Ο ΠΟΙΗΤΗΣ......

ΙΟΥΛΙΤΑ ΙΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Βρεγμένες από τη θάλασσα
Φωνές παιδιών
Σε μιαν αυλή που άνοιξε 
Για μια στιγμή
Το πορτάκι στην ευτυχία
Κι ύστερα πάλι απέμεινε
Ο φράχτης, το σπίτι παντού 
Κλειστό 
Αφήνοντας απ' έξω 
Ολοένα και πιο δυνατό
Τον βαθύ παφλασμό της νύχτας.

(από την ποιητική της συλλογή : το ψηφιδωτό της νύχτας)

Υ.Γ: Με αφορμή την επίσκεψη της ποιήτριας στην πόλη μας για να παρουσιάσει την ποιητική της συλλογή <<το ψηφιδωτό της νύχτας>> δυο σκέψεις. Ποιος τελικά είναι ο ποιητής; Είναι ένας άγιος ευαίσθητος θνητός που ερωτοτροπεί  με το φως ακόμα και μέσα στο σκοτάδι; Μα υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι που δεν γράφουν ποίηση. Ποια είναι λοιπόν η ειδοποιός διαφορά του ποιητή ; Η δύναμη να κάνει αυτή την ευαισθησία ήχο! Αυτό το χάρισμα να οδηγεί τη λέξη, αυτόν τον τόσο φθαρμένο κώδικα , σε άλλους δρόμους , δεν θα πω πιο ειλικρινείς ούτε πιο καλούς. Δεν αξιολογώ αυτούς τους δρόμους παρά μόνο λέω ότι είναι διαφορετικοί  από τους περπατημένους. Ο ήχος λοιπόν της ποιητικής λέξης αναδεικνύει τον ποιητή. Όπως έλεγε ο Καρούζος:

Σημάδι της αλήθειας ας υπάρχει του ποιήματος ο ήχος. Αυτό που ονομάζουμε χαρόντισσα ή αλλιώς ποίηση.

Και είναι να αναφωνείς: τι γυρεύεις μωρ’  ομορφούλα μου, εσύ μαργαρίτα, σε τούτο το παλιοχώραφο;

Θάθελα λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη/ που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας/ ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.

Ο ποιητής δεν έχει χρόνο να σταματήσει να γράφει ποιήματα. Είναι τρελός από αγωνία μήπως η ζωή προχωρήσει χωρίς εκείνον. Χρωστάει στους ανθρώπους την άλλη ματιά του μέσα από τις λέξεις του. Ο θησαυρός του είναι οι λέξεις. Ο  Μαγιακόφσκι γράφει:

Ο ποιητής μένει πάντοτε χρεώστης/ απέναντι στον κόσμο./ Πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες/ Για τον πόνο των ανθρώπων/ Μένω χρεώστης.

  

-Η ποίηση είναι τα μέσα της έναρθρης γλώσσας με τα οποία προσπαθεί να απεικονίσει ό,τι στα σκοτεινά επιχειρούν να εκφράσουν τα δάκρυα, οι σιωπές, οι στεναγμοί, οι θωπείες, η κραυγή.

Ο ποιητής δεν γράφει από αγάπη για την ποίηση. Γράφει γιατί μόνο έτσι νιώθει ζωντανός . Υπάρχει μόνο έτσι. Γράφοντας. Και υπάρχουν όλα αυτά μαζί του. Αυτά για τα οποία γράφει. Αλλιώς είναι χαμένος. Αλλιώς είναι χαμένα. Ο Γιώργος Σαραντάρης  υπογράφει :

«Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε 
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα 
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους 
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου 
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβούμαστε 
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη 
Ὁ θάνατος βραχνὰς.»

Ο ποιητής δεν είναι κανονικός. Δεν κανονίζεται, δεν κανονίζει , δεν προσαρμόζεται. Υποφέρει . Τον διώχνουνε τα πράγματα.  Ο Καρυωτάκης  καταθέτει:

Στο σώμα στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

                           

Ο  ποιητής ίσως χωρίς την ποίηση να ήταν πιο ευτυχής. Να ζούσε χωρίς την αγωνία της λέξης . Της φωνής που πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στην επιθυμία και στην ανάγκη . Όταν μάλιστα τίποτε με την ποίηση δεν αλλάζει. Ο Ασλάνογλου παραδέχεται:

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.

Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.

Ο ποιητής  έχει πληγές.Απλούς ανθρώπινους φόβους. Κάποτε τις επουλώνει . Καβάφης….

Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές,¹ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.²

Εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαίρι. —
Τά φάρμακά σου φέρε Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάμνουνε — γιά λίγο — νά μή νοιώθεται ἡ πληγή.

Άλλοτε πάλι ο ποιητής βαθαίνει τις πληγές του. Τις ξύνει , τις κάνει να ματώσουν. Ο πατρινός ποιητής Χρίστος Λάσκαρης γράφει:

Δὲ γράφονται τὰ ποιήματα σ' ἕνα χαρτὶ / ξεθάβονται / μὲ μιὰ ἀξίνα τὰ μεσάνυχτα / ἀφήνοντας / κι ἀπὸ 'να λάκκο.

Ο ποιητής δεν βρίσκεται σε τόπους  άλλους από αυτούς που ζούμε οι υπόλοιποι. Είναι από μόνος του ο άλλος τόπος. Ο άλλος τρόπος. Καλός ή κακός δεν ξέρω..Πάντως άλλος… Διαφορετικός . Έχει πολλές αμαρτίες. Ματαιοδοξία, εγωπάθεια, ηττοπάθεια, ιδιοτροπία… Η διαφορά είναι ότι δίνει σε αυτές έναν ήχο τόσο μαγικό που τις μετουσιώνει σε αρετές ..Και σε ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες ο αμαρτωλός αυτός τρελός, ο άγιος…..

ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ’ άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ’ ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ’ αδερφός του

                                          ΜΑΡΙΑ  ΦΟΥΚΑ