Άνθρωποι θρυμματίζονται
στους δρόμους. Ιδρώνουν να αποδείξουνε την ύπαρξή τους πληρώνοντας λογαριασμούς
παντός είδους. Μικροί στον ερχομό της μπόρας ,κάποτε όμως και μεγάλοι.
Απρόσμενα δυνατοί. Τους βλέπω καλωδιωμένους να επικοινωνούν τη μοναξιά τους κρατώντας
πολύχρωμα κινητά στη γκρίζα πόλη. Απορείς πως ρέει στις φλέβες τους αίμα ζεστό για έρωτα, εκδίκηση, δημιουργία,
αγώνα μέχρις εσχάτων. Θαυμάζω το μεγαλείο της ύπαρξης σε κάθε άνθρωπο που φαίνεται
ασήμαντος. Θέλω να πιστεύω στη δύναμη που κρύβεται πίσω από ατέλειες, αναπηρίες
κάθε μορφής, απώλειες , σταυρούς ασήκωτους. Μόνο έτσι ησυχάζω στην θέση μου και
αποδέχομαι τη δικαιοσύνη πίσω από όλα τα πράγματα στη ζωή. Μόνο έτσι συνωμοτώ
με τη ζωή ενάντια στη μοίρα που αποδέχεται την νομοτέλεια της αδικίας και τον
παιδαγωγικό ρόλο της ανισότητας. Τέλος μου αρέσουν οι άνθρωποι που ακροβατούν
με ή χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Γιατί πιστεύω στο θεμιτό της επιλογής και στο
αθέμιτο να δείχνεις υποχρεωτικά δυνατός. Οι άνθρωποι επιλέγουν. Διεκδικώ
αυτό τους το δικαίωμα. Και το
προσυπογράφω. Το μόνο που δεν διαπραγματεύομαι είναι να μπορώ να κοιτάζω πίσω
από αυτό που φαίνεται. Στους ανθρώπους συνήθως η αθέατη πλευρά είναι η πιο
συναρπαστική……
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου