ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΕΛΑΤΟ..

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα άρρωστο έλατο. Το πράσινό του χρώμα κοκκίνιζε στις άκρες των μυτερών του φύλλων, σημάδι της αρρώστιας. Στεκόταν στην πλαγιά του ψηλού βουνού με μεγάλη αξιοπρέπεια παρόλο που γνώριζε πως ήταν θέμα χρόνου να λυγίσει και να σπάσει λόγω της σοβαρότατης ξήρανσης που αντιμετώπιζε το άλλοτε λυγερό και καταπράσινο φύλλωμά του. Οι αιτίες της αρρώστιας πολλές, σύμφωνα με τους ειδικούς που έχουν όλες τις απαντήσεις για το επικείμενο και αναπόδραστο τέλος και καμιά για μια πιθανή αντιμετώπιση και θεραπεία του.

         Το άρρωστο έλατο, ωστόσο, συνέχιζε να αστειεύεται με τον βοριά που πάγωνε στα φύλλα του τις σταγόνες της βροχής , με τον ήλιο που έλιωνε τις χιονονιφάδες και τις έκανε να λαμπυρίζουν σαν αστέρια  , με τα σύννεφα που αναπαύονταν στο κεφάλι του πότε γκριζωπά και πότε ολόλευκα σαν κυριακάτικο κουστούμι , με τα πουλιά που φώλιαζαν στα πληγωμένα του σπλάχνα και με τα ζώα του δάσους που ανυποψίαστα για το μοιραίο τέλος του όμορφου δέντρου έδειχναν ολοφάνερα την προτίμησή τους στην σκιερή και δροσερή αγκαλιά του… Το άρρωστο δέντρο συνέχιζε με πείσμα το ακίνητο ταξίδι του στον κόσμο . Κάποτε κάποτε επηρεασμένο από ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, τη μουσική του δάσους που διαπερνούσε το ξύλινο σώμα του σαν το καλύτερο φάρμακο – όλους εκείνους τους ήχους της ζωής που αρμονικά συμβιώνουν μέσα και πάνω από το χώμα- έφτανε να πιστεύει πως μπορούσε να νικήσει την αρρώστια που κρυφογελούσε με τις φρούδες ελπίδες του..

           Μια μέρα το όμορφο έλατο λύγισε από την αρρώστια. Δεν μπορούσε πια να αναπνεύσει το δροσερό οξυγόνο του βουνού , να πιεί νερό από τις βροχές του θεού και τα ποτάμια , να τραγουδήσει μαζί με τον άνεμο. Προπάντων δε μπορούσε να σηκωθεί όρθιο για να βλέπει τον μακρινό κάμπο και την γαλανή θάλασσα που πάντοτε ονειρευόταν να γνωρίσει. Για όσους παραξενεύεστε από αυτή του την επιθυμία , σας λέω ότι το έλατο αυτό δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο . Ήταν ένα παράξενο έλατο που αγαπούσε τη θάλασσα. Σαν παγιδευμένο προσπάθησε να αντιδράσει μαζεύοντας όλη του τη δύναμη. Στην οικογένειά του, το βοριά , τον ήλιο , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους άφησε σαν φυλακτό τα τελευταία του λόγια… << Ήρθα στον κόσμο για να είμαι όρθιο. Να  δίνω ίσκιο και δροσιά στους ορειβάτες , να χαρίζω ζωή και ομορφιά στην πλάση. Αλλιώς δεν υπάρχω..Και δεν θέλω να υπάρχω..>>

           Το όμορφο έλατο  σωριάστηκε στο χώμα. Σαν να αισθάνθηκαν το τέλος, χιλιάδες στολισμένα έλατα εκείνο το βράδυ, οκτώ του Δεκέμβρη , έστρεψαν το αστέρι τους στο φεγγάρι που υποδέχτηκε με σοβαρότητα την ψυχή του δέντρου. Τα στολίδια τους έχασαν τη λάμψη τους και την αστραφτερή τους ομορφιά. Και την άλλη μέρα, ο βοριάς , ο ήλιος , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους έπιασαν το τραγούδι και συνόδευσαν το αγαθό έλατο στον κήπο των αναμνήσεων . Αλλά και η θάλασσα , πολύ μακριά , υποκλίθηκε με αφρούς και παιχνιδίσματα στο παράξενο δέντρο που όσο ζούσε ονειρευόταν να τη συναντήσει….

                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω στον αγαπημένο μου Βασίλη που έφυγε μέσα στα Χριστούγεννα πριν τέσσερα χρόνια..