Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ.....

Τίποτα πιο σοφό από τον πόνο.Πιο πικρό και πιο δυσβάστακτο.Φτάνεις στα όριά σου ,δεν αντέχεις πια. Όταν τον νικήσεις, όταν ορθώσεις πάλι το κορμί ξανά ,θα σαι τρελός αν παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος. Αν δεν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει ή να χάνεται το σούρουπο, το φεγγάρι στη γέμιση και στη χάση, τη βροχή που υγραίνει την πόλη ανακουφίζοντας την από την κάψα της μέρας ,ένα μωρό που γελάει δίπλα σου στο λεωφορείο , τη θάλασσα που βαρέθηκε να αλλάζει χρώματα για να την αγαπάμε, έναν άνθρωπο που δεν έχει που να πάει…Ο πόνος μοιράζεται. Αυτό και μόνο είναι η ευλογία της ζωής. Αυτό και μόνο αξίζει όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου.Το μοίρασμα. Μια λέξη που ανοίγει δρόμο να περάσει ο πόνος και να πάει στο καλό.Η ανάσα της ελπίδας πως δεν είσαι μόνος στη δίνη του. Ο πόνος είναι σοφός μόνο όταν δεις πίσω απ΄ τις ώρες που δεν περνούν.. Πίσω από τη σκοτεινιά των ημερών που κυβερνάει..Όταν ταπεινά παραδεχτείς πως δεν μπορείς να αντέξεις μόνος σου τη μανία του. Όταν ζητήσεις βοήθεια. Όταν αποδεχτείς ότι μαζί είναι καλύτερα..Ο πόνος μοιράζεται.. Μόνο τότε δεν σε σκληραίνει ,δεν σε οδηγεί στην απόγνωση που φτάνει στο μίσος για ό,τι δεν πονάει ή στην απελπισία να επιλέξεις το τέλος. Ο πόνος αγαπάει τους φίλους , την παρέα αλλά και τη μοναξιά όταν η  σκέψη  εμβαθύνει στην αποστολή του και στο νόημα των ημερών που περνούν στη σκιά του. Έζησα με έναν άνθρωπο που άντεξε τον πόνο. Τον πόνο μάλιστα που δεν περνά και σε οδηγεί στο τέλος. Τον αφόρητο πόνο που σε κάνει να θέλεις να ελευθερωθείς ακόμα κι αν είναι να διαλέξεις το πέρασμα στην άλλη διάσταση. Αυτός μοιράστηκε τον πόνο. Όπως έκανε πάντα με όλα τα πράγματα. Και έτσι σοφός έφυγε. Χωρίς να τον νικήσει ο πόνος. Να τον κάνει κακό, δύστροπο, εχθρικό με ό,τι δεν πονά… Έφυγε ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράστηκαν τον πόνο του..Τον πόνο που έγινε και δικός τους..Στο τέλος με αξιοπρέπεια ελευθερώθηκε απ΄ αυτόν. Μόνος του.......

                                       
Υ.Γ:Αυτές τις σκέψεις τις αφιερώνω στους αδελφικούς μου φίλους ,Γιώργο Σταθόπουλο και Μαρία Δαμάτογλου γιατί ξέρουν να μοιράζονται τον πόνο των ανθρώπων και να τον γλυκαίνουν...Τους ευχαριστώ.....
                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ..