ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ..ΙΟΥΝΗΣ ΤΟΥ 1944...

Η μέρα έσβησε από νωρίς τον ήλιο.

Αγνάντευε σκοτάδια.

Πνιγόταν σε ένα σύννεφο καπνούς.

Η μέρα αυτή που χάραξε.

Δεν είχε μυρωδιές και άνθη.

Ζωγράφιζε λυγμούς.

Χυνόταν μάταια σε κόμπους δάκρυα.

Η μέρα αυτή που χάραξε.

Είχε ένα κρύο απ΄ το πρωί η μέρα.

Ζέσταινε πυρετούς.

Έφερνε θάνατο χωρίς εσένα.

Η  μέρα αυτή που χάραξε.

Πάντα την κουβαλώ αυτή τη μέρα.

Τη μέρα αυτή που χάραξε.

                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το ποίημα αυτό είχε άλλον αποδέκτη …Επέλεξα να το δημοσιεύσω ως αφιέρωμα στο μαρτυρικό Δίστομο. Είναι εκπληκτικό πώς ταιριάζουν οι πληγές των ανθρώπων…..