ΔΡΟΜΟΙ ΚΛΕΙΣΤΟΙ...

Απέραντοι δρόμοι στρογγυλοκάθισαν σε σταυροδρόμια.

Ανοίγονται κλειστοί μπροστά μας.

Σπάζουν οι πέτρες, χαλίκια μπαίνουνε στα πόδια μας

Παραμονεύουν βράχοι .

Σαν φράχτης έκλεισαν ανήσυχες οι μέρες  τα χωράφια μας.

Ούτε ένα δέντρο να κρυφτείς.

Πληγώνουν οι  ματωμένες  αμυχές   αδιάκοπων ονείρων

Που πάντα μένουν όνειρα.

Όμως  τη θάλασσα , τα δέντρα ,τα βουνά που ονειρευτήκαμε

Που πλάσαμε μερόνυχτα γαλάζια

Δεν γίνεται  πια να τα ξεχάσουμε, γιατί μας πήρανε μαζί τους.

Χούφτες αστέρια σώριασαν το ασήμι τους

Στις χαραμάδες ενός κόσμου που μας είναι οικείος .

Εκεί θα ζήσουμε, αποφασίσαμε .

Μαζί με τα φαντάσματα του άλλου δρόμου που μας προσπέρασε

Όταν εμείς για λίγο ξεχαστήκαμε.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ