Ο ΗΛΙΟΣ....

ΚΑΛΟΣΥΝΗ

ΤΟΥ ΤΕΛΛΟΥ ΑΓΡΑ

΄Ηλιος βγήκε, μες στις παγωνιές

 κι εγελάσαν φως οι γειτονιές

 κι έφεξαν χαγιάτια και γωνιές

 κι έλαμψαν στα χέρια οι βελονιές.

Κι έφεξαν, σιμά κι αλαργινά,

 παστρικά λιθόστρωτα στεγνά

 κι έδειξαν οι ράχες οι γλαυκές

 και τις πιο κρυφές τους χαρακιές…

΄Εφεξαν οι απαίνευτες ποδιές

 κι οι φτωχές, οι απόμερες καρδιές

 - κι ήρθε, μες στα φέγγη τα χλωμά,

 δόξα πρώτης άνοιξης σιμά!

 - Ηλιε, από την ήμερην αυγή

 στη γλυκιά σου ανάρρωση έχεις βγει!

 Ζέστανες τις πέτρες τις λευκές,

 τις γριούλες τις ραχιτικές,

 φίλησες πολύ, μ’ άγια φιλιά,

 χείλια δωδεκάχρονα, μαλλιά,

 που έδεσεν η αρρώστια και βαστά

στο σκληρό προσκέφαλο σφιχτά,

 κι όνειρα, που βιάζονται, ηχερά,

 ν’ αναδώσουν τ’ άσπρα τους φτερά

 και να διαλυθούν μεσουρανίς,

 δίχως να τα ζώσει ίσκιος κανείς.

  Μέρωσες την κρύα, τη μοναχή,

 την πολύ ακατάδεχτη ψυχή»

Υ.Γ: Μια λιακάδα ,η αφορμή αυτής της ανάρτησης. Γιατί η ποίηση είναι απλή . Δεν ασχολείται μόνο με περίπλοκα πράγματα. Ο ήλιος εδώ με το φως και τη ζεστασιά του έχει τη δύναμη να θεραπεύει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή των ανθρώπων κάθε ηλικίας. Ο τίτλος του ποιήματος ενδεικτικός της <<καλοσύνης του>>. Ο Τέλλος Άγρας, λοιπόν ο ποιητής που έφυγε νέος από μια αδέσποτη σφαίρα το 1944, στην οδό Πανεπιστημίου στο κέντρο της Αθήνας στο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου, με την τρυφερή και μελαγχολική του γραφή ευχαριστεί τον Ήλιο. Οι δυο τελευταίοι στίχοι ιδιαίτερα υπέροχοι.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ