ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΕΤΣΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ;

Ἐπὶ σκηνῆς
Δ´

Ἡ θάλασσα- πῶς ἔγινε ἔτσι ἡ θάλασσα;
Ἄργησα χρόνια στὰ βουνὰ-
μὲ τύφλωσαν οἱ πυγολαμπίδες.
Τώρα σὲ τοῦτο τ᾿ ἀκρογιάλι περιμένω
ν᾿ ἀράξει ἕνας ἄνθρωπος
ἕνα ὑπόλειμμα, μιὰ σχεδία.

Μὰ μπορεῖ νὰ κακοφορμίσει ἡ θάλασσα;
Ἕνα δελφίνι τὴν ἔσκισε μία φορὰ
κι ἀκόμη μιὰ φορὰ
ἡ ἄκρη τοῦ φτεροῦ ἑνὸς γλάρου.

Κι ὅμως ἦταν γλυκὸ τὸ κύμα
ὅπου ἔπεφτα παιδὶ καὶ κολυμποῦσα
κι ἀκόμη σὰν ἤμουν παλικάρι
καθὼς ἔψαχνα σχήματα στὰ βότσαλα,
γυρεύοντας ρυθμούς,
μοῦ μίλησε ὁ Θαλασσινὸς Γέρος:
«Ἐγὼ εἶμαι ὁ τόπος σου
ἴσως νὰ μὴν εἶμαι κανεὶς
ἀλλὰ μπορῶ νὰ γίνω αὐτὸ ποὺ θέλεις».

                                      ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ..( Σμύρνη 1900- Αθήνα 1971)

Υ.Γ: Να προστατέψουμε, πρέπει, την  ΟΥΣΙΑ.. Χαθήκαμε στην επιφάνεια των πραγμάτων.  Σε απαιτήσεις που στέκονται σε εικόνες ψεύτικες και στιγμιαίες ματιές. Εμείς όμως είμαστε δάσκαλοι. Δεν μετράμε κεφάλια. Μετράμε ψυχές. Και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του θάλασσα. Κι ας άργησε χρόνια στα βουνά. Το ποίημα αυτό το αγαπώ για πολλούς λόγους. Ένας είναι η αυτοπεποίθηση και η δύναμη των τελευταίων στίχων του.. Τη χρειάζομαι. Ίσως να μην είμαι κανείς αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις.

                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.