Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΝΤΣΟΥΑΝ ΤΟΥ Μ.ΜΠΡΕΧΤ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ..

 

                                             

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕΝΤΣΟΥΑΝ : ΜΙΑ  ΥΠΕΡΟΧΗ  ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΤΗΣ  Α΄΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

Ευχαριστούμε την θεατρική ομάδα της Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ<< ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ >>  γι αυτή την τόσο συγκινητική παράσταση… Όλοι οι ερμηνευτές  υπέροχα δουλεμένοι στις ατελείωτες και μυσταγωγικές πρόβες ( έτσι μου έχει μεταφερθεί) σε σκηνοθεσία και έμπνευση του Φώτη Λάζαρη έδωσαν για μια ακόμα φορά τον καλύτερο εαυτό τους.. Ο απίστευτος κόπος που κατέβαλαν όλοι οι συντελεστές απέδωσε καρπούς που εμείς οι θεατές γευτήκαμε  με μεγάλη χαρά και συγκίνηση… Όλοι στον ρόλο τους ήταν ξεχωριστοί με άψογο επαγγελματισμό στον υπέροχο ερασιτεχνισμό τους…  Έχουν την εκτίμηση και την αγάπη μας…. Καλοτάξιδος ο Καλός Άνθρωπος.. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ..

 ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ Μ,ΜΠΡΕΧΤ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ….

Ο Μπρεχτ σε ένα ποίημά του λέει.:

Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους
φορώ καθώς το συνηθίζουν
ένα σκληρό καπέλο,
λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα
και λέω πάλι,
δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.

Έχοντας λοιπόν την ίδια μυρουδιά με τους ανθρώπους και ποτέ αφ υψηλού ο Μ Μπρεχτ  γράφει τον καλό  άνθρωπο , παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, όταν στην Ναζιστική Γερμανία πλήθος <<καλοί>> άνθρωποι παρακολουθούν άβουλοι τη βία και το φασισμό να λιντσάρει Εβραίους , τσιγγάνους , αντικαθεστωτικούς και λοιπούς διαφορετικούς ανθρώπους. Σε σκοτεινούς όμως καιρούς , όπως λέει στο ομώνυμό του ποίημα , ο κόσμος περιμένει από τους πνευματικούς ανθρώπους να πάρουν θέση : Γράφει:

Μα δεν θα λένε: Ήταν σκοτεινοί καιροί

Θα λένε: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους;

Και ο ίδιος το κάνει…

Και επειδή << κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ , αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη>> όπως ακριβώς στο Σεντσουάν , η Σεν Τε αναγκάζεται να γίνεται Σούι Τα ( ο ξαδελφός της ) για να μην την κατασπαράξουν όπως λέει, εκείνοι που οι ίδιοι της  εδωσαν την ιδεα να τον υποκριθεί.. Το θύμα γίνεται δηλαδή θύτης αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει στον άγριο κόσμο της παντοδύναμης  Κακίας.... 

Και εδώ είναι η πρωτοτυπία του συγγραφέα. Δεν καθαγιάζει σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική πολλών ομοϊδεατών του τους φτωχούς και τους ταπεινούς ανθρώπους..  Τους παρουσιάζει ικανούς για την χειρότερη, την πιο ανήθικη πράξη επειδή όπως λέει  ο Μαξίμ Γκόρκι:

Την ηθική των αφεντικών  την αντιπάθησα

Όσο και την ηθική των δούλων

Μια Τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται  μέσα μου

Δίνε το χέρι σου

Σε όποιον σηκώνεται

Στο Σετσουάν λοιπόν κανείς δεν σηκώνεται..Και ο  Μπρεχτ  με έναν ρεαλισμό που δεν υπόσχεται ούτε καν καλύτερες μέρες το μόνο που κάνει είναι να αναρωτηθεί για τις αντοχές της Καλοσύνης  σε ένα κόσμο Κακό .

Την ίδια εποχή  ( 1939)  γράφει:

«Mπορεί η αλήθεια νάν' θνητή, το ψέμα αθάνατο;»
              «Έτσι δείχνουν όλα».

«Πού είδες, η αδικία να μη ξεμασκαρεύεται χρόνους και καιρούς;».
              «Eδώ».

«Mα ξέρεις κάποιον που η βία να του 'χει φέρει τύχη;»
              «Kαι ποιος δεν ξέρει;»

«Tότε ποιος μπορεί, σ' έναν τέτοιο κόσμο, να τσακίσει τον τύραννο;».
              «Eσύ».

Ο Μπρεχτ αυτή την εποχή του Ναζισμού  δεν έχει την πολυτέλεια να μην είναι διδακτικός …Να μη λέει τα πράγματα με το όνομά τους… Στο Σεν τσουάν όμως αφήνει τον θεατή να αποφασίσει ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Γιατί η διαφορά του Θεάτρου από την Ποίηση είναι ότι στο πρώτο ο θεατής παρασυρόμενος από τις ερμηνείες και τις εικόνες μπορεί μετά να σε κατηγορήσει ότι τον παρέσυρες..Δεν κάθεται στην ασφάλεια του σπιτιού του να διαβάζει ποιήματα. Γίνεται συμμέτοχος , συγκινείται, αγανακτεί , θαυμάζει, περιφρονεί… Έχει όλα τα συναισθήματα στο πιάτο του.. Ο Μπρεχτ όμως ζητά από τον θεατή τη λογική του ..ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.. ΣΧΕΔΟΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ..

Μπορείς να βλέπεις μπροστά σου την αδικία, το ψέμα , τη βία και να μην τα καταγγέλλεις Ανθρωπάκο; Πόσο Ζακ Κωστόπουλο αντέχεις , πόσο Βαγγέλη Γιακουμάκη..πόσους άλλους αντέχει η  αδιάφορη και γλυκανάλατη Καλοσύνη σου;.. Και φυσικά δεν είναι το μόνο ερώτημα που τίθεται στο έργο. Γιατί ο Μπρεχτ αυτό που ξέρει καλά είναι να ρωτάει. Ο άνθρωπος, το σύστημα, η φιλοσοφία της ζωής μας; Ποιο από  αυτά πρέπει να αλλάξει; Το θύμα να δει αλλιώς τα πράγματα ή ο Θύτης; Και μήπως και τα δυο αυτά πρόσωπα είναι συχνά οι όψεις του ίδιου νομίσματος που πληρώνουμε ανάλογα με τις συνθήκες  που συμβαίνουν εν γνωσει αλλά και εν αγνοία μας; Και  ακόμα κι αν μοιάζουν ρητορικά  όλα, ο ΜΠΡΕΧΤ  εκτίθεται σε  μια άλλη ρήση του:

Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές

Αυτοί αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Και κάτι ακόμα… Δεν επιζητά ήρωες της πρώτης γραμμής… Δεν καταδικάζει τον φόβο, την αδυναμία  του έρωτα και της αγάπης ακόμα και  γι  αυτόν που ενδεχομένως εκμεταλλεύεται  την καλοσύνη σου, την άγνοιά σου,  την απελπισία σου, τον όποιο ενδοιασμό σου.. Τέλος κατανοεί ακόμα και την ανάγκη σου να υπάρξεις κακός για κάποιο διάστημα ή να διστάζεις να είσαι καλός αν " είναι όλα τόσο ακριβά γύρω"... 

ΛΕΕΙ:  ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ

           ΑΝ ΜΕΤΑ ΠΡΟΧΩΡΑΣ

                                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: Ως ένθεη, έχω να κάνω και ένα άλλο σχόλιο και όποιοι το αντέξουν..Καλός άνθρωπος είναι συνήθως ο σταυρωμένος άνθρωπος ..Αλλά και εκείνος που αν και τον προδίδει πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, μετανοεί και προχωράει παρακάτω..στην Καλοσύνη.. 

.