Πιο φιλική είναι η σκιά.....

Η άλλη διαδρομή είναι στον ήλιο.

Η άλλη οπτική γωνία. Το άλλο σκηνικό.

Μα μεγαλώνουμε και μας αρέσουνε

Οι σκιές. Μας κούρασαν οι αλήθειες.

Καθώς οι αντοχές μας λιγοστεύουν

Κατανοούμε πια την αχίλλειο πτέρνα

Των επιθυμιών .Και των ονείρων μας.

Με επιείκεια φροντίζουμε τις ατέλειες

Και τις κάθε λογής αδυναμίες.

Τα δεκανίκια που άλλοτε χλευάζαμε

Τώρα τα επιδιορθώνουμε με αγάπη.

Είναι δικά μας θα μου πεις. Οι φίλοι μας.

Όσοι  απομείναν εννοείται.

Και κείνα τα μπλε κάδρα που πετάξαμε

Στιγμές στιγμές τα αποζητούμε.

Ή  ό,τι άλλο τελοσπάντων.Παλιό.

Λησμονημένο. Ξανάρχεται στο φως.

Να το αγαπήσουμε και πάλι.

Η άλλη διαδρομή είναι στον ήλιο.

Όμως πιο φιλική είναι η σκιά.

                          Μαρία Φούκα

.

Όσα κοστίζουν μια δραχμή ,γι άλλους κοστίζουν μια ζωή, δεν είναι κρίμα!!!!

ΔΕΝ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ......

Πρόθυμοι οι κάθε λογής αγύρτες να μας εξουθενώσουν.

Να φτάσουνε  στα άδυτα  της πιο πικρής μας ήττας…

Πρόθυμοι οι κάθε λογής υποκριτές να μας χρεώσουν μικροπρέπειες

να αποδυναμώσουνε τη δύναμή μας,  να μας αφήσουν έκθετους

στις ορέξεις των εχθρών μας, στην χλεύη των ..φίλων  μας.

Πρόθυμοι οι κάθε λογής  υποταγμένοι  να μας καθυποτάξουν

Να μας εμπαίξουνε με χίλιους τρόπους. Πρόθυμοι. Μικροί.

Δεν τους φοβάμαι…Δεν τους τρέμω. Αυτοί να μας φοβούνται πρέπει.
                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Αφιερωμένο στο γιο μου που χθες με μια αγκαλιά, μου πήρε τη λύπη.....

Τίποτα πιο ωραίο από ένα βλέμμα, ταξίδι , καταφύγιο.

Καταφύγιο βλέμμα. Βλέμμα ταξίδι. Γαλάζιο και χρυσό.

Βαμβάκι στου ξυραφιού την κόψη. Χαρταετός που παίρνει ύψος.

Λόγος που διατηρεί την έκφραση ,που λάμπει ,που αγγίζει.

Τίποτα πιο ωραίο από την απάντηση που το παρόν δηλώνει.

 Απ΄ το εξαίσιο πέταγμα όταν  σε καλοδέχονται με καλημέρα.

Τίποτα πιο μεγάλο από το μοίρασμα μιας άνοιξης. Ενός χειμώνα.

Μιας νίκης και μιας ήττας. Μιας απόγνωσης και μιας αγάπης.

Από το λίκνισμα ενός χορού συντροφικού με μουσική.

Από βιολιά που παίζουν φίλοι που δεν ξεχνούν να σε θυμούνται.

Τίποτα πιο υπέροχο από ένα καφέ και ένα τσιγάρο που έχεις κόψει.

Από τη θάλασσα που σου θυμίζει το βυθό των θησαυρών σου.

Την επανάληψη στιγμών και πόθων και κυμάτων και αμμουδιών.

Τίποτα πιο θαυμάσιο απ΄τον ήλιο σε ένα γραφείο, μια φυλακή.

Πριν την απόδραση. Πριν  τη συγγνώμη .Ένα βήμα πριν την αρχή.

Μα τίποτα δεν συγκρίνεται , δεν είναι καλύτερο και δεν υπάρχει

Απ΄το παιδί σου που αμήχανα σε πλησιάζει και σ΄αγαπώ σου λέει.

Και προπαντός να μη φοβάσαι .Να μην κλαις. Είναι όλα ωραία…

                                                               Μαρία Φούκα.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ......

Βαρέθηκα τις πληγωμένες λέξεις. Δείχνουν αδυναμία , πτώση, ήττα.

Κρατούν κλειδιά μες σε συρτάρια εκτεθειμένα σε μάτια αδιάκριτα.

Αποκαλύπτουν ενοχές που σου φορτώνουνε οι πιο γελοίοι της πλάσης.

Διακινδυνεύοντας  σωρούς  δακρύων στοχεύουν στην εκτόνωση

που  πάντα μασκαρεύεται ,υποκρίνεται και προσποιείται κάτι.

Βαρέθηκα τις πληγωμένες λέξεις. Ποτέ δεν φέρνουν αποτέλεσμα.

Ιδρώνουν , κραυγάζουν και εκτοξεύονται σε μη ακουόντων  ώτα.

Υποστηρίζοντας μαχητικά  τη θλίψη , εκτροχιάζονται  και πέφτουν.

Ανοίγουν θέματα κλειστά και συμμαχούν με φίλους ψεύτικους.

Που δεν υπήρξαν και που δεν υπάρχουν. Τίποτα δεν υπόσχονται.

Φυλλορροούν έτσι ακριβώς όπως τα φυλλοβόλα δέντρα τον χειμώνα.

Και ξενιτεύονται σαν τα πουλιά που ψάχνουν για φωλιές χαμένες.

Βαρέθηκα τις πληγωμένες λέξεις. Δίνουν στους άλλους δύναμη.

Που δεν την είχαν και που δεν την έχουν. Μορφάζουν απ΄τον πόνο.

Γυαλιά σπασμένα κείτονται που τα πατάς εσύ ο ίδιος και χορεύεις .

Στων άλλων τον ρυθμό. Γι αυτό σιχάθηκα τις πληγωμένες λέξεις.

                                                                   Μαρία Φούκα.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ....

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν τους κάνεις φίλους.

Και την ψυχή σου να τους δώσεις σου τη δίνουν πίσω.

Δεν σε εμπιστεύονται. Εσύ γιατί εμπιστοσύνη δείχνεις;

Κάποτε   σου χαμογελούν .Μην παρασύρεσαι.

Δεν είναι για πολύ.  Το παγωμένο βλέμμα τους θα στείλουν

για να ανατρέψει τη καλή σου διάθεση, σαν φίδια.

Άδικα χάνεις τον καιρό μαζί τους. Απλά σε ανέχονται.

Ούτε κι αυτοί δεν ξέρουνε γιατί. Ή μήπως ξέρουν;

Ξέρουν ότι αυτό που κάνουν δεν θα κάνεις.

Την προδοσία εννοώ που αυτοί έχουν στο αίμα τους.

Αναγνωρίζουνε σε σένα αυτό που θα θελαν να είναι.

Και όταν εσένα πολεμούν ,τα μούτρα τους σε σένα βλέπουν.

Και εκδικούνται τις καλές προθέσεις με ένα βλέμμα.

Πολλή φιλοσοφία θα μου πείτε. Μεγάλη εμβάθυνση στο θέμα.

Ή όπως έλεγε η γιαγιά μου. Με τα άντερά τους τρώγονται.

ΠΑΝΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ....

Στο βουερό του κόσμου πέλαγος διασταυρωνόμαστε.

Αφήνουμε τη νύχτα μας με εμπιστοσύνη στης μέρας  το παιχνίδι.

Τα κύτταρά μας όμως τρέφονται με φόβο ,φθόνο ,ηδονή και μνήμη.

Χωρίς τύχη οι εκπλήξεις μας παλεύουν με τις πιθανότητες

τα ίδια λόγια , τα ίδια πράγματα, ζωή να γίνουν.

Ελέγχουμε την άβυσσο του χρόνου σε ώρες και στιγμές.

Αλλάζουμε την πανοπλία μας ανάλογα με τον σκοπό

της καθημερινής μας  μάχης για ό,τι μας γυαλίζει.

 Δάκρυα κρυφά  θυμίζουν πεθαμένους φίλους .

Ήχοι τυμπάνων μας ξυπνούν να μην ραγίσει η θλίψη

που έτσι κι αλλιώς βασιλικά παντού στρογγυλοκάθεται.

Τα πορφυρά της ρούχα, κλόουν απλήρωτος σε τσίρκο.

Η αντοχή μας σε σίγουρα  θαλασσοδέρνεται ναυάγια.

Τα αναφιλητά μας σε αυτιά κωφών κροτούν  και νυσταγμένων.

Τα πένθη μας , αδιάβαστα βιβλία στοιβάζονται  σκισμένα.

Οι ενοχές μας νέα λάθη  προοικονομούν και  νέα εγκλήματα.

Είναι γι αυτό που δεν αγγίζουμε τον πόνο στο βάθος του κενού.

Είναι γι αυτό που τον ξορκίζουμε με νόημα και προχωράμε.

Χορεύοντας ένα τρελό χορό με ξυλοπόδαρα για να μας βλέπουν.

Αυτούς που μας λυπούνται να διδάξουμε τη τέλεια λύπη.

Με  βλέμματα ,με νύξεις , με γκριμάτσες, με λέξεις πάνω απ΄ όλα.

Μα  οι  λέξεις μας σαν μουσικές χωρίς ρυθμό, σε αόρατα ωδεία.

Οι λέξεις μας σαν δράματα που αρνούνται να τα παίξουν.
Σαν δόρατα που ρίχνονται σε ασπίδες πεταμένες κάτω.

Οι λέξεις μας, οι ενοχές , οι τρόποι , τα αναφιλητά μας

Όλα στην αναζήτηση βημάτων και  σκοπών σε υπαίθριο πανηγύρι

που χάνουνε τα βήματα ,που σπάνε τα ποτήρια σε λυγμό.

Είναι  ο λυγμός μου όταν  τρέχω να κρυφτώ στο σπίτι .

                      Μαρία Φούκα

ΓΡΟΘΙΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ......

Στο σταυροδρόμι  δυο αγίων

Ανδρέου και Νικολάου

μια γυναίκα πεσμένη κάτω.

Μπροστά της  λίγα κέρματα

σε χάρτινο κουτί.

Μάτια δεν βλέπω. Θόρυβος.

Και η ζωή,

στο ύψος των περιστάσεων

δε στέκεται.

Στον Κηφισό ,

το μυθικό ποτάμι,

σταθμός λεωφορείων.

Βαλίτσες πάνε κι έρχονται

σε κουρασμένα χέρια.

Κόρνες, βρώμικο φαγητό.

Κι ένα κορίτσι γερασμένο

αναζητά βοήθεια

να πεθάνει.

Ακτή Δυμαίων.

Καίει ο ήλιος τα καράβια.

Ζέστη.

Ανθρώπινες σκιές σαλεύουν.

Μα η είσοδος απαγορεύεται

στις λαθραίες ελπίδες

στο λιμάνι

των μεγάλων ταξιδιών

και συγκινήσεων.                    Μαρία Φούκα

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!

Θερμά συγχαρητήρια στους μαθητές της θεατρικής ομάδας του 2ου Γυμνασίου Πατρών καθώς και στις  υπεύθυνες καθηγήτριες και καλές φίλες Οικονόμου Γιώτα και Λοτσάρη  Άντζελα για την σπουδαία  προσπάθεια τους να ανεβάσουν  τους Όρνιθες του Αριστοφάνη. Η παράσταση ήταν υπέροχη ,η διασκευή του κειμένου εκπληκτική στην επικαιρότητά της,  οι μαθητές  εξαιρετικοί στις ερμηνείες ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων , το στήσιμο του χορού ευφάνταστο ,οι φωτισμοί ,τα κοστούμια , η μουσική, τα τραγούδια, όλα συντέλεσαν στην επιτυχία και στη δικαίωση της προσπάθειας. Μιας προσπάθειας που απαιτούσε  πολύ κόπο ,επίπονες και χρονοβόρες πρόβες και κυρίως συντονισμό πολλών πραγμάτων και παραγόντων γύρω από έναν κοινό στόχο.

 Η κωμωδία του Αριστοφάνη ,την οποία μας παρουσίασαν ,είναι ιδιαίτερα επίκαιρη σε μια εποχή που όλοι έχουμε μέσα μας έναν  Πεισθέταιρο και έναν Ευελπίδη που επιθυμούν να φύγουν από μια ιδιαίτερα απογοητευτική πραγματικότητα  που βιώνει η χώρα μας  και να αποδράσουν στο όνειρο και στην ελπίδα. Να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, μια πόλη με συμμάχους τα πουλιά αποπέμποντας κάθε λογής καιροσκόπους , δημαγωγούς και ψεύτες. Προσωπικά μου αρέσουνε τα παραμύθια σαν αυτό γιατί κάνουν το μυαλό να σκέφτεται και την καρδιά να ελπίζει. Ας μην το δούμε όμως σαν έργο φυγής μόνο αλλά σαν μια αλληγορία που ο καθένας θα ψάξει τους δικούς του συμβολισμούς με στόχο πάντοτε την προσωπική του κάθαρση και λύτρωση έστω και μέσα από την τέχνη μόνο…..

                   Και πάλι τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια για την υπέροχη παράσταση……    

Υ.Γ:  Γιώτα, τα λόγια σου στην αρχή ήταν πολύ αληθινά και γι αυτό ακούστηκαν υπέροχα, ενώ το βίντεο με τις πρόβες πραγματικά μας δρόσισε!!

                                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ

Η ανοχή είναι δειλή. Φοβάται.

Δεν έχει στόχο αλλαγές,

δεν ονειρεύεται.

Απέχει.

Η ανοχή αδιαφορεί.

Ξεχνάει εύκολα

τηλέφωνα και διευθύνσεις.

Πέρα βρέχει.

Η  ανοχή βολεύεται.

Ανέχεται τα κακώς κείμενα.

Ποτάμι η αγανάκτηση κι αυτή ..

Αντέχει.

Στους σκονισμένους δρόμους των πολλών

Πορεύεται.

Δεν τρέχει.

Η ανοχή υποχωρεί.

Πουλάει σύνεση και λογική .

Συνείδηση

Που δεν την έχει..

                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ…..ΔΥΣΤΥΧΩΣ

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΑΛΑΖΙΕ ΑΝΔΡΕΑ.........

Όταν    πεθαίνει  ένας  δάσκαλος, το σύμπαν μακριά σωπαίνει.

Όχι.      Δεν κάνει ενός λεπτού σιγή για το θεαθήναι.

Υποκλίνεται και ταπεινά  παραμερίζει να περάσει ..

Αυτός που μέχρι τώρα μες στις καρδιές των μαθητών μιλούσε.

Όταν πεθαίνει ένας δάσκαλος, πενθεί  το γέλιο κι η χαρά μας

Γιατί  μ΄αυτόν  τα μοιραστήκαμε στης νιότης μας τις μέρες.

Και δεν  βουρκώνουνε μόνο τα μάτια μας  στη θύμησή του .Όχι.

Στο τελευταίο αυτό ταξίδι του είναι η ψυχή μας που όλο κλαίει.

Όταν πεθαίνει ένας δάσκαλος, ο ίσκιος του  για πάντα μένει..

Σε άσπρα τετράδια, θρανία ορφανά ,βιβλία ,αίθουσες, μολύβια..

Παιδιά ,εφήβους που αμήχανα σκουπίζουνε τα μάτια τους

Ενήλικες  που νιώθουνε πως  πια γεράσανε  χωρίς εκείνον.

Όταν πεθαίνει ένας δάσκαλος, γαλάζιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά του.

Μουσικές  πένθιμες  ακολουθούν το πέταγμά του στους αιθέρες.

Στις θάλασσες, καράβια με λευκά πανιά τον ταξιδεύουνε

Είναι όλες οι ευχές, η αγάπη , η ευγνωμοσύνη και η εκτίμηση των μαθητών του.

                                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

 Υ.Γ: Το αφιερώνω με πολλή συγκίνηση και αγάπη στον καλό συνάδελφό μου καθηγητή , Ανδρέα Γαλάζιο, που έφυγε  χθες από τη ζωή. Θα τον θυμάμαι πάντα, έναν σπουδαίο δάσκαλο, έναν άνθρωπο σεμνό ,ήπιο, γλυκό και αγωνιστή μέχρι το τέλος. Στη  γυναίκα του, επίσης καλή συνάδελφο Κωνσταντίνα και στη κόρη του Δανάη  που με τόση αξιοπρέπεια και δύναμη στάθηκαν στο πλευρό του καθώς και στους αδελφικούς του φίλους και συναδέλφους μου Αναστασία Παπαθανάση και Γρηγόρη Αυγουστινιάτο και σε όλους όσους τον αγαπούσαν,τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια. Σίγουρα κι άλλους καλούς  και γλυκούς ανθρώπους  θα συναντήσει εκεί πάνω……. Καλό ταξίδι…..

Ο ΤΕΛΑΛΗΣ ΤΩΝ ΟΧΤΩ...

     Μια φορά και ένα καιρό, σε μια μικρή χώρα που δεν είχε θάλασσα ,βασίλευε ένας βασιλιάς που ήταν πολύ άδικος. Ζούσε μέσα στα πλούτη μαζί με τους υπουργούς και τους ισχυρούς φίλους του αλλά οι πολίτες ήταν πολύ φτωχοί και με το ζόρι έβγαζαν το καθημερινό ψωμί για να ζήσουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Δεν είχαν φάρμακα όταν αρρώσταιναν, έπρεπε να βρουν χρήματα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους μια και η παιδεία έπαψε να παρέχεται δωρεάν και το χειρότερο… …οι  περισσότεροι ήταν άνεργοι μια και τα εργοστάσια λόγω της κακής διοίκησης  έκλειναν και  έτσι αναγκάζονταν πολλοί να ξενιτεύονται σε χώρες που είχανε δουλειές, θάλασσα και μεγάλα καράβια χωρίς μεγάλες φουρτούνες.

    Κι έτσι η μικρή χώρα γινόταν ολοένα και πιο δυστυχισμένη. Ακόμα και τα μικρά παιδιά είχαν καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης και έπαιζαν σιωπηλά, παιχνίδια που τα περισσότερα είχαν κακό τέλος. Μιμούνταν τους μεγάλους στην απελπισία και σιγά- σιγά έπαψαν να ονειρεύονται ακόμα και τη θάλασσα που μια φορά ένας μάγος  τους είχε υποσχεθεί πως θα την έφερνε στη μικρή τους χώρα με τον όρο να μην πάψουν ποτέ να κάνουν όνειρα. Αλλά και τα ζώα επηρεασμένα από τη γενικότερη θλίψη, έπαψαν να κάνουν τις συνηθισμένες τους ασχολίες..Όλη η χώρα έμοιαζε σαν να είναι έτοιμη να πέσει σε λήθαργο ,ευελπιστώντας όλα να έχουν αλλάξει ως δια μαγείας ,όταν ξυπνήσει…

     Οι σύμβουλοι του βασιλιά λοιπόν, βλέποντας την κατάσταση πως καθόλου δεν βοηθούσε τα σχέδιά τους, αυτοί  να κάθονται και οι πολίτες να πληρώνουν φόρους ,αφού η ζωή των πολιτών πήγαινε από το κακό στο χειρότερο , αποφάσισαν να εισηγηθούν στο βασιλιά τρόπους για να αλλάξει των ανθρώπων η ψυχολογία κι έτσι να δουλεύουν όσοι είχαν βέβαια δουλειά χωρίς γκρίνιες κι όσοι δεν είχαν, να πεθαίνουν οικειοθελώς χωρίς διαμαρτυρίες. Αυτό που τελικά αποφασίστηκε ήταν να αναθέσουν σε έναν όμορφο τελάλη να πηγαίνει στην κεντρική πλατεία της πιο μεγάλης πόλης και να λέει στους πολίτες λόγια χωρίς βέβαια καμιά αλήθεια μα πασπαλισμένα με μια σκόνη που τα έκανε να μοιάζουν με αλήθεια..Στους πολίτες μεγαλειότατε, αρέσουν τα ωραία λόγια ιδιαίτερα χωρίς κανένα αντίκρισμα, φτάνει να μην το καταλαβαίνουν ,συνήθιζαν οι αυλικοί και κάθε λογής παρατρεχάμενοι να λένε  στο βασιλιά που από το πρώτο λεπτό κι όλας είχε  βαρεθεί να τους ακούει .Ακόμα κι αυτός δεν πίστευε πως οι υπήκοοί του είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να πιστεύουν τον όμορφο τελάλη …Θα εκπλαγείτε ευχάριστα μεγαλειότατε από τη βλακεία που τους δέρνει… .τον έπεισαν οι  παμπόνηροι αυλικοί του..

      Κάθε μέρα λοιπόν ακριβώς στις οκτώ ,ο όμορφος τελάλης που πληρωνόταν καλά για να λέει με πειστικότητα τόσα μεγάλα ψέματα και χωρίς καθόλου τσίπα, έφτανε με την άμαξά του στην κεντρική πλατεία κουβαλώντας μαζί του και κάποιους άλλους που είχαν κάνει διδακτορικό  στο  να λένε ψέματα χωρίς να κοκκινίζουν και μάστερ στο να βρίσκουν τρόπους να καλύπτουν τις  βρωμιές του βασιλιά ..Έρχονταν λοιπόν όλοι μαζί και άρχιζαν να λένε τις ειδήσεις και να κάνουν πως τις σχολιάζουν ,πως τσακώνονται και πάντα βέβαια στο τέλος υπογράμμιζαν πόσο υπεράνθρωπα προσπαθεί ο βασιλιάς και οι υπουργοί του να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών..Και παρόλο που στα παραμύθια ποτέ δεν κάνουμε μεγάλες αναλύσεις, θα κάνω μια εξαίρεση και θα πω ότι αυτά που ανελλιπώς τόνιζε ο ανερυθρίαστος τελάλης  ήταν πως όλα στην οικονομία πήγαιναν προς το καλύτερο, πέθαιναν μόνο οι τεμπέληδες ευτυχώς και οι εχθροί του βασιλιά,  η παιδεία μια και θα δινόταν στους ιδιώτες θα άνθιζε αλλά μόνο οι άριστοι μαθητές ή αυτοί που είχαν χρήματα θα προχωρούσαν στις σπουδές τους πάντα βέβαια με κακοπληρωμένους δασκάλους που αν  έφερναν αντίρρηση μπορεί και να τους έτρωγε το μαύρο φίδι, πως όσοι φώναζαν ήταν εχθροί του λαού και πως γενικά οι πολίτες  δεν θα έπρεπε να ανησυχούν αλλά αντίθετα όφειλαν να βγάλουν ρίζες στους καναπέδες τους και να περιμένουν με εμπιστοσύνη  τον καλό τους βασιλιά να λύσει όλα τους τα προβλήματα…

             Παρόλο που στα παραμύθια επίσης ποτέ δεν δίνονται διευκρινίσεις, θα κάνω όμως άλλη μια εξαίρεση και θα πω  ότι  όλα αυτά τα παραπάνω, λέγονταν με τον ίδιο μακροπερίοδο και κουραστικό λόγο που εγώ ο παραμυθάς  χρησιμοποίησα, ακριβώς για να βαριούνται οι πολίτες να τον παρακολουθούν μέχρι το τέλος. Έτσι ποτέ δεν στέκονταν στην ουσία αυτών που άκουγαν..Αυτό που  τους άρεσε  περισσότερο ήταν να χαζεύουν τα ωραία φαναράκια με φωτιές που φώτιζαν τα ρούχα του τελάλη ,που ήταν φτιαγμένα στους  καλύτερους μόδιστρους, τα πλούσια μαλλιά του που έπεφταν σε μπούκλες γύρω από το πρόσωπό του- σας είπα πως ήταν πολύ όμορφος- τις καλοντυμένες γυναίκες που έστελνε καμιά φορά ο βασιλιάς να πλαισιώσουν το σκηνικό της ενημέρωσης  και με το ωραίο τους χαμόγελο να κάνουν τους φτωχούς ανθρώπους να ξεχαστούν και να ξεχάσουν, τους ταχυδακτυλουργούς που έβγαιναν πάντα στο τέλος της παράστασης ,γιατί παράσταση ήταν με τόσα ψέματα που αραδιάζονταν ,τους κλόουν  και τους κάθε λογής πληρωμένους πωλητές ψευδαισθήσεων.

      Το ίδιο πράγμα γινόταν συνεχώς για   πολλά χρόνια στις οχτώ ακριβώς. Οι πολίτες πήγαιναν  να ακούσουν τον τελάλη στην κεντρική πλατεία ,κι ο τελάλης  πάντοτε με την ίδιο στόμφο και το ίδιο θράσος έλεγε τα καλομαγειρεμένα ψέματά του..Κάποιο βράδυ όμως, στις οκτώ ακριβώς, ενώ ό τελάλης άρχιζε να λέει το πρώτο ψέμα του ,κι όλα έδειχναν  ότι θα κυλούσαν με τον ίδιο βαρετό και πρόστυχο τρόπο όπως πάντα , ένας άνθρωπος σηκώθηκε όρθιος και ενώ οι περισσότεροι που συμπλήρωναν το σκηνικό  χασμουριούνταν από ανία, βγήκε μπροστά και με δυνατή φωνή είπε: ΛΕΣ  ΨΕΜΑΤΑ και γυρίζοντας στον κόσμο που κατάπληκτος παρακολουθούσε τη σκηνή βροντοφώναξε. ΜΗΝ  ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΛΕΞΗ. ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ. Όλοι βουβάθηκαν , ο τελάλης παρόλο το διδακτορικό του έγινε κατακόκκινος και αυτοί  που κουβαλούσε πάντοτε μαζί του να τον ενισχύουνε στα ψέματά του, στραβοκατάπιαν και κοιτάζονταν αμήχανοι… .Και  τότε συνέβη και κάτι άλλο που τους συντάραξε… Άρχισαν να σηκώνονται από τις καρέκλες τους κι άλλοι απλοί άνθρωποι και τώρα ακουγόταν από χιλιάδες στόματα αυτό που στην αρχή από το στόμα ενός ακούστηκε. ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ . ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΛΕΞΗ.

       Διαλύθηκε αμέσως η  παράσταση. Όλοι μαζί έτρεξαν να πουν στο βασιλιά τα κακά μαντάτα. Τον βρήκαν να παίρνει πόζες στον καθρέφτη του πως είναι παντοδύναμος και πως θα κυβερνάει τους ίδιους βλάκες χρόνια..Όταν άκουσε τα καθέκαστα, τρόμαξε στην αρχή. Στη συνέχεια όμως κι αφού επιστρατεύτηκαν αυτοί που είχαν πάνω από δυο διδακτορικά στην εξαπάτηση και ήξεραν να λένε ψέματα σε πέντε γλώσσες, αποφασίστηκε πως έπρεπε να χρησιμοποιήσουν συντονισμένα όλους τους παρακάτω τρόπους για να δημιουργήσουν σύγχυση στον κόσμο :Να συκοφαντήσουν τον άνθρωπο που πρώτος είπε ότι  λέει ψέματα ο τελάλης, με ποια συκοφαντία ακριβώς δεν ξέρω ,είπαν πως θα τη βρουν αργότερα αυτοί που είχαν σπουδάσει τη συκοφαντία ,να τρομάξουν κατόπιν τους ανθρώπους πως αν δεν κάτσουν ήσυχοι να ακούν τα νέα του τελάλη θα καταρρεύσει η οικονομία κι αυτοί που έχουνε να φάνε ακόμα ,στο τέλος θα πεινάσουνε κι εκείνοι και τέλος αν αυτοί οι δυο τρόποι δεν φέρουνε τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή την υποταγή των πολιτών και την  μοιρολατρία ,αποφασίστηκε το εξής: Να μεταμφιεστούνε κάποιοι σύμβουλοι του βασιλιά και με ευχάριστα στο αυτί ονόματα όπως ,το καθαρό ποτάμι, η θρεπτική ελιά ,η ηλιόλουστη αυγή και άλλα πολλά ,να πείσουνε τους πολίτες πως κάτι διαφορετικό πρεσβεύουνε ,ότι επιθυμούνε το καλό του φτωχού κόσμου , ότι αξίζει ο λαός να τους εμπιστευτεί και πάλι και πως ο καλός ο βασιλιάς πολύ στεναχωρήθηκε που ο κόσμος του πεθαίνει από την πείνα .Να πουν επίσης ότι αποφασίστηκε να μοιραστούνε τρόφιμα στους πολύ φτωχούς φτάνει να μπορούν με μια σειρά χαρτιών να διαβεβαιώσουν τις αρμόδιες υπηρεσίες ότι έχουνε να φάνε πάνω από ένα μήνα αυστηρά, και διαθέτουν όλα εκείνα που ένας αξιοπρεπής φτωχός οφείλει να διαθέτει. Τίποτα. Διαπιστωμένο τίποτα όμως.

         Ο τελάλης ξαναπήγε λοιπόν το βράδυ στην πλατεία με όλα του τα φορέματα και αυτούς που λέγαν ψέματα σε πέντε γλώσσες..Πήραν μαζί τους και έναν θίασο από διασκεδαστές απλήρωτους βέβαια για μήνες, για να  φέρουν εις πέρας τη νέα τους αποστολή..Όμως οι άνθρωποι έλειπαν απ΄τη πλατεία. Είχαν αποφασίσει μάλιστα  να ξανακάνουν όνειρα μήπως και ξαναδούνε θάλασσα, μήπως και διώξουν την απελπισία και πάρουνε τα πράγματα στα χέρια τους αδιαφορώντας για τον τελάλη και τα ψέματά του. Να ξαναδούνε θάλασσα ;Μα όταν ξεκίνησα αυτό το παραμύθι σας μίλησα για χώρα  που δεν είχε θάλασσα. Ξέχασα να σας πω ότι στα παραμύθια όπως και στην πραγματικότητα όμως ,τα πάντα ανατρέπονται μια και την τελευταία λέξη την έχει αυτός που ή τα γράφει ή τα ζει…….

Υ.Γ: Οποιαδήποτε σύγκριση  των  χαρακτήρων του παραμυθιού με  σύγχρονους τύπους ανθρώπων  είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη….

                                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΙΜΑΝΙΑ......

Είναι  μερικοί άνθρωποι λιμάνια.  Εκεί που είσαι απελπισμένος εμφανίζονται. Έχουν σταθερή φωνή, ήρεμο βλέμμα, κινήσεις σίγουρες. Σε ξεκουράζουν. Σου παίρνουνε  την ένταση. Χωρίς αυτούς  είσαι χαμένος.

Είναι μερικοί άνθρωποι οάσεις. Στην έρημο της αδιαφορίας ,στους σκονισμένους δρόμους των κακών στιγμών, στους άνυδρους  και ατέλειωτους μονόλογους των δήθεν φίλων, νερό σου δίνουνε να πιείς, εκεί που δεν το περιμένεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι ομπρέλες. Στην καταιγίδα που έρχεται με ανέμους και χαλάζι, κοντά σου στέκονται και βρέχονται μαζί σου, παρέα σου κάνουν τους κακούς καιρούς, στεγνά ρούχα σου δίνουνε  να αλλάξεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι  πυξίδα. Έχεις χαθεί κι ανοίγουν δρόμους. Στέκονται φάροι και τα σκοτάδια σου φωτίζουν. Σε βοηθούν να πας εκεί που θες , εκεί που σου ταιριάζει. Είναι γενναιόδωροι και δίπλα σου βαδίζουν.

Λιμάνια, οάσεις… .άνθρωποι. Ίσως κουρασμένοι σαν και σένα..Όμως για λίγο τη δική σου κούραση σηκώνουν .Με την καρδιά γεμάτη ,πολεμώντας φόβους , εγωισμούς, μόνο και μόνο να μην είσαι μόνος. Άνθρωποι .Πραγματικοί. Πάντα καλά ας  είναι…….
                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Αφιερωμένο στους ταλαντούχους φίλους μου της θεατρικής ομάδας του<< ΠΑΙΖΩ-ΔΡΩΜΙΟΥ>>. Είχα πολύ καιρό να περάσω τόσο όμορφα!

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίημα στους φίλους» Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ' αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι. [πηγή: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλομοίρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995 ]

ΜΠΗΚΕ ΜΑΗΣ ΛΟΙΠΟΝ....ΜΥΡΙΖΕΙ ΘΑΛΑΣΣΑ...ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΟΚΟΡΙΤΣΟ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ...ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ. ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!