ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ....

Ανήμπορη σε ένα κρεβάτι μια γυναίκα.

Ετών σαράντα τέσσερα. Τριών παιδιών

Μητέρα. Ετοιμοθάνατη. Δίπλα της ένας

Άντρας. Μοιράζεται το τέλος. Θλιβερός.

Στην πύρινη ανάσα του θανάτου τώρα

Εκτεθειμένη η γυναίκα δεν έχει χρόνο

Για χαιρετισμούς και λόγια περιττά.

Σε άλλο επίπεδο χορεύει με δυο σύννεφα.

Το Χρόνο και τον Πόνο. Βάρος μολύβι.

Την κοιτάζω. Θέλω να προσκυνήσω

Τη μορφή της. Να βρω δυο λέξεις  προσευχής.

Στερεύουνε τα λόγια. Τα χέρια μου νοερά

Την αγκαλιάζουν. Την άγνωστη γυναίκα

Του διαδρόμου. Μου είναι γνωστός ο πόνος.

Γνωστή η έρπουσα σαν φίδι αναμονή

Του τέλους. Πως τρέμει η σκέψη στην

Προοπτική που οι δυο γίνονται ένα.

Χωρίζονται για πάντα. Αυτή η γυναίκα

Δεν έχει ούτε για τέτοιες σκέψεις χρόνο.

Φαντάζομαι πως λείπει απ΄το κρεβάτι.

Καθισμένη στο σπίτι της σαν πρώτα

Παίζει με τα παιδιά της . Μαγειρεύει.

Τη νύχτα τα σκεπάζει μη κρυώσουν.
Και το σχολείο αρχίζει όπου να ΄ναι

Η μάνα, Θάνατε ,λέω με θυμό και πόνο

Η μάνα δεν έχει χρόνο  να πεθάνει….

                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ