάβουν και να τη γευτούν..Ο καθένας με τον τρόπο του και τις αποσκευές του.. Μα αυτή, κάποτε άπιαστη και κάποτε προσηνής και δοτική, πάντοτε  όμως  μυστηριώδης  στο τέλος, επιδεχόμενη ερμηνείες που δεν βάζει ο νους του ανθρώπου ή και που ένα μικρό παιδί μπορεί να τις εξηγήσει, αποδεικνύει  πως κάθε άλλο παρά Είναι μια πόρτα Ανοιχτή.. Γι αυτούς που δεν της επιτρέπουν να κάνει τα καπρίτσια και τις τρέλες της..Που θέλουν να την οριοθετήσουν και να της βάλουν κανόνες. Εκείνη  βέβαια έχει τέτοιους..Μόνο που επιθυμεί να τους θέτει η ίδια..Έτσι προχωράει..Με  τα σωστά και  με τα λάθη της… Που είναι πάντως μαγικά και ανεπανάληπτα..Τα άλλα δεν υπάρχουν..Απλώς τα τρώει η μαρμάγκα..Μαζί με τους δημιουργούς τους ..Ίσως και με το Κοινό τους..Ίσως πάλι Όχι…

Ο Γλάρος του Τσέχωφ λοιπόν με την αριστοτεχνική πλοκή του  μέσα από την ανικανοποίητη Ζωή  των ηρώων του και στην Καλλιτεχνική Δημιουργία και στον Έρωτα   αλλά και  με το Καθαρτικό και Τραγικό Φινάλε ( αφού ο νεαρός  συγγραφέας, γιος της Αρκάντινα ,  προδομένος και από τη Ζωή  και από την Τέχνη  αυτοκτονεί και ο θάνατός του λειτουργεί  (κατά πάσα πιθανότητα ) σαν ένας καταλύτης συθέμελης αλλαγής ενός αφόρητα πληκτικού και αναίσθητου περιβάλλοντος  ) αποδεικνύει πως  η Αγάπη για την Τέχνη σε κάθε μορφή της  δεν καθαγιάζει ούτε τους δημιουργούς ούτε τα δημιουργήματα ούτε το Κοινό τους.

Η Τέχνη τέλος είναι κατά βάση ταπεινή,  ανικανοποίητη και  μόνη…  Υπόσχεται φήμη και δόξα …Παρόλη  όμως την Θεατρική, Εικαστική και Ποιητική της Μεγαλοπρέπεια, ξέρει  πως όταν σβήσουν τα φώτα και της πιο ένδοξης καλλιτεχνικής δημιουργίας, η Ζωή εκεί έξω είναι αυτή που Είναι.. Σκοτεινή και δύσκολη με σύντομες ριπές φωτός …

Και όπως λέει ο ποιητής Νικόλας-Αλέξης Ασλάνογλου ( Όπου Ποίηση εγώ βάζω Τέχνη..)

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

 

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

 

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη

 Στη θεατρική ομάδα ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ όμως που μας παρουσίασε ένα εξαιρετικό Γλάρο, θέλω να πιστώσω μια μεγάλη πρωτοτυπία…

 

Γιατί με το τραγούδι που επέλεξαν, σε ένα τόσο  σκοτεινό και αινιγματικό έργο, εστίασαν μόνο στο ΦΩΣ

 

Αργά αργά θα γείρω

σαν μέρα που περνά

Στην αγκαλιά σου θα χαθώ

και θ’ ανατείλω πρώτη φορά

 

Οι ανάσες και τα χέρια

τα λόγια, τα κορμιά

οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια

τώρα θα γίνονται ξανά.

 

Γλιστράμε και περνούμε

κι αν μένει κάτι εδώ

είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε

μες τη ζωή εσύ κι εγώ.

 

Τα χρόνια θα μας λιώσουν

κι αν μένει κάτι εδώ

θα ‘ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν

μόνο το φως.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ… ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ...ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ..ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΦΩΤΗ ΛΑΖΑΡΗ….ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΤΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ  ΓΛΑΡΟ ΣΑΣ ..ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ…..