Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

ΚΑΣΣΙΑΝΗ

“η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή”

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,

την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,

οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,

ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,

ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,

κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,

ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,

αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,

ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,

τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη

και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,

ψυχοσώστα Σωτήρ μου;

Μη με την σήν δούλην παρίδης,

Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Το τροπάριο της Κασσιανής

Mετάφραση Φώτης Κόντογλου

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά

πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:

Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,

η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

 Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.

Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου•

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ’ άκουσε να περπατάνε,

από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη

και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,

ψυχοσώστη Σωτήρα μου;

Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,

εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος…

Υ.Γ: Σήμερα Μεγάλη Τρίτη έχει την τιμητική του το τροπάριο της Κασσιανής. Για μια γυναίκα που έμεινε στην Ιστορία για Το κουράγιο της  να ζητήσει Συγγνώμη από τον Ιησού για τις αμαρτίες της! Ο ύμνος θεωρείται εκπληκτικός τόσο ως προς τους στίχους όσο και ως προς την μακρόσυρτη ,εσωστρεφή και χαμηλόφωνη ψαλμωδία του! Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να ζητούν Συγγνώμη. Να μην το θεωρούν Αδυναμία. Θα μου πείτε είναι Δύναμη να παραδέχεσαι τα Λάθη σου; Δεν φαίνεσαι πιο δυνατός όταν στέκεσαι σταθερός στις απόψεις σου και με αυστηρό ύφος  περιχαρακώνεσαι στην όποια  στάση σου διατυμπανίζοντας τη φράση: Αγαπώ τα λάθη μου και αν μου δοθεί η ευκαιρία θα τα ξανακάνω; Δεν μετανιώνω..και άλλα τέτοια βαρύγδουπα..Τα έχω πει όλα..Τώρα αυτό που ξέρω είναι ένα: Είναι δύναμη να ζητάς Συγγνώμη..Με μια προϋπόθεση..Να είναι αυτό προϊόν ελεύθερης βούλησης και μιας ενσυνείδητης απόφασης να αλλάξεις Εσύ τη ζωή σου προς το καλύτερο.. Τέλος η Συγγνώμη απαιτεί να  δαμάσεις τον Εγωισμό σου και την έμφυτη Αχαριστία σου! Δεν θέλει μεγάλη Δύναμη αυτό;;;;

                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ