Αλησμόνητα λόγια με σκιά και νερό
Τότε που ζούσαμε.
Δροσερό κόκκινο σαν αίμα το νόημα
Των πραγμάτων .
Βουερό ποτάμι το τραγούδι του ανέμου
Σε πληγές να κοπεί και να αγγίξει.
Θυμάσαι λοιπόν και δεν ήτανε όνειρο
Ή εφιάλτης.
Αλησμόνητα σύννεφα κρότοι φωνές
Ίπτανται σε σχηματισμούς πουλιών που
Φεύγουν πια μακριά.
Θυμάσαι λοιπόν και δεν ήτανε όνειρο
Ή εφιάλτης.
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου