ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ....

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ....

Ανήμπορη σε ένα κρεβάτι μια γυναίκα.

Ετών σαράντα τέσσερα. Τριών παιδιών

Μητέρα. Ετοιμοθάνατη. Δίπλα της ένας

Άντρας. Μοιράζεται το τέλος. Θλιβερός.

Στην πύρινη ανάσα του θανάτου τώρα

Εκτεθειμένη η γυναίκα δεν έχει χρόνο

Για χαιρετισμούς και λόγια περιττά.

Σε άλλο επίπεδο χορεύει με δυο σύννεφα.

Το Χρόνο και τον Πόνο. Βάρος μολύβι.

Την κοιτάζω. Θέλω να προσκυνήσω

Τη μορφή της. Να βρω δυο λέξεις  προσευχής.

Στερεύουνε τα λόγια. Τα χέρια μου νοερά

Την αγκαλιάζουν. Την άγνωστη γυναίκα

Του διαδρόμου. Μου είναι γνωστός ο πόνος.

Γνωστή η έρπουσα σαν φίδι αναμονή

Του τέλους. Πως τρέμει η σκέψη στην

Προοπτική που οι δυο γίνονται ένα.

Χωρίζονται για πάντα. Αυτή η γυναίκα

Δεν έχει ούτε για τέτοιες σκέψεις χρόνο.

Φαντάζομαι πως λείπει απ΄το κρεβάτι.

Καθισμένη στο σπίτι της σαν πρώτα

Παίζει με τα παιδιά της . Μαγειρεύει.

Τη νύχτα τα σκεπάζει μη κρυώσουν.
Και το σχολείο αρχίζει όπου να ΄ναι

Η μάνα, Θάνατε ,λέω με θυμό και πόνο

Η μάνα δεν έχει χρόνο  να πεθάνει….

                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

1993-2011.......30-8-1998...

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ..

Άνθρωποι θρυμματίζονται στους δρόμους. Ιδρώνουν να αποδείξουνε την ύπαρξή τους πληρώνοντας λογαριασμούς παντός είδους. Μικροί στον ερχομό της μπόρας ,κάποτε όμως και μεγάλοι. Απρόσμενα δυνατοί. Τους βλέπω καλωδιωμένους να επικοινωνούν τη μοναξιά τους κρατώντας πολύχρωμα κινητά στη γκρίζα πόλη. Απορείς πως ρέει στις φλέβες τους  αίμα ζεστό για έρωτα, εκδίκηση, δημιουργία, αγώνα μέχρις εσχάτων. Θαυμάζω το μεγαλείο της ύπαρξης σε κάθε άνθρωπο που φαίνεται ασήμαντος. Θέλω να πιστεύω στη δύναμη που κρύβεται πίσω από ατέλειες, αναπηρίες κάθε μορφής, απώλειες , σταυρούς ασήκωτους. Μόνο έτσι ησυχάζω στην θέση μου και αποδέχομαι τη δικαιοσύνη πίσω από όλα τα πράγματα στη ζωή. Μόνο έτσι συνωμοτώ με τη ζωή ενάντια στη μοίρα που αποδέχεται την νομοτέλεια της αδικίας και τον παιδαγωγικό ρόλο της ανισότητας. Τέλος μου αρέσουν οι άνθρωποι που ακροβατούν με ή χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Γιατί πιστεύω στο θεμιτό της επιλογής και στο αθέμιτο να δείχνεις υποχρεωτικά δυνατός. Οι άνθρωποι επιλέγουν. Διεκδικώ αυτό  τους το δικαίωμα. Και το προσυπογράφω. Το μόνο που δεν διαπραγματεύομαι είναι να μπορώ να κοιτάζω πίσω από αυτό που φαίνεται. Στους ανθρώπους συνήθως η αθέατη πλευρά είναι η πιο συναρπαστική……

                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΔΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΥΧΕΣ.....

ΤΑ ΔΩΡΑ

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ’ αγαπούν
μια γυναίκα μου χαμογέλασε
ένα κορίτσι μου χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μου χάρισε ένα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό

Δύο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής

               ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ  1948

Υ.Γ: Το ποίημα αυτό του Σαχτούρη μιλά βέβαια για το δύσκολο δρόμο τον οποίο πορεύεται ο ποιητής σε κάθε εποχή. Πόσο μάλλον τη φριχτή και σκοτεινή εποχή του εμφυλίου τότε που γράφεται το συγκεκριμένο ποίημα. Ωστόσο εγώ διάλεξα το ποίημα όχι για να μιλήσω για το χρέος του ποιητή να καρφώνει την καρδιά μας ,να διεισδύει δηλαδή στην ψυχή μας ταξιδεύοντάς μας στην ουσία των πραγμάτων..Διάλεξα το ποίημα για τους πρώτους στίχους του που υπονοούν ένα νέο ξεκίνημα..Φόρεσα λοιπόν κι εγώ ένα ζεστό κόκκινο αίμα ,πήρα δώρα χαμόγελα, κοχύλια σαν ευχές από φίλους αγαπημένους, ένα σφυρί πολύ χρήσιμο και πρακτικό  στη ζωή. Πήρα δάκρυα, συγκίνηση από όλους και καθόλου φόβο… Και κάτι ακόμα πολύ συγκεκριμένο.Φυλάω πολύ βαθιά στην καρδιά μου  τα υπέροχα χρόνια στο Γυμνάσιο Φαρρών..Με τις αποσκευές μου γεμάτες  μόνο καλές αναμνήσεις και συναισθήματα φεύγω..Άλλωστε αυτό το σχολείο το μοιράστηκα μαζί Του..Γι αυτό θα είναι πάντοτε ξεχωριστό. Και οπλισμένη με καλά δώρα θα κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα..Καλορίζικη λοιπόν, όπως  μου ευχήθηκε σήμερα μια αγαπημένη φίλη…

                                                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΝΤΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΦΑΡΡΩΝ.....

Μια αγάπη, μια καριέρα, μια επανάσταση. Τόσα πράγματα που αρχίζει κανείς αγνοώντας την έξοδο.

Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

Υ.Γ: Πράγματι δεν ξέρω την έξοδο αυτής της αρχής… Ελπίζω όμως στην καλή αύρα των ανθρώπων..Φεύγω από φίλους αγαπημένους, συναδέλφους εκλεκτούς ,μαθητές λαμπερούς και ανεξίτηλα χαραγμένους στην καρδιά μου…Πάντα η σκέψη μου και η  καρδιά μου θα χωρά την ανάσα τους , το γέλιο τους ,την καλοσύνη τους, το ταλέντο τους..Η ζωή προχωράει….Μια νέα αρχή μπροστά μου….Πηγαίνω σε φίλους....Μακάρι όλα να πάνε καλά…Μαρία φύγαμε λοιπόν αλλά δεν ξεχνάμε!!!

                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΛΟΦΑΚΙΑ ΜΙΚΡΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ......

Κρυφτήκατε στη γη βαθιά πριν απ΄ τον ήλιο.

Δεν κλάψατε ποτέ και δεν γελάσατε.

Γι αυτό δεν μπόρεσα να βάλω το χέρι μου

Στο λακκάκι του γέλιου σας.

Να σκουπίσω τρυφερά τα δάκρυά σας.

Να περπατήσω στις μύτες των ποδιών

Να μην ξυπνήσετε..

Αγέννητα εσείς μωρά μιας μπόρας.

Που σάρωσε τους χτύπους της καρδιάς σας.

Σας ψάχνω πάντα. Υπνοβατώ για σας .

Σας νανουρίζω. Ζω παραμύθια πλάι σας.

Εσείς ακούτε. Το γνωρίζω.

Αλλιώς δε θα ΄χε νόημα η μουσική

Που ακούγεται όταν βραδιάζει

Τότε που το φεγγάρι σας ξυπνά

Και αστέρια πλέκουνε την κούνια σας…

                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Ο ΠΟΝΟΣ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ.....

Τίποτα πιο σοφό από τον πόνο.Πιο πικρό και πιο δυσβάστακτο.Φτάνεις στα όριά σου ,δεν αντέχεις πια. Όταν τον νικήσεις, όταν ορθώσεις πάλι το κορμί ξανά ,θα σαι τρελός αν παραμείνεις ο ίδιος άνθρωπος. Αν δεν αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει ή να χάνεται το σούρουπο, το φεγγάρι στη γέμιση και στη χάση, τη βροχή που υγραίνει την πόλη ανακουφίζοντας την από την κάψα της μέρας ,ένα μωρό που γελάει δίπλα σου στο λεωφορείο , τη θάλασσα που βαρέθηκε να αλλάζει χρώματα για να την αγαπάμε, έναν άνθρωπο που δεν έχει που να πάει…Ο πόνος μοιράζεται. Αυτό και μόνο είναι η ευλογία της ζωής. Αυτό και μόνο αξίζει όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου.Το μοίρασμα. Μια λέξη που ανοίγει δρόμο να περάσει ο πόνος και να πάει στο καλό.Η ανάσα της ελπίδας πως δεν είσαι μόνος στη δίνη του. Ο πόνος είναι σοφός μόνο όταν δεις πίσω απ΄ τις ώρες που δεν περνούν.. Πίσω από τη σκοτεινιά των ημερών που κυβερνάει..Όταν ταπεινά παραδεχτείς πως δεν μπορείς να αντέξεις μόνος σου τη μανία του. Όταν ζητήσεις βοήθεια. Όταν αποδεχτείς ότι μαζί είναι καλύτερα..Ο πόνος μοιράζεται.. Μόνο τότε δεν σε σκληραίνει ,δεν σε οδηγεί στην απόγνωση που φτάνει στο μίσος για ό,τι δεν πονάει ή στην απελπισία να επιλέξεις το τέλος. Ο πόνος αγαπάει τους φίλους , την παρέα αλλά και τη μοναξιά όταν η  σκέψη  εμβαθύνει στην αποστολή του και στο νόημα των ημερών που περνούν στη σκιά του. Έζησα με έναν άνθρωπο που άντεξε τον πόνο. Τον πόνο μάλιστα που δεν περνά και σε οδηγεί στο τέλος. Τον αφόρητο πόνο που σε κάνει να θέλεις να ελευθερωθείς ακόμα κι αν είναι να διαλέξεις το πέρασμα στην άλλη διάσταση. Αυτός μοιράστηκε τον πόνο. Όπως έκανε πάντα με όλα τα πράγματα. Και έτσι σοφός έφυγε. Χωρίς να τον νικήσει ο πόνος. Να τον κάνει κακό, δύστροπο, εχθρικό με ό,τι δεν πονά… Έφυγε ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράστηκαν τον πόνο του..Τον πόνο που έγινε και δικός τους..Στο τέλος με αξιοπρέπεια ελευθερώθηκε απ΄ αυτόν. Μόνος του.......

                                       
Υ.Γ:Αυτές τις σκέψεις τις αφιερώνω στους αδελφικούς μου φίλους ,Γιώργο Σταθόπουλο και Μαρία Δαμάτογλου γιατί ξέρουν να μοιράζονται τον πόνο των ανθρώπων και να τον γλυκαίνουν...Τους ευχαριστώ.....
                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ..

Πολύ αληθινό....

Δεν υπάρχει διάστημα μεγαλύτερο από αυτό της θλίψης.
Δεν υπάρχει άλλο σύμπαν παρά αυτό που αιμορραγεί.....
                         ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ....

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟΧΩΡΙΟ….

Χώμα ατίθασο  βαρύ  για μοσχομυρισμένες λέξεις.

Τραγούδι της  βροχής κάτω απ΄ τη μαύρη πέτρα.

Διαδρομές φίλων πλάι  σε  ξεχασμένα γκρίζα σύννεφα.

Νερό στη χούφτα κρύσταλλο δίπλα στο άσπρο μέλι.

Αγνάντιο μακρινό  από ψηλά με το λαμπρό φεγγάρι.

Έλατο με πυκνή αγκαλιά και κάστανο με ανθό

Πλατάνια και νερά ψιλοκουβέντα με τα χρόνια.

Χοροί και μουσικές  τον Αύγουστο που λάμπει.

Κόκκαλα που ανθίζουνε με τη καινούργια γέννα.

Χιόνια βελούδινα σε έρημα και μόνα μονοπάτια.

Τάφοι και σήμαντρα που σιωπηλά κραυγάζουν .

Το χθες το σήμερα το αύριο παίζουνε πρέφα

Σε ίσκιο πλάτανου και το παιχνίδι δεν τελειώνει…..

                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ......

Οδηγούμε για την Αθήνα. Εσύ και εγώ…. Πανευτυχείς για αυτή τη μικρή απόδραση…Κοιτάζεις   γύρω το πλατύ  δρόμο που μας οδηγεί στον παράδεισο των φοιτητικών μας χρόνων και χαμογελάς γλυκά. Με επαινείς για την οδήγησή μου. Εσύ προτιμάς τη θέση του συνοδηγού. Γελάμε. Στην πόλη μέσα φαίνεται ο καλός οδηγός...Μου λες σοβαρά για να τονίσεις την υπεροχή σου καθώς εσύ οδηγείς πάντα μέσα στην πόλη. Λατρεύω αυτό το ύφος σου. Με κάνει να γελάω. Σε κοιτάζω τρυφερά. Μου ανταποδίδεις το βλέμμα ..Περνάμε τον Ισθμό της Κορίνθου. Ώρα για το συναγερμό! Γεμάτος ανυπομονησία βγάζεις το κινητό …Αρχίζεις να τηλεφωνείς στους φίλους σου από το πανεπιστήμιο. Τους πιο πολλούς τους ήξερα κι εγώ από τα παλιά ωραία χρόνια..Κανονίζεις να βρεθούμε όλοι μαζί  για έναν ωραίο συντροφικό καφέ. Στο Καρτ ιέ Λατέν, στο Αθηναϊκό δίπλα από τη Νομική, στη Διάνα ….Κλείνεις το τηλέφωνο.. Θα ρθούνε όλοι; Με ρωτάς . Θα ρθουν . Σου απαντώ. Πάντα έρχονται . Με κοιτάζεις με τρυφερότητα. Όλα τα ξέρεις εσύ. Μου λες και τα μάτια σου λάμπουν. Φτάνουμε στην Αθήνα. Ασκληπιού και Φαναριωτών. Το φιλόξενο στέκι μας. Στον αδελφό μου. Αφήνουμε τα πράγματα και κατηφορίζουμε την Ασκληπιού. Σχεδόν χορεύεις στο δρόμο. Φτάνουμε στο ορισμένο μέρος.. Ένας-ένας έρχονται..Περισσεύουν τα χαμόγελα, η χαρά της αντάμωσης, το πέταγμα του νου στα παλιά αλλά και στα καινούργια με την ίδια δύναμη ,το ίδιο πάθος. Τα πολιτικά , το ποδόσφαιρο , η ζωή , οι έρωτες στο επίκεντρο. Πότε με τη σοβαρή και πότε με την αστεία ματιά..Τα ίδια αστεία λέγονται με έναν σχεδόν τελετουργικό τρόπο. Κανείς όμως δεν διαμαρτύρεται. Όλοι τα ακούν με την σοβαρότητα που αρμόζει σε φίλους που έχουν πια ένα βαθύ ψυχικό σύνδεσμο. Σύνδεσμο που δεν βασίζεται τόσο στη συχνότητα της επαφής όσο στη μυστική  και μαγική επικοινωνία μέσω λες… αιμοσφαιρίων ερυθρών και λευκών που κάνουν τα νιάτα να μη γερνούν για να μην ξεχάσουν τα τρυφερά χρόνια..Ακούω συχνά τις ίδιες κουβέντες..Πάντοτε με διακριτικότητα , με ευγένεια, με τρυφερότητα.. Σε παρατηρώ ανάμεσά τους. Μοιάζεις βασιλιάς . Παίρνεις δύναμη για να παλέψεις τα πάντα. Και δεν είναι λίγα..Ποτέ δεν κουράστηκα από αυτές τις συναντήσεις. Ήταν πάντα τόσο φωτεινές , τόσο όμορφες… Άλλωστε κουράζεται κανείς να βλέπει την ανατολή του ήλιου; Ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα ; Τη θάλασσα που παιχνιδίζει με τους γλάρους; Αυτοί ήταν οι φίλοι μας της Αθήνας. Η παρέα της καρδιάς και της αγάπης… Μετά από κάθε συνάντηση η πάντοτε κρατημένη υπόσχεση..Θα ξανασυναντηθούμε.Κι  όμως..Η παρέα πληγώθηκε από την πρώτη μεγάλη απώλεια..Του πιο έξυπνου και αστείου φίλου σου. Του συνονόματου σου Βασίλη. Τον ακολούθησες Εσύ, ο ονειροπόλος της παρέας …Και τώρα ο Νίκος….ο γελαστός,τρυφερός Παναθηναϊκός. Κι όμως. Η παρέα για μένα είναι συμπαγής …Το προσκλητήριο παντοτινό…Απαντημένο ..Η υπόσχεση κρατημένη…όλοι  πάντοτε εκεί …Στης καρδιάς μου την πιο ζεστή γωνιά…προστατευμένοι  από το χρόνο που περνά….πάντα  νέοι… Καλό ταξίδι Νικολάκη……

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Στην παρέα αυτή αφιερώνω αυτό το τραγούδι. Όχι μόνο σ΄αυτούς που έφυγαν αλλά και στους άλλους που τους θεωρώ αδέλφια μου…Δεν το επέλεξα φυσικά για την ερωτική του διάσταση αλλά για την υπόσχεση που δίνεται μέσα από αυτό ότι….. ακόμα κι αν φύγουν για το γύρω του κόσμου θα  είμαστε πάντα μαζί….

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ.( 1902-1930)ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ....

Ο ΤΡΕΛΛΟΣ

Ἕνας τρελλὸς καθότανε στὴν εἴσοδο
τὴ νύχτα ἀπόψε καὶ μιλοῦσε,
μιλοῦσε βιαστικὰ κι᾿ ὅταν ἀπόσταινε
κάποτε, σκεφτικὰ χαμογελοῦσε.

Μιλοῦσε γιὰ τὴ γνώση, τὴν ὀνόμαζε
τὴν πρώτη ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων.
«Μὰ θὰ μιλήσω ἀπόψε κι᾿ ἂς μὲ δέσουνε,
ξέρω τὰ μυστικὰ τῶν ἅγιων τόπων!

»Ξέρω ὅλο μυστικὰ καὶ γύρω μου ἄφοβα
θὰ τὰ βροντοφωνήσω πάλι.
Α, ἤμουν τρελλὸς τόσον καιρὸ ποὺ σώπαινα
κι᾿ αὐτὰ μοὔχουν βαρύνει τὸ κεφάλι.

»Φίλε μου νἆσαι ἁπλῶς πολυλογάς
χωρὶς οὐσία, θἆσαι βάρος.
Φρόντιζε νἆσαι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος
καὶ μόνος σου νὰ παίρνῃς θάρρος.

»Νἄχῃς καρδιὰ κι᾿ ὅλο νὰ εὐφραίνεται
μ᾿ αἴσθημα καὶ φιλοτιμία,
εἶνε... νὰ καρτερᾶς τὸ θάνατο
καὶ νἄρθη μία λιποθυμία!!!

»Εἶδες ὁ φουκαρὰς ὁ τζίτζικας
ψόφησε ἐχτὲς ἀπὸ εἰλικρίνεια.
Τὰ λέγε ἀληθινὰ κ᾿ ἐπίμονα
καὶ μεῖς τὰ παίρναμε γιὰ γκρίνια.

»Στὸ τέλος ἔσκασε ἀπὸ εὐγένεια
κ᾿ ἐπίσημα κυλίστηκε στὸ χῶμα...
Α φαῦλοι, δὲ θὰ μοῦ τὸ κλείσετε
ποτὲ τ᾿ ἀχρεῖο μου τὸ στόμα!»

Καὶ τἄλεγε τόσο ἤρεμα
τόσο γλυκὰ ἡ ματιά του ἐφωτοβόλει,
γελοῦσε ξαφνικὰ κ᾿ ἔτσι χαρούμενα
σὰ νἄταν ἡ καρδιά του περιβόλι!

 ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ….

 Υ.Γ.         Η  Μαρία Πολυδούρη δεν ήταν μόνο μια ευαίσθητη ποιήτρια της γενιάς του 1920. Ήταν μια εκρηκτική προσωπικότητα γεμάτη πάθος και  αγάπη για τη ζωή και για την τέχνη. Διεκδίκησε τον έρωτα στην πληρότητά του και δεν αρκέστηκε σε πράγματα μισά. Πάλεψε για μια ζωή γεμάτη . Μια ζωή να τα  περιέχει όλα. Δουλειά ,σπουδές, έρωτα. Ιδιαίτερα ταλαντούχα δοκίμασε κι άλλες μορφές τέχνης. Την υποκριτική και την ραπτική. Την πρόλαβε η αρρώστια της εποχής. Η φυματίωση. Αυτοκαταστροφική και η ίδια μετά την απογοήτευση που γεύτηκε από τον  έρωτα  προκάλεσε εν μέρει το τέλος . Έφυγε στα 28 της χρόνια αφού είχε αποχαιρετήσει  ό,τι την έδενε με τη ζωή.  

                Το ποίημα που διάλεξα δεν είναι από τα συνηθισμένα της. Δεν μιλάει για τον έρωτα που σιγοκαίει και κάνει την καρδιά να λιώνει. Ούτε για τη μοναξιά του ανθρώπου που νιώθει μισός και ανικανοποίητος. Μιλάει για τον τρελό που κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά. Αυτόν που οι γνωστικοί..περιφρονούν και τον κοιτούν με φόβο αλλά και με απέχθεια. Εύκολα τον βάζουν στο περιθώριο και τον ξεχνούν. Τον δένουν ,τον κακομεταχειρίζονται. Νιώθουν ανώτεροι και έτσι ανέχονται ευκολότερα την ανεπάρκειά τους. Αυτόν λοιπόν τον τρελό η Μαρία Πολυδούρη αντιμετωπίζει με ευαισθησία και αγάπη. Του δίνει αξία και  στέκεται με σεβασμό στην δική του λογική. Αυτή που ξέρει τα μυστικά των άγιων τόπων ,που βροντοφωνάζει αυτά για τα οποία οι γνωστικοί σιωπούν, που γελάει σαν να ΄ταν η καρδιά του περιβόλι. Εγώ θα πω με αφορμή αυτό το ποίημα πως εύκολα περιθωριοποιούμε τους ανθρώπους. Τους απορρίπτουμε ,τους πληγώνουμε. Συνωμοτικά τους αποφεύγουμε .Συχνά έχουμε καλές δικαιολογίες. Τόσο καλές που δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον πόνο που μπορεί να προκαλούμε. Όταν το κάνουμε νιώθουμε δυνατοί. Μόνο που η δύναμη ,όταν υπάρχει ,καλό είναι να μη στηρίζεται στων άλλων την αδυναμία….                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ!!!

ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.......

Οι δρόμοι διασταυρώνονται με τη σιωπή. Κυματιστή σιωπή που κάνει τα δέντρα να τριζοβολούν και τα πουλιά να μιλούν σαν άνθρωποι. Περπατά παράλληλα με τα σύννεφα που προμηνύουν μπόρες . Αλύτρωτα σύννεφα. Νικημένα κάποιες φορές από τον ήλιο. Τριγύρω χορεύουνε τα χρόνια. Ένα – ένα περνούν και κάθονται στις πέτρες. Στέκουν απολιθωμένα σύμβολα και κλέβουν τις στιγμές. Τα δέντρα σιωπούν. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα του χρόνου. Την αγνοούν και συνεχίζουν τον αιώνιο κύκλο τους. Ανθίζουν και πεθαίνουν σαν άνθρωποι. Γεννιούνται από την αρχή…. Συνεχίζει να περπατά. Το χώμα δροσερό μυρίζει κάτι που δεν ξανάρχεται. Κάπου - κάπου  ακούγονται σειρήνες. Κόκκινες πατημασιές αναδεικνύουν την έτσι κι αλλιώς ξεχασμένη ομορφιά. Από μακριά το πρώτο φως στέλνει δειλό χαιρετισμό στο αχνό φεγγάρι που ανατέλλει. Επιστρέφει. Μόλις που προλαβαίνει την μπόρα. Το φεγγάρι ανατέλλει μισό. Για φαντάσου…και  το φεγγάρι μισό…..

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ 

ΩΡΑΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ...ΑΛΗΘΙΝΟΙ...ΓΙΑ ΝΑ ΝΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ....

ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΧΛΙΑΡΑ ΛΟΓΙΑ...

Νομίζουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας.Μερικά χλιαρά λόγια και έξω από την πόρτα. Ο θεός είναι μεγάλος…Θα βοηθήσει..Θα τα ξαναπούμε..πάρε με τηλέφωνο …..Κάποιες φορές μάλιστα νομίζουμε πως θα πρεπε να μας χρωστάνε χάρη για τη τόση καλοσύνη μας. Η πραγματικότητα είναι όμως πως δεν διαθέτουμε χρόνο για τον άλλο. Τον φίλο μας ,τον αδελφό μας. Γίναμε πολυάσχολοι. Φιλοσοφήσαμε τα πράγματα κατά πως μας συμφέρει. Τελικά ναι. Μας ενδιαφέρει η επιφάνεια. Η  Τέχνη . Κι αυτή την αφήσαμε σε μωροφιλόδοξους. Ξεχάσαμε πως είναι να ξεκινήσουμε και να πάμε να βρούμε τον άλλο που πάσχει. Που πονάει. Που θέλει παρέα. Που διστάζει να μας ανοίξει την καρδιά του. Το χουμε εύκολο να κρίνουμε προθέσεις.Να αποδώσουμε ευθύνες. Να μιλήσουμε χλιαρά και δασκαλίστικα για θερμά πράγματα.Σαν  κακής ποιότητας δασκάλες του κατηχητικού. Και το χειρότερο. Πιστεύουμε πως επιτελούμε έργο θεάρεστο. Στο τέλος κανείς δεν μας έχει ανάγκη…

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.......

Καθώς νυχτώνει μαθαίνεις να θυμάσαι.

Αυτά που φτερουγίζουν κρύβει ο ήλιος.

Θυμάσαι λέξεις , νεύματα, κινήσεις ,τη σιωπή.

Τη σιωπή που διώχνουνε οι θόρυβοι της μέρας.

Όμως τη νύχτα παίρνουνε τα χρώματα φωνή.

Στοιβάζονται με άνεση στη πρώτη -πρώτη δύση.

Καθυστερούν να φτάσουν  οι κραυγές τους.

Ψίθυροι γίνονται και λένε την αλήθεια πάντα.

Τη νύχτα ισορροπούν οι άνθρωποι και οι λέξεις.

Τους βλέπεις. Δεν κάνεις λάθος  να τους αγαπάς.

Γιατί σου μοιάζουν. Αδύναμοι να κρύψουν το κενό

Που προσποιούνται μες τα φώτα πως δεν βλέπουν .

                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Τίποτα δε φεύγει αν δε θέλεις να φύγει...........

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΛΙΤΣΑ ΧΟΥΣΑΚΟΥ.....

Τη θυμάμαι πάντοτε με ένα χαμόγελο. Λεπτή, ευγενική, αισιόδοξη. Αγωνίστρια όσο λίγοι. Πάντα παρούσα στους κοινωνικούς αγώνες υπηρετώντας με πάθος το δημόσιο σχολείο ,καθηγήτρια εκλεκτή, διδάσκοντας με αγάπη και ευαισθησία τους μαθητές της που την υπεραγαπούσαν. Πάντα δίπλα στον αγαπημένο της σύζυγο ,Γιάννη Κωστόπουλο, επίσης εκλεκτό φίλο και συνάδελφο. Μαζί από τα φοιτητικά τους χρόνια. Δεμένοι όσο λίγοι. Δημιουργοί μιας υπέροχης οικογένειας με δυο εξαιρετικά παιδιά. Τους συνάντησα όταν ξεκινούσαμε πριν αρκετά χρόνια το ωραίο ταξίδι του εκπαιδευτικού. Μοιραστήκαμε όνειρα, σκέψεις ,συναισθήματα… Τους αγάπησα και τους θεωρούσα φίλους μου. Και τώρα η Λίτσα έφυγε τόσο απροσδόκητα και άδικα..Αφήνοντας πίσω της τεράστιο κενό και θλίψη...Συγκλονισμένη από την τόσο αναπάντεχη και θλιβερή είδηση του θανάτου της θέλω να συλλυπηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου τους αγαπημένους της και ιδιαίτερα τα αγαπημένα της παιδιά..Ξέρω ότι η ευλογημένη της αύρα θα τα παραστέκει. Προσεύχομαι και ελπίζω με τη βοήθεια του θεού να μείνει κοντά τους και κοντά μας ο αγαπημένος τους πατέρας ,ο Γιάννης, ξεπερνώντας την περιπέτεια την οποία αντιμετωπίζει...Να παρηγορηθεί και να ζήσει υγιής δίπλα στους αγαπημένους του… Καλό ταξίδι Λίτσα……

                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Αφιερωμένο στα παιδιά της Γάζας...Ντρέπομαι για τη σφαγή και τη σιωπή μας...

Παιδιά που γεννηθήκατε στην καταιγίδα.

Στο  σταυροδρόμι των ανέμων.

Χωρίς ψωμί . Με φυλαχτό τις σφαίρες.

Άγρια μάτια……

Παιδιά μικρά σε κατακόκκινα ποτάμια.

Από αίμα που τρέχει στα παιχνίδια σας.

Χωρίς νερό. Με πανικό στο βλέμμα.

Στόμα πικρό…..

Παιδιά όλο πληγές στο σώμα. Στη ψυχή.

Στην άνυδρη  ερημική πατρίδα σας .

Χωρίς φωνή. Με τους νεκρούς σημαία.

Πικρό λυγμό…

Παιδιά   μες τη φωτιά που καίει.

Θάλασσα λάβας για να κολυμπήσετε.

Χωρίς γονείς. Με άδεια αγκαλιά.

Καρδιά κομμάτια…

Παιδιά  νεκρά σφαγιασμένα στα κρεβάτια σας

Ή σε θρανία ψιθυρίζοντας…… ειρήνη

Κι οι καθωσπρέπει δήμιοι σας δείχνουν

Με το δάχτυλο. Χωρίς ντροπή

Στις ειδήσεις των οχτώ....

                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ