ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΙΜΑΝΙΑ......

Είναι  μερικοί άνθρωποι λιμάνια.  Εκεί που είσαι απελπισμένος εμφανίζονται. Έχουν σταθερή φωνή, ήρεμο βλέμμα, κινήσεις σίγουρες. Σε ξεκουράζουν. Σου παίρνουνε  την ένταση. Χωρίς αυτούς  είσαι χαμένος.

Είναι μερικοί άνθρωποι οάσεις. Στην έρημο της αδιαφορίας ,στους σκονισμένους δρόμους των κακών στιγμών, στους άνυδρους  και ατέλειωτους μονόλογους των δήθεν φίλων, νερό σου δίνουνε να πιείς, εκεί που δεν το περιμένεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι ομπρέλες. Στην καταιγίδα που έρχεται με ανέμους και χαλάζι, κοντά σου στέκονται και βρέχονται μαζί σου, παρέα σου κάνουν τους κακούς καιρούς, στεγνά ρούχα σου δίνουνε  να αλλάξεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι  πυξίδα. Έχεις χαθεί κι ανοίγουν δρόμους. Στέκονται φάροι και τα σκοτάδια σου φωτίζουν. Σε βοηθούν να πας εκεί που θες , εκεί που σου ταιριάζει. Είναι γενναιόδωροι και δίπλα σου βαδίζουν.

Λιμάνια, οάσεις… .άνθρωποι. Ίσως κουρασμένοι σαν και σένα..Όμως για λίγο τη δική σου κούραση σηκώνουν .Με την καρδιά γεμάτη ,πολεμώντας φόβους , εγωισμούς, μόνο και μόνο να μην είσαι μόνος. Άνθρωποι .Πραγματικοί. Πάντα καλά ας  είναι…….
                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ