ΔΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΥΧΕΣ.....

ΤΑ ΔΩΡΑ

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ’ αγαπούν
μια γυναίκα μου χαμογέλασε
ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό

Δύο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής

               ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ  1948

Υ.Γ: Το ποίημα αυτό του Σαχτούρη μιλά βέβαια για το δύσκολο δρόμο τον οποίο πορεύεται ο ποιητής σε κάθε εποχή. Πόσο μάλλον τη φριχτή και σκοτεινή εποχή του εμφυλίου τότε που γράφεται το συγκεκριμένο ποίημα. Ωστόσο εγώ διάλεξα το ποίημα όχι για να μιλήσω για το χρέος του ποιητή να καρφώνει την καρδιά μας ,να διεισδύει δηλαδή στην ψυχή μας ταξιδεύοντάς μας στην ουσία των πραγμάτων..Διάλεξα το ποίημα για τους πρώτους στίχους του που υπονοούν ένα νέο ξεκίνημα..Φόρεσα λοιπόν κι εγώ ένα ζεστό κόκκινο αίμα ,πήρα δώρα χαμόγελα, κοχύλια σαν ευχές από φίλους αγαπημένους, ένα σφυρί πολύ χρήσιμο και πρακτικό  στη ζωή. Πήρα δάκρυα, συγκίνηση από όλους και καθόλου φόβο… Και κάτι ακόμα πολύ συγκεκριμένο.Φυλάω πολύ βαθιά στην καρδιά μου  τα υπέροχα χρόνια στο Γυμνάσιο Φαρρών..Με τις αποσκευές μου γεμάτες  μόνο καλές αναμνήσεις και συναισθήματα φεύγω..Άλλωστε αυτό το σχολείο το μοιράστηκα μαζί Του..Γι αυτό θα είναι πάντοτε ξεχωριστό. Και οπλισμένη με καλά δώρα θα κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα..Καλορίζικη λοιπόν, όπως  μου ευχήθηκε σήμερα μια αγαπημένη φίλη…

                                                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ