ΑΓΑΠΗ.....

 

                                            Αγάπη

                                                     Του Κώστα Καρυωτάκη

 

       Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
       Και με είδε μια αχτίδα.

 

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!   Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν Ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

ΥΓ:  Εγώ που μ΄ είχε κάνει πέτρα ο πόνος… Ο στίχος αυτός του ποιητή  με στεναχωρεί πολύ… Και κάθε φορά που σκέφτομαι τον τρόπο  που επέλεξε να φύγει, ελπίζω μέσα μου να άλλαξε γνώμη έστω και την τελευταία στιγμή… Να ελύγισε δηλαδή σαν από τρυφερότη η  απελπισία του και να αποφάσισε να ζήσει..Και να μην πρόλαβε…Στην προσευχή μου τον θυμάμαι… Και εύχομαι να έχει αναπαυτεί….

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ