ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ .....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ....

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ. ( ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ)

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Μιχάλης Κατσαρός

--------------------

Ο Μιχάλης Κατσαρός (1921-1998) γεννήθηκε στην Κυπαρισσία. Σε νεαρή ηλικία πήρε μέρος σε αριστερές πολιτικές οργανώσεις και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Το 1945 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έζησε για πολλά χρόνια σε δύσκολες συνθήκες, ασκώντας διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, όπως ταμίας σε εμπορικό κατάστημα, δημοσιογράφος στον παράνομο Τύπο και υπάλληλος στη ραδιοφωνία. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Θεμέλιο" (1947), "Ποιητική Τέχνη", "Τα Νέα Ελληνικά", "Αθηναϊκά Γράμματα" και "Στόχος" (1950) και το 1975 εξέδωσε το περιοδικό "Σύστημα", όπου δημοσίευε κυρίως δικά του κείμενα.

Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1946, με τη δημοσίευση του ποιήματος "Το Μπαρμπερίνικο καράβι" στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα". Tον ίδιο χρόνο δημοσίευσε σε ελεύθερο στίχο το ποίημα "Βγενιώ" στο ίδιο περιοδικό. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεσολόγγι". Παντρεύτηκε τη ζωγράφο Κούλα Μαραγκοπούλου.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Μεσολόγγι", 1949, "Κατά Σαδδουκαίων", 1953, "Οροπέδιο", 1956, "Σύγγραμμα", 1975, "Πρόβα και ωδές", 1975, "Ενδύματα", 1977, "Αλφαβητάριο - ποιήματα Α-Ω", 1978, "Ονόματα", 1980, "3Μ+3Μ=6Μ", 1981, "4 μαζινό", 1982, "Μείον ωά", 1985, "Ο πατέρας του ποιητή", 1987, "Κορέκτ, φόβος του ποιητή", 1996, "Εννέα το επτά", 1997, τα δοκίμια "Πας-Λακίς Michelet", 1973, "Σύγχρονες μπροσούρες", 1977-78, "Αυτοκρατορική πραγματικότητα", 1995, "Το κράτος εργοδότης", 1996, και το μυθιστόρημα "Οι συλλέκται της Μονόχρα", 1980.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και μελοποιήθηκαν από τους Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο, Θ. Γκαϊφύλλια και Α. Κουνάδη. Το "Κατά Σαδδουκαίων" παρουσιάστηκε μελοποιημένο από γερμανό συνθέτη στο "Κουήν Ελίζαμπεθ Χωλ", στο Σάουθ Μπανκ του Λονδίνου (ο αγγλικός τύπος τον παρέβαλε με τους ποιητές Μπρεχτ, Χο Τσι Μινχ και Παντίλα).

Πέθανε στην Αθήνα το 1998.

Υ.Γ: Σπάνια όλοι οι  στίχοι σε ένα ποίημα είναι  τόσο δυνατοί.Σαν σφαίρες. Σφυρίζουνε στα αφτιά μας. Πληγές ανοίγουν οι οβίδες τους. Ρωγμές οι σεισμικές δονήσεις και οι τριγμοί τους. Στην σκυφτή και πολύ φρόνιμη ζωή μας, ακούγονται παρείσακτοι. Σχεδόν παρωχημένοι. Γιατί στην εποχή του ατομισμού και της αδιαφορίας, κηρύσσουν πόλεμο στον εφησυχασμό, στην επανάπαυση, στην υποταγή και στις εύκολες συμβιβασμένες λύσεις. Πυροβολούν την κακώς εννοούμενη πίστη στο μεταφυσικό που εμποδίζει τον άνθρωπο να φτιάξει μια καλύτερη ζωή στη γη. Δοξάζουν την αμφισβήτηση, την εφηβική και ζωντανή αμφιβολία για κάθε τι που ύποπτα προβάλλεται από την κάθε εξουσία ως λύση για τα αδιέξοδα των ταπεινών ανθρώπων. Όμως σήμερα  άλλοι είναι αυτοί που κάνουνε κουμάντο. Οι πεφωτισμένοι ταγοί από τηλεοράσεως. Οι μη λαϊκιστές. Οι πρωτοπόροι.Ο κόσμος προχωράει μπροστά .Βάζει στο στόχαστρο τους ποιητές σαν τον Μιχάλη Κατσαρό  και προπαντός τους στίχους. Όμως η δύναμη που ρέει από το μελάνι τους δεν έχει σχέση με το χρόνο και τις εποχές. Υπάρχει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σκεπτόμενοι και ονειροπόλοι. Άνθρωποι που ξεχωρίζουν την ουσία από το  γυαλιστερό βλακώδες περιτύλιγμα. Τέλος θα υπάρχει, όσο το σύμπαν θα φωνάζει πως ακόμα και η καταστροφή του κόσμου δεν θα ήταν αρκετή να περιγράψει τη δύναμη που έχει ένας άνθρωπος, όταν αυτή πυροδοτείται από ένα στίχο. Να αλλάξει όχι τον κόσμο, μα τον εαυτό του. Συχνά πιο δύσκολο.                                  
                                                                                        
                                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ.