Οι άνθρωποι στο
νοσοκομείο είναι μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Χωρίς εγωισμούς και τέτοια. Ανήμποροι,
υπό την επί επήρεια του πόνου. Και του φόβου. Χλωμοί και ατημέλητοι
με παντόφλες και ανάρριχτες ζακέτες
πρόχειρα στους ώμους που με την παραμικρή κίνηση πέφτουν στο έδαφος ή ξεχνιούνται
σε μια καρέκλα ενός διαδρόμου έξω από το ακτινολογικό. Οι συνοδοί περίφοβοι κι
αυτοί. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές σε αγώνα δρόμου. Φορεία πηγαινοέρχονται
ασταμάτητα εκθέτοντας σε κοινή θέα ανθρώπους knockout. Φωνές και σιωπές ανακατεμένες και
ανυπόφορες . Οι άνθρωποι στο νοσοκομείο είναι διαφορετικοί. Δεν φορούν μάσκες
και δεν υποκρίνονται πως δεν πονάνε. Πως δεν φοβούνται. Το φορείο είναι η μόνη
πραγματικότητα που αναγνωρίζουν . Αφήνονται πάνω του όπως ο κολυμβητής στον
ναυαγοσώστη του. Κάθε κουβέντα παρηγοριάς ευπρόσδεκτη. Χωρίς εγωισμούς και
τέτοια. Χωρίς ψέματα. Φοβούνται, πονάνε, κλαίνε , ελπίζουν..Οι άνθρωποι στο
νοσοκομείο δεν έχουν καιρό για χάσιμο με προσποιήσεις .Ο φόβος και ο πόνος
είναι πιο δυνατός από κάθε ματαιοδοξία. Είναι αληθινοί γιατί δεν μπορούν να
κάνουν αλλιώς. Έστω και έτσι αντιλαμβάνονται την αξία που έχει η ζωή . Η φιλία.
Η αλληλεγγύη. Χωρίς εγωισμούς και τέτοια.
Υ.Γ: Όταν βγουν από το
νοσοκομείο φοράνε την πανοπλία τους. Είναι έτοιμοι να αρνηθούν όσα πέρασαν και
τρεις φορές να προδώσουν την ιερότερη στιγμή τους. Όταν χωρίς εγωισμούς και
τέτοια παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούνε μόνοι τους. Ότι χρειάζονται βοήθεια.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου