Κάθε χρόνο τέτοια μέρα
τη θυμάμαι. Με το μαύρο της τσεμπέρι να υπογραμμίζει πως ο χρόνος δεν γιατρεύει
τα πάντα. Στο μικρό πεζούλι της αυλής της καθισμένη να αγναντεύει το δρόμο. Σμύρνης
240. Το προσφυγικό σπίτι της γιαγιάς μου ήταν η αφορμή να τη γνωρίσω. Πάντα
μονάχη. Είχε τρία παιδιά. Ξημερώνοντας 28η
Οκτωβρίου 1940, ημέρα Δευτέρα, στο βομβαρδισμό της Πάτρας στην Τριών
Ναυάρχων τα έχασε και τα τρία. Δυο κορίτσια και ένα αγόρι. Βρήκαν το ρολόι που φορούσε ο γιός της...μου είχε πει η γιαγιά μου..Από τότε μίσησα τα ρολόγια επειδή ζουν περισσότερο από τους ανθρώπους. Πριν είχε χάσει
και τον άντρα της. Και την πατρίδα της στη Μ.Ασία. Η κυρά Δέσποινα των Προσφυγικών.
Η Αγία. Την κοίταζα πάντα με περιέργεια. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να
χωρέσει τόσο πόνο, να σηκώσει τόσο θάνατο. Μέχρι το τέλος έζησε μόνη .Δεν τη
θυμάμαι ποτέ να κλαίει. Τι να σου κάνουν και τα δάκρυα. Τρία παιδιά νεκρά .
Όταν πέθανε, χάρηκα. Γιατί επιτέλους βρήκε τα παιδιά της.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου