Η μέρα έσβησε από νωρίς τον ήλιο.
Αγνάντευε σκοτάδια.
Πνιγόταν σε ένα σύννεφο καπνούς.
Η μέρα αυτή που χάραξε.
Δεν είχε μυρωδιές και άνθη.
Ζωγράφιζε λυγμούς.
Χυνόταν μάταια σε κόμπους δάκρυα.
Η μέρα αυτή που χάραξε.
Είχε ένα κρύο απ΄ το πρωί η μέρα.
Ζέσταινε πυρετούς.
Έφερνε θάνατο χωρίς εσένα.
Η μέρα αυτή που χάραξε.
Πάντα την κουβαλώ αυτή τη μέρα.
Τη μέρα αυτή που χάραξε.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ: Το ποίημα αυτό
είχε άλλον αποδέκτη …Επέλεξα να το δημοσιεύσω ως αφιέρωμα στο μαρτυρικό Δίστομο. Είναι εκπληκτικό πώς ταιριάζουν οι
πληγές των ανθρώπων…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου