ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ.( 1902-1930)ΗΞΕΡΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ....

Ο ΤΡΕΛΛΟΣ

Ἕνας τρελλὸς καθότανε στὴν εἴσοδο
τὴ νύχτα ἀπόψε καὶ μιλοῦσε,
μιλοῦσε βιαστικὰ κι᾿ ὅταν ἀπόσταινε
κάποτε, σκεφτικὰ χαμογελοῦσε.

Μιλοῦσε γιὰ τὴ γνώση, τὴν ὀνόμαζε
τὴν πρώτη ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων.
«Μὰ θὰ μιλήσω ἀπόψε κι᾿ ἂς μὲ δέσουνε,
ξέρω τὰ μυστικὰ τῶν ἅγιων τόπων!

»Ξέρω ὅλο μυστικὰ καὶ γύρω μου ἄφοβα
θὰ τὰ βροντοφωνήσω πάλι.
Α, ἤμουν τρελλὸς τόσον καιρὸ ποὺ σώπαινα
κι᾿ αὐτὰ μοὔχουν βαρύνει τὸ κεφάλι.

»Φίλε μου νἆσαι ἁπλῶς πολυλογάς
χωρὶς οὐσία, θἆσαι βάρος.
Φρόντιζε νἆσαι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος
καὶ μόνος σου νὰ παίρνῃς θάρρος.

»Νἄχῃς καρδιὰ κι᾿ ὅλο νὰ εὐφραίνεται
μ᾿ αἴσθημα καὶ φιλοτιμία,
εἶνε... νὰ καρτερᾶς τὸ θάνατο
καὶ νἄρθη μία λιποθυμία!!!

»Εἶδες ὁ φουκαρὰς ὁ τζίτζικας
ψόφησε ἐχτὲς ἀπὸ εἰλικρίνεια.
Τὰ λέγε ἀληθινὰ κ᾿ ἐπίμονα
καὶ μεῖς τὰ παίρναμε γιὰ γκρίνια.

»Στὸ τέλος ἔσκασε ἀπὸ εὐγένεια
κ᾿ ἐπίσημα κυλίστηκε στὸ χῶμα...
Α φαῦλοι, δὲ θὰ μοῦ τὸ κλείσετε
ποτὲ τ᾿ ἀχρεῖο μου τὸ στόμα!»

Καὶ τἄλεγε τόσο ἤρεμα
τόσο γλυκὰ ἡ ματιά του ἐφωτοβόλει,
γελοῦσε ξαφνικὰ κ᾿ ἔτσι χαρούμενα
σὰ νἄταν ἡ καρδιά του περιβόλι!

 ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ….

 Υ.Γ.         Η  Μαρία Πολυδούρη δεν ήταν μόνο μια ευαίσθητη ποιήτρια της γενιάς του 1920. Ήταν μια εκρηκτική προσωπικότητα γεμάτη πάθος και  αγάπη για τη ζωή και για την τέχνη. Διεκδίκησε τον έρωτα στην πληρότητά του και δεν αρκέστηκε σε πράγματα μισά. Πάλεψε για μια ζωή γεμάτη . Μια ζωή να τα  περιέχει όλα. Δουλειά ,σπουδές, έρωτα. Ιδιαίτερα ταλαντούχα δοκίμασε κι άλλες μορφές τέχνης. Την υποκριτική και την ραπτική. Την πρόλαβε η αρρώστια της εποχής. Η φυματίωση. Αυτοκαταστροφική και η ίδια μετά την απογοήτευση που γεύτηκε από τον  έρωτα  προκάλεσε εν μέρει το τέλος . Έφυγε στα 28 της χρόνια αφού είχε αποχαιρετήσει  ό,τι την έδενε με τη ζωή.  

                Το ποίημα που διάλεξα δεν είναι από τα συνηθισμένα της. Δεν μιλάει για τον έρωτα που σιγοκαίει και κάνει την καρδιά να λιώνει. Ούτε για τη μοναξιά του ανθρώπου που νιώθει μισός και ανικανοποίητος. Μιλάει για τον τρελό που κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά. Αυτόν που οι γνωστικοί..περιφρονούν και τον κοιτούν με φόβο αλλά και με απέχθεια. Εύκολα τον βάζουν στο περιθώριο και τον ξεχνούν. Τον δένουν ,τον κακομεταχειρίζονται. Νιώθουν ανώτεροι και έτσι ανέχονται ευκολότερα την ανεπάρκειά τους. Αυτόν λοιπόν τον τρελό η Μαρία Πολυδούρη αντιμετωπίζει με ευαισθησία και αγάπη. Του δίνει αξία και  στέκεται με σεβασμό στην δική του λογική. Αυτή που ξέρει τα μυστικά των άγιων τόπων ,που βροντοφωνάζει αυτά για τα οποία οι γνωστικοί σιωπούν, που γελάει σαν να ΄ταν η καρδιά του περιβόλι. Εγώ θα πω με αφορμή αυτό το ποίημα πως εύκολα περιθωριοποιούμε τους ανθρώπους. Τους απορρίπτουμε ,τους πληγώνουμε. Συνωμοτικά τους αποφεύγουμε .Συχνά έχουμε καλές δικαιολογίες. Τόσο καλές που δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον πόνο που μπορεί να προκαλούμε. Όταν το κάνουμε νιώθουμε δυνατοί. Μόνο που η δύναμη ,όταν υπάρχει ,καλό είναι να μη στηρίζεται στων άλλων την αδυναμία….                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.