ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ......

Στο δάσκαλο που έφυγε με σύνταξη…..

Ο δάσκαλος που έφυγε με σύνταξη

Ποτέ-ποτέ δεν λείπει από την τάξη

Είναι στο στόμα, στη ψυχή και στα τετράδια

Των μαθητών που απ΄το σχολείο έχουν πετάξει.

Ο δάσκαλος που έφυγε με σύνταξη

Αργοπορεί περνώντας έξω απ΄το σχολείο.

Εκεί είναι ο τόπος που τον γέμισε

Με  όλο της ψυχής το μεγαλείο.

Ξυπνά πρωί πάντα υπεύθυνος

Και κάνει όπως πρώτα την δουλειά του.

Μα πάντα το κουδούνι του σχολείου του

Θα το ΄χει σίγουρα γλυκόλαλο στ΄ αφτιά του

Τα λόγια του, οι σκέψεις και τα αστεία του

Σαν άρωμα και σαν γλυκιά Κολόνια.

Που τίποτα δεν χάνει απ΄την αξία του

Ακόμα κι αν περάσουνε τα χρόνια.

Ο δάσκαλος που έφυγε με σύνταξη

Τις συμβουλές που έδινε τις κάνει πράξη.

Να στέκει πάντα όρθιος με δύναμη

Σε ό,τι του ΄χει ζωή επιφυλάξει.

Κι αν μέσα του παλεύουν με τις μνήμες του

Παράπονα που μείναν απ΄τα χρόνια

Να ξέρει πως η αγάπη που έδωσε

Δεν χάθηκε , μα ρίζωσε αιώνια.

Κι αν κάποτε ένα σούρουπο μ΄ άσπρα μαλλιά

Στη βόλτα κάποιου δρόμου συναντήσει

Τους μαθητές του, ανθρώπους ώριμους

Χαρά, αγάπη ,όνειρα γλυκά θα τους θυμίσει.

                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ:  Με το ποίημά μου αυτό τιμώ τους συναδέλφους μου εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης , που μετά από πολλά χρόνια προσφοράς στην Παιδεία αποχωρούν από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τους εύχομαι υγεία και δύναμη. Ιδιαίτερα το αφιερώνω στους συναδέλφους μου του 2^ου Γυμνασίου Πατρών, που πήραν σύνταξη και δεν είναι πια στο σχολείο μας. Στην πολυτάλαντη καθηγήτρια της Μουσικής, κ. Μαίρη Ελευθεριώτη, στην σπουδαία Φιλόλογο, Κατερίνα Μπούρδαλου και στον άξιο καθηγητή της Φυσικής, Βασίλη Διαμαντόπουλο. Τέλος, το αφιερώνω με αγάπη στους συνταξιούχους δασκάλους γονείς μου, Παναγιώτη Φούκα και Πολυξένη Στεφανίδου, που τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια υπηρέτησαν το Δημόσιο Σχολείο δίνοντας την ψυχή και την καρδιά τους. Τους οφείλω την αγάπη μου στο λειτούργημα του δασκάλου.