ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΘΛΙΨΗ...

Και τώρα ;Ποιος θα σηκώσει τη θλίψη ετούτη απ΄ την καρδιά μας;

                                                                             Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ

Ταξίδι

Στὴ Λοῦλα, ποὺ δὲ θὰ τὸ διαβάσει

……Ζοῦσε τὴν τελευταία του ὥρα. Στὸ σταθμό, νύχτα, περίμενε τὸ τρένο, ποὺ θὰ ᾿πέφτε μπροστά του νὰ τελειώνει. Ἄξαφνα, ἀπὸ μιὰ παλιὰ ξεχασμένη παρόρμηση ἀνέβηκε στὴ γραμμὴ νὰ περπατήσει, ὅπως ἄλλοτε, ποὺ ἦταν ἕνα αἰώνιο παιδί. Τότε, μ᾿ ἔκπληξη, εἶδε τὴ μικρὴ πεθαμένη ἐξαδέλφη νὰ περπατάει στὴν ἄλλη γραμμή, ἀπλώνοντας τοῦ τὸ χέρι, γιὰ νὰ κρατηθοῦν, πιὸ στέρεα, πάνω ἀπ᾿ τ᾿ ὄνειρο.
……Περπάτησαν ὥρα, χαμογελώντας ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, κι ὅταν πέρασε τυφλὸ τὸ τρένο, βουίζοντας, τὰ δύο παιδιὰ χειροπιασμένα συνέχιζαν νὰ προχωρᾶνε πάνω στὶς ρᾶγες,
……ἐνῷ τὸ πτῶμα ἑνὸς ἄντρα κείτονταν πιὸ ἐκεῖ.

                                                                 ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Υ.Γ: Ατέλειωτη θλίψη για τα θύματα του Σεισμού στην Αλβανία….ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ..

                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΣΤΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ...

MASTER CLASS : ΤΟΥ ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚ ΝΑΛΙ

                        

ΕΝΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ- ΜΙΑ ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΛΛΑΣ

Ο σκηνοθέτης της παράστασης  Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος  στο επιμύθιο του σχετικού  βιβλίου με το σενάριο   γράφει:

Το MASTER CLASS- όπως το διάβασα εγώ- δεν είναι ένα έργο για τη Μαρία Κάλλας.

Δεν είναι ένα έργο για τη μεγάλη ,ιδιοφυή σχεδόν, λυρική τραγουδίστρια που άλλαξε σε λίγα χρόνια τη σχέση του μεγάλου κοινού με την όπερα.

Δεν είναι καν ένα έργο για τη δασκάλα ή τη γυναίκα Μαρία Κάλλας

Το  MASTER CLASS είναι ένα έργο για τη Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου.

Ένα έργο για το κορίτσι που πάλεψε να γίνει Κάλλας.

Για το κορίτσι που πάλεψε για να κερδίσει την επιτυχία.

Για κείνο το κορίτσι που μόλις τα κατάφερε , πάλεψε  με την επιτυχία και ακόμα πιο σκληρά και με την Κάλλας για να κερδίσει τη ζωή.

Το  MASTER CLASS είναι ένα έργο για μια μεγάλη προσωπικότητα.

Μια προσωπικότητα που ακριβώς επειδή υπήρξε μεγάλη , η επιτυχία δεν της ήταν αρκετή….

Υ.Γ1: Το σενάριο του ΤΕΡΕΝΣ ΜΑΚ ΝΑΛΙ δεν σε εντυπωσιάζει ιδιαίτερα όταν το διαβάσεις. Και το λέω αυτό γιατί το αγόρασα και το διάβασα μονορούφι μετά την παράσταση. Η μεγαλειώδης όμως ερμηνεία του  από την Μαρία Ναυπλιώτου με έκανε να σκεφτώ ότι εν αρχή δεν είναι πάντα ο λόγος..Στο θέατρο  Εν αρχή είναι η  ερμηνεία του, η έκφρασή του, η ψυχή του ηθοποιού ,ό ήχος που αντηχεί στ΄ αυτιά σου με τις υπέροχες διακυμάνσεις της φωνής. Σαν ψίθυρος, σαν καταιγίδα, σαν τρυφερό νανούρισμα, σαν βρισιά , σαν άγριος και προκλητικός βηματισμός , σαν λυγμός, σαν ανεμοστρόβιλος και σαν παγίδα. Σαν μουσική, σαν στριγγλιά, σαν κραυγή, σαν σιωπή, σαν φως και σαν έρεβος. Σαν  πληγή, σαν δάκρυα, σαν χαμόγελο, σαν ευλογία και σαν κατάρα…Σαν …Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι αυτόν τον μοναδικό –είναι φτωχές οι λέξεις- τρόπο που η Μαρία Ναυπλιώτου ερμήνευσε τον ρόλο της ως Μαρία Κάλλας. Όχι στις δόξες της αλλά στην δύση της , όταν έχει χάσει τα πάντα… Είναι από τις λίγες φορές που το χειροκρότημα στο τέλος είναι πολύ φτωχό για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις για αυτό που μόλις έχει τελειώσει..Η Μαρία Κάλλας , νιώθεις ότι είναι πανταχού  παρούσα στην Παράσταση αυτή. Και φωνάζει : Η σκηνή, το θέατρο είναι τόποι καθαγιασμένοι, ω, ναι..Χάνω την αίσθηση του χιούμορ μόλις βγω από τα παρασκήνια στη σκηνή. Αρχίζω να παραληρώ..

                                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ2: Ευχαριστούμε τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Πάτρας γιατί διοργάνωσε την παρακολούθηση αυτής της παράστασης..Μας χάρισε μια υπέροχη εμπειρία...

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..

Στα δεκαοχτώ, οι πεποιθήσεις μας είναι υψώματα απ’ όπου ατενίζουμε. Στα σαράντα πέντε, είναι σπηλιές όπου κρυβόμαστε.

Francis Scott Fitzgerald, 1896-1940, Αμερικανός συγγραφέας

Κάθε άνθρωπος, όπου πάει κουβαλάει μαζί του ένα σύννεφο από βολικές πεποιθήσεις, που κινούνται μαζί του σαν μύγες σε μια μέρα του καλοκαιριού.

Μπέρτραντ Ράσελ, 1872-1970, Βρετανός φιλόσοφος

Ειλικρινά είμαι καχύποπτος απέναντι σε οποιονδήποτε έχει μια ακλόνητη και κατασταλαγμένη άποψη σε ένα περίπλοκο θέμα.

Scott Adams, 1957-, Αμερικανός συγγραφέας κόμικς

Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει.

Μάνος Χατζιδάκις, 1925-1994, Έλληνας μουσικοσυνθέτης

Η αμφιβολία δεν είναι μια ευχάριστη κατάσταση, αλλά η βεβαιότητα είναι μία παράλογη κατάσταση.

Βολταίρος, 1694-1778, Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας

Δεν έμαθαν τίποτα, δεν ξέχασαν τίποτα.

Ταλεϋράνδος, 1754-1838, Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών

Αν σας πει κάποιος ότι ανήκει εις την Αριστερά, ρωτήστε τον: Αριστερά μπαίνοντας ή Αριστερά βγαίνοντας; Τζίμης Πανούσης Έλληνας τραγουδιστής κωμικός

Το πολιτικό στίγμα του καθενός μετριέται στην καθημερινή του πράξη, στο φιλότιμό του , στην ανθρωπιά του και  στην αλληλεγγύη ακόμα και  σ΄ αυτούς που δεν έχουν το δικό του πολιτικό στίγμα…                         

                                                                                                     ΔΙΚΟ ΜΟΥ

                                                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Όπως πάντα, μετά από τη Συνέλευση φιλοσοφώ! Άλλωστε η πραγματικότητα για να την αντέξεις, θέλει μεγάλες δόσεις …φιλοσοφίας…. Και κάτι τελευταίο.Οι παραπάνω απόψεις που αναρτώ δεν σημαίνουν πως αμφισβητώ την συμμετοχή σε πολιτικά σχήματα και προσπάθειες που αποσκοπούν να κάνουν την κοινωνία  μας πιο δίκαιη..Τις θέτω μονάχα ως αφετηρία για σκέψη και συζήτηση.. Επιμένω να αγαπώ τις Συνελεύσεις… Οι αντίθετες απόψεις που τις απαξιώνουν θεωρώντας ότι ο καθένας είναι αρκετός να φτιάξει όπως - όπως τη ζωούλα του, με αφήνουν παγερά αδιάφορη..Παγερά όμως…

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ..

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ: ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Υ.Γ: Είμαι φανατική θαυμάστριά της. Ματωμένα Χώματα, Οι Νεκροί Περιμένουν,  Εντολή, Κατεδαφιζόμεθα, Ηλέκτρα… Γεννημένη το 1909..Αϊδίνι.. Σμύρνη.. Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος…Μικρασιατική Καταστροφή..Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος..Εθνική Αντίσταση..Εμφύλιος ..Υπόθεση Μπελογιάννη..Χούντα.. Βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία από το ΝΑΤΟ.. Πεθαίνει το 2004 πλήρης ημερών και έργων σπουδαίων..

Πάντοτε Παρούσα ..Στη Ζωή και στην Τέχνη..Χωρίς παρωπίδες ..Ελεύθερη να γράφει και να εκφράζεται κατά βούληση..Μεγάλωσε το παιδί της αδελφής της, Έλλης Παππά και του Νίκου Μπελογιάννη, με τον πολυαγαπημένο της σύντροφο Πλάτωνα Σωτηρίου, θείο της Άλκης Ζέη.. Από πλούσια οικογένεια, την περιουσία της οποίας απαρνήθηκε γιατί ήθελε να ζει σύμφωνα με τις ιδέες της..Ατίθαση, πεισματάρα, δοτική ..Άνθρωπος της προσφοράς και της θυσίας… Μέχρι  το τέλος..

Το παρακάτω ποίημα  του Μπρεχτ  δεν την αφορά καθόλου ..ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΣΩΠΑΣΕ ΠΟΤΕ…

 Δεν θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.

 Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.

Δεν θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.

Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δεν θα λένε: Τον καιρό που μπήκε μέσα στην κάμαρα η γυναίκα.

Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν ενάντια στους εργάτες.

Μα δε θα λένε: Ήταν σκοτεινοί καιροί.

Θα λένε: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους;

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΝΑΡΤΩ ΛΟΙΠΟΝ ; ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ Η ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ  ΗΤΑΝ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΑ…ΓΙΑΤΙ ΕΡΙΞΕ ΦΩΣ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ. ΤΟΣΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥΣ…..

                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ2: Λένε ότι όταν ξαναδιαβάζεις  -όπως εγώ- βιβλία που έχεις ήδη διαβάσει, είναι δείγμα πως γερνάς .. Δεν το αρνούμαι λοιπόν..

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

Υ.Γ: Στη Δημοκρατία δεν πυροβολούν αυτούς που γράφουν στους τοίχους!!!Το ελπίζω δηλαδή!                                                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ: ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΘΩΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ

 ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ: ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΘΩΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ

Και ξαφνικά πέφτουμε από τα σύννεφα. Μια μεγάλη μερίδα των μαθητών μας χαρακτηρίζεται ως λειτουργικά αναλφάβητη. Οι επιδόσεις της στην Έκθεση, στην Ιστορία αλλά και στα λεγόμενα Πρακτικά Μαθήματα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και όχι μόνο είναι απογοητευτικές. Τάδε έφη Η ΑΡΧΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (ΑΔΙΠΠΔΕ) στην ετήσια έκθεσή της για το 2019. Και φαντάζομαι , μετά από αυτήν την έκθεση, θα πήγαν και θα κοιμήθηκαν ευχαριστημένοι που κατάφεραν να ομονοήσουν σε κάτι ρίχνοντας το ανάθεμα στον Εκπαιδευτικό όλων των βαθμίδων που δεν έχει καταφέρει να κάνει φωστήρες τους μαθητές του αφού όλα τα έχει. Μικρά τμήματα στην τάξη, κατάλληλα βιβλία, βιβλιοθήκες, εργαστήρια, υλικοτεχνική υποδομή υποστηρικτική στο εκπαιδευτικό του έργο, καλούς μισθούς, συντάξεις …

Η Αρχή της Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση(οι βαρύγδουποι τίτλοι είναι πάντοτε ύποπτοι) είναι αμείλικτη στις διατυπώσεις της και ζητάει άμεσα μέτρα από το Υπουργείο Παιδείας που κι αυτό τραβάει τα μαλλιά του και αναρωτιέται μεγαλοφώνως: Μα τι να πρωτοκάνουμε οι έρημοι; Αφού συνεχώς νομοθετούμε με γνώμονα πάντα την Ποιότητα στην Καθημερινή Εκπαιδευτική Πράξη και η Εκπαιδευτική μας Πολιτική έχει μια Συνέχεια και μια Συνέπεια ανεξάρτητα από τις Κυβερνήσεις που αλλάζουν. Έχουμε απαγορεύσει την παπαγαλία και καθόλου δεν την απαιτούμε από τους μαθητές μας ιδιαίτερα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις ενώ τα θέματα Έκθεσης που τους  δίνουμε να διαπραγματευτούν δεν απαιτούν καθόλου λόγο ξύλινο αλλά  επιχειρήματα που ουδεμία σχέση έχουν με τον κοπανιστό αέρα. Αφού σεβόμαστε πάντα την προσωπικότητα του μαθητή, τον διαφορετικό τρόπο που σκέφτεται και γράφει, την ποικιλία και πολυχρωμία της τάξης, της οποιασδήποτε τάξης σε γόνιμες και άγονες γραμμές και τέλος αφού προσφέρουμε στους  μαθητές μας  ένα σχολείο όμορφο και λειτουργικό που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές του να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους και να χαρούν τη γνώση …Και το σπουδαιότερο, έχουμε διασφαλίσει στους μαθητές μας απρόσκοπτες σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δουλειά για όλους…  Τι άλλο θέλουν επιτέλους αυτοί οι κάφροι που όλο διαμαρτύρονται ; Αφού και τις παρελάσεις τους τις έχουν και την Αριστεία επαναφέραμε για να ραφτούν και οι μαμάδες που θα παραλάβουν τα βραβεία των παιδιών τους η οποία στα φροντιστήρια φυσικά οφείλεται και όχι σε αυτούς τους άχρηστους που διδάσκουν στα σχολεία..Το Υπουργείο Παιδείας κουράστηκε να παραθέτει τα πειστικά του επιχειρήματα και σταματά εδώ..

Και τώρα δυο λόγια από καρδιάς..

Τόσα χρόνια στο σχολείο και άλλα τόσα από τις εμπειρίες των δασκάλων γονιών μου με δίδαξαν ότι τίποτε δεν πάει χαμένο από την φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει η πλειοψηφία των συναδέλφων στα σχολεία. Και οι λεγόμενοι καλοί μαθητές , αυτοί οι άγιοι, θα βρουν το δρόμο τους  και οι λειτουργικά αναλφάβητοι ( αυτοί οι  ένοχοι, αυτοί οι αθώοι) θα βρούνε τον δικό τους. Προσωπικά επιθυμώ να υπερασπιστώ λίγο τους τελευταίους παρότι σέβομαι ιδιαίτερα και εκτιμώ τον κόπο που καταβάλλουν οι λεγόμενοι καλοί ανάμεσα στους οποίους στα νιάτα μου υπήρξα.. Είτε θύματα είτε θύτες , αυτοί οι μαθητές είναι διαφορετικοί. Δεν μπορούν να αποστηθίσουν, να συνδυάσουν, να συγκεντρωθούν, να έχουν καθαρό τετράδιο, να κάνουν τις επιβεβλημένες ασκήσεις, να μπουν σε κανόνες..Τους αρέσει να τους αναθέσεις κάτι εκτός τάξης, συνήθως ασχολούνται με τους υπολογιστές, εμπειρικά και όχι ως θεωρία και γνώση, ξέρουν να συνδέουν και να ξεσυνδέουν καλώδια και κονσόλες, ανοίγουν παράθυρα που μαγκώνουν και δεν μπορείς να πάρεις αέρα, είναι καλοί ηθοποιοί αν και δυσκολεύονται να μάθουν τα λόγια τους, σε βγάζουν απ΄ τα ρούχα σου αλλά σε βοηθούν να κουβαλήσεις τους χάρτες και άλλα συμπράγκαλα που κρατάς και πορεύεσαι γιατί έχεις και μια εφημερία να προλάβεις. Οι λειτουργικά αναλφάβητοι μαθητές δεν είναι είδος προς εξαφάνιση, είναι απαραίτητοι όσο και οι υπόλοιποι. Αναπτύσσουν εντελώς αμυντικά δεξιότητες που στην ζωή αργότερα θα τους βοηθήσουν να σταθούν και να επιβιώσουν συχνά με επιτυχία αρκεί να μπορέσεις να σε ανεχτούν και να τους ανεχτείς. Το ότι δεν έχουν ευχέρεια στις πράξεις, στο να γράψουν μια καλή έκθεση και μια εργασία στη Λογοτεχνία δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να  ενταχθούν αλλιώς στην κοινωνία του σχολείου, μιας οικογένειας και μιας δουλειάς αργότερα. Δεν σημαίνει ότι δεν ακούνε τίποτα από αυτά που τους λες ή που τους συμβουλεύεις με αγάπη..Τέλος δεν σημαίνει ότι φταις εσύ ο εκπαιδευτικός για τον αναλφαβητισμό τους .Αν φταις σε κάτι είναι που κάποιες φορές δεν καταλαβαίνεις ότι ο συνδυασμός των χρωμάτων αποτελεί το Ουράνιο Τόξο  της τάξης σου  και όχι η μονοχρωμία και η φωτεινότητα του ενός χρώματος..

Και κάτι τελευταίο…

Το 2013 ήμουν διορθώτρια στις Πανελλήνιες στο μάθημα της Λογοτεχνίας Θεωρητικής Κατεύθυνσης. Εκεί που είχα κουραστεί να διορθώνω με πολύ άγχος για να μην αδικήσω τους μαθητές και τον κόπο τους, συνάντησα ένα γραπτό διαφορετικό από τα άλλα. Εντελώς ανορθόγραφα έγραφε:

Όταν θα ακούσεις τις νεκρές ψυχές να τραγουδάνε

Όταν θα βλέπεις πορφυρά ποτάμια να κυλάνε

Όταν θα δεις πως η χαρά ήταν απλώς μια μάσκα

Όταν τα όνειρά σου θα γίνονται μαύρα και άσπρα

Τις νύχτες θα εύχεσαι να μην ξαναξυπνήσεις

Μέσα στο σκοτάδι θα κοιτάς και θα λυγίσεις

Όταν το σκοτάδι θα γίνεται φως

Τότε θα καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός ..

Χάρτινα πρόσωπα με άδεια κεφάλια

Πρόσωπα κεφάλια γεμάτα σαν μπουκάλια

Ξενέρωμα από το ξημέρωμα

Στην νύχτα τουλάχιστον σαν Νίκος οφθαλμαπάτες δεν είχα

Πλέον ακροβατώ μια ζωή σε μια μπάλα

Που κάποιος ζωγράφισε δυο μάτια μεγάλα

Είμαστε ελεύθεροι και κλειδωμένοι μαζί

Και άντε να δούμε που θα μας βγει

Πνίγω την οργή όταν βρίσκομαι σε ήπια καταστολή

Κόσμοι ανάλογοι του σήμερα, συνέπεια του χθες

Αναμνήσεις καλές και κακές

Χάρτινα πρόσωπα που συναντάμε στις αστικές φυλακές

Κρύβουν την έκφραση πρόθεση

Εγώ και εσύ είναι μια άλλη υπόθεση

Είμαστε η πλειοψηφία

Οι άνθρωποι έχουν βάλει προσωπεία

Με σκοπό να κρύψουν τα αληθινά συναισθήματά τους

Τα καθημερινά και άσημα εγκλήματά τους

Τα προβλήματα που τους απασχολούν

Άγνωστοι μεταξύ τους και θόρυβο πλέον δεν προκαλούν

Απλώς κινούνται ανέκφραστοι και ακατανόητη πορεία ακολουθούν…

Φυσικά ήταν εκτός θέματος.. Εκείνη την χρονιά  η Αρχή για την Διασφάλιση της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΔΙΠΔΕ)(που δεν γνωρίζω αν υπήρχε τότε μ΄ αυτό ή με άλλο εξίσου φανταχτερό τίτλο) συμπεριέλαβε αυτό το γραπτό στους λειτουργικά αναλφάβητους αφού του έβαλα ΜΗΔΕΝ  και με την σύμφωνη γνώμη της ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ που μου επισήμανε ότι μόνο αυτόν τον βαθμό μπορώ να του βάλω. Παρανόμως σε ένα χαρτί αντέγραψα το ανορθόγραφο ποίημα και το κράτησα. Το δημοσιεύω πρώτη φορά ..Ως ύμνο στους λειτουργικά  αναλφάβητους μαθητές όλων των εποχών.. Με μια ευχή..Να βρήκε το δρόμο του ο μαθητής που το έγραψε και να είναι καλά…

                                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Ο ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ...

Υ.Γ: Ο  Άρης Σερβετάλης , ο γνωστός σε όλους μας  Λάζαρος από το Είσαι το ταίρι μου, στο ρόλο του  μοναχού  στο Άγιο Όρος  στην σειρά ΜΠΛΕ της Κυπριακής τηλεόρασης που τυχαία ανακάλυψα, με έκανε να σκεφτώ και πάλι πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτό που οι ασκητές ονομάζουν Θεό. Ένα ρο χωρίζει τον Άγριο από τον Άγιο. Και είμαστε όλοι Άγριοι ,λέει. Απορρίπτουμε, καταδικάζουμε , κατακρίνουμε , κάνουμε τους τροχονόμους στην διαδρομή της ζωής ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε τι περνάνε και βάζουμε στην προκρούστεια κλίνη της δικής μας λογικής την ασύλληπτη λογική του Θεού που υποτίθεται πιστεύουμε. Κάνουμε, όπως είδαμε σε μια σκηνή της ταινίας, μια τρύπα στην άμμο και θέλουμε να χωρέσουμε τη θάλασσα και αυτόν που τη δημιούργησε. Έτσι παρεμβαίνουμε αδιάκριτα στο Θείο Σχέδιο και στην Θεία Πρόνοια και αρνούμαστε αυτή να υπάρχει παρά μόνο για αυτούς που εμείς θεωρούμε άξιους. Κραυγάζουμε ακόμα και από άμβωνος αφορισμούς και κατάρες για πλάσματα του Θεού μόνο και μόνο γιατί δεν ψηφίζουν το κόμμα μας, δεν έχουν την ορθή οικογενειακή και κοινωνική στάμπα , ντύνονται κάπως, γράφουν με το αριστερό και πάει λέγοντας. Είμαστε άκρως εφευρετικοί  στο να βρίσκουμε διαφορές , εγκλήματα και αμαρτίες στους απέναντι και αρεσκόμαστε στο να επιδεικνύουμε την δική μας συνέπεια και υπακοή σε κανόνες που απαγορεύουν και απαγορεύουν και απαγορεύουν. Ξεχνάμε όμως ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον χαρακτήρα και τα δεδομένα του και η Πίστη είναι Βίωμα Προσωπικό που δεν κάνει παρελάσεις για να αρέσει ούτε προσευχές εν τάξει και παρατάξει. Κρύβεται σε μια Αγρυπνία, σε μια Ελεημοσύνη που δεν θα γίνει ποτέ στα φανερά, σε μια Προσευχή για τον αλλόθρησκο και τον ξένο που υποφέρει μακριά από την Εστία του και το Θεό του, σε μια απλή και καλή κουβέντα που θα κατευνάσει και δεν θα οξύνει τα πνεύματα. Στην ταινία, ο μοναχός με το διορατικό χάρισμα προτείνει την Eξομολόγηση ως την ύψιστη μορφή συνάντησης με την ηρεμία και την γαλήνη της ψυχής και έχει δίκιο. Σε μια εποχή ταραχής και αγωνιώδους προσπάθειας να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας είναι και αυτό μια Στάση. Νιώθεται, όπως λέει ο ποιητής. Πότε νιώθεται ως τέτοια; Όταν την δοκιμάσεις αδειάζοντας από μέσα σου το βάρος που κουβαλάς και εμπιστευτείς περισσότερο την δύναμή Του.

Υ.Γ2: Οι μεταφυσικές αναζητήσεις είναι  διαχρονικές  και δεν έχουν φυλή και χρώμα.Όσοι λένε ότι δεν έχουν, λένε ψέματα. Και όσοι νομίζουν ότι έχουν όλες τις απαντήσεις , επίσης. Όπως θα καταλάβετε όσοι δείτε το απόσπασμα της ταινίας που αναρτώ, σχολιάζω μόνο αυτά που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Οι ερμηνείες που δίνω ενδέχεται να φαίνονται αυθαίρετες αλλά είναι δικές μου. Με ονοματεπώνυμο!

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ....

Υ.Γ: Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια..Κι εσύ, παιδί μου,  είσαι το δώρο του Θεού για μένα!!!
                        
                          Όλα καλά κι όλα χρυσά να τα ΄χεις στη ζωή σου
                          Με υγεία, φίλους κι αγκαλιές κι η Παναγιά μαζί σου
                          Ταξίδια όμορφα πολύ κι ευχάριστα να κάνεις
                          Και να ΄σαι πάντα γελαστός, στα σύννεφα να φτάνεις...
                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

                                                                         

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΟΜΙΛΙΑ!!

Υ.Γ: Η Λίνα Νικολακοπούλου δεν  είναι μόνο  πασίγνωστη για τους υπέροχους στίχους της. Και δεν την αγαπώ μονάχα γι αυτό. Κυρίως την ξεχωρίζω για τον μοναδικό τρόπο που μιλάει στην ψυχή αυτών που την ακούνε. Οι συνεντεύξεις της είναι μάρτυρες της ευφυΐας της , της απέραντης ευγένειας και της εκπληκτικής εκφραστικότητας του λόγου και του πνεύματός της. Τυχαία ανακάλυψα την ομιλία της <<για τον καλύτερο εαυτό μας >> και την ανεβάζω για τους φίλους μου. Μου άρεσε ιδιαίτερα το σχόλιό της για τον εαυτό μας ως αυτοπαθητική αντωνυμία. Αυτός που ενεργεί και που πάσχει ταυτόχρονα. Το σχόλιό της ομόρφυνε λίγο τις εν λόγω αντωνυμίες που από παιδί τις μισούσα εξαιτίας της δύσκολης κλίσης τους.  Στάθηκα επίσης στο όνειρο της για το παιδί που έχουμε μέσα μας .Και που συχνά καταπνίγουμε τη φωνή του. Και όχι μόνο αυτό. Προσπαθούμε να καταπνίξουμε και τη φωνή του μικρού παιδιού που υπάρχει στο παιδί μας, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε..Από μια  διάθεση επιτακτική να τα βάλουμε όλα σε τάξη .Την τάξη που εμείς επιθυμούμε. Ο αληθινός καλλιτέχνης όμως –είπε- είναι το παιδί που έχουμε μέσα μας. Μήπως να το αφήναμε καμιά φορά να μιλήσει; Και κάτι τελευταίο. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα. Που συχνά μας οδηγεί στο Θαύμα….

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΓΕΡΜΑΝΟ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

 Γράμμα σ' ένα φίλο Γερμανό

(απόσπασμα)

Ο Αλμπερ Καμυ Ειναι από τους πιο αντιπροσωπευτικούς συγγραφείς και στοχαστές της εποχής μας. Γεννήθηκε το 1913 στην Αλγερία από πατέρα Γάλλο και μητέρα ισπανικής καταγωγής. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με στερήσεις, αλλά κατόρθωσε να σπουδάσει σε Φιλοσοφική Σχολή. Έγραψε φιλοσοφικά δοκίμια (Ο μύθος του Σισύφου, 1942, Ο Επαναστατημένος άνθρωπος, 1951), μυθιστορήματα (Ο Ξένος 1942, Η Πανούκλα 1947) και θεατρικά έργα (Καλιγούλας 1945).

Ο στοχασμός του κινείται γύρω από το πρόβλημα του «παράλογου», του ιδιαίτερου εκείνου αισθήματος «που γεννιέται από την αντίφαση ανάμεσα στον πόθο του ανθρώπου και την παράλογη σιωπή του κόσμου», όπως λέει ο ίδιος, δηλαδή ανάμεσα στην απαίτηση του ανθρώπου να βρει το νόημα του κόσμου και στην απουσία κάθε νοήματος. Αναζητώντας κανόνες ζωής μέσα σ' έναν κόσμο δίχως νόημα, οδηγείται στην «εξέγερση», δηλαδή στη συνειδητοποίηση της υπεροχής των αξιών της ζωής απέναντι στη Βία, στο Κακό και στον Πόνο. Ξεκινώντας λοιπόν ο Καμύ από την απελπισία φτάνει όχι στο μηδενισμό, αλλά στην κατάφαση της ζωής και σε μια ανθρωπιστική ηθική.

Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία πήρε μέρος στην αντίσταση. Τότε έγραψε τα τέσσερα Γράμματα σ' ένα φίλο Γερμανό, για να δημοσιευτούν στον παράνομο αντιστασιακό τύπο της Γαλλίας. Σ' αυτά ο Καμύ μιλάει για το βαθύ ιδεολογικό χάσμα, που χωρίζει το ναζισμό από την ευρωπαϊκή διανόηση και δίνει την πνευματική διάσταση του αντιστασιακού αγώνα των Γάλλων. Φυσικά ο «φίλος Γερμανός» είναι υποθετικό πρόσωπο. Ο συγγραφέας σε μια σημείωσή του υπογραμμίζει πως όπου μέσα στα Γράμματα λέει «εσείς» δεν εννοεί «εσείς οι Γερμανοί», αλλά «εσείς οι Ναζί». Και όταν λέει «εμείς» δε σημαίνει πάντα «εμείς οι Γάλλοι», αλλά «εμείς οι ελεύθεροι Ευρωπαίοι». «Βάζω», λέει, «αντιμέτωπες δυο στάσεις κι όχι δυο έθνη». Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το δεύτερο γράμμα.

Ο Καμύ τιμήθηκε το 1957 με το βραβείο Νόμπελ της λογοτεχνίας και το 1960 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 47 χρονών.

[...] Αφήστε καλύτερα vα σας διηγηθώ το εξής: Από μια φυλακή που ξέρω, κάπου στη Γαλλία, μιαν αυγή ένα φορτηγό, που τ' οδηγούσαν οπλισμένοι στρατιώτες, μεταφέρει έντεκα Γάλλους στο νεκροταφείο, όπου θα τους τουφεκίσετε. Από τους έντεκα οι πέντε ή έξι είχαν κάνει πραγματικά κάτι: ένα παράνομο φυλλάδιο, μερικές συναντήσεις — και πιο πολύ η άρνηση¹. Κάθονται ασάλευτοι στο εσωτερικό του φορτηγού, με το φόβο φωλιασμένο στην καρδιά τους βέβαια, αλλά θα τολμούσα να πω, με τον κοινό φόβο που σφίγγει κάθε άνθρωπο μπροστά στο άγνωστο, ένα φόβο που το κουράγιο συμφιλιώνεται μαζί του. Οι άλλοι δεν έκαναν τίποτε. Και το να νιώθεις ότι πεθαίνεις από πλάνη ή σαν θύμα κάποιας αδιαφορίας, κάνει πιο δύσκολη αυτή την ώρα. Ανάμεσά τους, ένα παιδί δεκάξι χρονών. Γνωρίζετε το πρόσωπο των εφήβων μας, δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Αυτό εγκαταλείπεται στο φόβο, λεία του, χωρίς ντροπή. Μην παίρνετε το περιφρονητικό σας χαμόγελο, τρίζουν τα δόντια του. Βάλατε κοντά του έναν εξομολόγο, που έργο του είναι ν' απαλύνει σ' αυτούς τους ανθρώπους τη σκληρή ώρα που περιμένουν. Πιστεύω πως μπορώ να πω ότι η συζήτηση για τη μέλλουσα ζωή με ανθρώπους που σε λίγο θα εκτελεστούν δεν τακτοποιεί τίποτε. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι δεν τελειώνουν όλα στον κοινό λάκκο. Οι φυλακισμένοι μένουν βουβοί μέσα στο φορτηγό. Ο ιερέας στρέφεται προς το παιδί, σωριασμένο στη γωνιά του. Εκείνο θα τον καταλάβει καλύτερα. Το παιδί απαντά, γαντζώνεται απ' αυτή τη φωνή, η ελπίδα ξανάρχεται. Και στην πιο βουβή φρίκη, αρκεί καμιά φορά να μιλήσει ένας άνθρωπος και θαρρείς πως όλα θα φτιάξουν. Δεν έκανα τίποτε, λέει το παιδί. — Ναι. λέει ο ιερέας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Πρέπει να ετοιμαστείς να πεθάνεις. — Δεν είναι δυνατό να μη σε καταλαβαίνουν. — Είμαι φίλος σου κι ίσως σε καταλαβαίνω. Αλλά είναι πια αργά, θα 'μαι κοντά σου, κι ο Καλός Θεός επίσης. Θα δεις, θα 'ναι εύκολο. Το παιδί γύρισε αλλού το πρόσωπό του. Ο ιερέας μιλάει για το Θεό. Το παιδί πιστεύει; Ναι, πιστεύει. Επομένως ξέρει ότι τίποτε δεν έχει σημασία μπροστά στην ειρήνη που το περιμένει. Αλλά αυτή η ειρήνη τρομάζει το παιδί.

— Είμαι φίλος σου, ξαναλέει ο ιερέας.

Οι άλλοι σιωπούν. Πρέπει να τους γνοιαστεί. Ο ιερέας πλησιάζει τη σιωπηλή μάζα τους, στρέφει για λίγο τη ράχη στο παιδί. Το καμιόνι τρέχει απαλά πάνω στο δρόμο τον υγρό από την πρωινή δροσιά, καταπίνοντας μ' ένα μικρό θόρυβο την απόσταση. Φανταστείτε αυτή την γκρίζα ώρα, την πρωινή μυρουδιά των ανθρώπων, την εξοχή που τη μαντεύεις χωρίς να τη βλέπεις, καθώς ακούς να ζεύουν τα ζώα, ή από μια φωνή πουλιού. Το παιδί ζαρώνει στο μουσαμά του φορτηγού, που υποχωρεί λίγο. Ανακαλύπτει ένα στενό άνοιγμα ανάμεσα στο πανί και στην καρότσα. Θα μπορούσε να πηδήσει, αν ήθελε. Ο άλλος έχει τη ράχη γυρισμένη, και μπροστά οι στρατιώτες προσπαθούν ν' αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον μες στο σύθαμπο του πρωινού.

Δεν το καλοσκέφτεται, τραβά το σκέπασμα, γλιστρά στο άνοιγμα, πηδά. Μόλις που ακούγεται το πέσιμό του, ένας θόρυβος από βιαστικά βήματα πάνω στο δρόμο, κατόπιν τίποτε πια. Το χώμα πνίγει τον κρότο από το τρέξιμό του.

Αλλά το πλατάγισμα του μουσαμά, ο υγρός και δυνατός αγέρας του πρωινού που ορμάει μέσα στο φορτηγό, κάνουν τον ιερέα και τους καταδίκους να στρέψουν τα πρόσωπά τους. Ένα δευτερόλεπτο ακόμα, ο ιερέας ατενίζει προσεχτικά τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, που τον κοιτάζουν σιωπηλά. Ένα δευτερόλεπτο που ο άνθρωπος του Θεού πρέπει ν' αποφασίσει ανάλογα με την κλίση του, αν είναι με τους δήμιους ή με τους μάρτυρες. Αλλά να που χτύπησε στο χώρισμα που τον απομονώνει από τους συντρόφους του. «Achtung!*» Το σήμα κινδύνου δόθηκε. Δυο στρατιώτες ρίχνονται στο φορτηγό και συγκρατούν τους φυλακισμένους. Δυο άλλοι πηδούν κάτω και τρέχουν μέσα στα χωράφια. Ο ιερέας, λίγα βήματα πιο κει από το φορτηγό, στημένος στην άσφαλτο, δοκιμάζει να τους ακολουθήσει με το βλέμμα μέσα από την καταχνιά. Στο φορτηγό οι άντρες ακούν μονάχα τους κρότους αυτού του κυνηγητού, τα πνιγμένα ξεφωνητά, έναν πυροβολισμό, τη σιωπή, κατόπιν φωνές να πλησιάζουν, τέλος ένα υπόκωφο ποδοκρότημα. Ξανάφεραν το παιδί. Δεν το άγγιξαν, πιάστηκε μέσα σ' αυτές τις αναθυμιάσεις του μίσους ξάφνου χωρίς κουράγιο, εγκαταλειμμένο από τον εαυτό του. Μάλλον το κουβάλησαν παρά το οδήγησαν οι φύλακές του. Το χτύπησαν λίγο, όχι πολύ. Το σπουδαιότερο απομένει να γίνει². Δεν έχει ούτε ένα βλέμμα για τον ιερέα ούτε για κανένα. Ο ιερέας ανέβηκε δίπλα στον οδηγό. Ένας οπλισμένος στρατιώτης πήρε τη θέση του στο φορτηγό. Ριγμένο σε μια γωνιά, το παιδί δεν κλαίει πια. Κοιτάζει, ανάμεσα από τον μουσαμά και το δάπεδο, να φεύγει ξανά ο δρόμος, όπου ανατέλλει η μέρα.

Σας ξέρω, θα φανταστείτε πολύ καλά τα υπόλοιπα. Αλλά πρέπει να μάθετε ποιος μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία. Είναι ένας Γάλλος παπάς. Μου 'λεγε: «Ντρέπομαι γι' αυτόν τον άνθρωπο και μ' ευχαριστεί να σκέφτομαι ότι ούτε ένας Γάλλος παπάς δεν θα 'χε δεχτεί να βάλει το Θεό του στην υπηρεσία του εγκλήματος». Ήταν αλήθεια. Απλώς, αυτός ο ιερέας σκεφτόταν σαν εσάς. Ακόμα και μέσα στην πίστη του το βρήκε φυσικό να υπηρετήσει τη χώρα του. Κι οι ίδιοι οι θεοί στον τόπο σας είναι στρατευμένοι. Είναι μαζί σας, όπως λέτε, αλλά με τη βία. Δε διακρίνετε πια τίποτε, δεν είσαστε παρά μια ορμή. Κι αγωνίζεστε τώρα με μόνα τα μέσα της τυφλής οργής, αφοσιωμένοι στα όπλα και στα βλήματα πιότερο παρά στην τάξη των ιδεών, επιμένοντας πεισματικά στο να μπερδεύετε τα πάντα, ν' ακολουθείτε την έμμονη ιδέα σας. Εμείς ξεκινήσαμε από τη διανόηση και τους δισταγμούς³ της, ανίκανοι απέναντι στην οργή. Αλλά να που η περιπλάνηση τώρα τέλειωσε. Έφτασε ένα παιδί νεκρό, για να προσθέσουμε στη διανόηση την οργή και στο εξής είμαστε δυο ενάντια σ' έναν⁴ [...].(από το σχολικό βιβλίο της Β΄Λυκείου, με δυο επεξηγήσεις: 3 εννοεί τους δισταγμούς που έχει η διανόηση να κάνει χρήση βίας 4 δηλαδή η διανόηση και η οργή εναντίον της βίας)

Δεκέμβριος 1943

μτφρ: Τατιανα Τσαλικη-Μηλιωνη

Υ.Γ: Τα λογοτεχνικά κείμενα δεν είναι νεκρό γράμμα .Είναι αφετηρία για σκέψη. Όχι βέβαια μόνο για την εποχή που γράφτηκαν αλλά για όλες τις εποχές που θα ΄ρθουν. Άλλα βέβαια τα μεγέθη αλλά τη δουλειά τους την κάνουν. Ο γερμανός ιερέας που υπηρετεί τους ΝΑΖΙ έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Έχει τακτοποιήσει το θεό του στην υπηρεσία της Φρίκης. Και ζει τη ζωή του συνεργαζόμενος με την πιο εγκληματική εξουσία. Μου θυμίζει κάποιους σημερινούς θρησκευόμενους λαϊκούς και ιερωμένους  που θεωρούν ότι τα θύματα των πολέμων που αφορούν ανθρώπους με άλλες θρησκείες και πολιτισμούς είναι μεν πρόβλημα αλλά όχι τόσο μεγάλο ώστε να ξεβολευτούμε. Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη δεν τους λέει τίποτα απολύτως. Ο Θεός τους ευλογεί συγκεκριμένους μόνο ανθρώπους. Κάνει διακρίσεις. Και ο Παράδεισος έχει κλειστή την πόρτα του σε αλλόθρησκους. Έχω άλλη άποψη. Όχι γιατί μου αρέσει να ξεβολεύομαι και να βοηθάω κάθε πικραμένο. Αλλά πιστεύω πως πρέπει να ντρέπομαι γι αυτό και όχι να ντύνω την αδιαφορία μου με τον μανδύα μιας δήθεν προστασίας των ιερών και των οσίων μας.

                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ