ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ

 

 ΥΛΙΚΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 2024 ΜΕ ΤΙΤΛΟ:

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ

ΓΙΑΤΙ::::::

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ  ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ…

ΞΕΚΙΝΑΜΕ

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ:

 

Είμαστε ομάδα

Και θα είμαστε εδώ

Μια φορά τη βδομάδα

Με βροχή ή λιακάδα

Μια φορά  τη βδομάδα..

 

Και με λόγο και πράξη

Θα  μαστε όλοι εντάξει

Μέσα κι έξω  απ την τάξη

Με αστεία παιχνίδια

Μιμήσεις

Τραγούδι

Εκδρομές

Βγάλε χάρτη και βρες

Το ταξίδι

Με ποίηση

Προπαντός  ερμηνεία

Χωρίς ένθεη Μανία

Απλά  σαν παιχνίδι

 

Κάποια βίδα μας στρίβει

 

Ομαδάρα δεμένη

Μόνος του κανένας δε μένει

Γέφυρες χτίζουμε

Με κινήσεις και λέξεις

Γιατί μόνος  στον κόσμο

Πες μου πώς  θα το αντέξεις;

Γι αυτό στην ομάδα  μας

Έλα τώρα να παίξεις

 

Τα λογάκια μου αυτά

Στο κεφάλι σου  βάλτα

Γιατί η ομάδα  δεν μοιάζει

Με γεφύρι στην Άρτα

Θα στεριώσει θα αντέξει

Είτε βρέξει η δε βρέξει

Γιατί υπάρχει  αγάπη

Και προπάντων το κέφι

Σεβασμός και αντοχή

Κάτι ωραίο να κάνουμε

Που θα αφήσει εποχή.....

 

ΣΤΟΧΟΙ

ΝΑ  ΑΓΑΠΑΜΕ

ΤΟ ΛΟΓΟ

ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

ΘΕΑΤΡΟ

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΖΟ ..

ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΖΟ..

ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

ΜΑΘ 1: Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή

Μαθ 2: Είναι μια μπούρδα και μισή

Μαθ.3 : Μας ταξιδεύει σε χώρες μαγικές << ποιητική αδεία >>

Μαθ.4 : Απολύτως συμφωνώ..Πρόκειται για μεγάλη αηδία

Μαθ.5: Σοβαρευτείτε..Στο πολιτιστικό πρόγραμμα αυτό  …Θα μιλήσουμε για ποίηση…

Μαθ 6 : Θα απαγγείλουμε ποίηση

Μαθ 7: Θα γράψουμε ποίηση και ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι..Θα παίξουμε, θα γελάσουμε, θα ταξιδέψουμε…                                    

Μαθ 8:  Θα γνωρίσουμε τους μεγάλους μας ποιητές

(ΠΑΛΑΜΆ,  ΚΑΒΑΦΗ,ΡΙΤΣΟ,  ΣΕΦΕΡΗ, ΕΛΥΤΗ, ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΚΑΒΒΑΔΙΑ , ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ, ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ , ΔΗΜΟΥΛΑ και  άλλους…)

ΜΑΘ.9: Θα βγάλει η γλώσσα μας κάλους…

Μαθ.10: Δεν  με λυπάστε  που θα σκυλοβαρεθώ

Μαθ. 11: Ε…Το πολύ πολύ θα κοιμηθώ

Μαθ 12: (διστακτικά) Μπορεί και να ευχαριστηθώ

 Μαθ. 13: Με ποιήματα;;;;; (ειρωνικά)

ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ  ΜΑΖΙ ΔΥΝΑΤΑ: ΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γιατί όπως έγραψε σε ένα ποίημά του ο Γ.ΡΙΤΣΟΣ

( ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΣΤΡΟΦΕΣ)

Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια.
Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.
Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα

Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.
Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ' τ' ανθισμένα δέντρα.
Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.

Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν' ακούγονται.
Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια
άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα

Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία,
εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα
κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα

Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα
όπλα πεταμένα στο χώμα
κι όπλα στραμμένα στην καρδιά του εχθρού

Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ' τη σιωπή
σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ' τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου —
κοιτάζουν μακριά μες στη βροχή — δεν ξέρουν τι να κάνουν, πού να πάνε

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες —
πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.

Είναι και μαύρες πόρτες καμένες σε μία πυρκαϊά,
κι άλλες τιναγμένες από μιαν έκρηξη
κι άλλες που μεταφέρουν ένα σκοτωμένο σύντροφο.

Πολλά ποιήματα γονατίζουν στη μέση του δρόμου,
πολλά ποιήματα άνεργα μ' αδούλευτα χέρια,
πολλά ποιήματα εργάτες που ξεπερνούν χίλιες φορές τη νόρμα τους.

Υπάρχουν στίχοι σα δαντέλες στο λαιμό των κοριτσιών
ή σα δακτυλιδόπετρες με μικρές μυστικές παραστάσεις
κι άλλοι που πλαταγίζουν ψηλά σα ρωμαλέες σημαίες

Πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα στην ερημιά·
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάκτυλα των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένα μες στο δάσος και πια δεν επιστρέφουν

Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,
περήφανα ποιήματα· δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.
Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι της σελήνης.

Το νου σας σύντροφοι ποιητές, — ένας ποιητής
είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.

Μαθ. 13 Πειράζει που δεν κατάλαβα τίποτα;

Μαθ. 14: Να νιώσεις πρέπει…Όχι απαραίτητα να καταλάβεις

Μαθ.15: Έχουμε και λέμε. <<ΕΙΡΩΝΙΚΑ>>. .Τα ποιήματα είναι πόρτες κλειστές αλλά και ανοιχτές , ποτάμια, στρατιώτες και δέντρα…Δαντέλες ..εργάτες 

Μαθ. 16: Σιγά μην είναι και γάτες..

ΜΑΘ.13: ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ..Να νιώσεις πρέπει…Όχι απαραίτητα να καταλάβεις..

Μαθ.15: Τι θες να πεις;; Τα ποιήματα δεν έχουν λογική;

Μαθ.13: Έχουν βέβαια..Αλλά τη δική τους..

ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΕ ΚΙΘΑΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ

Ή

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ  ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ  ΣΤΟ CD ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥ…

Εγώ δεν είμαι ποιητήσ είμαι στιχάκι
Είμαι στιχάκι τησ στιγμής
Πάνω σε τοίχο φυλακής
Και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
Καταραμένη είμαι φυλή
Με μιαν εξόριστη ψυχή
Σ' άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
Είμ' ο λυγμός  του
Είμαι ένασ δείπνος  μυστικός
Δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
Κι είμ' αδερφός  του

 

 

Μαθ. 13:  (δυνατά και τελετουργικά ) ΆΛΛΩΣΤΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΙΤΗ ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: Δ .ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Εδώ στου δρόμου τα μισά
Έφτασε η ώρα να στο πω
Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
Γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
Γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
Το λέω και τ' ομολογώ
Σα να 'μουν άλλος  κι όχι εγώ
Μεσ στη ζωή πορεύτηκα
Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
Μεσ στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
Όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
Δεύτερη ζωή δεν έχει
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
Δεύτερη ζωή δεν έχει

 

ΜΑΘΗΤΗΣ 14:  ΑΧΧΧΧ Πόσο μου αρέσουν τα ποιήματα που μιλάνε για τον ΕΡΩΤΑ και την ΑΓΑΠΗ..

ΜΑΘΗΤΗΣ 15:  Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ…

ΜΑΘΗΤΗΣ 16:  Οι παρακάτω ποιητές έμειναν στην ιστορία για τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους…

Αγάπη – Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Ένα από τα πιο όμορφα ερωτικά ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη, από τη συλλογή “Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων” του 1919.

 

“Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

 

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.”

 

Μαρία Πολυδούρη..(1902-1930)

 

Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ' ἀγάπησες στά περασμένα χρόνια. Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα καί σέ βροχή, σέ χιόνια, δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ' ἀγάπησες.

Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα, μόνο γι' αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα, μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.

Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν μέ τήν ψυχή στό βλέμμα, περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο τῆς ὕπαρξής μου στέμμα, μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.

Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα γι' αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη μένα ἡ ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ' ἀγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες ἔζησα, νά πληθαίνω τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ' ἀγάπησες. (Οἱ τρίλιες πού σβήνουν, 1928) ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΥΦΟΣ

 

ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΩΡΑΙΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ..Ας πούμε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής στην Αθήνα   όπου εκατοντάδες πατριώτες εκτελέστηκαν στα μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής… 

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ :  ΣΤΊΧΟΙ Λευτέρη Παπαδόπουλου  Μουσική : Σταύρου Ξαρχάκου

Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει
Σαν αμέξι γέρικο στην ανηφοριά
Κάθ' απομεσήμερο στο κρύφο μας στέκι
Πίσω απ'το μαγέρικο του Δεληβοριά

Κι όλα μοιάζαν ουρανός
Και ψωμί οπιτίσιο
Όλα μοιάζαν ουρανός
Και γλικό γλυκό ψωμί

Τάχα τι να ζήλεψαν στα χλωμά σου μάτια
Που 'γιωμαν τ' απόβραδο γλύκα πρωινή
Ήρθαν και βασίλεψαν τα βαθιά σου μάτια
Κάποιο Σαββατόβραδο στην Καισαριανή

Κι όλα γίναν κεραυνός
Πελαγίσια αρμύρα
Κι όλα γίναν κεραυνός
Και πικρό πικρό ψωμί

 

 

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ (1909-1990)

(Μιλούν οι πεσόντες αγωνιστές της Αντίστασης)

Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.

Γυμνοί. κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες –

η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο.Ε((είδος ειπ(ιλεγμε

Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.

Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες

αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς

μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον

θυμηθείτε το: αν η ελευθερία

δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,

εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας

 

κάμποτο:  είδος  υφάσματος, λεπτό καραβόπανο      

Μαθητής 17: Μα η ποίηση δεν είναι ονειροφαντασίες, ψέματα γεμάτες;

ΜΑΘΗΤΗΣ 18: Όχι βέβαια ..Ο Μ Αναγνωστάκης (1925- 2005) γράφει..

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

ΜΑΘΗΤΗΣ19:  Ναι καλά..Τί θα πάθουμε χωρίς ποίηση;

ΜΑΘΗΤΗΣ 20: ΑΥΤΟ

Γιώργος Σαραντάρης(1908-1941)

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει...

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε, σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα, παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους, τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου και στη σκόνη του καιρού.

Σημαίνει πως φοβόμαστε και η ζωή μάς έγινε ξένη, ο θάνατος βραχνάς. ΜΑΘΗΤΗΣ 20:  Στην Πάτρα  υπάρχει το σπίτι που γεννήθηκε ο Κ.Παλαμάς.( 1959-1943).ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΜΕ…..Ο ποιητής έγραψε για το σπίτι αυτό.. Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει. Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα. Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα· και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα. Της πόρτας του η παλαϊκή κορώνα, ώ! νά η καμάρα! Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενεί κιθάρα να συνοδέψει του σπιτιού τ' ολόχαρο τραγούδι προς το παιδί· γυρίζω ανθός, δροσιά, ξεπεταρούδι, πάω στη φωλιά, στη γάστρα μου, στο πρωί μου, στο μαγνήτη, στη ζέστα της μητέρας μου, στο πατρικό άγιο σπίτι. [...] Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι. Στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.   Κωστής Παλαμάς        ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΑΚΙ Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι  στη μοναξιά και στη σιωπή.  Ξέρω μια πράσινη ραχούλα... Δε θα το χτίσω εκεί.   Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ, με τα παλάτια και τους κήπους... Δε θα το χτίσω εκεί.   Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι,  όλο το κύμα το φιλεί, κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του Δε θα το χτίσω εκεί.   Ατέλειωτη τραβάει μια στράτα, σκίζει μια χέρσα απλοχωριά, σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι κι ο λίβας τη χτυπά.   Μια στράτα χιλιοπατημένη,  τον καβαλλάρη νηστικό τον πεζοδρόμο διψασμένο  θάφτει στον κουρνιαχτό.   Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω με μια βρυσούλα στην αυλή πάντα η γωνιά του θα καπνίζει  κι η θύρα του θα' ναι ανοιχτή ΜΑΘΗΤΗΣ 21: Ξεχάσαμε τον μεγάλο μας ποιητή ΚΠ  ΚΑΒΑΦΗ ( 1863-1933)..τον ποιητή των ανατροπών… Γιατί  η ζωή μας είναι γεμάτη  ανατροπές και διαψεύσεις   και πρέπει να είμαστε  προετοιμασμένοι γι αυτές… Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους για τον βλαστό που θα ’βγαινε απ’ την ένωσί των. Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θ ’αγγίξει και θα ’χει μακρινή ζωή. — Αυτά σαν είπε, η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της. Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του, η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν. Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις, κι είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία. Κι η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα, κι έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια. Και μες στον οδυρμό της τα παλιά θυμήθη· και ρώτησε τί έκαμνε ο σοφός Απόλλων, πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νιάτα. Κι οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία, και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα. Μαθητής 2….Τον Γιώργο Σεφέρη; (1900-1971) Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού             τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτί-         σουμε τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας. Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας; Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΙΗΜΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ…ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΟΝΤΙΣΙΟΝ –ΑΚΡΟΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΝΑ ΡΟΛΟ…ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΩΣΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ ΘΕΑΤΡΙΚΑ; 

 

ΑΣΚΗΣΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

 

Οδυσσέας Ελύτης(1911-1996): Η μεγάλη έξοδος (Αθήνα 25 Μαρτίου 1942)

 

Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος η Άνοιξη.

Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβία σα σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.

Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι Άλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν.

Και τρεις φορές με το μάτι αναμετρώντας το έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε όπου να ‘ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.

Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ απ’ την άκρη της απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.

Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν.

Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΗΡΘΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ, ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ….ΜΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ Η ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ..

ΔΕΙΓΜΑΤΑ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΕΛΟΣ

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι με κακό τέλος. Ήταν πολύ δυστυχισμένο γιατί κανένας δεν ήθελε να το αγοράσει κι έτσι έπληττε μόνο του στο ράφι του βιβλιοπωλείου που ήταν τους τελευταίους μήνες το σπίτι του. Μάταια το ξεσκόνιζαν . Δεν το ξεφύλλιζαν καν..Φυσικά φταίει το κακό τέλος, παραπονιόταν το  παραμύθι μας. Ας όψεται αυτός ο ιδιότροπος ο συγγραφέας του. Αν τον είχε μπροστά του… Μα απ΄ την άλλη, γιατί όλα τα παραμύθια να΄χουν καλό τέλος; Και ποιος ορίζει τι είναι το καλό; Φιλοσοφούσε το παραμύθι μας μονάχο του . Αυτό θα πει να μένεις στο ράφι , σιγομουρμούριζε γελώντας πικρά…

         Κι ήταν πράγματι πολύ κακόκεφο. Ζήλευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του τα διπλανά του παραμύθια που γίνονταν ανάρπαστα από τα παιδιά ! Πόσο έλαμπαν τα μάτια τους όταν τα ξεφύλλιζαν! Το γελαστό καλαμάρι, το ερωτευμένο λουλούδι, η κόκκινη  πεταλούδα, το καλό ταξίδι του ανέμου, το χαλάζι που μισούσε το χειμώνα! Γέλαγαν και τα μουστάκια του βιβλιοπώλη καθώς τα τύλιγε με πολύχρωμα χαρτιά και κορδέλες , δώρα για τα παιδιά  και  έπαιρνε τα ωραία τους λεφτά που μάζευε στο συρτάρι του! Ενώ αυτό το καημένο με μισό μάτι το κοιτούσε και κούναγε απειλητικά το κεφάλι του…

            Ένα βράδυ, αφού μια βαρετή μέρα είχε τελειώσει με την ίδια απογοήτευση και πίκρα, άκουσε το αφεντικό του μαγαζιού να λέει στο τηλέφωνο..Λυπάμαι ,κύριε, το παραμύθι σας δεν πουλάει. Το πολύ σε δυο μέρες θα το βγάλω από τα ράφια μου. Το παραμύθι με το κακό τέλος έμεινε εμβρόντητο. Αυτή τη μαχαιριά δεν την περίμενε γιατί κατά βάθος πάντα πίστευε πως κάποτε θα αναγνωριζόταν η αξία του και θα κέρδιζε την αγάπη των παιδιών. Τώρα που το σκέφτομαι, για παραμύθι με κακό τέλος ήταν πολύ αισιόδοξο!

            Πρέπει να δράσω γρήγορα. Σκέφτηκε αποφασιστικά το παραμύθι με το κακό τέλος. Θα περίμενε αργά το βράδυ όταν όλα στο βιβλιοπωλείο θα κοιμούνταν. Παραμύθια, αστυνομικά βιβλία που θα μπορούσαν να καλέσουν την αστυνομία, φιλοσοφικά , ταξιδιωτικά , επιστημονικής φαντασίας και άλλα. Μα κυρίως θα περίμενε να κοιμηθούν τα διπλανά του παραμύθια. Χρειαζόταν επειγόντως το λάμδα τους. Θα το  αντικαθιστούσε στα κρυφά με το δικό του κάπα. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το πρωί μέχρι να πάρουν είδηση την αλλαγή και τα παραμύθια και οι άνθρωποι, τα παιδιά σίγουρα θα το είχαν αγοράσει. Και τότε το όνειρό του θα γινόταν πραγματικότητα. Θα το διάβαζαν και θα το αγαπούσαν..Πόσο είχε ανάγκη αυτή την αγάπη! Γιατί πρέπει να σας πω ότι όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα παραμύθια επιθυμούν την αγάπη.

              Έτσι και έκανε. Και να το το πρωί να καμαρώνει με τον τίτλο, το παραμύθι με το καλό τέλος. Ενώ το νυσταγμένο γελαστό κακαμάρι χαμπάρι δεν πήρε από αυτή την αλλαγή. Ήταν τόσο σίγουρο για τον εαυτό του που πίστευε ότι ήταν άτρωτο.  Ήθελε να’ βλεπε τα μούτρα του όταν θα του γύριζαν την πλάτη τα παιδιά. Πράγματι όλα εξελίχτηκαν όπως τα είχε φανταστεί.  Επιτέλους το αγόρασαν.. Του φάνηκε σαν θαύμα το ταξίδι μέσα στο πολύχρωμο χαρτί με την κόκκινη κορδέλα. Πόσο ξαφνιάστηκε το αφεντικό του μαγαζιού όταν το διάλεξαν! Ευτυχώς η παρατηρητικότητα δεν ήταν το μεγαλύτερο προτέρημά του.

                 Όμως πολύ γρήγορα το παραμύθι μας θα έπεφτε από τα σύννεφα που είχε ανέβει απ΄τη χαρά του. Το κοριτσάκι  που το διάβαζε άρχισε να κλαίει και κατακόκκινο από θυμό τσίριξε. Δεν το θέλω αυτό το παραμύθι !!! Να το γυρίσουμε πίσω!! Με κορόιδεψε. Δεν έχει καλό τέλος!! Είχε έρθει η πιο δύσκολη ώρα. Τώρα θα αποδείκνυε την αξία του. Όμως  επέλεξε να μην μιλήσει καθόλου εκείνη την στιγμή.  Θα μιλούσε όταν έπρεπε! Πράγματι, έντρομη η μαμά του παιδιού άρπαξε από το ένα χέρι το παραμύθι και από το άλλο το κοριτσάκι που τώρα έκλαιγε σιωπηλά και μια και δυο φτάνουν στο βιβλιοπωλείο.

                Μας εξαπάτησαν, φώναξε με θυμό στον έκπληκτο βιβλιοπώλη. Το μαγαζί ήταν γεμάτο παιδιά και γονείς . Και σαν να μην έφτανε τόση δυσφήμιση, ακούστηκε μια πιο δυνατή φωνή. Αυτός μου έκλεψε το λάμδα μου!! Ήταν το γελαστό κακαμάρι  που τώρα δεν ήταν καθόλου γελαστό. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσει το παραμύθι με το κακό τέλος. Μπροστά σε όλους έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αναγκάστηκα να το κάνω. Εσείς με αναγκάσατε. Βροντοφώναξε στους εμβρόντητους γονείς και παιδιά που δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Αλλιώς έπρεπε να παραδεχτώ την ήττα και να παραμείνω στα αζήτητα. Παραδέχομαι ότι  είπα ψέματα. Δεν έχω καλό τέλος . Τουλάχιστον το τέλος που εσείς θεωρείτε καλό. Και γιατί παρακαλώ να πρέπει όλοι να παντρεύονται στο τέλος; Η πεντάμορφη γιατί πρέπει να παντρευτεί το τέρας και εκείνο να μην εξακολουθήσει να είναι τέρας; Μόνο οι όμορφοι έχουν αξία σ΄αυτόν τον κόσμο; Οι υπόλοιποι δεν έχουνε ψυχή; Και γιατί η κοκκινοσκουφίτσα να μην τιμωρηθεί που έκανε του κεφαλιού της και πήγε μέσα από το δάσος; Πάντα θα την πληρώνει ο κακός ο λύκος; Φταίει αυτός δηλαδή που δεν είναι χορτοφάγος; Κι  ο πρίγκιπας γιατί να παντρευτεί την Σταχτοπούτα και  όχι μια από τις κακές αδελφές; Η αγάπη δεν αλλάζει τους ανθρώπους;  

              Θα μίλαγε μέχρι αύριο αν μια θύελλα από χειροκροτήματα δεν διέκοπταν τα λόγια του. Και πρώτο- πρώτο το καλαμάρι που ήταν σαν καινούργιο με το λάμδα του. Ο βιβλιοπώλης μετά την τροπή που πήρανε τα πράγματα ξαναβρήκε το χρώμα του και αμέσως παρήγγειλε κι άλλα αντίτυπα του παραμυθιού με το κακό τέλος. Έτσι τα παιδιά αλλά και οι γονείς κατάλαβαν ότι με κακό ή καλό τέλος πρέπει να υπερασπιζόμαστε το παραμύθι μας. Είναι το δικό μας παραμύθι !!!

 

Ανάστατη η χώρα των παραμυθιών

Σολάριουμ  θα κάνει η Χιονάτη

Και ο κακός  λύκος αποφάσισε

Καλός να γίνει μια Τετάρτη

 Κι η Σταχτοπούτα το γοβάκι της

Στον πρίγκιπα αρνείται να φορέσει

Κι αυτός και μόνο απ΄το γινάτι της

Στην αδελφή  το δίνει να χωρέσει.

Και η πεντάμορφη πριγκίπισσα

Το τέρας εξαπόστειλε για πάντα

Μια μηχανή καβάλησε η τύπισσα

Και ακόμα τρέχει με εκατόν σαράντα…

 

ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ

 

Των ανθρώπων οι σχέσεις μια ζωή απ΄ τα ίδια

Φωτιές που καταλήγουν αποκαΐδια.

Που έρχονται και φεύγουν και σφυρίζουν σαν τρένα

Σε παίρνουν σε σηκώνουν εμένα και σένα.

Των ανθρώπων οι σχέσεις ανθηρές συνευρέσεις

Που  κρυώνουν παγώνουν και σ ΄όποιον αρέσεις.

Αδικούν τα τραγούδια, τους χορούς που χορέψανε

Αδικούν και τις ώρες τα ης ζωής που σου κλέψανε.

Των ανθρώπων οι σχέσεις βίος και πολιτεία

Καφεδάκια με ήλιο Κ υριακή στην πλατεία

Που μια νύχτα κατάλαβες  πως σου στείλαν μηνύματα

Μοναχά  που δεν τα λαβες.

Των ανθρώπων οι σχέσεις στη φωτιά δοκιμάζονται

Άλογα είναι που εκουσίως δαμάζονται.

Και όταν σπάνε με θόρυβο σε ένα κλάμα ξεσπάνε

Βουβό και αθόρυβο.

Των ανθρώπων οι σχέσεις  σαν γυαλιά θρυμματίζονται

Σαν  κορμιά που νοσούν μες στον πόνο βυθίζονται

Νοσταλγούν την αρχή και έχουν φτάσει στο τέλος

Εκτοξεύοντας πάντα το ψέμα σαν υπάκουο βέλος.

Των ανθρώπων οι σχέσεις μύθος και απουσία

Περιτύλιγμα μπόλικο χωρίς την ουσία.

Σαν μια πόλη που σπάνια αποφεύγει την πτώση

Λεωφορείο που καίγεται κρύο αστείο που λέγεται

 

Στη φωτιά δοκιμάζονται  με σπαθιά κομματιάζονται

Σαν χρησμοί διαψεύδονται έναν Πάρη ερωτεύονται

Και πέφτουν όπως έπεσε η Τροία

   Οι ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΙ ΑΝΕΜΟΙ
Μια φορά και έναν καιρό στην πιο μακρινή γωνιά της γης  υπήρχε  μια  πολιτεία με το όνομα, Πολιτεία των Ανέμων. Σ΄αυτή την πολιτεία κυβερνούσε η Άπνοια. Ουδ΄όσο κάνει η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, όπως λέει και ο ποιητής. Που σημαίνει ότι απουσίαζε η παραμικρή ανάσα, το ανεπαίσθητο φύσημα που προκαλούν τα μικροσκοπικά και λεπτεπίλεπτα φτερά της μέλισσας που πετά δίπλα σε ένα λουλούδι. Για πολιτεία των ανέμων η κατάσταση ήταν άκρως αποπνικτική. Πλήθος άνεμοι, βοριάδες, νοτιάδες, μελτέμια και αεράκια και κάθε λογής αερικά ζούσαν αφοπλισμένοι και κυριολεκτικά φιμωμένοι από κανόνες που έθετε η Άπνοια.

         Στην αποπνικτική αυτή ατμόσφαιρα της πολιτείας των ανέμων τα πάντα ήταν ετοιμόρροπα. Σπίτια, γέφυρες, δέντρα, πύργοι, σχολεία ,υπουργεία και φρούρια… Μα ακριβώς επειδή δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι, τίποτα δεν απειλούσε τα σαθρά και σάπια τους θεμέλια, την τόσο εύθραυστη ισορροπία τους. Έμεναν όρθια αν και εν δυνάμει ερείπια. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Τα ραδιόφωνα στη διαπασών έπαιζαν για σωφρονιστικούς λόγους το πολύ διδακτικό άσμα << του μικρού βοριά παράγγειλα να ΄ναι καλό παιδάκι, να μη χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι>> και όλοι οι άνεμοι συνετίζονταν και συντονίζονταν με τις επιταγές του. Στο <<γιούρογκρουπ>> των τόσο όμοιων συνετών ανέμων που κάθε άλλο παρά επιτελούσαν τον σκοπό της ύπαρξής τους, δηλαδή να φυσάνε, τίποτα δεν προμήνυε κάποια αλλαγή .

           Μια μέρα στη κεντρική πλατεία της πολιτείας των ανέμων εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ξένος με μια λατέρνα. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι στην άκρη της πλατείας , έβγαλε  το σακάκι του γιατί η ζέστη ήταν αφόρητη και ζήτησε νερό. Αμέσως ανταποκρίθηκαν οι συνετοί άνεμοι προσέχοντας να μην φυσήξουν την παραμικρή ανάσα.- Που θα πάει , θα φυσήξει… αναφώνησε ο ξένος ευχαριστώντας τους ανέμους για το νερό και πριν προλάβουν εκείνοι να εκφράσουν την έκπληξή τους για την ανήκουστη  προσδοκία του ξένου ,η λατέρνα καλοκουρδισμένη άρχισε να τραγουδά… Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι…. Οι συνετοί άνεμοι έμειναν εμβρόντητοι. Αν είναι δυνατόν τέτοια τραγούδια σε μια πολιτεία που κυβερνάει η άπνοια!! Του είπαν να σταματήσει τη λατέρνα αμέσως. Ρώτησε γιατί. Του εξήγησαν . Μα εσείς δεν είστε άνεμοι; Ρώτησε ο ξένος. Δεν έχετε υποχρέωση να φυσάτε;

           Οι συνετοί άνεμοι αιφνιδιάστηκαν .Απάντησαν γεμάτοι ντροπή ότι έτσι δεν απειλούνταν τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας.- Μα αφού είναι ετοιμόρροπα πρέπει να πέσουν ,απάντησε  ήσυχα ο ξένος .-Δεν είναι κακό να πέφτουν τα ετοιμόρροπα πράγματα. Αντίθετα είναι αναγκαίο. Οι συνετοί άνεμοι δεν μίλησαν. Κατάλαβαν πως δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Συνεννοήθηκαν με τα μάτια και καθώς ο ξένος φορτώθηκε τη λατέρνα του να φύγει , ένα στην αρχή απαλό θρόισμα που σιγά σιγά δυνάμωνε, απλώθηκε στο δάσος της πολιτείας των ανέμων και τον ξεπροβόδισε. Οι άνεμοι έπαψαν να είναι συνετοί και υπάκουοι. Ξανάγιναν απλώς άνεμοι. Το επόμενο λεπτό ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Στο φύσημα των ανυπάκουων ανέμων σωριάστηκαν σε ερείπια όλα τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας των ανέμων.

                                                          

 ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΥΣ, ΝΑ ΠΕΙΡΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ…ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ…

 

 

Όσο κι αν ζούμε χωριστά δε σ΄ έχω αφήσει μόνη

Με τη δική σου ανάμνηση βραδιάζει ,ξημερώνει…

 

Αν ήσουν όνειρο εσύ στον ύπνο τον δικό μου

Θα είχα πάντοτε κλειστές τις κόρες των ματιών μου

 

Μέσα στο νου μου βρίσκεσαι τις ώρες που κοιμάμαι

Κι από κανένα όνειρο να λείπεις δε θυμάμαι

 

Τη γλώσσα της σιωπής μιλώ γιατί η άλλη γλώσσα

Μπερδεύεται όταν σε δω και κάνει λάθη τόσα

 

Σαν την πυξίδα σταθερά θέλω να μ΄ αγαπήσεις

Που δείχνει πάντα τον βορρά όπου και αν γυρίσεις…

ΕΝΑ ΔΕΙΓΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ: ΠΕΙΡΑΖΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ…ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΣΤΗΝ ΚΩΜΩΔΙΑ…..

 

ΕΡΩΦΙΛΗ:  Αγαπημένε άκου με και μια φορά και μένα

                       Γιατί πολλά για λόγου σου  τα έχω φυλαγμένα

                       Κι η ζήλεια σου κατάντησε πράγμα  τι  ανυπόφορο

                       Κι αντί με σένα θα γινώ ταίρι με τον Καρπόφορο.

ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ: Νεράιδα μου πανέμορφη, ταίρι μου αγαπημένο

                      Ό,τι κι αν λέγεις σ΄ αγαπώ και ας μ΄ έχει γεγραμμένο

                      Στα  μαύρα τα κατάστιχα ο κύρης σου, κυρά μου

                      Μα θα σε κλέψω με σπαθί κι όχι με τον παρά μου

ΕΡΩΦΙΛΗ: Πανάρετε ανεπρόκοπε, όλα εύκολα τα έχεις

                      Μα άλλος γαμπρός θε να φανεί μια μέρα και θα τρέχεις

                      Για τούτο σε παρακαλώ, έλα στα λογικά σου

                      Και ψάξε για καμιά δουλειά, να με χαρεί η καρδιά σου

ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ: Δεν το ΄ξερα γοργόνα μου πως θα με παρατήσεις

                       Στην αγκαλιά ενός πλούσιου για να αγκυροβολήσεις

                      Μα θα στο πω και λαϊκά, εγώ..  κανένας άλλος

                      Αυτός ο  άλλος, αυτός ο άλλος είν΄ ευεργέτης μου μεγάλος.

ΕΡΩΦΙΛΗ:  Αφού έχεις τόσο εγωισμό, τόσο μεγάλη γλώσσα

                      Και μου ΄κανες τα νεύρα μου ένα ζευγάρι κρόσσια

                      Θα αφήσω τον πατέρα μου ό,τι ήθελε να κάνει

                      Και θα σε φέρουν σίγουρα μια μέρα στη λεκάνη

                      Γιατί πολλά μας τα ΄κανες, πολλά και μας τα είπες

                       Ψεύτικη είν΄ η αγάπη σου, εργόχειρο με τρύπες

                       Όμως εγώ εξύπνησα από το νάνι -νάνι

                       Γιατί από σένα σίγουρα , δε θέλω δει  στεφάνι.

ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ:  Αγάπη μου, Ερωφίλη μου, αφέντρα κι άγγελέ μου

                        Άφησε τα πείσματα ,με αγάπη μίλησέ  μου

                        Γιατί δε θα βρεις σαν και με να σε αγαπάει άντρα

                        Που θα πηδήξει αν χρειαστεί τη πιο ψηλή την μάντρα

                         Για να σε δει και να σου πει όρκους δέκα χιλιάδες

                         Και θε να κάνει δια σε μεγάλους σαματάδες…..

ΕΡΩΦΙΛΗ:    Ο.Κ  βρε  Πανάρετε και μ΄έπεισες καθότι

                       Με τα γλυκά τα λόγια σου η καρδιά μου εγίνη τόπι

                        Μα αν πάλι ψέματα μου λες, θε να σε κάνω τόπι

                       Αφού κρυφά καρδούλα μου σε πάρω στο κατόπι…..

                                                                 

Υ.Γ: Όλα τα κείμενα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, ποιητικά και πεζά, εκτός από το να τα αγαπάμε και να τα ερμηνεύουμε, αποτελούν για μας έμπνευση. Έμπνευση  για τις δικές μας δημιουργίες , τις προσωπικές μας παρεμβάσεις και οπτικές. Έτσι τα κείμενα ζωντανεύουν μέσα μας , γίνονται αφετηρία για διαφορετικές ματιές ανάλογα με την ανάγκη μας για γέλιο, συγκίνηση, νοσταλγία , λαχτάρα, αγωνία, χαρά. Η δημιουργική γραφή λοιπόν εντάσσεται σε αυτή ακριβώς την ανάγκη. Να δημιουργήσουμε το δικό μας κείμενο, πεζό ή ποίημα, να αλλάξουμε το τέλος ενός άλλου, να παρέμβουμε στην πλοκή του, να φτιάξουμε την δική μας ιστορία, να πούμε το δικό μας παραμύθι… <<Πειράζω>> ένα κείμενο , δεν σημαίνει ότι δεν το σέβομαι, σημαίνει ότι το αγαπώ τόσο, ώστε να συνομιλήσω μαζί του δημιουργώντας το δικό μου…

ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΟ:

ΑΓΩΝΕΣ ΛΟΓΟΥ: ΒΡΕΙΤΕ ΥΠΕΡ Η ΚΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΜΑ

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΤΕ ΝΑ ΠΕΙΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

1.       ΘΕΑΤΡΟ Η ΣΙΝΕΜΑ; ΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΡΟΤΙΜΑΣ;

2.       ΒΙΒΛΙΟ Η  EBOOK;

3.       ΤΕΤΡΑΔΙΟ Η ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ;ΚΛΠ

4.       Αστυνομικά ή κοινωνικά μυθιστορήματα –ταινίες

5.       ………………………………………………………………………

 

ΑΦΗΓΟΥΜΑΙ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ, ΕΙΔΗΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ…ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ..ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΤΟ ΓΕΛΙΟ 

ΓΡΑΦΩ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ….

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΩ ΜΕ ΑΣΤΕΙΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Η ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΟΥ….ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΩ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ- ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ..ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΘΕΜΑ

ΜΕΛΟΠΟΙΩ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΟΠΟ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ….

………………………………………………………………………………………………………....

 

ΥΓ: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ..ΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΟ …ΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ…ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ , ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΕΙ  ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΝΟΗΘΕΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ.....

                                                                                             ΜΑΡΙΑ  ΦΟΥΚΑ