ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ....

Χθες  βράδυ είδα ότι ήσουν σπίτι

Καθόσουν στην γνωστή σου θέση

Είναι ωραίο το φαγητό είπες

Μ΄ αρέσει

Μα το παιδί θα περιμένω να γυρίσει

Όπως παλιά ήταν όλα  ωραία

Τότε που γύριζε απ΄ τα Αγγλικά του

Και συ στην πόρτα το περίμενες

Να φτάσει

Από αγωνία για τα μάτια τα γλυκά του

Χθες βράδυ ήρθε  και  πάλι το παιδί στο σπίτι

Είχε μου φάνηκε με σένα το ίδιο βήμα

Με αγκάλιασε  με φίλησε

Μαμά μου

Μου είπε και εγώ ενόμισα πως σ΄ είδα…..

                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΣΙΩΠΗ....

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΞΙ ΣΙΩΠΗΛΑ ΧΡΟΝΙΑ....ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ..

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΨΗΛΩΝΕΙ....

Γεράσιμος Ευαγγελάτος: ΣΤΙΧΟΙ

Θέμης Καραμουρατίδης: ΜΟΥΣΙΚΗ

Νατάσσα Μποφίλιου: ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να `ναι κούνια μας
δεν μπορείς να τα ’χεις όλα
πρώτη φράση που μαθαίνουμε

από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ’ αδέρφια μας
μάθε πλέον να μοιράζεσαι
έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε

και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...

και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...

μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα...

 η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα...

Υ.Γ: Δεν κρίνω τις απόψεις που εξέφρασε η Νατάσσα Μποφίλιου για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα υπόλοιπα. Και δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι η ψυχολογική βία και τα σεξιστικά σχόλια που δέχτηκε από διάφορους <<πεφωτισμένους >> διανοούμενους  όταν τόλμησε να τις εκφράσει. Και για να τελειώνουμε. Σέβομαι την γνώμη του οποιουδήποτε αρκεί να μην επιτίθεται και να μην χυδαιολογεί εις βάρος άλλων ανθρώπων. Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να συζητήσω  φασιστικές απόψεις και συμπεριφορές ή να τις δικαιολογήσω επικαλούμενη την ελευθερία του Λόγου ή του Τύπου. Τότε μόνο τις ανέχομαι όταν με ανέχονται και εκείνες. Νατάσσα Μποφίλιου δεν συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Σε τιμώ όμως για το σθένος σου να πεις αυτά που πιστεύεις κόντρα στο φόβο της συνένοχης σιωπής. Δεν είσαι μόνο μια καταπληκτική ερμηνεύτρια .Είσαι  ένας ελεύθερος άνθρωπος. Στην εποχή της υποταγής σε έναν και μόνο  τρόπο σκέψης , αυτόν του Ντάισελμπλουμ, εσύ διεκδικείς την  δικά σου αλήθεια. Μη σκας. Όπως λες και εσύ στο υπέροχο τραγούδι σου, η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει……         

Υ.Γ2:Εξαιρετική η ανάρτηση της κυρίας Παπακώστα Κατερίνας για τις γνωστές δηλώσεις της Νατάσσας Μποφίλιου. Δεν συμφωνεί,φαντάζομαι, μαζί της αλλά άλλο το ύφος και το ήθος της γυναίκας. Πόσο διαφορετική η προσέγγισή της, πόσο γενναιόδωρη σε μια αντίθετη πολιτική άποψη! Μπράβο σου Κατερίνα Παπακώστα!!!Αξίζει να έχεις μια θέση στη βουλή των Ελλήνων….

                                                             

                                                              

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ..

Υ.Γ: Είναι αλήθεια ότι αγαπώ τα στολισμένα δέντρα .Από παιδί.  Το φως κυρίως που εκπέμπουν ακούραστα μέρα νύχτα. Το φως που λείπει.....
                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ....

Υ.Γ: ΣΥΝΕΝΟΧΗ  Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ.. ΜΥΡΙΖΕΙ ΦΟΒΟ ΠΑΝΤΑ. ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΥΝΗΘΩΣ. ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ.....ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ  ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ.. ΤΕΛΟΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΑΦΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ ΠΙΑ!!!! ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙΣ;;;

                                                                 ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ

     

   
   

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ...

Σύνδεσμος Φιλολόγων Περιοχής Πατρών- Ποιητική εκδήλωση/ Αθήνα-Θεατρική παράσταση/Λέσχη Ανάγνωσης

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΑΤΡΩΝ   Πάτρα, 17 Νοεμβρίου 2017

Ανθείας 214, 26332 Πάτρα τηλ. 2610 317147,

 6946800141

e-mail: sfpatras@gmail.com/

mpsachou@gmail.com

Αγαπητές, Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Πατρών και Ομάδα Εκπαιδευτικών του 11ου ΓΕΛ Πατρών, σας προσκαλούν στην παρουσίαση-για πρώτη φορά στην Πάτρα- του λογοτέχνη-ποιητή Αλέξανδρου Νικ. Βαρόπουλου, το Σάββατο, 18 Νοεμβρίου και ώρα 6:30 μ.μ. στην Αγορά Αργύρη.

Για τον ποιητή και το έργο του θα μιλήσει ο φιλόλογος-συγγραφέας Νέμης Φελώνης. Θα διαβαστούν ποιήματα από διάφορες ποιητικές του συλλογές από τη θεατρολόγο-φιλόλογο Μαρία Σπυροπούλου. Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Σας γνωρίζουμε επίσης ότι οργανώνουμε την καθιερωμένη ημερήσια εκδρομή του Συνδέσμου μας στη χριστουγεννιάτικηΑθήνα, το Σάββατο,  16 Δεκεμβρίου 2017 για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση « Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλλερ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, στο Θέατρο «Εμπορικόν» (Σαρρή 11, Ψυρρή), ώρα 6 μ.μ. Ερμηνεύουν:Δ. Καταλειφός, Αλ. Σακελλαροπούλου, Γ. Βουρδαμής, Δ. Επιθυμιάδη, Κ. Βασαρδάνης.

Προγραμματίζουμε αναχώρηση 8.30, ελεύθερο χρόνο μέχρι την έναρξη της παράστασης (6μ.μ.) και επιστροφή αμέσως μετά το τέλος της (διάρκεια παράστασης 135΄). Το κόστος της εκδρομής ( εισιτήριο για το θέατρο και έξοδα μετακίνησης) υπολογίζεται30 Ευρώ (μέγιστο κόστος), με τη βασική προϋπόθεση ότι θα συγκεντρωθούμε 50 άτομα. Επίσης, μπορούμε να προγραμματίσουμε, για όσους το επιθυμούν, επίσκεψη στο Μέγαρο Μουσικής προκειμένου να περιηγηθούμε στην έκθεση – παράσταση Van Gogh Alive με εισιτήριο ομαδικό 13 Ευρώ κατ΄άτομο.

Παρακαλούμε όσες και όσοι ενδιαφέρεστε τόσο για τη θεατρική παράσταση, όσο και για την έκθεση Van Gogh Alive να το δηλώσετε άμεσα στο mail του Συνδέσμου προκειμένου να φροντίσουμε εγκαίρως και για τις κρατήσεις των θέσεων στο θέατρο και  για το θέμα  της μετακίνησης. Η προκαταβολή κράτησης είναι 15 Ευρώ και μπορείτε να δίνετε τα χρήματα στο συνάδελφοΤάκη Πέττα (8^ο Λύκειο/ 6936659547) και στις συναδέλφους Αντωνοπούλου Φωτεινή (6^ο Λύκειο/6976835827) καιΓιαννακοπούλου Μάρω (3^ο Γυμνάσιο/6942839165 ).

            Επίσης, σας ενημερώνουμε ότι η Λέσχη Ανάγνωσης του Συνδέσμου μας ξεκινά την Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017, 6.30 το απόγευμα , στο φιλόξενο χώρο του Βright Side Study Room , (Φιλοποίμενος 45),  με την παρουσίαση του βιβλίου του Ζάουμε Καμπρέ,Confiteor, εκδ. Πόλις. Πρόκειται για ένα  μυθιστόρημα που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής - την εξουσία, τον πόνο, το κακό και την εξιλέωση, την αγάπη και τη συγχώρεση-  μέσα από τραγικά γεγονότα της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η παρουσίαση θα γίνει από τη συνάδελφο Γιώτα Ξυλιά.

Θα ακολουθήσει την Κυριακή, 10 Δεκεμβρίου 2017, η παρουσίαση  της ποιητικής συλλογής του  Αντώνη Κολλιντζογιαννάκη,  Της χαμένης ομορφιάς οδοιπόροι, εκδ. Γαβριηλίδης. Μια ποιητική συλλογή μέσα από την οποία  ο ποιητής τολμά να ελπίζει, να μην παραιτείται, να κρατά την τρέλα της ζωής και να ανοίγεται στο ταξίδι, καλώντας μας ως συντρόφους και συνοδοιπόρους της χαμένης ομορφιάς. Τη συλλογή θα παρουσιάσουν οι συνάδελφοι  Γιώτα Ξυλιά και Ελένη Ροδοπούλου.

Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, στις συναντήσεις του Ιανουαρίου η συνάδελφος Σοφία Κωτσελένη θα παρουσιάσει το ποιητικό  έργο της Χριστίνας Καραντώνη εστιάζοντας στην πλέον πρόσφατη συλλογή της Πάθη συμφώνων, Οι εκδόσεις των φίλων. Μια ποιητική συλλογή διακριτική, χαμηλόφωνη  και ποιοτική που έχει τη δύναμη να εξαγνίσει στα πάθη της γλώσσας μας, στα πάθη των συμφώνων μα και των φωνηέντων, τα πάθη των ανθρώπων και των πραγμάτων, τα πάθη της ζωής μας. Οι  ποιητές θα μας τιμήσουν  με τη φυσική τους παρουσία και θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους για το έργο τους και την ποίηση γενικότερα.

Στη συνέχεια, η συνάδελφος Νότα Μηλιώνη θα παρουσιάσει το βιβλίο του Γκράχαμ Γκρην, Η δύναμις και η δόξα, εκδ. Πόλις. Θεωρείται το αριστούργημα του συγγραφέα και χαίρει της μεγαλύτερης εκτίμησης τόσο από το κοινό, όσο και από τους κριτικούς. Μιλά για την απώλεια της πίστης και τα διλήμματα της ζωής σ' ένα Μεξικό ρημαγμένο από τη φτώχεια, τις αρρώστιες και τον εμφύλιο πόλεμο.

Ο Σύνδεσμός μας σταθερά υποστηρίζει και αναδεικνύει την αξιόλογη παρουσία συναδέλφων - δημιουργών στο χώρο της λογοτεχνίας και των γραμμάτων και καλεί τους συναδέλφους να αγκαλιάσουν τις προσπάθειες αυτές και με την παρουσία τους στις συναντήσεις της Λέσχης Ανάγνωσης. Καλούμε επίσης τους συναδέλφους- φιλαναγνώστες να προτείνουν και να παρουσιάσουν βιβλία που αγάπησαν και θα ήθελαν να μοιραστούν την αναγνωστική τους εμπειρία.

Με εγκάρδιους, συναδελφικούς χαιρετισμούς

Εκ μέρους του Δ.Σ του Συνδέσμου Φιλολόγων Πατρών

Μαρία Ν. Ψάχου
Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ....

Υ.Γ: Η ποίηση είναι επιστροφή 
        Σε οικεία μέρη
        Άνοιξη και φθινόπωρο μαζί και καλοκαίρι
        Νόστιμον ήμαρ στη σπαρμένη γη σου
       
       Και  όταν γυρίζει από τα ξένα το παιδί σου!!!


Καλωσόρισες  Ηλία  μου ..Καλό πενθήμερο στην Πάτρα ...
                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ..

Εδώ μωρή, θα λέγεσαι Μαρία

Στο ζητημα του ρατσισμου, δεν γιναμε ακομα Μισσισσιπης αλλα μαθαινουμε γρηγορα.

Οσο ημασταν μια χωρα εξαγωγης εργατικων χεριων, με σεμνοτυφια, επαιρομασταν πως δεν ειμαστε ρατσιστες.

Υπαρχει κατι το ατοπο και δυσερμηνευτο σ αυτό. Ποσο ρατσιστες θα μπορουσαμε να ειμαστε σ εκεινη τη φαση. Δηλαδη όταν κρεμιομασταν και βαφαμε ολες τις γεφυρες της αμερικανικης επικρατειας και πλυναμε όλα τα πιατα της αμερικανικης γαστριμαργιας, δεν μας ενοχλουσε να κρεμιομαστε μαζι με αλλοθρησκους ουτε να ξεβγαζουμε πιατα που σαπουνιζαν μαυρες πλυστρες. Εκει συνυπηρχαμε, στον πατο της κοινωνικης ιεραρχιας και πιθανον να μοιραζομασταν αισθηματα αλληλεγγυης, όπως οι Καλυμνιοι σφουγγαραδες στο Ταρπον Σπριγκς με τους μαυρους ψαραδες.

Επισης, όταν στην γκαστερμπαϊτερ θητεια μας, καθαριζαμε τους αποπατους των Γερμανων ή φουλαραμε τις μηχανες των εργοστασιων τους, παλι δεν μας πειραζε να το κανουμε διπλα σε μουσουλμανους, χωρις να προσβαλλεται η θρησκευτικη μας «ανωτεροτητα» ή να συνυπαρχουμε στη γερμανικη πρεσα με Τουρκους εργατες, χωρις να μας ερχεται εθνικιστικη φουντωση , κι από τις δυο μεριες.

Βεβαια, όταν μεταναστευαμε στον Αφρικανικο νοτο, οφειλαμε να σεβομαστε τις παραδοσεις του τοπου που σουβλιζε τους μαυρους. Εξαλλου εκει, ουτε πιατα πλεναμε , ουτε αποπατους. Ασχολουμασταν με διαμαντια.
Όταν γιναμε χωρα υποδοχης μεταναστων, την εποχη της δανεικης ευημεριας που τρεχαμε να μεταπηδησουμε σε άλλη ταξη, καλοδεχτηκαμε ένα συγκεκριμενο ειδος μεταναστων. Αυτους που εκαναν τον αγροτη να νοιωσει τσιφλικας κι αυτές που ξεσκατιζαν τον παππου και τη γιαγια, με την προϋποθεση ότι σπανια ζητουσαν τα μεροκαματα τους ή δεν τα ζητουσαν καθολου.

Ηταν η εποχη που βαζαμε στην πραξη τη λαϊκη ρηση, «θα γυρισει ο τροχος, να γαμησει κι ο φτωχος». Και το εννουσαμε. Ετσι, μια μεριδα συμπατριωτων που ειχε θητευσει στο τσατσιλικι, ασχοληθηκε με ροζ επιχειρησεις, υψηλου τζιρου και χαμηλου ρισκου, λευκης και μαυρης σαρκος. Και παραμειναμε αντιρατσιστες, μοιραζοντας το ερωτικο μας ταπεραμεντο με γενναιοδωρια, ανεξαρτητως χρωματος, φυλης, θρησκειας και ιθαγενειας, ακομη και ηλικιας.
Επισης υπηρξαμε και συνεχιζουμε να ειμαστε απολυτα αντιρατσιστες με οσους ερχονται στη χωρα μας για να ζησουν το μυθο τους. Μαλιστα το παρακανουμε πολλες φορες μ αυτό το ειδος του αντιρατσισμου. Εξι μηνες το χρονο μιλαμε αποκλειστικα τη γλωσσα τους, ακομα και μεταξυ μας, και τους υπολοιπους εξι, από κεκτημενη ταχυτητα, γραφουμε μονο σε greeklish ή σε κατι σαν γκρηκλις. Και εκδηλωνουμε σεμνα τον αντιρατσισμο μας, μαζευοντας τα ξερατα και τα κατουρλια από περιοχες, οπου βορειοευρωπαιοι συνηθως ψαχνουν το μυθο τους αφου γινουν φεσι. Το παρακανουμε σε αντιρατσισμο τοσο, ώστε , σε μερη με ωραιο ηλιοβασιλεμα, για να συνεχισουμε το φιλοξενιον της φυλης δεν αφηνουμε ουτε κοτετσι για νεοδιοριστο δασκαλο, προσφεροντας με γενναιοδωρια γη και υδωρ στους αλλοδαπους συναλλαγματοφορους κυνηγους μυθων.

Όμως και ο αντιρατσισμος εχει τα ορια του.

​Όταν η φτωχεια και οι πολεμοι εφεραν στην πορτα μας περισσοτερους δυστυχισμενους, ανακαλυψαμε ότι το μαυρο χρωμα μας απωθουσε, η θρησκεια μας απειλουνταν, οι παραδοσεις μας αλλοιωνονταν , οι αλλοδαπες ιερειες ειχαν αφροδισια, η πατριδα, μ ένα λογο, κινδυνευε.
Ετσι, περιορισαμε το ξενιο πνευμα που μας διακατεχει από την εποχη του Δια, σε αυτους που εμπαιναν στη χωρα νομιμα, με επαρκες συναλλαγμα . Διοτι η νομιμοτητα ηταν παντα το δυνατο μας σημειο, από τα Ανωγεια μεχρι τα κατωγια και απο τα πολιτικα γραφεια μεχρι τις παραγκες των γηπεδων.
Τους αλλους προσπαθησαμε να τους πεισουμε, με στερεη επιχειρηματολογια, πετρες, ξυλα, σουγιαδες, ότι εδώ η φυλη , τα ιδανικα και οι παραδοσεις μας, θα μεινουν όλα ανοθευτα. Οτι στα σχολεια μας θα μπαινουν μονο με την επιδειξη ελληνικου διαβατηριου ή το πολύ, τουριστικης βιζας γιατι δεν ταχουμε τα ελληνικα για ξοδεμα. Κι εμεις οι αυτοχθονες τα χρησιμοποιουμε με το σταγονομετρο. Ότι σημαια να μην τολμησουν να ακουμπησουν ουτε στον παγκο της λαϊκης που πουλιουνται με 50 λεπτα , παραμονη των εθνικων εξαρσεων. Ότι στις πασαρελες των παρελασεων θα κανουμε επιδειξη μοδας, γοβας και λικνισματος, μονο εμεις, οι γνησιοι απογονοι των 300 του Λεωνιδα.
Αναπτυξαμε και ειδικα ταγματα , που χειριζονται , είναι γεγονος με καπως μπρουταλ μεθοδους , την υπερασπιση των ιδανικων της φυλης, των ΠΑΕ και του εφοπλιστικου λομπυ. Αυτό βεβαια δεν σημαινει ότι δεν εχουμε επιστρατευσει κι αλλους γνησιους πατριωτες που συνηθως, με την ιδιοτητα γονεων και κηδεμονων, μαχονται του πατριου εδαφους.
Ετσι καπως ισορροπησαμε στον ορμητικο ρου της Ιστοριας.
Ειδικα στα μπουρδελα μας, δεν αφησαμε κανενα περιθωριο νοθευσης των ιδανικων της φυλης,
Τις βαφτισαμε ολες χριστιανες κι ολες με τ ονομα Μαρια.

                                                  ΝΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

Υ.Γ: Προσυπογράφω αυτό το κείμενο. Ένα κείμενο τόσο καυστικό και αληθινό που σοκάρει τις εφησυχασμένες και νωθρές συνειδήσεις μας. Μια γροθιά στο στομάχι της εθνικοφροσύνης τύπου Αμβρόσιου Καλαβρύτων και Άνθιμου Θεσσαλονίκης. Και κάτι τύπων σαν τον Πέτρο Γαϊτάνο που ψέλνει τους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής και δηλώνει ανερυθρίαστα  ότι του αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής που σκοτώνει αλλοδαπούς που πουλάνε τα πολύτιμα σιντί του στην Ομόνοια . Ένα κείμενο που λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ό,τι θαυμάζω περισσότερο στη ζωή μου. Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος, όπως λέει και ο αγαπημένος μου Μανόλης Αναγνωστάκης. Αν σοκάρεστε από τον ωμό τρόπο που η συγγραφέας του κειμένου γράφει τότε σταματήστε την ανάγνωση. Κρυφτείτε πίσω από το δάχτυλό σας. Η αλήθεια όμως των όσων λέει δεν θα αλλάξει. Και είναι  πικρή και κάποιες φορές πρέπει να λέγεται όσο πικρή κι αν είναι. Προσυπογράφω αυτό το κείμενο. Χίλιες φορές.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ : 

ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ  ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΣΙΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ  1^Η ΜΑΗ ΤΟΥ 1944 .ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Ο ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ.

Υ.Γ: Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στην συγκλονιστική αυτή ιστορία. Στα σχολικά βιβλία δυστυχώς δεν αναφέρεται με την μεγαλοπρέπεια που θα της άξιζε. Ο πατέρας μου όμως συνήθιζε να μου την διηγείται κάθε Πρωτομαγιά ή όποτε ήθελε να μου μιλήσει για κάτι εξαιρετικό και θαυμάσιο που δεν έπρεπε να ξεχάσω. Τον ευχαριστώ που μου μετέδωσε την συγκίνηση και το σεβασμό του στις ιερές αυτές μορφές των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Ακούγομαι πολύ ρετρό; Κολλημένη σε παλιές ιστορίες; Καλά κάνω…

                                              ΦΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ

ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ...

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ’ το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
στα λάθη μου φτηνά να τη γλιτώσω
μου μάθαν να φοβάμαι ό,τι αγαπώ
και μια ζωή να φεύγω πριν να δώσω

Μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες
το νιώθω τώρα καθαρά
πως είναι αργά γι’ αλήθειες

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα
όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο.

ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

Υ.Γ: Οι κακές συνήθειες ποτέ πραγματικά δεν κόβονται. Το παραδέχομαι πως ο φόβος μήπως σε βλάψουν είναι λιγότερο δυνατός απ΄ αυτές. Γι αυτό και θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν. Και δεν είναι καθόλου αργά για αλήθειες. Βέβαια οι στίχοι του τραγουδιού ,όπως και κάθε αληθινή τέχνη, παραπέμπουν  στην ανυπακοή σε νουθεσίες και συμβουλές  . Αρνούνται την ενοχή που νιώθεις όταν σε κυριεύουν . Οι κακές συνήθειες που τις αγαπάς και δεν τις βλέπεις τόσο κακές μέχρι να σε σκοτώσουν. Γιατί δεν είναι τόσο απλό να τις αρνηθείς. Σε δένουν με ό,τι αγαπάς περισσότερο. Ένα αίσθημα ελευθερίας ,χαράς , επικοινωνίας ...Θαυμάζω τους ανθρώπους που τα καταφέρνουν. Και αγαπώ αυτούς που δεν μπορούν....

                                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ...

Είμαι αυτά που μπορώ

Σε γκρεμό

Να πετάξω.

Και  με  λυγμό

Στο λαιμό

Να  φωνάξω.

Είμαι αυτά που μπορώ

Να σου πω

Πριν  τρομάξω

Και ό,τι  μπορώ

Να ξεχνώ

Και ν΄ αδράξω…

Υ.Γ: Από παιδί μου ήταν δύσκολο να σωπαίνω.

                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ....

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ....

 ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ

DE PROFUNDIS ( ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ )

<< Ήξερα πως η Εκκλησία καταδικάζει την accidia (θλίψη) αλλά αυτή η ιδέα μου φαινόταν τελείως εξωφρενική, σαν κάποιο αμάρτημα που επινοεί ένας παπάς τελείως αποκομμένος από την πραγματική ζωή. Δεν μπορούσα επίσης να καταλάβω πώς ο Δάντης ,που αλλού διατείνεται ότι <<η θλίψη σε ξαναπαντρεύει με το Θεό>>, αντιμετώπιζε με τόση σκληρότητα εκείνους που ερωτεύτηκαν τη μελαγχολία , αν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι άνθρωποι. Δεν υποψιαζόμουν καθόλου ότι αυτό θα γινόταν μια μέρα ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς της ζωής μου.

Όσο ήμουν στη φυλακή του Γουώντσγουερθ, ήθελα να πεθάνω. Ήταν η μοναδική μου επιθυμία. Όταν με μετέφεραν εδώ, ύστερα από δύο μηνών παραμονή στο αναρρωτήριο, μάνιασα απ΄ το κακό μου , γιατί η κατάσταση της υγείας μου παρουσίαζε σταδιακή βελτίωση. Αποφάσισα να αυτοκτονήσω την ίδια μέρα  που θα έβγαινα από τη φυλακή. Μετά από ένα διάστημα ,αυτή η κακή σκέψη ατόνησε κι αποφάσισα να ζήσω , φορώντας όμως για πάντα το ρούχο της κατήφειας,  όπως ο βασιλιάς δεν αποχωρίζεται την πορφύρα- να μη χαμογελάσω ποτέ πια- να σκορπίζω το πένθος σε όποιο σπίτι μου άνοιγε την πόρτα του- να αναγκάσω τους φίλους μου να συγχρονίσουν το βήμα τους στο δικό μου θλιμμένο βήμα- να τους διδάξω πως η μελαγχολία είναι το αληθινό μυστικό της ζωής – να τους δηλητηριάσω τη ζωή με μια ξένη θλίψη-να τους φαρμακώσω με τον πόνο μου. Τώρα νιώθω πολύ διαφορετικά . Καταλαβαίνω πως θα ήταν μεγάλη αχαριστία και αγένεια να κρεμάω μούτρα όταν θα δέχομαι επισκέψεις από φίλους , για να τους αναγκάσω να τα κρεμάσουν κι αυτοί πιο πολύ ως ένδειξη ότι συμπάσχουν μαζί μου. Ή να τους κάνω το τραπέζι για να γευτούν πικρά χόρτα και κρεατικά μαγειρεμένα για επικήδειο γεύμα. Πρέπει να μάθω  πώς να γίνω χαρούμενος και ευτυχισμένος..>>

<<Νιώθω τον εαυτό μου να κατακλύζεται από έναν παράξενο  πόθο για τα μεγάλα , τα αρχέγονα πράγματα , όπως η θάλασσα , μεγάλη μητέρα στα μάτια μου , σαν τη γη. Έχω την εντύπωση πως μιλάμε πάρα πολύ για τη φύση και ζούμε πολύ λίγο μαζί της. Η στάση των Ελλήνων ήταν πολύ υγιής. Δεν φλυαρούσαν ποτέ για τα ηλιοβασιλέματα , ούτε φιλονικούσαν για τον αν οι σκιές στο χορτάρι ήταν μαβιές ή όχι. Είδαν όμως πως η θάλασσα ήταν για τον κολυμβητή και η άμμος για τα πόδια του δρομέα. Αγαπούσαν τα δέντρα για το δροσερό ίσκιο τους και το δάσος για τη μεσημεριάτικη σιωπή του. Ο αμπελουργός έπλεκε στα μαλλιά του κλωνάρια κισσού , για να προστατευτεί απ΄ τα νεαρά κλήματα , και για τον καλλιτέχνη και τον αθλητή , τους δυο τύπους που μας κληροδότησε η Ελλάδα, έπλεκαν γιρλάντες με τα φύλλα της πικροδάφνης και του άγριου πετροσέλινου , που διαφορετικά δε θα είχαν καμιά χρησιμότητα για τον άνθρωπο.

Ονομάζουμε την εποχή μας ωφελιμιστική , κι όμως αγνοούμε τη χρήση των απλούστερων πραγμάτων. Ξεχάσαμε πως το νερό είναι για την κάθαρση και η φωτιά για τον εξαγνισμό, και πως η γη είναι μητέρα όλων. Γι αυτό η τέχνη μας είναι σεληνιακή και παίζει με τους ίσκιους ,ενώ η ελληνική τέχνη είναι ηλιακή και ασχολείται με τα ίδια τα πράγματα. Διαισθάνομαι πως στα στοιχεία της φύσης κρύβεται ο εξαγνισμός που αναζητώ , σ΄ αυτά  θέλω να επιστρέψω και μέσα τους να ζήσω.>>

Υ.Γ : Εκ βαθέων λοιπόν ο  Όσκαρ Ουάιλντ. Η ψυχή του μιλάει στην ψυχή μας . Οι σκέψεις του πατάνε γερά  στη γη. Πρακτικές και ρεαλιστικές  ανάσες για να τα βάλουμε με την όποια θλίψη μας, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη και μια αιθεροβάμονα αντίληψη για τη ζωή που μας  απομακρύνει από τους ανθρώπους και τα πράγματα. Διαισθάνεται και αισθάνεται. Βλέπει και διαβλέπει. Μορφώνει και διαμορφώνει. Από μια Φυλακή που καλώς ή κακώς έγινε η αφετηρία να γράψει όλα όσα ίσως  δεν μπορούσε να πει στην Ελευθερία. Η Έκφραση είναι τελικά η Νίκη; Ή και μόνο το ότι και στην πιο μεγάλη απελπισία μας μπορούμε να σωπαίνουμε εστιάζοντας σε κάτι άλλο, λιγότερο απελπιστικό , ψάχνοντας να βρούμε μια σταγόνα λευκού στο μαύρο φόντο της μέρας μας;  Ο Όσκαρ Ουάιλντ πιστεύει ότι ο άνθρωπος μαθαίνει να είναι ευτυχισμένος. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις γι αυτό. Πώς; Μα με τη χρήση των απλούστερων πραγμάτων. Αυτών που συνήθως δεν δίνουμε σημασία απορροφημένοι από εκείνα που θεωρούμε μεγάλα. Συμφωνώ. Ακόμα κι αν αναγκάστηκα να συμφωνήσω. Εκ βαθέων ……

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ...

ΣΤΙΧΟΙ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ

 ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Το χέρι δώσ’ μου, δώσ’ μου την καρδιά σου
και πάμε, αν θέλεις, ως τον ουρανό.
Τραγούδι του Σεπτέμβρη είν’ η ματιά σου,
αυτά τα μάτια πόσο τ’ αγαπώ.

Κι αν σκόρπισαν τα φύλλα με τ’ αγέρι,
τον δρόμο κι αν τον σκέπασ’ η βροχή,
για μας είν’ ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι,
η αγάπη σου φωτίζει όλη τη γη.

Στα χέρια μου έλα τώρα και κοιμήσου
κι εγώ τις νύχτες θα σου τραγουδώ.
Κι αν κάποτε χωρίσουμε θυμήσου:
Σεπτέμβρη σου `χα πει πως σ’ αγαπώ.

Υ.Γ: Μελαγχολικό αλλά ωραίο. Ταιριάζει με την Αθήνα που ταξίδεψα σήμερα. Την πόλη των φοιτητικών μας χρόνων. Περπάτησα με το παιδί μας  εκεί που περπατήσαμε μαζί. Στα ίδια μέρη. Κέντρο , Νομική, Πλάκα Εξάρχεια.  Σεπτέμβρης . Ο μήνας που δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ότι το Καλοκαίρι έφυγε πια ανεπιστρεπτί. Και ό,τι αυτό συμβολίζει…

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

HTTA...

 Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Υ.Γ: Ό,τι χειρότερο , οι λέξεις που τις παίρνει ο  άνεμος. Που τις λες και δεν τις εννοείς .Χωρίς μάτια, χωρίς αφτιά , χωρίς στόμα, περιφέρεσαι υποκρινόμενος το αντίθετο. Διπρόσωπος, δειλός, εκτοξεύοντας κατηγορίες σε άλλους. Το θέμα του ποιήματος είναι άλλο. Ο ρόλος της ποίησης και του ποιητή σε όλες τις εποχές. Κυρίως τις δύσκολες. Εγώ το διάλεξα για να μιλήσω για το ρόλο του ανθρώπου. Που από φόβο αλλά και από φθόνο σιωπά. Όταν πρέπει να φωνάξει…

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΩΝΤΑ ΚΑΡΥΜΠΑΛΗ....

 

Πες σε εκείνον , που αμέριμνα κοιμάται, πόσο γρήγορα το βέλος της  Μοίρας πετά, και πόσους ο άστατος καιρός ανεβάζει σήμερα ψηλά, για να τους γκρεμίσει αύριο… Ποιος βρήκε ποτέ  το Χρόνο πάντα νέο ή την τύχη σταθερή….

                                     Άγνωστου Άραβα συγγραφέα, Χίλιες και μια νύχτες

Υ.Γ:  Σωστά. Μόνο που ο άστατος καιρός τον Νώντα δεν τον γκρέμισε ποτέ. Έμεινε ψηλά, πολύ ψηλά εκεί που πάντοτε ποθούσε να κοιτάζει. Πάντα νέος στο Χρόνο και στην καρδιά των χιλιάδων ανθρώπων , μικρών και μεγάλων, που με πολλή συγκίνηση τον αποχαιρέτησαν. Καλό ταξίδι παιδικέ μου φίλε….Εκεί ψηλά……

                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΑΜΑΙ....

Όπως ήταν μικρή. Ξανθούλα και γαλανομάτα, όμορφη και γλυκιά. Γελαστή και ορεξάτη για κουβέντα και για κάθε λογής νοστιμιές. Μεζεδάκια, ποτάκια, γλυκά. Ενημερωμένη για όλα. Σοβαρά και ελαφρά. Καλλιτεχνικά και άλλα.  Έξυπνη και επιμελής στο διάβασμά της. Φιλότιμη και καλοσυνάτη. Άνθρωπος της παρέας. Με τη γιαγιά μου την Μαρίκα που της είχε μεγάλη αδυναμία , τη μητέρα της, την γλυκύτατη θεία μου την Καίτη, τα αδέλφια της και τα αδέλφια μου, στις βόλτες μας στα προσφυγικά και για τι δεν μιλούσε… Ιστορίες παλιές αλλά και νεότερες σεργιάνιζαν μαζί μας . Δουλευταρού από τις λίγες. Άριστη μαθήτρια, σπούδασε στην Γεωπονική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε στην Μέση Εκπαίδευση. Μεγαλώνοντας αντιμετώπισε τέρατα .Την αρρώστια και τον χαμό της μητέρας της που δεν ξεπέρασε ποτέ. Τα φαντάσματα που δημιουργεί η ζωή στους ευαίσθητους και γλυκούς ανθρώπους. Την δυσκολία να προσαρμόζεται. Να υπάρχει . Συνειδητά δεν στενοχώρησε ποτέ κανέναν. Αντίθετα έσπευδε πάντα να βοηθήσει τους πάντες. Όσοι την είχαν ανάγκη. Τίμησε όσο μπόρεσε την φιλία και την οικογένεια. Δεν κατάφερε όμως να ζήσει όπως είχε ονειρευτεί. Έφυγε μόνη γιατί το επέλεξε η αρρώστια της. Τώρα όμως είναι μαζί με την γιαγιά και τη μητέρα της σε ένα μπαλκόνι του ουρανού , σε κάποιο κήπο και κουβεντιάζουν όμορφες κουβέντες. Καλή ανάπαυση αγαπημένη μου μεγάλη ξαδελφούλα. Καλό ταξίδι Ξένη μου….

                                                 

                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ