ΛΟΦΑΚΙΑ ΜΙΚΡΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ......

Κρυφτήκατε στη γη βαθιά πριν απ΄ τον ήλιο.

Δεν κλάψατε ποτέ και δεν γελάσατε.

Γι αυτό δεν μπόρεσα να βάλω το χέρι μου

Στο λακκάκι του γέλιου σας.

Να σκουπίσω τρυφερά τα δάκρυά σας.

Να περπατήσω στις μύτες των ποδιών

Να μην ξυπνήσετε..

Αγέννητα εσείς μωρά μιας μπόρας.

Που σάρωσε τους χτύπους της καρδιάς σας.

Σας ψάχνω πάντα. Υπνοβατώ για σας .

Σας νανουρίζω. Ζω παραμύθια πλάι σας.

Εσείς ακούτε. Το γνωρίζω.

Αλλιώς δε θα ΄χε νόημα η μουσική

Που ακούγεται όταν βραδιάζει

Τότε που το φεγγάρι σας ξυπνά

Και αστέρια πλέκουνε την κούνια σας…

                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ