ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ....

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Θλίβομαι και ντρέπομαι αφάνταστα όταν ακούω διευθυντές κυρίως των πειραματικών σχολείων  να ουρλιάζουν για το δικαίωμα των παιδιών των συγκεκριμένων  σχολείων  και <<των φτωχών>> γονιών τους στην αριστεία. Να παραιτούνται διοικήσεις και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους γιατί απλώς καταργούνται οι εξετάσεις στα  πειραματικά σχολεία και άκουσον- άκουσον δίνεται το δικαίωμα και σε άλλα παιδιά! μέσω κλήρωσης να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία των εν λόγω σχολείων με τις !απίστευτες δράσεις ,τους καλύτερους και μάλιστα αξιολογημένους καθηγητές  …και άλλα τέτοια υπέροχα πρωτοφανή ανέκδοτα.

           Δεν έχω τίποτα με τους καθόλα άξιους συναδέλφους μου των πειραματικών σχολείων που δυο χρόνια τώρα υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου πίεση – σύμφωνα με την ομολογία των ίδιων – χωρίς οργανική θέση και με υποχρεωτικές ! εθελοντικές δράσεις που εκβιαστικά και συχνά με ωμές απειλές εκτοξεύονταν από υπερφίαλες διοικήσεις που διακήρυτταν σε όλους τους τόνους ότι δεν τους ενδιαφέρει ο μέσος όρος αλλά οι άριστοι ….Και δεν έχω τίποτα ούτε με τους μαθητές που καθημερινά έπρεπε να συντονίζονται , με μεγάλη πίεση είναι αλήθεια, στις εκάστοτε φαντασιώσεις μεγαλείου των στόχων και των απωθημένων της Διεύθυνσης των εκπληκτικών και τόσο ξεχωριστών σχολείων τους. Ούτε με τους γονείς τους. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιέζει όσο θέλει το παιδί του και να το κατευθύνει σύμφωνα με τα δικά του απωθημένα όνειρα και επιθυμίες.

           Εκείνο που με θυμώνει όμως είναι να διαστρεβλώνεται ασύστολα η αρχική έννοια και ο στόχος των πειραματικών σχολείων. Ο πειραματισμός δηλαδή σε εκπαιδευτικά προγράμματα και μεθόδους για μαθητές που έμπαιναν με κλήρωση και εκπροσωπούσαν όλα τα επίπεδα γνώσης και δεξιοτήτων καθώς και όλα τα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτός ο πειραματισμός έχει ουσία και ενδιαφέρον με σκοπό  πάντοτε οι επιτυχίες στους στόχους ανάλογων σχολείων να μεταφέρονται και στα υπόλοιπα δημόσια σχολεία τα οποία  αποτελούν τον πυρήνα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αντί για αυτό, τι είχαμε τα τελευταία δυο χρόνια.; Πειραματισμό ,λέει, πάνω στους καλύτερους. Δεν θέλω να μπω σε θέματα όπως με πόσα φροντιστήρια ,από ποια κοινωνικά στρώματα και από ποια περιβάλλοντα προέρχονται αυτοί που αποκαλούνται καλύτεροι. Ούτε το ότι στην ουσία οι καλύτεροι δεν έχουν ανάγκη κάποιοι να πειραματίζονται στην κούρασή τους και στην σκληρή προσπάθειά τους που έτσι κι αλλιώς θα είχε επιτυχίες χωρίς την αμφισβητούμενη συμβολή των πειραματικών σχολείων.

            Αυτό όμως που θέλω να πω, ως εκπαιδευτικός σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια σε δημόσια σχολεία  κυρίως της επαρχίας, είναι ότι αυτό που αποτελεί  επιτακτική ανάγκη να γίνει είναι η στήριξη του Δημόσιου Σχολείου όλων των βαθμίδων έτσι ώστε με την απρόσκοπτη λειτουργία του να ικανοποιεί τις ανάγκες όλων των μαθητών του και των εκπαιδευτικών χωρίς διακρίσεις. Ο εκπαιδευτικός με όραμα αγκαλιάζει το ίδιο τους μαθητές του πρώτου αλλά και του τελευταίου θρανίου και τους διδάσκει την συνύπαρξη και την αλληλεγγύη . Το Δημόσιο Σχολείο άλλωστε είναι μικρογραφία της κοινωνίας . Αλλάζοντάς το προς το καλύτερο, αλλάζουμε την κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού .Και κάτι τελευταίο. Αφήστε τους άριστους στην ησυχία τους και στο σχολείο της γειτονιάς τους. Αρκετές ώρες παιχνιδιού με φίλους σε πλατείες  έχουν στερηθεί κοπιάζοντας πάνω στα βιβλία τους. Δεν τους αξίζει να τους βάλουμε σε ένα κλουβί και να τους δείχνουμε. Δεν είναι ποντίκια!!

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Το αφιερώνω στο γιο μου ,έναν άριστο μαθητή της Α΄ΛΥΚΕΙΟΥ με ταλέντο ιδιαίτερο στα μαθηματικά-πέρασε τον ΕΥΚΛΕΙΔΗ της Μαθηματικής Εταιρείας-- και φοιτά στο Δημόσιο Λύκειο της γειτονιάς του μαζί με τους φίλους του από το Δημοτικό και είναι περήφανος για αυτό. Στο γιο μου που γνωρίζει καλά πως η ευτυχία στη ζωή δεν μετριέται μόνο με επιτυχίες στα γράμματα ,όπως έλεγαν οι παλιοί σοφοί άνθρωποι, αλλά με την ικανότητα να αντιμετωπίζεις τη ζωή ως δώρο που δεν σε ξεχωρίζει αλλά σε ενώνει με τους ανθρώπους.