ΟΙ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΙ ΑΝΕΜΟΙ..

Μια φορά και έναν καιρό στην πιο μακρινή γωνιά της γης  υπήρχε  μια  πολιτεία με το όνομα, Πολιτεία των Ανέμων. Σ΄αυτή την πολιτεία κυβερνούσε η Άπνοια. Ουδ΄όσο κάνει η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, όπως λέει και ο ποιητής. Που σημαίνει ότι απουσίαζε η παραμικρή ανάσα, το ανεπαίσθητο φύσημα που προκαλούν τα μικροσκοπικά και λεπτεπίλεπτα φτερά της μέλισσας που πετά δίπλα σε ένα λουλούδι. Για πολιτεία των ανέμων η κατάσταση ήταν άκρως αποπνικτική. Πλήθος άνεμοι, βοριάδες, νοτιάδες, μελτέμια και αεράκια και κάθε λογής αερικά ζούσαν αφοπλισμένοι και κυριολεκτικά φιμωμένοι από κανόνες που έθετε η Άπνοια.

         Στην αποπνικτική αυτή ατμόσφαιρα της πολιτείας των ανέμων τα πάντα ήταν ετοιμόρροπα. Σπίτια, γέφυρες, δέντρα, πύργοι, σχολεία ,υπουργεία και φρούρια… Μα ακριβώς επειδή δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι, τίποτα δεν απειλούσε τα σαθρά και σάπια τους θεμέλια, την τόσο εύθραυστη ισορροπία τους. Έμεναν όρθια αν και εν δυνάμει ερείπια. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Τα ραδιόφωνα στη διαπασών έπαιζαν για σωφρονιστικούς λόγους το πολύ διδακτικό άσμα << του μικρού βοριά παράγγειλα να ΄ναι καλό παιδάκι, να μη χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι>> και όλοι οι άνεμοι συνετίζονταν και συντονίζονταν με τις επιταγές του. Στο <<γιούρογκρουπ>> των τόσο όμοιων συνετών ανέμων που κάθε άλλο παρά επιτελούσαν τον σκοπό της ύπαρξής τους, δηλαδή να φυσάνε, τίποτα δεν προμήνυε κάποια αλλαγή .

           Μια μέρα στη κεντρική πλατεία της πολιτείας των ανέμων εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ξένος με μια λατέρνα. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι στην άκρη της πλατείας , έβγαλε  το σακάκι του γιατί η ζέστη ήταν αφόρητη και ζήτησε νερό. Αμέσως ανταποκρίθηκαν οι συνετοί άνεμοι προσέχοντας να μην φυσήξουν την παραμικρή ανάσα.- Που θα πάει , θα φυσήξει… αναφώνησε ο ξένος ευχαριστώντας τους ανέμους για το νερό και πριν προλάβουν εκείνοι να εκφράσουν την έκπληξή τους για την ανήκουστη  προσδοκία του ξένου ,η λατέρνα καλοκουρδισμένη άρχισε να τραγουδά… Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι…. Οι συνετοί άνεμοι έμειναν εμβρόντητοι. Αν είναι δυνατόν τέτοια τραγούδια σε μια πολιτεία που κυβερνάει η άπνοια!! Του είπαν να σταματήσει τη λατέρνα αμέσως. Ρώτησε γιατί. Του εξήγησαν . Μα εσείς δεν είστε άνεμοι; Ρώτησε ο ξένος. Δεν έχετε υποχρέωση να φυσάτε;

           Οι συνετοί άνεμοι αιφνιδιάστηκαν .Απάντησαν γεμάτοι ντροπή ότι έτσι δεν απειλούνταν τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας.- Μα αφού είναι ετοιμόρροπα πρέπει να πέσουν ,απάντησε  ήσυχα ο ξένος .-Δεν είναι κακό να πέφτουν τα ετοιμόρροπα πράγματα. Αντίθετα είναι αναγκαίο. Οι συνετοί άνεμοι δεν μίλησαν. Κατάλαβαν πως δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Συνεννοήθηκαν με τα μάτια και καθώς ο ξένος φορτώθηκε τη λατέρνα του να φύγει , ένα στην αρχή απαλό θρόισμα που σιγά σιγά δυνάμωνε, απλώθηκε στο δάσος της πολιτείας των ανέμων και τον ξεπροβόδισε. Οι άνεμοι έπαψαν να είναι συνετοί και υπάκουοι. Ξανάγιναν απλώς άνεμοι. Το επόμενο λεπτό ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Στο φύσημα των ανυπάκουων ανέμων σωριάστηκαν σε ερείπια όλα τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας των ανέμων.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά.....