Πάντα μου άρεσε η
βροχή. Διαλύει τη σκόνη, καθαρίζει τις αυλές και τα μπαλκόνια. Αν δεν πνίγει,
σκορπάει δροσιά στα έτσι κι αλλιώς πεθαμένα φύλλα που έδωσαν τη θέση τους,
οικειοθελώς πάντα, στην καινούργια φύτρα. Αν δεν πνίγει, ισορροπεί την φρυγμένη
γη των διακοπών μας και τη λύπη που την αφήσαμε πίσω μας. Το ασπρόμαυρο φόντο
του βρεγμένου δρόμου με την πολύχρωμη
βουή από ομπρέλες ανοιγμένες σαν αερόστατα. Αν δεν πνίγει , θεραπεύει
την άπνοια και την ξεδιάντροπη ηλιόλουστη ειρωνεία της μόνης καλοκαιρινής
επιλογής. Όπως όλα τα πράγματα έχει δυο όψεις. Ή μάλλον πολλές όψεις. Ανάλογα
με την ψυχή σου, τις επιθυμίες σου , τις τύψεις και τις αντοχές σου. Ανάλογα με
τις κλειδωμένες μικρές ή μεγάλες ανάγκες
σου .Η βροχή είναι το σκηνικό. Το σενάριο και η σκηνοθεσία δική σου. Γι αυτό
πάψε να λες ότι σε μελαγχολεί η βροχή. Απλώς γράψε αλλιώς το σενάριο. Χτίσε μια
άλλη σκηνή και στήσε από την αρχή το έργο..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου